8 lipca 2003 (125-129/2003)

Komunikat

W dniu 08 lipca 2003 r. odbyło się w Gdańsku posiedzenie prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność", podczas którego przyjęto stanowisko w sprawie sytuacji w spółkach grupy PKP S.A. Prezydium KK stwierdza w nim, iż w pełni popiera działania Rady Sekcji Krajowej Kolejarzy NSZZ "Solidarność" zmierzające do zapewnienia realizacji postanowień porozumienia zawartego w dniu 03 kwietnia 2003 r. przez stronę rządową z krajowymi centralami związkowymi działającymi w grupie PKP S.A. Działania podejmowane przez związki zawodowe prowadzone są w obronie miejsc pracy oraz finansowania z budżetu państwa przewozów regionalnych i infrastruktury kolejowej na poziomie zapewniającym bezpieczeństwo przewożonych ludzi i rzeczy.

Opiniując negatywnie przedstawione przez rząd Założenia do ustawy budżetowej na rok 2004 prezydium KK stwierdziło, że prognozy makroekonomiczne są ze sobą niespójne i wzajemnie się wykluczają. Zwrócono m. in. uwagę na fakt, że wzrost popytu konsumpcyjnego nie może zostać osiągnięty w sytuacji, kiedy planuje się likwidację ulg podatkowych na edukację, budownictwo, remonty, co spowoduje realnie niższy dochód gospodarstw domowych. Przy czym w roku 2003 nastąpiło już ich dalsze zubożenie - według szacunków struktury zadłużenia gospodarstw domowych przeważają pożyczki na przeżycie, a nie kredyty na dobra konsumpcyjne. Uznano dalej, że planowany wzrost PKB na poziomie 5% jest stanowczo zbyt optymistyczny i nie znajduje swojego odzwierciedlenia w założeniach do budżetu. Ponadto zwiększenie liczby pracujących nie może nastąpić, jeśli obniży się popyt konsumpcyjny wywołany wzrostem liczby osób pozostających bez pracy wskutek kryzysu w budownictwie oraz planowanej restrukturyzacji sektora górniczego.

Negatywnie oceniono również projekt Założeń do ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. Przewiduje on zastąpienie obecnej ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Prezydium KK uważa natomiast, że należy ją szybko znowelizować, aby ułatwić korzystanie ze środków unijnych, natomiast prace nad pozostałymi problemami należy kontynuować (rozszerzając tematykę m.in. o obowiązkowe ubezpieczenie od ryzyka bezrobocia). Przy dalszych pracach ważna jest dla Związku pełna informacja, w jakich nowych rozwojowych sektorach i branżach będą tworzone (przy wsparciu państwa) znaczące ilości nowych, produktywnych miejsc pracy. Jednocześnie obarczenie samorządów terytorialnych, przy ich słabości finansowej, zadaniami nieobecnego państwa nie przysporzy nowych miejsc pracy, a przecież to miał być główny cel nowej ustawy. Zadanie to jest nierealne także z powodu słabości kapitałowej i organizacyjnej pracodawców. Nadto, wbrew deklaracjom o wzmocnieniu sektora społecznego i dialogu obywatelskiego kolejny raz planuje się osłabić jeszcze partnerów społecznych poprzez likwidację wojewódzkich i powiatowych rad zatrudnienia. Założenia są szkodliwe zarówno dla powiatów uznanych za szczególnie zagrożone wysokim bezrobociem strukturalnym, jak i dla bezrobotnych, m.in. poprzez plany wprowadzenia znacznie dłuższej karencji w oczekiwaniu na zasiłek dla bezrobotnych, skrócenie okresu jego pobierania i znaczące zmniejszenie jego wysokości - niezgodnie z konwencjami MOP. Na to NSZZ "Solidarność" nie wyraża zgody.

Wypowiadając się na temat rządowej propozycji wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, mającej obowiązywać od 01 stycznia 2004 r. prezydium KK uznało, że należy traktować ją jako ustaloną na najniższym możliwym poziomie (817,60 zł) propozycję wyjściową do dalszych negocjacji z partnerami społecznymi. Zdaniem NSZZ "Solidarność", podstawą negocjacji w Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych powinny być przeciętne miesięczne wydatki w gospodarstwach domowych z I grupy kwintylowej (tj. pierwszych 20% ogółu osób).

• Dariusz Wasielewski - rzecznik prasowy KK

Decyzja Prezydium KK nr 125/03
ws. opinii o Założeniach do ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" negatywnie opiniuje projekt Założeń do ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 4.06.2003 r.

