12 października 2010 (228-234/2010)

Decyzja Prezydium KK nr 228/10 ws. Wspólnej deklaracji partnerów społecznych dotyczącej nękania i przemocy w miejscu pracy

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” po zapoznaniu się z projektem Wspólnej deklaracji partnerów społecznych dotyczącej nękania i przemocy w miejscu pracy w wersji uzgodnionej przez NSZZ „Solidarność”, OPZZ, PKPP Lewiatan, Pracodawców RP i Związek Rzemiosła Polskiego podczas negocjacji nad wdrożeniem w Polsce Europejskiego Porozumienia Ramowego z dnia 26 kwietnia 2007 r. dotyczącego nękania i przemocy w miejscu pracy, akceptuje treść deklaracji oraz upoważnia Przewodniczącego Komisji Krajowej do podpisania jej  wraz z liderami pozostałych organizacji partnerów społecznych.

Decyzja Prezydium KK nr 229/10 ws. kandydata do Rady Administracyjnej Europejskiego Centrum  do Spraw Pracowniczych (EZA)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza kandydaturę Józefa Mozolewskiego do Rady Administracyjnej Europejskiego Centrum do Spraw Pracowniczych (EZA).

Decyzja Prezydium KK nr 230/10 (do użytku służbowego)

Decyzja Prezydium KK nr 231/10 ws. zmiany nazwy MKK w PGE Dystrybucja Łódź-Teren S.A.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” na wniosek Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej w PGE Dystrybucja Łódź-Teren S.A. zarejestrowanej pod numerem „25” akceptuje zmianę nazwy z: MKK w PGE Dystrybucja Łódź –Teren S.A. na: Międzyzakładowa Komisja Koordynacyjna w PGE Dystrybucja S.A. Oddział Łódź-Teren. MKK w PGE Dystrybucja S.A. Oddział Łódź-Teren pozostaje w Krajowym Rejestrze MKK pod nr „25”.

Decyzja Prezydium KK nr 232/10 ws. opinii o projekcie ustawy Ministerstwa Zdrowia o działalności leczniczej z dnia 9.09.2010 r

