13 grudnia 2010 (275-283/2010)

Decyzja Prezydium KK nr 275/10 ws. opinii o rządowym projekcie ustawy o kredycie konsumenckim

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność pozytywnie opiniuje rządowy projekt ustawy o kredycie konsumenckim. Jednocześnie proponujemy zwiększenie kwoty, o której mowa w art.50 ust.1 projektu.
W wyniku dostosowania prawodawstwa krajowego do przepisów Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE Polska została zobligowana do zmiany przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Narzucane przez Dyrektywę rozwiązania są korzystne i mają na celu maksymalną ochronę kredytobiorcy. Jednakże przepis mówiący o możliwości ustalenia prowizji za przedterminową spłatę kredytu jest mniej korzystny od obecnie obowiązującego, który nie przewiduje żadnych dodatkowych prowizji z tego tytułu. W celu maksymalnej ochrony polskiego kredytobiorcy przed niekorzystnymi zmianami prawa proponujemy więc, aby ustalić próg powyżej, którego możliwa jest prowizja na jak najwyższym dopuszczalnym przepisami unijnymi poziomie (Dyrektywa określa, iż próg ten nie powinien być wyższy niż 10 tysiący Euro).

Decyzja Prezydium KK nr 276/10 ws. opinii o uchyleniu ustawowych ograniczeń  w stosowaniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/104/WE w sprawie pracy tymczasowej

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” stoi na stanowisku, iż konieczne jest rozstrzygnięcie dotychczasowych wątpliwości wynikających ze stosowania ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Po wejściu w życie ustawy zapowiadano zrewidowanie jej rozwiązań, ale dotychczas postulatu tego nie zrealizowano.
Natomiast do propozycji dotyczących uchylenia ograniczeń przewidzianych w ustawie NSZZ „Solidarność” odnosi się krytycznie i negatywnie.
1. Przede wszystkim wskazać należy, że w świetle art. 2 dyrektywy 2008/104/WE celem dyrektywy jest zapewnienie ochrony pracownikom tymczasowym oraz poprawy jakości pracy tymczasowej. Przepis określający cel dyrektywy wskazuje także na konieczność utworzenia właściwych uregulowań prawnych w zakresie korzystania z pracy tymczasowej, co powinno skutecznie przyczynić się do tworzenia miejsc pracy i rozwoju elastycznych form zatrudnienia. Według art. 4 dyrektywy zakazy lub ograniczenia dotyczące korzystania z pracy tymczasowej uzasadnione są tylko ze względu na interes ogólny związany w szczególności
z ochroną pracowników tymczasowych, wymogami zdrowia i bezpieczeństwa w pracy lub potrzebą zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku pracy i zapobiegania nadużyciom.
Dyrektywa 2008/104/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie pracy tymczasowej nie jest jedyną regulacją unijną odnoszącą się do pracy tymczasowej. Należy podnieść, że polska ustawa została dostosowana także do obowiązującej już dyrektywy Rady 91/383/EWG z dnia 25 czerwca 1991 r. uzupełniającej środki mające wspierać poprawę bezpieczeństwa i zdrowia w pracy pracowników pozostających w stosunku pracy na czas określony lub w czasowym stosunku pracy (Dz. U. L 206 z 29.7.1991). Ponadto, Polska związana jest uregulowaniami o charakterze międzynarodowym. Polska zobowiązała się przestrzegać rozwiązań prawnych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy nr 181 oraz wydanego do niej zalecenia nr 188.
Nie będzie zatem możliwe odstąpienie od rozwiązań, które znalazły się w polskiej ustawie z uwagi na dostosowanie prawa polskiego do właśnie  wskazanych aktów prawnych. Istotne jest także uregulowanie zawarte w art. 9 ust. 2 dyrektywy 2008/104/WE zgodnie z którym, wdrażanie niniejszej dyrektywy w żadnych okolicznościach nie stanowi wystarczających podstaw, by uzasadnić obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników w obszarach objętych zakresem niniejszej dyrektywy. Nie narusza to uprawnień państw członkowskich ani partnerów społecznych do przyjmowania, w związku ze zmianą okoliczności, innych przepisów ustawowych, wykonawczych lub umownych niż te, które obowiązują w momencie przyjmowania niniejszej dyrektywy, pod warunkiem że każdorazowo spełnione są minimalne wymagania ustanawiane niniejszą dyrektywą.

