Dziś zmarł Marian Kallas, w latach 1982-1989 członek Tajnej Komisji Doradców „S” Regionu Toruńskiego; prelegent wszechnic związkowych i Duszpasterstw Ludzi Pracy.
Jan Wyrowiński na swojej stronie facebookowej zamieścił taki wpis:
Jeszcze nie zdążyłem oswoić się ze śmiercią Mariana Filara, a tu gdzieś między Świeciem a Tucholą dopada mnie dziś wiadomość o śmierci Mariana Kallasa,również profesora nauk prawnych, historyka specjalizującego się w historii administracji oraz historii państwa i prawa polskiego. Miał 81 lat.
Była noc z 13 na 14 grudnia 1981 roku. Starałem się zebrać rozbiegane myśli i zasnąć na imitującej łóżko twardej skrzyni, rozciągającej się od ściany do ściany „przytulnej” celi aresztu Milicji Obywatelskiej na Wałach gen. Sikorskiego. Znanej mi zresztą z poprzednich bytności w tym przybytku. Obok lekko pochrapywał Marek Zaborny z Zarządu Komisji Zakładowej „Solidarności” ELANY. Potężny chłop. Sen ciągle nie nadchodził. Było już dobrze po północy, gdy dało się słyszeć kroki i po chwili zazgrzytał klucz w drzwiach naszej celi. W słabym świetle, którego źródłem były żarówki na korytarzu, można było obok sylwetki strażnika zauważyć lekko przygarbionego gościa w okularach. Był wyraźnie przestraszony. Jestem Marian Kallas – przedstawił się lekko drżącym głosem. I tak się poznaliśmy! Słyszałem o jego aktywności w „strukturach poziomych” PZPR i o współpracy z regionem „Solidarności”. Marek pomrukując zrobił nieco miejsca na aresztanckich marach. Marian wcisnął się w wąską szczelinę. Po chwili sen zmorzył trzech mężczyzn, którym pierwszą noc stanu wojennego przyszło spędzić w wiekowym pruskim areszcie, przysposobionym na punkt zborny dla osób internowanych. Wczesnym rankiem Marian wraz grupą kilkunastu działaczy „Solidarności” znalazł się w więźniarce, która powiozła nas do Zakładu Karnego w Potulicach, w którym w pośpiechu utworzono w pawilonie VII Ośrodek Odosobnienia dla Internowanych. I tu ponownie los rzucił mnie z Marianem do jednej celi. Nie trwało to jednak długo, gdyż krótko przed Bożym Narodzeniem przeniesiono go wraz z dr Jerzym Matyjkiem do obozu w Jaworze. Potem „zaliczył” jeszcze jeden, znacznie mnie przyjemny obóz internowania w Zakładzie Karnym w Kwidzyniu. W latach 80. współpracowaliśmy, m.in. w Pomorskim Klubie Społecznym przy Zrzeszeniu Kaszubsko – Pomorskim. Urodzonego w Kościerzynie nie musiałem długo namawiać do członkostwa w tej zasłużonej organizacji regionalnej. Działaliśmy również w kierowanej przez Andrzeja Sobkowiaka podziemnej Wszechnicy Związkowej. Byliśmy wśród współzałożycieli Społecznego Stowarzyszenia Obrony Praw Człowieka, które powstało w listopadzie 1984 roku w Toruniu, w reakcji na zamordowanie ks. Jerzego Popiełuszki przez funkcjonariuszy SB. Marian bardzo angażował się w działalność Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w czasie wyborów 4 czerwca 1989 roku. I tak mógłbym długo ciągnąć opowieść o człowieku, którego – jak sądzę – mocno uwierał czas aktywności w PZPR (1958 – 1981) i który po powstaniu „Solidarności” szczerze starał się angażować w działalność na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości. W sierpniu 2015 roku, w tychże Potulicach, do których po nocy spędzonej w milicyjnym areszcie przywieziono nas nieświadomych celu podróży w więźniarce w mroźny poniedziałek 14 grudnia 1981 roku, Marian z rąk ówczesnego prezesa IPN-u dr Łukasza Kamińskiego otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności. Spoczywaj w pokoju!Marian Kallas, ur. 3 XII 1938 w Kościerzynie. Absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Wydział Historyczny (1960); w 1968 doktorat z prawa, w 1975 habilitacja na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, od 1992 prof. zwyczajny. 1960-1968 pracownik naukowo-dydaktyczny na Wydziale Historycznym UMK. 1958-1981 w PZPR. Od jesieni 1980 działacz Komisji Konsultacyjno-Porozumiewawczej Podstawowych Organizacji Partyjnych (tzw. struktury poziome PZPR) oraz KOWzP w Toruniu, w 1981 organizator Klubu Samorządnej Rzeczypospolitej tamże. 13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Potulicach, Jaworzu i Iławie (w ramach działalności samokształceniowej wygłaszał dla internowanych odczyty z dziedziny prawa), zwolniony 15 III 1982; 6 V 1982 ponownie internowany, zwolniony 22 VI 1982. 1982-1989 członek Tajnej Komisji Doradców „S” Regionu Toruńskiego; prelegent wszechnic związkowych i Duszpasterstw Ludzi Pracy; 1985-1989 członek Rady Programowej i wykładowca Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego przy kościele Matki Boskiej Zwycięskiej w Toruniu. W l. 80. autor tekstów w pismach podziemnych, m.in. w „Kulturze Niezależnej” i „Krytyce”. W 1984 współzałożyciel Społecznego Stowarzyszenia Praw Człowieka, 1988-1989 działacz Pomorskiego Klubu Społecznego przy Zrzeszeniu Kaszubsko-Pomorskim. 1989-1990 członek toruńskiego KO. 1989-1991 ekspert Komisji Konstytucyjnej Senatu. 1996-1999 wykładowca w Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej we Włocławku, od 1999 pracownik naukowy Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, od 2000 Wyższej Szkoły Menadżerskiej – zajmuje się historią prawa i ustroju. Autor książek naukowych, m.in.: Organy administracji terytorialnej w Księstwie Warszawskim (1975), Mała Konstytucja (1993) i Historia ustroju Polski (2005). 16 IV 1984 – 3 XI 1989 rozpracowywany przez Wydz. III WUSW w Toruniu w ramach SOR krypt. Dudek. Źródło – Encyklopedia Solidarności
