Zmarł Maciej Stanisław Jankowski (ur. 13 lipca 1946 w Warszawie) –  działacz związkowy NSZZ „Solidarność”, polski polityk, poseł na Sejm III kadencji, spawacz.

Był jedną z najbardziej kolorowych postaci w Związku. Miałem możność spotkać Go kilkanaście razy, a nawet gościć w Brodnicy, mimo to pierwsze skojarzenia jakie przychodzą do głowy nie biorą się z najdłuższych spotkań, a z wielkiej demonstracji Solidarności, jaka odbyła się w Warszawie w latach rządów SLD. Jakąś boczną ulicą do Alei Jerozolimskich przesuwała się wówczas kolumna mocno wkurzonych związkowców, gdy drogę zastąpiły jej (nie wiadomo po co?) oddziały prewencji policji. Przez moment ludzie stanęli, ale po chwili na czoło tłumu wysforował się facet o posturze niedźwiedzia i ruszył do przodu, najzwyczajniej na świecie – przewracając kilku policjantów, za nim ruszyli pozostali… To był Maciej, takiego Go pamiętam. Póki był czynnym związkowcem – był sobą; mowę i czyny miał zrozumiałe, puenty celne, ostre, poglądy jasne, choć czasem kontrowersyjne ale bliskie ideom związku. Potem dał sobie nakręcić w głowie – przez moment był nawet kimś w rodzaju celebryty, choć chyba nie czuł się z tym dobrze. Różne komercyjne telewizje zapraszały go do siebie, traktując niekiedy jak dziwadło, by szybko przekonać się, że ten facet, który skończył tylko podstawówkę potrafił swoimi wypowiedziami zdemolować założoną linię programu.

 W 1967 został mistrzem Polski w judo w kategorii ciężkiej. W latach 1975–1990 pracował na Uniwersytecie Warszawskim jako brygadzista brygady remontowej. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, był jednym z liderów mazowieckich struktur związku. W stanie wojennym został internowany na okres od 13 grudnia 1981 do 27 marca 1982.

Od 1990 przez rok pełnił funkcję wiceprzewodniczącego NSZZ „Solidarność” na Mazowszu, następnie do 1998 kierował tym regionem związku. Szeroką rozpoznawalność zyskał w tym czasie, porównując Leszka Balcerowicza do „małpy z brzytwą”. Sprawował także mandat posła III kadencji wybranego z listy Akcji Wyborczej Solidarność w okręgu warszawskim. W 2000 związał się z Stronnictwem Konserwatywno-Ludowym, w wyborach prezydenckich w tym samym roku należał do komitetu wyborczego Andrzeja Olechowskiego. W 2001 poparł powstanie Platformy Obywatelskiej, bez powodzenia ubiegał się o mandat senatora z własnego komitetu. Był też radnym sejmiku mazowieckiego I kadencji.

W 2002 wycofał się z bieżącej polityki. Ponownie zatrudnił się na Uniwersytecie Warszawskim jako kierownik robót ślusarskich. Zmarł 11 lipca 2019 roku.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się 16 lipca br. o godz. 14.00, w Domu Pogrzebowym na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Powiązkowskiej 43/45 w Warszawie,  skąd nastąpi odprowadzenie do grobu na Cmentarzu Powązkowskim przy ul. Powązkowskiej 1