Projekt Założeń przewiduje zastąpienie obecnej ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Prezydium KK uważa natomiast, że należy ją szybko znowelizować, aby ułatwić absorpcję środków unijnych, natomiast prace nad pozostałymi problemami należy kontynuować (rozszerzając tematykę m.in. o obowiązkowe ubezpieczenie od ryzyka bezrobocia), co ułatwi uniknięcie błędnych rozwiązań grożących przy próbie szybkiego wdrożenia proponowanych Założeń. Przy dalszych pracach ważna jest dla Związku pełna informacja, w jakich nowych rozwojowych sektorach i branżach będą tworzone (przy wsparciu państwa) znaczące ilości nowych, produktywnych miejsc pracy.

Dokument nie przedstawia pełnej informacji o wszystkich działaniach państwa na rzecz rynku pracy i skuteczności form aktywizujących, nie wprowadza ani nowych, ani znaczących elementów, które mogłyby wpłynąć na wzrost zatrudnienia, aktywizację rynku pracy i tworzenie nowych miejsc pracy.

Proponowane w Założeniach rozwiązania sprowadzają się głównie do kontrowersyjnych zmian organizacyjnych na wszystkich szczeblach (rządowym, samorządowym). Może to doprowadzić do zwiększenia administracji i wydatków na jej funkcjonowanie, jeszcze bardziej rozmyje odpowiedzialność państwa za politykę zatrudnienia, a nie musi owocować lepszą obsługą osób bezrobotnych.

Zdaniem Prezydium KK, obarczenie samorządów terytorialnych, przy ich słabości finansowej, zadaniami nieobecnego państwa (które nie realizuje narodowych strategii przyjętych przez Radę Ministrów) nie przysporzy nowych miejsc pracy, a przecież to miał być główny cel nowej ustawy.

Zadanie to jest nierealne także z powodu słabości kapitałowej i organizacyjnej pracodawców. Ponadto, wbrew deklaracjom o wzmocnieniu sektora społecznego i dialogu obywatelskiego kolejny raz planuje się osłabić jeszcze partnerów społecznych poprzez likwidację wojewódzkich i powiatowych rad zatrudnienia.

Założenia są szkodliwe zarówno dla powiatów uznanych za szczególnie zagrożone wysokim bezrobociem strukturalnym, jak i dla bezrobotnych, m.in. poprzez plany wprowadzenia znacznie dłuższej karencji w oczekiwaniu na zasiłek dla bezrobotnych, skrócenie okresu jego pobierania i znaczące zmniejszenie jego wysokości - niezgodnie z konwencjami MOP. Na to NSZZ "Solidarność" nie wyraża zgody.

Uwagi szczegółowe w załączeniu.

Decyzja Prezydium KK nr 126/03
ws. opinii o rządowej propozycji wysokości minimalnego wynagrodzenia w 2004 r.

Ustawa z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę przewiduje, że wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę powinna wzrastać w stopniu nie niższym niż prognozowany na dany rok wskaźnik cen towarów i usług przyjęty do opracowania projektu ustawy budżetowej.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" uważa, że rządową propozycję wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę od 1 stycznia 2004 r. należy traktować więc jako ustaloną na najniższym możliwym poziomie (817,60) propozycję wyjściową do dalszych negocjacji z partnerami społecznymi.

Zdaniem NSZZ "Solidarność", podstawą negocjacji w Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych powinny być przeciętne miesięczne wydatki w gospodarstwach domowych z I grupy kwintylowej (tj. pierwszych 20% ogółu osób).

Decyzja Prezydium KK nr 127/03
ws. rządowej propozycji wzrostu wynagrodzeń w 2004 r.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" podtrzymuje postulaty zawarte w "Stanowisku strony związkowej Komisji Trójstronnej w sprawie wzrostu wynagrodzeń i emerytur w roku 2004" z dnia 20 maja 2003 r.

Decyzja Prezydium KK nr 128/03
ws. opinii o założeniach do ustawy budżetowej na rok 2004 r.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" negatywnie ocenia przedstawione przez rząd założenia do ustawy budżetowej na rok 2004.

I. Przedstawione prognozy makroekonomiczne są ze sobą niespójne i wzajemnie się wykluczają.

1. Wzrost popytu konsumpcyjnego nie może zostać osiągnięty, gdyż:

• planuje się zlikwidować ulgi podatkowe na edukację, budownictwo, remonty, co spowoduje realnie niższy dochód gospodarstw domowych pozostający do dyspozycji;
• w roku 2003 nastąpiło dalsze zubożenie gospodarstw domowych - według szacunków struktury zadłużenia gospodarstw domowych przeważają pożyczki na przeżycie, a nie kredyty na dobra konsumpcyjne (mieszkania, samochody);
• planowany wzrost PKB na poziomie 5% jest stanowczo zbyt optymistyczny i nie znajduje swojego odzwierciedlenia w założeniach do budżetu;
• opieranie założeń do budżetu na 2004 rok na przewidywanym pobudzeniu gospodarek niemieckiej i amerykańskiej jest bezpodstawny, gdyż kraje te dopiero podjęły próbę ożywienia gospodarczego, a skutki dla gospodarki polskiej mogą być odczuwalne dopiero po kilku latach.

