9 stycznia 2007 (1-15/2007)

Stanowisko Prezydium KK nr 1/07
ws. bieżącej sytuacji społeczno-ekonomicznej

1. W minionym roku nastąpił istotny wzrost gospodarczy wynikający m.in. z większej wydajności i lepszej organizacji pracy. Niestety, nie przekłada się on na widoczny wzrost wynagrodzeń. Planowany na początek br. wzrost cen wielu towarów użytkowych i usług, a także zapowiadane wzrosty cen artykułów żywnościowych pierwszej potrzeby w sposób szczególny odczują najbiedniejsze polskie rodziny. W wielu przypadkach ceny towarów i usług dorównują lub nawet przewyższają ceny w krajach tzw. "starej UE", gdzie zarówno zarobki przeciętne, jak i płaca minimalna są wielokrotnie wyższe niż w Polsce. Powoduje to dalsze obniżenie poziomu życia, dla wielu rodzin poniżej minimum egzystencji. Konsekwencją tych zjawisk jest coraz większa fala emigracji zarobkowej, zwłaszcza ludzi wykształconych i młodych, a także narastające w wielu branżach konflikty na tle płacowym.
2. Zdaniem Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" konieczne są zasadnicze zmiany systemowe dotyczące m.in. znaczącego podniesienia płacy minimalnej, zmian prawnych ograniczających nieuczciwą konkurencję, wprowadzenia prorodzinnego systemu podatkowego, ograniczenia biurokracji m.in. poprzez ograniczenie utrudnień w rejestracji i prowadzeniu działalności gospodarczej i szarej strefy w zatrudnieniu. Towarzyszyć temu powinna ratyfikacja i wprowadzenie w życie tych zapisów Europejskiej Karty Społecznej, które mówią o prawie do godziwej zapłaty, pozwalającej utrzymać rodzinę oraz realizowana w praktyce zasada dialogu społecznego.
3. Nie mają racji ci, którzy uważają, że konkurencyjność gospodarki wynika niemal wyłącznie z niskich płac. Dziś, w dobie wzrostu gospodarczego, wzrostu wydajności pracy, a także rozpoczęcia nowego okresu budżetowego w ramach UE, konieczna jest publiczna debata o sytuacji ekonomicznej polskich rodzin i ich przyszłości, w której będą uczestniczyły zarówno władze stymulujące rozwiązania prawne, jak i przedstawiciele pracodawców i związków zawodowych, aby powstrzymać dalsze rozwarstwienie płac i poszerzanie się obszarów biedy.

Decyzja Prezydium KK nr 2/07
ws. naruszenia praw pracowniczych i związkowych w spółce Selgros

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" stanowczo protestuje przeciwko naruszeniu praw pracowniczych i związkowych przez kierownictwo spółki Selgros we Wrocławiu.

Wyrzucenie z pracy pracowników inicjujących powstanie NSZZ "Solidarność" w Selgrosie jest nie tylko drastycznym naruszeniem ustawy o związkach zawodowych, ale też Konstytucji RP gwarantującej prawo do zrzeszania się.

Prezydium KK zwraca się do Ministra Sprawiedliwości o podjęcie zdecydowanych działań mających na celu ukrócenie takich praktyk stosowanych przez nieuczciwych pracodawców i zagwarantowanie przestrzegania przez nich obowiązującego w Polsce prawa.

Zwracamy się także do Głównego Inspektora Pracy o objęcie szczególną uwagą kontroli Inspekcji Pracy w tej sieci sklepów.

Jednocześnie Prezydium KK postanawia zorganizować w dniu 26 stycznia 2007 r. akcję protestacyjną przed siedzibą Zarządu spółki Selgros w Poznaniu.

W przypadku braku reakcji Prezydium KK rozważy podjęcie dalszych akcji solidarnościowych.

Decyzja Prezydium KK nr 3/07 
ws. opinii o projekcie ustawy MPiPS o zmianie ustawy o IKE oraz ustawy o PPE

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" uważa zmiany zawarte w projekcie ustawy o zmianie ustawy o indywidualnych kontach emerytalnych oraz ustawy o pracowniczych programach emerytalnych za idące we właściwym kierunku.