2. Odnosząc się do uwag wskazanych w piśmie Ministerstwa z dnia 20 października 2010 r. należy podkreślić, że rezygnacja z niektórych ograniczeń nie jest możliwa. Uchylenie rozwiązania zawartego w art. 8 pkt 1 przewidującego zakaz powierzania pracownikowi tymczasowemu pracy szczególnie niebezpiecznej byłoby wbrew regulacji zawartej w dyrektywie 91/383/EWG. Właśnie z uwagi na to, że badania wskazują, iż pracownicy pozostający w zatrudnieniu tymczasowym są w bardziej narażeni na ryzyko związane z wypadkami przy pracy czy chorobami zawodowymi niż inni pracownicy, wprowadzone zostały szczególne regulacje we wspomnianej dyrektywie. W związku z powyższym nie jest możliwe uchylenie niektórych ograniczeń polskiej ustawy, ponieważ odpowiednich rygorystycznych regulacji wymaga właśnie dyrektywa 91/383/EWG.
Nie ma także podstaw, aby uchylić ograniczenie przewidziane w art. 8 pkt  2), zgodnie z którym na stanowisku pracy, na którym jest zatrudniony pracownik pracodawcy użytkownika, w okresie uczestniczenia tego pracownika w strajku. Należy zauważyć, że przepis powyższy zawiera regulację przewidzianą w zaleceniu 188 do konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy.  W pkt. 6 zalecenia mowa o tym, iż prywatne biura pośrednictwa pracy nie powinny udostępniać pracowników użytkownikowi przedsiębiorstwa dla zastąpienia pracowników tego przedsiębiorstwa, którzy wykonują swoje prawo do strajku. 
Ustawa przewiduje związkową kontrolę korzystania z pracy tymczasowej i takie rozwiązanie obecne jest także w innych państwach członkowskich UE. Jednym z powodów wprowadzenia obowiązku informacyjnego dotyczącego zamiaru pracodawcy użytkownika skorzystania z pracy tymczasowej jest umożliwienie wypowiedzi w tym zakresie reprezentacji związkowej, która powinna zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych reprezentować wszystkich pracowników w zakresie praw i interesów zbiorowych, niezależnie od ich przynależności związkowej. Pracodawca użytkownik został zobowiązany jedynie do informowania o zamiarze powierzenia wykonywania pracy tymczasowej pracownikowi agencji pracy tymczasowej, a w przypadku zamiaru powierzenia wykonywania pracy tymczasowej na okres dłuższy niż 6 miesięcy jest obowiązany podjąć działania zmierzające do uzgodnienia tego zamierzenia. Należy zauważyć, iż związkowa kontrola korzystania z pracy tymczasowej nie stanowi ograniczenia w korzystaniu z pracy tymczasowej, ponieważ uprawnienia związku zawodowego mają tu charakter jedynie doradczy. Poza tym ustawodawca nie przewidział ewentualnych konsekwencji naruszenia przez pracodawcę użytkownika obowiązku poinformowania organizacji związkowej
o zamiarze powierzenia wykonywania pracy tymczasowej pracownikowi agencji.