2. Zwiększenie liczby pracujących nie może nastąpić, jeśli obniży się popyt konsumpcyjny wywołany wzrostem liczby osób pozostających bez pracy wskutek kryzysu w budownictwie oraz planowanej restrukturyzacji sektora górniczego.

II. W szczególności Prezydium KK zwraca uwagę na niżej wymienione kwestie:

1. Brak ostatecznych projektów ustaw, które są nierozłącznie związane z założeniami budżetowymi (VAT, akcyza) nie daje możliwości pełnej oceny ich oddziaływania na gospodarkę.

2. Zniesienie ulg budowlanych i szkoleniowych obok zniesienia zachęt do kształcenia czy inwestowania spowoduje realny spadek dochodów pozostających do dyspozycji gospodarstw domowych oraz będzie skutkowało zmniejszeniem liczby szkół wyższych.

3. Podwyższenie podatku VAT na materiały budowlane łącznie z likwidacją ulg budowlanych spowoduje bankructwo firm budowlano-montażowych i zmniejszenie liczby miejsc pracy w tym sektorze.

4. Nie zostały zaproponowane jakiekolwiek mechanizmy prozatrudnieniowe. Planowane wprowadzenie kaucji w wysokości 400.000 zł dla przedsiębiorców, którzy chcą zaistnieć na rynku europejskim zamyka im taką możliwość. Zaprzecza to idei wspierania działalności gospodarczej.

5. Planowany wzrost liczby zatrudnionych w sektorze usług nie jest oparty na wiarygodnych przesłankach i nie zawiera konkretnych danych.

6. Restrukturyzacja branży górniczej spowoduje zmniejszenie liczby miejsc pracy w branży oraz w otoczeniu górnictwa.

7. Obniżenie stóp procentowych i obniżenie podatku CIT nie jest wystarczającą podstawą do spodziewanego wzrostu inwestycji w 2004 r. Są to działania, których efekty mogą być dostrzeżone w dłuższym okresie.

8. Zmiana zasad finansowania jednostek samorządu terytorialnego spowoduje obciążenie samorządów długami np. szpitali, górnictwa. Przerzucenie odpowiedzialności finansowej na jednostki samorządu terytorialnego może być próbą ucieczki przed rosnącym deficytem.

9. Skomplikowany wydaje się sposób obliczania subwencji i wyrównań. Rodzi istotne zagrożenie dla gmin (brak obliczeń, które mogłyby potwierdzić, że na dodatkowe zadania dla gmin przewidziano określone środki).

10. Pojawia się niespójność założeń z projektami ustaw. W założeniach mówi się o stawce PIT 17% - w projekcie ustawy taka stawka nie została zaproponowana.

11. Niepokojący jest fakt, że dotacje dla funduszy celowych FUS, KRUS, Fundusz Pracy zostały pomniejszone aż o 7,1 mld zł w stosunku do dotacji na rok 2003. Dotacje te zostały ujęte w jednej pozycji, co uniemożliwia ich porównanie z rokiem bieżącym.

12. Niepokojącym jest pominięcie w założeniach do budżetu informacji o gwarancjach na kredyty na finansowanie programów strukturalnych.
13. Niepokoi planowanie uzupełnienia ubytku składki do OFE dochodami z prywatyzacji, w sytuacji zmniejszających się wpływów z tego tytułu.

Stanowisko Prezydium KK nr 129/03
ws. sytuacji w spółkach grupy PKP S.A.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" w pełni popiera działania Rady Sekcji Krajowej Kolejarzy NSZZ "Solidarność" zmierzające do zapewnienia realizacji postanowień Porozumienia zawartego w dniu 3 kwietnia 2003 r. przez stronę rządową z krajowymi centralami związkowymi działającymi w grupie PKP S.A.

Działania podejmowane przez związki zawodowe prowadzone są w obronie miejsc pracy pracowników PKP S.A. oraz finansowania z budżetu państwa przewozów regionalnych i infrastruktury kolejowej na poziomie zapewniającym bezpieczeństwo przewożonych ludzi i rzeczy.