Jednocześnie zwracamy uwagę, że podniesienie limitu wpłat na IKE nie musi spowodować zwiększania zainteresowania tą formą oszczędzania. Rozwiązanie to daje możliwość zwiększenia oszczędności osobom o wyższych dochodach.

NSZZ "Solidarność" oczekuje zmian w przepisach podatkowych, które umożliwiłyby upowszechnienie oszczędzania na indywidualnych kontach emerytalnych.

Decyzja Prezydium KK nr 4/07
ws. opinii o projekcie rozporządzenia RM w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, ABW, AW, SKW, SWW, CBA, SG, BOR, PSPiSW

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej.

Decyzja Prezydium KK nr 5/07
ws. opinii o projekcie rozporządzenia MPiPS w sprawie wzoru i trybu wydawania, wymiany i anulowania legitymacji cywilnej niewidomej ofiary wojny

Decyzja Prezydium KK nr 6/07
ws. opinii o poselskim projekcie ustawy o szczególnych formach wspierania osób podejmujących działalność gospodarczą oraz osób podejmujących po raz pierwszy pracę

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" negatywnie opiniuje poselski projekt ustawy o szczególnych formach wspierania osób podejmujących działalność gospodarczą oraz osób podejmujących po raz pierwszy pracę.

Prezydium KK zwraca uwagę, że w uzasadnieniu ustawy brakuje ekspertyzy prawnej stwierdzającej, że proponowane rozwiązania w art. 20, 21 i 26 nie są sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości obywateli.

Jednocześnie Prezydium KK wnosi o skrócenie terminu otrzymania przez gminy kwot rekompensat (ust. 5 art. 16 i 17 projektu) bo oznacza to niemal dwuletnie kredytowanie części zwolnień wyłącznie przez samorządy terytorialne.

Decyzja Prezydium KK nr 7/07
ws. opinii o projekcie dokumentu Zielona Księga Modernizacja prawa pracy w celu sprostania wyzwaniom XXI wieku

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" po zapoznaniu się z projektem dokumentu Zielona Księga Modernizacja prawa pracy w celu sprostania wyzwaniom XXI wieku przedstawia następującą opinię:

Jednym z zasadniczych celów Strategii Lizbońskiej powinno być dążenie do osiągnięcia pełnego i produktywnego zatrudnienia w oparciu o stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

NSZZ "Solidarność" stoi na stanowisku, iż główną podstawą wykonywania pracy zależnej powinna być nadal umowa o pracę na czas nieokreślony gwarantująca zachowanie tzw. powszechnej ochrony trwałości stosunku pracy.

Jednakże, dostrzegając zmiany zachodzące na rynku pracy i konieczność zmierzenia się z wyzwaniami globalizacji, widzimy potrzebę debaty nad europejską definicją "pracownika zależnego" (tzw. ekonomiczną definicją pracownika), która obejmowałaby wszelkie osoby świadczące pracę w warunkach ekonomicznej zależności od kontrahenta, w tym niektóre osoby świadczące pracę na podstawie umów cywilnoprawnych. Koniecznym warunkiem takiej debaty byłoby podjęcie dyskusji na temat minimalnego standardu ochrony pracy wykonywanej przez pracowników zależnych. Konsekwencją stworzenia europejskiej definicji pracownika zależnego powinno być skonstruowanie precyzyjnej definicji samozatrudnienia, która pozwoliłaby na rozróżnienie osób samozatrudnionych od pracowników zależnych.

Należy mieć świadomość, że prawo pracy nie jest jedynym instrumentem do osiągnięcia założonych w przedstawionym dokumencie celów. Rozważania na temat elastyczności oraz stabilności zatrudnienia powinny mieć charakter wielopłaszczyznowy i obejmować swoim zakresem zarówno instrumenty makroekonomiczne jak i instrumenty polityki społecznej, gdyż można łatwo wpaść w pułapkę, w której znaleźliśmy się w Polsce 5-6 lat temu. Prezentowano wówczas hasło, iż prawo pracy jest jedyną przyczyna wysokiego bezrobocia. Stanowisko to okazało się błędne. W tym kontekście rozstrzygnięcia wymaga również problem roli i charakteru prawa pracy. Należy sobie odpowiedzieć na pytanie czy prawo pracy sensu stricto ma ograniczać się jedynie do racjonalnego regulowania stosunków pracy, czy też należy mu przypisać szerszą rolę, a mianowicie realizowanie polityki społecznej państwa? Problem ten ma znaczenie nie tylko teoretyczne. Powstaje bowiem pytanie, czy kwestia wsparcia pracowników przechodzących od jednego statusu zawodowego do innego czy też wspomożenie osób mających problemy na rynku pracy to zadania dla prawa pracy czy polityki społecznej?