3. W ocenie NSZZ „Solidarność” nie ma potrzeby zmiany przyjętego przez polskiego ustawodawcę modelu pracy tymczasowej opartego na określeniu przesłanek pracy tymczasowej oraz maksymalnego okresu świadczenia pracy tymczasowej. Praca tymczasowa stwarza możliwość podjęcia zatrudnienia przez osoby poszukujące zatrudnienia, ale należy pamiętać, że te nowe miejsca pracy to miejsca pracy niskiej jakości, a praca tymczasowa to dla osób nieposiadających kwalifikacji lub posiadających niskie kwalifikacje droga do odnalezienia stałego zatrudnienia. Większość ograniczeń przewidzianych w polskiej ustawie ma służyć właśnie ochronie pracownika tymczasowego i ma zapobiegać ewentualnym nadużyciom w zakresie korzystania z pracy tymczasowej.
Uwzględniając kształt rozwiązań polskiej ustawy należy wyraźnie podkreślić, że polski ustawodawca wprowadzając uregulowanie w zakresie pracy tymczasowej przyjął pewien model pracy tymczasowej. W ramach tego modelu określone zostały przesłanki, po spełnieniu których dopuszczalne będzie wykonywanie pracy tymczasowej. Zgodnie z art.  2 pkt  3)  praca tymczasowa to wykonywanie na rzecz danego pracodawcy użytkownika, przez okres nie dłuższy niż wskazany w ustawie, zadań: a)  o charakterze sezonowym, okresowym, doraźnym lub b)  których terminowe wykonanie przez pracowników zatrudnionych przez pracodawcę użytkownika nie byłoby możliwe, lub c)  których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez pracodawcę użytkownika. Określenie tych właśnie zadań oznacza, iż prace inne niż wskazane nie mogą być wykonywane przez pracownika tymczasowego. Przepis nie określa jednak konsekwencji odstąpienia od określonych przesłanek co należy ocenić jako mankament polskiego uregulowania.
Dodać trzeba, że polskie prawo nie przewiduje wyłączenia dopuszczalności wykonywania pracy tymczasowej w niektórych sektorach. Oznacza to, że możliwe będzie korzystanie z pracy tymczasowej bez względu na sektor, w którym działa pracodawca użytkownik, ponieważ ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych pozwala na kierowanie pracowników tymczasowych nawet do podmiotu, który nie jest pracodawcą i nie uzależnia uzyskania statusu pracodawcy użytkownika od kryterium prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast takie wyłączenia mogą zostać przewidziane w ustawach
o szczególnym charakterze np. w ustawie z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Wyłączenia przewidziane w ustawach o charakterze szczegółowym mogą być podyktowane przesłankami związanymi z charakterem wykonywanej pracy. W konsekwencji ustawodawca może wyłączyć niektóre rodzaje prac, ze względu na ich charakter, z zakresu zastosowania ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, a podyktowane to będzie szczególnym charakterem pracy, której nie powinni wykonywać pracownicy tymczasowi.
Kolejnym elementem polskiego modelu pracy tymczasowej jest przyjęcie dopuszczalnego okresu zatrudnienia tymczasowego. W świetle art. 20 ust. 1 ustawy w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy  agencja pracy tymczasowej zatrudniająca pracownika tymczasowego może skierować tego pracownika do wykonywania pracy tymczasowej  na rzecz jednego pracodawcy użytkownika  przez okres nieprzekraczający łącznie 18 miesięcy.  Jeżeli pracownik tymczasowy wykonuje w sposób ciągły na rzecz danego pracodawcy użytkownika pracę tymczasową obejmującą zadania, których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez tego pracodawcę użytkownika, okres wykonywania pracy tymczasowej nie może przekroczyć 36 miesięcy (ust. 2). Po okresie wykonywania pracy tymczasowej na rzecz danego pracodawcy użytkownika pracownik tymczasowy może być ponownie skierowany do wykonywania pracy tymczasowej u tego pracodawcy użytkownika nie wcześniej niż po upływie 36 miesięcy (ust. 3). Niestety
i ten przepis budzi wątpliwości, ponieważ pracownik tymczasowy może być kierowany do tego samego pracodawcy użytkownika przez różne agencje pracy tymczasowej.
NSZZ „Solidarność” stoi na stanowisku, iż konieczne jest wprowadzenie w odniesieniu do wskazanych mankamentów ustawy odpowiednich rozwiązań gwarantujących ochronę pracownikowi tymczasowemu. W literaturze te kwestie wskazywane były wielokrotnie. Jako przykład takich rozwiązań można wskazać postulat wprowadzenia „kategorycznych uregulowań karnych w stosunku do agencji oraz pracodawców użytkowników, a także konkretne konsekwencje w sferze cywilnoprawnej, jak np. nabycie przez pracownika tymczasowego uprawnień takich jak pracownicy nietymczasowi (np. prawa do odprawy z tytułu ustawy o zwolnieniach grupowych lub wręcz domniemania pracownik stanie się zatrudniony przez agencję pracy tymczasowej lub pracodawcę użytkownika” (zob. A. Sobczyk, Zatrudnienie tymczasowe. Komentarz, Warszawa 2009, s. 24).
Ustawodawca przyjął także, że praca tymczasowa może być świadczona jedynie na rzecz podmiotu określonego mianem pracodawcy użytkownika. Należy także zauważyć, że w ostatnim czasie została uchylona regulacja zawarta w art. 3 ustawy i obecnie ustawa nie przewiduje ograniczenia w korzystaniu z pracy tymczasowej przez pracodawcę użytkownika, który przeprowadził zwolnienia w liczbie określonej w ustawie o zwolnieniach grupowych. NSZZ „Solidarność” jest zatem przeciwna uchyleniu uregulowania zawartego w art. 8 pkt 3), ponieważ jest to jedyne ograniczenie zapobiegające praktyce wymiany stałych pracowników na pracowników tymczasowych.