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia projekt ustawy dokonując oceny projektu ustawy Ministerstwa Zdrowia o działalności leczniczej z dnia 9.09.2010 r., przedstawia następującą opinię .
• W projekcie ustawy o działalności leczniczej z dnia 9 września 2010 r. proponuje się uregulowanie materii unormowanej do tej pory w ustawie z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) Projektowane zmiany mają bardzo szeroki charakter. Ich celem jest zmiana zasad  organizacji systemu ochrony zdrowia, funkcjonowania, rejestracji, sposobu finansowania podmiotów wykonujących tzw. działalność leczniczą. Wprowadzane zmiany mają charakter ustrojowy i powinny zostać ocenione pod kątem zgodności z przepisami Konstytucji RP (a w szczególności z art. 68 Konstytucji).
• Intencją ustawodawcy jest powszechna eliminacja samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnych (sp zoz) z kręgu podmiotów udzielających świadczeń
a nie rozwiązanie problemu zadłużenia służby zdrowia w Polsce. Problem zadłużenia ma zostać rozwiązany m.in. poprzez działania prywatyzacyjne, które podejmowane będą dopiero po tzw. komercjalizacji sp zoz na podstawie powszechnych reguł Kodeksu spółek handlowych, z niewielkimi ograniczeniami przewidzianymi w projektowanej ustawie. Na konsekwencje działań zmierzających do komercjalizacji a następnie prywatyzacji sp zoz zwracano uwagę w literaturze przedmiotu już wielokrotnie. Z mocy konstytucji i ustaw o działach administracji oraz ustaw o samorządzie gminnym, powiatowym i województwa ochrona zdrowia należy do zadań publicznych.
• Wprowadzenie  systemowych zmian w sektorze tak wrażliwym społecznie, jakim jest ochrona zdrowia, powinny poprzedzać szczegółowe analizy sytuacji bieżącej,
z uwzględnieniem oceny rozwiązań organizacyjnych i finansowych oraz perspektywy jego funkcjonowania. Jest to szczególnie ważne w sytuacji zmian demograficznych, które będą determinowały wpływy finansowe pochodzące ze składki oraz rodzaje świadczeń niezbędnych dla starzejącego się społeczeństwa. Taka ocena ze strony rządowej  nie została przedstawiona opinii publicznej (w tym partnerom społecznym).
• Dotychczasowe praktyki reformowania ochrony zdrowia pokazały, że dla  powodzenia zmian potrzebna jest szeroka akceptacja społeczna zarówno po stronie pacjentów jak i świadczeniodawców.  Jednym z elementów istotnych dla akceptacji wdrożenia zmian systemowych  jest stworzenie przejrzystych norm prawnych, które pozwolą na bezkolizyjne, płynne ich wdrożenie, których skutkiem będzie naprawa systemu. Reformowanie systemu opieki zdrowotnej powinno być  przygotowanym wielobiegunowo procesem, a nie jednorazowym aktem. Proponowane zmiany takiej gwarancji nie dają.
• Zaproponowane rozwiązania zmierzają jednoznacznie w kierunku traktowania zakładów opieki zdrowotnej jako przedsiębiorców ze wszystkimi konsekwencjami wynikającymi z ustawy o  swobodzie działalności gospodarczej. Istotne znaczenie mają postanowienia projektu ustawy o działalności leczniczej, które regulują zasady przekształcania samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej w spółkę kapitałową. Przedstawione w uzasadnieniu twierdzenie, że proces przekształceń w spółki prawa handlowego ma charakter fakultatywny rodzi wątpliwości, wobec stworzonych zachęt finansowych, które ten proces mają przyspieszyć (tzw. przymus ekonomiczny). Dodatkowo niejednoznaczne przepisy, które wprost nie nakładają obowiązku utrzymania akcji, udziałów przez podmioty publiczne powoduje sytuację, że ich charakter publiczny może nie zostać utrzymany. Od dnia wejścia w życie ustawy nie tworzy się samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, a publiczne zakłady opieki zdrowotnej stają się z tym samym dniem podmiotami niebędącymi przedsiębiorcami. Projekt ustawy nie określa okoliczności, w których podejmowana jest decyzja o przekształceniu sp zoz w spółkę prawa handlowego. Oznacza to, że może ona dotyczyć każdego sp zoz, również tych,  które funkcjonują sprawnie w dotychczasowej formule.
• Decyzję w sprawie przekształcenia sp zoz w spółkę prawa handlowego podejmowałby 1) Minister Skarbu Państwa (w przypadku sp zoz utworzonych przez ministra, centralny organ administracji rządowej lub wojewodę), 2) organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego – w przypadku sp zoz, dla których podmiotem tworzącym jest jednostka samorządu terytorialnego, 3) rektor publicznej uczelni medycznej i  4) dyrektor Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego. Z uwagi na to, że organem założycielskim zdecydowanej większości sp zoz są obecnie jednostki samorządu terytorialnego, decyzja o tzw. komercjalizacji byłaby podejmowana najczęściej przez organy wykonawcze jednostek samorządu terytorialnego tj. wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zarząd powiatu oraz zarząd województwa. O ile w przypadku jednostek samorządu powiatowego i wojewódzkiego decyzja taka byłaby podejmowana przez organy kolegialne to w przypadku gminy decyzję o przekształceniu sp zoz w spółkę prawa handlowego podejmowałby jednoosobowo wójt. Decyzja o przekształceniu sp zoz wykracza poza zakres zadań dotyczących zwykłego zarządu jednostką samorządu terytorialnego. Decyzja taka powinna być poprzedzona rzeczową debatą merytoryczną, dotyczącą korzyści oraz zagrożeń, jakie przynieść może zmiana dotychczasowego statusu prawnego sp zoz oraz spojrzenia na konsekwencje wynikające z takiej zmiany z różnych punktów widzenia. Sprawa dotyczy bowiem najistotniejszych zadań publicznych realizowanych przez samorząd terytorialny. Szansę na taką debatę daje wyłącznie powierzenie kompetencji w sprawie przekształcenia organizacyjnego sp zoz organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego tj. radom gmin i powiatów oraz sejmikom województwa.
• Krytycznie należy ocenić propozycje zapisów w zakresie stosunków pracy z pracownikami zatrudnionymi do tej pory w sp zoz. Proponowane rozwiązania są mniej korzystne niż w obecnie obowiązujących przepisach prawa pracy.
• Projekt ustawy oprócz wielu zmian w przepisach obowiązujących zawiera liczne delegacje do wydania rozporządzeń, których projektodawca nie przygotował. Jednocześnie trzeba zwrócić uwagę, że przyjęta technika legislacyjna utrudnia korzystanie z przepisów w praktyce, zmuszając do koniecznych zabiegów interpretacyjnych (nieczytelne definicje w tzw. słowniczku ustawy oraz brak definicji szpitala oraz organu rejestrującego).