Nowelizacja przepisów prawa pracy dokonana w Polsce w 2002 r. miała na celu uelastycznienie zasad zatrudniania pracowników. Wprowadzone zmiany spowodowały, iż istotnemu obniżeniu uległa stabilność zatrudnienia pracowników. W niektórych miejscach standardy ochrony zatrudnienia nie spełniały norm określonych w prawie unijnym. Przykładem może być stworzenie pełnej swobody zawierania z pracownikami umów o pracę na czas określony. Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej w 2004 r. spowodowało, że konieczne stało się respektowanie norm ochronnych europejskiego prawa pracy. Z punktu widzenia związków zawodowych stosowane obecnie w polskim prawie pracy bariery chroniące pracowników przed nadmierną niepewnością zatrudnienia są niewystarczające. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest dynamiczny rozwój nowych form wykonywania pracy takich jak atypowe umowy o pracę (praca na podstawie umowy o pracę na czas określony, praca tymczasowa, umowy w niepełnym wymiarze czasu pracy) oraz praca wykonywana w ramach cywilnoprawnych umów o świadczenie usług i samozatrudnienia. W Polsce praca wykonywana w ramach umów na czas określony nie gwarantuje pracownikom żadnej stabilizacji zatrudnienia. Polska tylko pozornie implementowała dyrektywę 99/70 w sprawie Porozumienia Ramowego dotyczącego pracy na czas określony zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC. Wprowadzony w prawie krajowym mechanizm ograniczający swobodę zawierania umów o pracę na czas określony przez wskazanie maksymalnej liczby dwóch umów o pracę na czas określony zawieranych pomiędzy pracownikiem i pracodawcą okazuje się zupełnie nieskuteczny. Z pracownikami zawierane są umowy o pracę na czas określony na bardzo długie okresy czasu (spotykane są nawet przypadki zawierania takich umów na kilkunastoletnie okresy). Mogą być one w każdym czasie, bez jakichkolwiek ograniczeń rozwiązane z zachowaniem krótkiego, 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia. W tym kontekście celowe jest zgłoszenie postulatu wprowadzenia autentycznych barier ograniczających swobodę zawierania umów o pracę na czas określony. Rozwiązaniem postulowanym od lat przez NSZZ "Solidarność" było ograniczenie maksymalnego okresu zatrudnienia pracownika na podstawie umowy na czas określony (bez względu na liczbę kolejnych umów).

Kolejny problem dotyczy stworzenia barier dla praktyki zatrudniania pracowników na podstawie umów cywilnoprawnych, w tym w ramach tzw. samozatrudnienia. Zmiany te powinny zmierzać w dwojakim kierunku. Po pierwsze należy stworzyć bariery zapobiegające praktyce tzw. fikcyjnego samozatrudnienia polegającego na wykonywaniu przez daną osobę pracy w ramach zgłoszonej przez siebie działalności gospodarczej w tych samych warunkach, w jakich praca ta była świadczona w ramach stosunku pracy. Praktyka zmuszania pracowników (przy wykorzystaniu przewagi ekonomicznej pracodawcy) do zgłaszania działalności gospodarczej, a następnie świadczenia pracy w ramach podporządkowania ekonomicznego dotychczasowemu pracodawcy, jest w Polsce coraz powszechniejsza. Kodeks pracy powinien wyraźnie zabraniać zastępowania umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy charakterystycznych dla stosunku pracy również w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez pracownika. Należy stworzyć mechanizmy skutecznej kontroli przestrzegania tego zakazu, a jego złamanie powinno wiązać się z dotkliwymi dla pracodawcy konsekwencjami finansowymi w zakresie prawa podatkowego oraz prawa ubezpieczeń społecznych. Po drugie należy dążyć do objęcia przypadków świadczenia pracy w ramach umów cywilnoprawnych (również w ramach tzw. samozatrudnienia) niektórymi przepisami ochronnymi prawa pracy.