4. W świetle wskazanych wątpliwości i luk w uregulowaniu ustawy konieczne jest określenie w ustawie konsekwencji naruszenia jej przepisów. W razie naruszenia przepisów ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych pracodawca użytkownik powinien zostać automatycznie z mocy prawa uznany pracownikiem tego podmiotu (np. w razie naruszenia art. 2 pkt 3, art. 20 ustawy – w przypadku naruszenia przesłanek pracy tymczasowej, wydłużenia maksymalnego okresu wykonywania pracy tymczasowej). Należy także zauważyć, że takie rozwiązania są stosowane w prawie państw członkowskich Unii Europejskiej np. w prawie niemieckim. Dodatkowo NSZZ „Solidarność” uważa, iż konieczne jest wprowadzenie do ustawy przepisu regulującego wyraźną odpowiedzialność agencji pracy tymczasowej i pracodawcy użytkownika. Wzorem takiego rozwiązania może być propozycja zawarta w projekcie Kodeksu pracy zaproponowanego przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Pracy w art. 408 projektu, w którym zaproponowano rozwiązanie ustanawiające odpowiedzialność solidarną agencji pracy tymczasowej i pracodawcy użytkownika za szkodę, którą pracownik poniósł w związku z wykonywaną pracą.

5. NSZZ „Solidarność” wskazuje, iż należałoby wzmocnić uprawnienia pracowników tymczasowych w obszarach przewidzianych w dyrektywie. Art. 6 ust. 5 dyrektywy stanowi, że państwa członkowskie podejmują stosowne środki lub wspierają dialog pomiędzy partnerami społecznymi zgodnie ze swoimi tradycjami i praktykami w celu: a) poprawy dostępu pracowników tymczasowych do szkoleń i opieki nad dziećmi w agencjach pracy tymczasowej, także pomiędzy okresami skierowania, aby zwiększyć ich możliwości rozwoju zawodowego i szanse znalezienia zatrudnienia; b) poprawy dostępu pracowników tymczasowych do szkoleń przeznaczonych dla pracowników pracodawcy użytkownika. Niezbędne wydaje się wprowadzenie odpowiedniej regulacji w tym zakresie w polskiej ustawie.
Drugi obszar, w ramach którego konieczne byłoby wprowadzenie odpowiednich regulacji to obszar zbiorowego prawa pracy. Kwestią budzącą wątpliwości może być prawo koalicji pracowników tymczasowych u pracodawcy użytkownika. W tym zakresie należałoby zaproponować przyznanie pracownikom tymczasowym prawa wstępowania do zakładowych organizacji związkowych działających u pracodawcy użytkownika na zasadach gwarantowanych chałupnikom (J. Wratny, Problemy ochrony pracowników w elastycznych formach zatrudnienia, Praca i Zabezpieczenie Społeczne 2007, Nr 7, s. 5.). Konieczne jest wprowadzenie do ustawy wyraźnego zapisu o dopuszczalności wstępowania przez pracowników tymczasowych do związków zawodowych istniejących u pracodawcy użytkownika. Należy także przywołać treść art. 11 konwencji MOP nr 181, który stanowi, iż państwo członkowskie, zgodnie z ustawodawstwem i praktyką krajową, podejmie niezbędne środki w celu zapewnienia właściwej ochrony pracownikom zatrudnionym przez prywatne biura pośrednictwa pracy, o czym mowa, w odniesieniu do następujących kwestii: a) wolność zrzeszania się oraz b) rokowania zbiorowe (…).

