30 maja, w toruńskim Dworze Artusa odbyła się uroczystość jubileuszu profesora Wojciecha Polaka, historyka z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz członka Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej. Profesor od lat bada rolę opozycji, buntu społecznego w historii regionu. Z rąk prezydenta Torunia otrzymał medal Thorunium. To specjalna nagroda przyznawana dla uhonorowania zasług dla miasta, ale nagród, a nawet medali było więcej. Przy stoliku Jubilata szybko urósł też prawdziwy kopczyk podarowanych mu kwiatów.

W Dworze Artusa, punktualnie o godzinie 9.30 stawiło się sporo ludzi, którzy w różnych okolicznościach, w różnym czasie i w różnym stopniu spotkali kiedyś na swej drodze profesora Wojciecha Polaka. Nie zabrakło kombatantów działalności opozycyjnej w PRL (np. Jan Wyrowiński, Zbigniew Ankersztajn, Władysław Krypel), naukowców, duchownych, współpracowników codziennych profesora itp. Była też żona Jubilata, wraz z bliższą i dalsza rodziną (wśród nich siostra W. Polaka – świetny historyk – pracująca na co dzień w Olsztynie) Nasz Zarząd Regionu był reprezentowany przez przewodniczącego Tomasza Jeziorka i sekretarza Piotra Grążawskiego.

Bardzo wielu gości wcześniej „zapisało się” do głosu, toteż ciekawie zapowiadająca się – jak anonsowano – „sesja naukowa” (oczekiwano co najmniej dwóch wykładów) nieco ugrzęzła już na samym początku, gdy prowadzący najwyraźniej chcieli wymienić wszystkich („w ich godnościach i zasługach”), którzy tego dnia przyszli… Następnie wielu z nich zabrało głos…

Najpierw jednak laudację na cześć prof. Polaka wygłosił promotor Jego pracy doktorskiej – prof. dr hab. Janusz Małłek. Przybliżył licznie zgromadzonym uczestnikom uroczystości drogę życiową swojego ucznia i krótko omówił Jego dorobek na polu historii nowożytnej. – Drogi Jubilacie, przekroczyłeś wiek 60 lat. Dla historyka taki wiek oznacza dojrzałość badawczą. Przy Twoim ogromnym dorobku publikacyjnym na niwie historii i politologii teza ta wydaje się trafiona. Życzę Tobie, abyś poczuł w sobie siły i wiarę, że to dopiero półmetek Twojej pracy badawczej – powiedział prof. Janusz Małłek.

Z kolei dr hab. Sylwia Galij-Skarbińska, prof. UMK (współprowadziła sesję), której promotorem pracy doktorskiej był prof. Polak, przybliżyła zgromadzonym osiągnięcia swojego nauczyciela w zakresie historii najnowszej i politologii.

Potem zaczęła się długa seria życzeń, powinszowań, przemów…

Sam profesor Wojciech Polak wszystko – łącznie z gadulstwem niektórych – przyjmował z najwyższym, wręcz stoickim spokojem profesjonalisty w każdym calu. Czasem, na końcu uzupełniał krótkim zdaniem wypowiedź, z szacunkiem, wielką grzecznością odnosząc się do kolejnych mówców, dzielnie przyjmując lawinę pochwał swej pracy i postawy. Wszystkie wypowiedzi skomentował właściwie jednym zdaniem:

– Proszę państwa, proszę mi wierzyć, ja też mam wiele wad…

Wywołał tym szmer wesołości na sali. Podziękowania i ciepłe słowa usłyszała też obecna na uroczystości żona naukowca. Wiadomo – bez wsparcia, zrozumienia w rodzinie, trudno o sukcesy w żmudnej pracy badawczej.

Po pół godzinnej przerwie sam Jubilat wygłosił wykład pt. „Humor i satyra w stanie wojennym”. Na zakończenie odbył się panel dyskusyjny pt. Wokół opozycji i  oporu społecznego dekady lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych minionego wieku, w którym udział wzięli prof. dr hab.  R. Bäcker, prof. dr hab. Mirosław Golon, dr hab. Mariusz Krzysztofiński,  ks. dr Jarosław Wąsowicz i Jan Wyrowiński.

****

Ciekawe, że wszyscy życzyli profesorowi pracy do późnej starości, co nawet przy uwzględnieniu specyfiki profesji, to  jako związkowi koledzy Wojciecha Polaka przyjęliśmy z mieszanymi uczuciami…

Czcigodnemu jubilatowi życzymy dużo zdrowia, pogodnych, twórczych myśli, Boskiej Opieki na każdym kroku dalszego życia.

Na końcu przytoczę słowa jakie profesor Wojciech Polak wygłosił w dniu swego jubileuszu, w sali Dworu Artusa, ponieważ to kapitalne świadectwo postawy naukowca i nauczyciela:

– Człowiek najbardziej dumny jest ze swoich uczniów, którym pomógł, z którymi pracował, którzy zaczęli prowadzić własną działalność badawczą. Mamy rozmaite plany. Napisałem teraz przekrojową historię Polski dla albumu Adama Bujaka. Lubię pisać książki dla ludzi, by były one czytane, by ich lektura sprawiała przyjemność, by także miały walor edukacyjny. To daje radość.  

  txt&fotopiotrgrążawski