Warto zauważyć, że wprowadzenie rozważanych zmian idących zarówno w kierunku uelastycznienia prawa pracy, jak i w kierunku ustabilizowania stosunków pracy, nie jest w Polsce możliwe przy zastosowaniu instrumentów zbiorowego prawa pracy (np. w drodze układów zbiorowych pracy). Podjęta w Polsce w 1994 r. próba zmiany modelu prawa pracy z ustawowego na układowy nie osiągnęła oczekiwanych przez nas rezultatów. Pracodawcy i organizacje pracodawców niechętnie zawierały układy mając świadomość, że "uwolnienie się" od ustanowionych w układzie warunków pracy i płacy będzie mogło nastąpić jedynie za zgodą organizacji związkowych np. poprzez zawarcie nowego układu. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 2002 r., którego skutkiem stało się wprowadzenie swobody wypowiadania układów zbiorowych pracy spowodował, że wielu pracodawców skorzystało z możliwości uwolnienia się od krępujących ich standardów zatrudnienia, a regulacja układowa utraciła - niestety - znamiona trwałości. W coraz większej mierze ciężar regulacji warunków pracy i płacy został przeniesiony na regulaminy wynagradzania będące w swej istocie aktami jednostronnymi pracodawcy.

Na koniec - cytując opiniowany dokument - warto podkreślić, że " zintegrowane wytyczne dla wzrostu i zatrudnienia podkreślają potrzebę przyjęcia prawa pracy promującego elastyczność połączoną z bezpieczeństwem zatrudnienia i zmniejszania segmentacji rynku pracy".

Decyzja Prezydium KK nr 8/07
ws. opinii o projekcie założeń do ustawy MPiPS o wspieraniu zatrudnienia i integracji osób niepełnosprawnych

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" zgłasza następujące uwagi do projektu założeń do ustawy Ministra Pracy i Polityki Społecznej o wspieraniu zatrudnienia i integracji osób niepełnosprawnych:

1. Obecnie obowiązująca ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych jest ustawą realizującą postanowienia art. 69 Konstytucji RP w zakresie przysposobienia do pracy. Projektowana ustawa o wspieraniu zatrudnienia i integracji zawodowej osób niepełnosprawnych w obszarze uregulowań powinna zawierać, oprócz wspierania zatrudnienia, pozostałe rozwiązania niezbędne do realizacji przysposobienia do pracy, czyli rehabilitację społeczną i rehabilitację zawodową.
2. Trudnością w ocenie proponowanych rozwiązań jest nieznajomość planowanego systemu orzecznictwa o niepełnosprawności. W zależności od przyjętych tam rozwiązań i definicji niepełnosprawności oraz stopni niepełnosprawności zmieniać się może ocena zaproponowanych rozwiązań. Prace nad zmianą systemu wspierania osób niepełnosprawnych powinny zatem zostać poprzedzone uregulowaniem kwestii orzecznictwa o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności. Uwagi NSZZ "Solidarność" do założeń opracowywane były przy uwzględnieniu obecnie istniejących uregulowań. Przy innym rozwiązaniu kwestii orzeczniczej poniższe uwagi mogą być nieaktualne.
3. Wśród podstawowych celów proponowanych zmian wymienionych na stronie 11 i 12 projektu niepokój budzi brak rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Sama aktywizacja osób niepełnosprawnych nie wystarczy. Przy zaproponowanym podejściu ginie element rehabilitacji.
4. Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem ze strony 6 projektu, iż wprowadzenie instytucji "ryczałtowo określonych podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych" umożliwiającej uzyskanie pomocy w umownej wysokości utrwala niekorzystny stereotyp pracownika niepełnosprawnego, jako mniej wydajnego i kłopotliwego w zatrudnieniu, a więc wymagającego stałego wsparcia ze strony państwa zatrudniającego go pracodawcy. Ryczałtowa forma określania podwyższonych kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych pozwala na uniknięcie problemów związanych z wyliczaniem rzeczywistych zwiększonych kosztów tam, gdzie ich wyliczenie jest utrudnione, lub gdzie koszty te są niemierzalne oraz z ustalaniem, które koszty można uznać za zwiększone w stosunku do pozostałych pracowników. Ryczałtowa forma pozwala na pewną stabilność planowania finansowego, przez co ułatwia zarządzanie przedsiębiorstwem. Pracodawcy zatrudniający osoby niepełnosprawne nie powinni ponosić żadnych zbędnych kosztów czy obciążeń związanych z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych, gdyż jest to czynnikiem zniechęcającym do zatrudniania pracowników niepełnosprawnych.
5. W części "Propozycje zmian systemowych":