Uwagi szczegółowe
1. Art. 2 ust. 1 pkt 10 zawęża definicję świadczenia zdrowotnego poprzez wskazanie, że mogą one być wykonywane przez  osoby posiadające zawód medyczny.
W związku z tym działania dotyczące świadczeń określonych w art.5 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jako rzeczowe (m.in. wytwarzanie i zaopatrzenie w wyroby medyczne) czy towarzyszące (m.in. transport sanitarny) nie staną się świadczeniem zdrowotnymi w rozumieniu przepisów projektu i nie będą wykonywane przez osoby o kwalifikacjach medycznych czy odnoszące się do określonego zakresu lub dziedziny medycyny. Równocześnie w art. 3 ust 1 projektu ustawy wskazano, że działalność lecznicza polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w świetle ww. zawężenia definicji - udzielanie świadczeń zdrowotnych rzeczowych oraz świadczeń towarzyszących nie będzie działalnością leczniczą co oznaczać będzie, że tych świadczeń nie będą mogły jednocześnie wykonywać podmioty prowadzące  działalność leczniczą w rozumieniu przepisu art.3 projektu.
2. W art. 6 ust. 7 określono minimalne udziały lub akcje należące do właściciela uczelni medycznej. Trudno doszukać się takiego zapisu w stosunku do pozostałych właścicieli publicznych. Jedynie Art. 112 ust 3 zawiera warunek posiadania przez podmioty publiczne 51% udziałów lub akcji, aby uzyskać  dotację na realizację zadań o których mowa w art. 111.
3. W Art. 10 ustawodawca określił minimalną wysokość kapitału zakładowego dla spółki kapitałowej (szpitala) w wysokości 5 000 000 złotych i odpowiednio dla uczelni medycznych w wysokości 10 000 000 zł bez wskazania uzasadnienia dla przyjęcia właśnie takich wielkości kapitałów.
4. Art. 20 projektu w przeciwieństwie  do Art.21 ust 1 pkt 4) nie zawiera warunku  nieprzerwanego wykonywania  praktyki lekarskiej przez lekarza wykonującego działalność leczniczą jako indywidualną
5. W art. 29 projektu ustawy nakłada się na kierownika zakładu opieki zdrowotnej obowiązek organizowania transportu pacjenta, którego stan zdrowia nie uzasadnia dalszego leczenia informując jedynie gminę, w której pacjent zamieszkuje lub w której posiadał ostatnie miejsce pobytu zobowiązując ją (ust.1) do pokrycia kosztów transportu i przyznając jedynie tej gminie (ust.3) roszczenie do żądania pokrycia kosztów transportu od ustawowego jego przedstawiciela lub osoby zobowiązanej do alimentacji nad nim. Taka konstrukcja przepisu wchodzi w kompetencje zarządu gminy co do właściwego gospodarowania środkami publicznymi tym bardziej, że w wielu przypadkach nie można ustalić miejsca zamieszkania lub ostatniego miejsca pobytu pacjenta
6. Zgodnie z Art. 32 projektu podmiot leczniczy może na okres 3 miesięcy zaprzestać działalności leczniczej po uzyskaniu zgody wojewody. Przepis nie nakłada na wojewodę obowiązku zapewnienia świadczeń dla pacjentów podmiotu leczniczego lub obowiązku wskazania przez podmiot leczniczy innego podmiotu.
7. Nowością jest obowiązek określony w Art. 34 ust.3 - zaopatrzenie pacjentów szpitala w znaki identyfikacyjne, zawierające imię i nazwisko. Taka identyfikacja pacjenta może naruszać zasady ochrony danych osobowych, dlatego wymagana byłaby konsultacja z Głównym Inspektorem Ochrony Danych Osobowych.
8. Art. 46 pkt 1) mylnie wskazuje ze stosunek pracy z kierownikiem podmiotu leczniczego niebędącego przedsiębiorcą albo zawartą z nim umowę rozwiązuje się jeżeli przestał spełniać wymagania o których mowa w art.44 ust 2, (czyli  zgodnie z pkt 1) posiadać wykształcenie wyższe.