6. NSZZ „Solidarność” nie widzi konieczności rozszerzenia katalogu podstaw zatrudnienia pracownika tymczasowego i wprowadzenia jako podstawy zatrudnienia tymczasowego, obok umów terminowych, umowy o pracę na czas nieokreślony. W świetle przyjętego przez ustawodawcę polskiego modelu pracy tymczasowej zakłada on wykonywanie pracy tymczasowej w sposób przejściowy, okresowy doraźny, a nie stały. Ewentualne wprowadzenie jako podstawy zatrudnienia pracownika tymczasowego umowy o pracę na czas nieokreślony będzie prowadziło do pogorszenia jego statusu z uwagi na dopuszczalność uchylenia zasady równego traktowania przewidzianego w dyrektywie.

Decyzja Prezydium KK nr 277/ 10 ws. opinii o projekcie rozporządzenia MPiPS w sprawie nadania Statutu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” po rozpatrzeniu projektu rozporządzenia Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej w sprawie nadania Statutu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych stwierdza co następuje:

1. proponowana, w projekcie rozporządzenia, zmiana organu właściwego do nadawania Statutu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych z Prezesa Rady Ministrów na Ministra Pracy i Polityki Społecznej nie wpływa na sytuację prawną i faktyczną ubezpieczonych i świadczeniobiorców i nie wzbudza naszych zastrzeżeń,

2. zastrzeżenia natomiast wzbudzają projektowane zmiany w wewnętrznej strukturze Zakładu Ubezpieczeń Społecznych szczególnie, z uwagi na ogólny charakter uzasadnienia nie popartego np. przeprowadzoną analizą wpływu zmian na jakość świadczonych usług, zatrudnienie oraz koszty zakładu. Utworzenie trzech nowych Departamentów, wydzielenie Biura Poligrafii z Departamentu Administracji i Wspomagania Działalności Zakładu, wydaje się być ryzykowne i nieuzasadnione, zwłaszcza w kontekście przyjęcia przez Sejm RP ustawy o racjonalizacji zatrudnienia w państwowych jednostkach budżetowych i niektórych innych jednostkach sektora finansów publicznych w latach 2011 – 2013.

Decyzja Prezydium KK nr 278/ 10 ws. opinii o projekcie rozporządzenia MPiPS w sprawie szczegółowego sposobu i trybu kierowania, przyjmowania, zwalniania i pobytu nieletnich w domach pomocy społecznej

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 15 listopada 2010 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu kierowania, przyjmowania, zwalniania i pobytu nieletnich w domach pomocy społecznej:

1. Proponowane rozporządzenie reguluje kwestie związane z zapewnieniem nieletnim niepełnosprawnym intelektualnie w stopniu głębokim, których rodzice są niewydolni opiekuńczo i wychowawczo, całodobowej opieki w domach pomocy społecznej. Zauważyć należy, że tytuł projektu rozporządzenia jak i delegacja ustawowa wskazują na znacznie szerszy zakres regulacji niż § 1 projektu. Rodzi się zatem wątpliwość, co z nieletnimi upośledzonymi intelektualnie w stopniu umiarkowanym lub lekkim, których rodzice są także niewydolni opiekuńczo i wychowawczo.

2. Zastrzeżenia wzbudza również § 4, który reguluje kwestię przeprowadzania rodzinnego wywiadu środowiskowego.  Zapisy ustawy o pomocy społecznej stanowią, że wywiad środowiskowy przeprowadza się w miejscu zamieszkania z osobą zainteresowaną. Zgodnie z proponowanym rozporządzeniem wywiad będzie mógł być przeprowadzony już po wydaniu decyzji o umieszczeniu w DPS. Natomiast § 5 przewiduje, że w wyjątkowych przypadkach umieszczenie w DPS będzie następowało niezwłocznie i poza kolejnością. Rodzi się pytanie kto zatem i gdzie będzie przeprowadzał wywiad środowiskowy? Czy pracownik DPS, czy też pracownik ośrodka pomocy, w którego obszarze działania zamieszkiwał kierowany podopieczny? Ta kwestia wymaga doprecyzowania, aby w przypadku zaistnienia takich sytuacji nie było wątpliwości do czyich kompetencji należy przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego.