• punkt 2 Wzmocnienie potencjału samorządów w zakresie planowania strategicznego i programowania oraz ich kompetencji w zakresie problematyki niepełnosprawności. W przypadku przyjęcia rozwiązania, iż polityka wobec osób niepełnosprawnych będzie stanowić integralną część regionalnej lub lokalnej strategii dotyczącej rozwiązywania problemów społecznych pieniądze otrzymywane z PFRON powinny być znaczone, tak aby nie mogły być przez samorząd wydane na inne cele niż na te związane z niepełnosprawnością.
• punkt 3 Wzmocnienie współpracy i dialogu z organizacjami pozarządowymi zrzeszającymi osoby niepełnosprawne lub je reprezentującymi. Zapewnienie jednolitych zasad współpracy z tymi organizacjami.

1. Wyrażamy sprzeciw wobec oparcia zasad współpracy tylko na przepisach ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie, ponieważ może to doprowadzić do sytuacji, że związki zawodowe oraz organizacje pracodawców zostaną usunięte spośród organizacji, z którymi planowana jest współpraca.
2. Ze zdecydowanym sprzeciwem musi spotkać się propozycja usunięcia przedstawicieli związków zawodowych oraz organizacji pracodawców ze składu Rady Konsultacyjnej do Spraw Osób Niepełnosprawnych. Rada jest organem doradczym Pełnomocnika stanowiącym forum współdziałania umożliwiającym praktyczną wymianę opinii i poglądów środowiska. Jej zakres działania jest znacznie szerszy niż konsultacje, dlatego propozycja usunięcia z jej składu partnerów społecznych jest nie do przyjęcia. Wniosek iż "dzięki temu zapewnione zostaną warunki dla reprezentowania rzeczywistych interesów osób niepełnosprawnych za pośrednictwem ich przedstawicieli" jest nietrafiony i krzywdzący dla partnerów społecznych.

• punkt 7 Przedefiniowanie roli i funkcji warsztatów terapii zajęciowej w systemie aktywizacji zawodowej i zatrudniania osób niepełnosprawnych.

1. nie można się zgodzić z propozycją określenia górnej granicy wieku uczestników warsztatu terapii zawodowej - osobą niepełnosprawną można stać się w każdym wieku i w każdym wieku potrzebować wsparcia w powrocie na rynek pracy, jakie daje WTZ,
2. kwestią otwartą pozostaje zagadnienie czasu pobytu uczestników w warsztacie. Długość pobytu powinna zostać określona w zależności od indywidualnej sytuacji uczestnika warsztatu.

• punkt 8 Ustalenie nowych zasad wspierania pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne.