9. Art. 47 ust.4 ustala najprawdopodobniej  pomyłkowo, że w posiedzeniach rady społecznej uczestniczy przedstawiciel organizacji związkowej, a nie przedstawiciele organizacji związkowych
10. W Art. 49 została naruszona zasada równego traktowania poprzez pominięcie związków zawodowych  innych niż wymienione w projekcie, których opinii musi zasięgnąć kierownik podmiotu leczniczego w celu ustalenia minimalnych norm zatrudnienia. Ponadto minimalne normy zatrudnienia nie mogą być ustalane tylko w podmiotach leczniczych nie będących przedsiębiorcą (patrz ust.4 i 5 Art. 49 ) Minimalne normy zatrudnienia powinny obowiązywać we wszystkich podmiotach leczniczych.
11. Wątpliwości budzi treść Art. 53 ust 5 z uwagi na fakt, że podmioty tworzące zakłady opieki zdrowotnej nie wchodzą zazwyczaj w relacje z wierzycielami.
12. Projekt ustawy nie określa okoliczności, w których podejmowana jest decyzja o przekształceniu sp zoz w spółkę prawa handlowego. Oznacza to, że może ona dotyczyć każdego sp zoz, również tych, które funkcjonują sprawnie w dotychczasowej formule. Jedynie projektowany art. 71 ust. 1 wprowadza mechanizm finansowy zachęcający organy założycielskie sp zoz do podejmowania decyzji o przekształceniu sp zoz w spółkę prawa handlowego w sytuacji, w której znajdują się one jeszcze w lepszej sytuacji finansowej. Im większy jest bowiem stopień zadłużenia tym większa jest wartość zobowiązań, które przejmuje podmiot tworzący. W sytuacji gdy zobowiązania te przekraczają wartość aktywów sp zoz podmiot ten ma obowiązek przejąć całość zobowiązań. Jeżeli suma zobowiązań nie przekracza połowy wartości aktywów sp zoz podmiot tworzący nie ma obowiązku przejmowania jakichkolwiek zobowiązań powstałych przed przekształceniem. Dodatkowo mechanizm ten nie będzie zachęcał kierownictwa sp zoz do podejmowania działań zmierzających do oddłużenia sp zoz jeszcze przed jego przekształceniem w spółkę. Negatywnie należy ocenić  brak przepisu dotyczącego obowiązku tworzenia programów naprawczych i biznes planów  co do  dalszej działalności przed przekształceniem  co może zwiększyć zagrożenie postawieniem spółki prawa handlowego w stan upadłości.
13. Spośród szczegółowych rozwiązań zaproponowanych w projekcie ustawy o działalności leczniczej krytycznie ocenić należy treść projektowanego art. 80 ust. 1 regulującego skutki komercjalizacji sp zoz w zakresie stosunków pracy z pracownikami zatrudnionymi do tej pory w tym zakładzie. Przepis ten wyłącza
w omawianym zakresie stosowanie art. 231 k.p.. i art. 261 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854, z późn. zm.). Oznacza to, że: 1) dotychczasowy i nowy pracodawca nie będą mieli obowiązku informowania pracowników o planowej zmianie podmiotowej po stronie pracodawcy, 2) pracownicy nie będą mieli możliwości rozwiązania stosunku pracy za siedmiodniowym uprzedzeniem w sytuacji, gdy nie akceptują takiej zmiany. Wątpliwości budzić będzie odpowiedzialność za zobowiązania  wynikające ze stosunku pracy powstałe przed komercjalizacją. Wydaje się, że w zależności od stopnia zadłużenia taką odpowiedzialność ponosić będzie albo podmiot tworzący albo spółka. Zakładowe organizacje związkowe działające w takich sp zoz zostaną pozbawione informacji o planowanej komercjalizacji zakładu, jej przyczynach, prawnych, ekonomicznych oraz socjalnych skutkach dla pracowników a także