3. W § 7 projektu rozporządzenia zostały uregulowane dodatkowe wymogi, które muszą spełniać domy pomocy społecznej, do których mają być kierowani nieletni. Mają one na celu zagwarantować efektywną opiekę i ochronę przed demoralizacją nieletniego. Te regulacje zdaniem NSZZ „Solidarność” będą generować dodatkowe koszty finansowe. Dziwi zatem stwierdzenie w uzasadnieniu projektu, że wprowadzenie regulacji zawartych w projekcie rozporządzenia nie rodzą dodatkowych skutków finansowych.
     
Decyzja Prezydium KK nr 279/10 ws. opinii o projekcie rozporządzenia MPiPS zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy         

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ ,,Solidarność” wnosi następujące uwagi do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.
Nieuwzględnienie w treści § 2 pkt 2 projektu rozporządzenia dotyczącego pomieszczeń higienicznosanitarnych – palarni, oraz uchylenie w Załączniku nr 3 rozdziału ,,Palarnie”, może spowodować, że jakość tych pomieszczeń, organizowanych na terenie zakładów pracy pod rządami nowych przepisów, może ulec znacznemu pogorszeniu.
Ustawa z dnia 8 kwietnia 2010 r. o zmianie ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych oraz ustawa o Państwowej Inspekcji Sanitarnej nie wprowadziła całkowitego zakazu palenia tytoniu w pomieszczeniach zakładów pracy. Właściciel lub zarządzający może wyznaczyć palarnie w pomieszczeniach zakładów pracy. Proponujemy dodać zapis, aby o organizacji palarni na terenie zakładu pracy decydował pracodawca w porozumieniu z pracownikami i/lub ich przedstawicielami.
Proponujemy również pozostawienie w rozporządzeniu w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, obecnie obowiązujących wymogów, jakie pomieszczenia palarni powinny spełniać. Definicja palarni ustalona w ustawie z 8 kwietnia 2010 r o zmianie ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych jest zbyt ogólnikowa i może powodować tworzenie palarni w pomieszczeniach urągających godności pracownika.

Decyzja Prezydium KK nr 280/10 ws.opinii o projekcie rozporządzenia MPiPS zmieniającego rozporządzenie w sprawie uprawnień rzeczoznawców do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy
       
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”  nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej zmieniającego rozporządzenie w sprawie uprawnień rzeczoznawców do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy.

Decyzja Prezydium KK nr 281/10 ws. opinii o projekcie rozporządzenia MPiPS zmieniającego rozporządzenie w sprawie refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”  nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej zmieniającego rozporządzenie w sprawie refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom.

Decyzja Prezydium KK nr 282/10 ws. opinii o projekcie założeń do projektu ustawy o sankcjach dla podmiotów zatrudniających obywateli państw trzecich przebywających wbrew przepisom oraz o zmianie innych ustaw

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”  nie wnosi uwag do projektu założeń do projektu ustawy o sankcjach dla podmiotów zatrudniających obywateli państw trzecich przebywających wbrew przepisom oraz o zmianie innych ustaw – stanowiącego propozycję wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/52/WE z dnia 18 czerwca 2009 r.

Decyzja Prezydium KK nr 283/10 ws. projektu pt. „Platforma współpracy polskich partnerów społecznych na rzecz skutecznego uczestnictwa w europejskim dialogu społecznym”

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” powierza spółce Fundusz Gospodarczy Sp. z o.o. przygotowanie dla KK NSZZ „Solidarność” i w przypadku otrzymania grantu realizowanie projektu zatytułowanego „Platforma współpracy polskich partnerów społecznych na rzecz skutecznego uczestnictwa w europejskim dialogu społecznym” przedkładanego Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej w odpowiedzi na konkurs otwarty nr DWF_5.5.2_5_2010 oraz wyznacza do podpisania wniosku i umowy Panów:
1. Bogdana Bisia – Zastępcę Przewodniczącego KK
2. Jerzego Jaworskiego – Skarbnika KK

Przedmiotowa decyzja wchodzi w życie przy wypełnieniu się jednego z następujących warunków:
1) dnia 15.12.br. nie zostaną przyjęte poprawki do projektu
lub
2) przedłożenie projektu uzyska zgodę pozostałych partnerów społecznych.

Opinia o projekcie rozporządzenia MPiPS w sprawie rodzinnego wywiadu środowiskowego

Z upoważnienia Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” Biuro Polityki Społecznej nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 listopada 2010 r. w sprawie rodzinnego wywiadu środowiskowego.