1. System wsparcia osób niepełnosprawnych nie powinien ograniczać się jedynie do instrumentów zawartych w rozporządzeniach Komisji Europejskiej. System wsparcia powinien być dostosowany do sytuacji społeczno-ekonomicznej w Polsce i zawierać wszelkie niezbędne elementy gwarantujące pełnię realizacji praw społecznych i obywatelskich osób niepełnosprawnych, nawet jeśli wymagałoby to wprowadzenia dodatkowych narzędzi niezawartych w rozporządzeniach Komisji Europejskiej, których stosowanie wymagałoby podjęcia dodatkowych działań przez rząd polski w celu uzyskania notyfikacji ze strony Komisji Europejskiej.
2. NSZZ "Solidarność" negatywnie ocenia propozycję ograniczenia ryczałtowego rozliczania zwiększonych kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych wyłącznie w odniesieniu do zatrudnionych osób ze znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Należy liczyć się z tym, że konieczność wyliczania zwiększonych kosztów zatrudnienia osób z lekkim stopniem niepełnosprawności w znacznym stopniu zniechęci pracodawców do zatrudniania tych osób. Ponadto nie ma uzasadnienia do nierównego traktowania tej grupy osób niepełnosprawnych.
3. NSZZ "Solidarność' negatywnie ocenia propozycję zrównania maksymalnego pułapu pomocy na rekompensatę dla pracodawców z chronionego i otwartego rynku pracy. W zakładach chronionego rynku pracy ze względu na wymagania uzyskania statusu zakładu pracy chronionej występuje większa koncentracja osób niepełnosprawnych. W związku z tym zarządzanie, przystosowywanie do zmian na rynku oraz elastyczność wykorzystywania pracowników jest znacznie bardziej utrudniona niż w zakładach zatrudniających pojedyncze osoby niepełnosprawne, co przekłada się na wyższe koszty działania zakładów pracy chronionej. Z tego powodu zrównanie maksymalnego pułapu pomocy jest ekonomicznie nieuzasadnione. Przy równym finansowaniu pracodawców otwartego rynku pracy i pracodawców rynku chronionego nie będzie ekonomicznego uzasadnienia utrzymania zakładów pracy chronionej, dlatego rozwiązanie to może doprowadzić do zlikwidowania zatrudnienia chronionego.

• punkt 9 Wprowadzenie zmian w zakresie pomocy dla zakładów pracy chronionej. Należy zwrócić uwagę na trudności, na jakie mogą natrafić zakłady pracy chronionej przy kontraktowaniu usług opieki medycznej i usług rehabilitacyjnych. Uregulowania ustawy powinny stworzyć sytuację równości stron umowy, tak aby uniknąć sytuacji, z którymi spotykają się zakłady opieki zdrowotnej przy kontraktowaniu usług medycznych z Narodowego Funduszu Zdrowia.
• punkt 11 Należy rozważyć konieczność przyznania PFRON uprawnień kontroli wykorzystania środków przekazanych samorządom.

Decyzja Prezydium KK nr 9/07
ws. kandydata na członka RN PFRON

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" postanawia delegować Ewę Kędzior jako przedstawiciela NSZZ "Solidarność" do Rady Nadzorczej Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na podstawie art. 50 ust. 2 pkt 2 b ustawy z dnia 17 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Decyzja Prezydium KK nr 10/07
(do użytku służbowego)

Decyzja Prezydium KK nr 11/07
(do użytku służbowego)

Decyzja Prezydium KK nr 12/07
(do użytku służbowego)

Decyzja Prezydium KK nr 13/07
ws. deklaracji z Białoruskim Kongresem Demokratycznych Związków Zawodowych

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" akceptuje deklarację o współpracy między Niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym "Solidarność" a Białoruskim Kongresem Demokratycznych Związków Zawodowych i upoważnia przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" - Janusza Śniadka do jej podpisania.

Decyzja Prezydium KK nr 14/07
ws. zgody na użycie znaku graficznego NSZZ "Solidarność"

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" wyraża zgodę na użycie znaku graficznego NSZZ "Solidarność" na programie konferencji - czwarty etap "Tour d' Europe" odbywającej się 23 lutego 2007 r. w Warszawie w Hotelu Forum Nowotel.

Konferencja organizowana jest przez Confrontations Europe.

Decyzja Prezydium KK nr 15/07
ws. reprezentacji NSZZ "Solidarność" w NFZ

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" stwierdza, że w rozumieniu § 19 ust. 1 Statutu podstawową jednostką organizacyjną Związku obejmującą swoim działaniem Narodowy Fundusz Zdrowia, jest Organizacja Zakładowa NSZZ "Solidarność" przy NFZ, wpisana do rejestru organizacji zakładowych w Regionie Dolny Śląsk NSZZ "Solidarność" pod nr 1984. Komisja Zakładowa ww. organizacji jest jedynym reprezentantem NSZZ "Solidarność" reprezentującym członków Związku (będących pracownikami NFZ) wobec pracodawcy, czyli Narodowego Funduszu Zdrowia.

Jednocześnie traci moc decyzja Prezydium KK nr 102/04 z 10 maja 2004 r.