o zmierzonych działaniach dotyczących warunków zatrudnienia pracowników. Wykluczona będzie również możliwość zawarcia na podstawie art. 261 ust. 3 ustawy o związkach zawodowych porozumienia dotyczącego warunków zatrudnienia pracowników o charakterze normatywnym (zwanego potocznie pakietem socjalnym). Zastosowanie tego przepisu w sytuacji komercjalizacji sp zoz jest o tyle istotne, że przekształcenie będzie wiązać się z częściową zmianą reżimu prawnego zatrudnienia. Zmianie ulegnie chociażby dotychczasowa regulacja prawna wynagrodzenia za pracę (konieczne będzie zawarcie nowego układu zbiorowego pracy lub wydanie nowego regulaminu wynagradzania, przestaną obowiązywać przepisy ustawy przyznające pracownikom sp zoz prawo do świadczeń związanych z pracą takich jak nagroda jubileuszowa, odprawa emerytalno-rentowa czy dodatek-stażowy).
14. Projekt znosi dotychczasowe uprawnienia w zakresie skróconego czasu pracowników zoz zatrudnionych w  warunkach określonych uprzednio jako, ”szkodliwe” (komórki organizacyjne RTG, laboratoria, prac. fizjoterapii, itp.) nie przyznając stosownych środków odszkodowawczych osobom, które przepisami projektu pozbawione zostaną zatrudnienia lub rekompensujących w przypadku, gdy zmuszone one zostaną  do wykonywania  pracy w wydłużonym w stosunku do obowiązującego czasu pracy. Podobne rozwiązania przewidują już przepisy kodeksu pracy, z uszczegółowieniem określonym w przepisie wydanym
z delegacji z art. 297 kodeksu pracy, czy też na podstawie przepisów szczególnych poprzez  zasady rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn ich niedotyczących. Jeżeli projektowane przepisy weszłyby w życie  bez przyznania odszkodowawczych lub rekompensujących środków publicznych podmiotom zatrudniającym naruszy to  prawa słusznie nabyte tych osób oraz konstytucyjną zasadę zaufania obywateli do instytucji państwa oraz stanowionego prawa.
W stosunku do pracowników naruszona zostanie zasada stabilności i ochrony zatrudnienia. Spowoduje to kierowanie roszczeń sądowych przez pracobiorców
w stosunku do pracodawców, którzy skierują roszczenia do skarbu państwa.
15. Dopiero w Art. 104 zdefiniowany został organ prowadzący rejestr. Uzasadnionym byłoby umieszczenie definicji organu rejestrowego w tzw. słowniczku ustawy.
16. Art.106 ust.1 nadaje sankcję wykreślenia wpisu podmiotu do rejestru podmiotów prowadzących działalność, której dotyczy projekt, posługuje się przy tym w ust. 2 pkt 4  bliżej nieokreślonym pojęciem „rażącego naruszenia warunków wymaganych do wykonywania działalności objętej wpisem” a w pkt 5 „niezastosowaniem się do zaleceń pokontrolnych” (wystosowanych przez organ prowadzący rejestr). Tak określone przepisy oprócz nieokreśloności wykraczają daleko poza zasady swobody działalności gospodarczej naruszając proporcjonalność sankcji w stosunku do uchybienia do którego się ona odnosi.
17. Przyjąć należy na podstawie Art. 111 ust. 1  że Państwowa Inspekcja Sanitarna  może otrzymać środki publiczne na realizacje zadań w zakresie programów zdrowotnych i promocji zdrowia (np. na organizowanie szkoleń dla podmiotów, przygotowanie ulotek, plakatów, wystaw tematycznych itd.).
18. W Art. 126 wprowadzającym zmiany w art. 6 pkt 4 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej należy dopisać: Państwowa Inspekcja Sanitarna jest uprawniona do wydawania zaleceń w tym zakresie.
19. W art. 164 pkt.3 lit. a, dotyczącym nowego brzmienia art. 21 ust. 2a u.o.ś.o.z.f.z.ś.p mylnie wskazano art. 45 projektu zamiast art.47.

Decyzja Prezydium KK nr 233/10 ws. opinii o projekcie ustawy Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne autorstwa Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo”:
1) W punkcie 2 zmiany – zamiast „dodatek za rozłąkę przysługujący” powinno być „dodatek za rozłąkę wypłacany”
2) W punkcie 7 zmiany – dotyczącym art. 21.ust.1 pkt  40b należy zwiększyć limit  kwoty wolnej od podatku w zakresie stypendiów dla uczniów i studentów, gdyż aktualny obowiązuje od 2003 roku na niezmienionym poziomie.
3) W punkcie 7 zmiany – art. 21. ust.1 pkt 83 – zamiast „świadczenia przyznawane” – powinno być – „świadczenia wypłacane”.
4) W punkcie 12d)  negatywnie opiniujemy zmianę polegającą na wprowadzeniu
w ust. 7c art. 26 ustawy obowiązku wskazania z imienia i nazwiska osób, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika. W obecnym brzmieniu ustawy osoby niewidome korzystają z prawa odliczenia od dochodu kwoty 2.280 zł na przewodnika zaś ust. 7c art. 26 ustawy zwalnia je z obowiązku udokumentowania poniesionych z  tego tytułu wydatków. Należy podkreślić, iż jest to rozwiązanie prawne odpowiadające życiowej praktyce. Osoba niewidoma w związku ze swoją niepełnosprawnością zmuszona jest do korzystania z pomocy przewodnika w realizacji codziennych prostych czynności życiowych - nie jest w stanie samodzielnie zrobić zakupów, skorzystać z usług lekarza czy załatwić spraw w urzędach, a więc wykonać czynności przy których osoby widzące nie napotykają żadnych trudności czy barier. Zmuszony jest często korzystać z pomocy różnych osób, ponieważ trudno jest znaleźć jednego człowieka, który podporządkuje swój prywatny czas osobie niewidomej.  Nie może ona ciągle liczyć na bezinteresowną życzliwość obcych ludzi lub co gorsza narażać ich na nieprzewidziane wydatki związane z udzielaną pomocą.  Równocześnie, jeżeli osoba niewidoma chciałaby uczestniczyć w imprezie kulturalnej  czy sportowej to musi też z własnych środków kupić bilet dla przewodnika, gdyż  przewodnicy  nie zgodzą się ponosić dodatkowych kosztów z tytułu pomocy osobie niepełnosprawnej. Po prostu następny raz nie będą chętni pomóc. To samo dotyczy kosztów transportu czy konsumpcji. W uzasadnieniu nie ma również wskazówki co należy rozumieć przez słowo „opłacono”.
Nie ulega wątpliwości, iż proponowana zmiana utrudni osobom niewidomym uzyskanie pomocy osób trzecich. Dotychczasowi przewodnicy nie będą skłonni dalej pomagać osobom niewidomym jeśli łączyć się to będzie z przekazaniem ich danych do urzędów skarbowych.  Będzie to miało ten skutek, iż pozbawi osoby niewidome możliwości korzystania z odliczenia od dochodu, gdyż będąc zmuszoną do korzystania z pomocy innych nie może sobie pozwolić na utratę ich zaufania.  Ostatecznym skutkiem proponowanej zmiany będzie de facto pozbawienie osób niewidomych możliwości korzystania z odliczenia od podatku, co przy niskich dochodach osób niepełnosprawnych w Polsce jest  bardzo krzywdzące dla tego środowiska.
Z powyższych względów NSZZ „Solidarność” proponuje wykreślenie w art. 26 ust. 7c proponowanego pkt. 1) w brzmieniu „wskazaniu z imienia i nazwiska osób, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika” znajdującego się w art. 1 pkt. 12)  lit d)  projektu.

Stanowisko Prezydium KK nr 234/10 ws.  propozycji wydłużenia normy czasu pracy osób niepełnosprawnych z umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności

Prezydium Komisji Krajowej  NSZZ „Solidarność” wyraża swój sprzeciw wobec propozycji wydłużenia normy czasu pracy osób niepełnosprawnych i w ten sposób przerzucania na niepełnosprawnych pracowników kosztów oszczędności budżetowych w dofinansowaniu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 3292)  zawiera propozycję wydłużenia normy czasu pracy osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Projekt ten zawiera również propozycję zmniejszenia o 40% limitu kwoty na miesięczne dofinansowanie na zatrudnianie osób niepełnosprawnych z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Nie można oprzeć się wrażeniu, iż propozycja wydłużenia czasu pracy tej grupie niepełnosprawnych pracowników jest gestem w stronę pracodawców osób  niepełnosprawnych. W ten sposób pracodawcy mają sobie wyrównać straty jakie poniosą z tytułu zmniejszonego o 40 %  limitu miesięcznego dofinansowania. NSZZ „Solidarność” stanowczo sprzeciwia się propozycjom rozwiązań prawnych, które przerzucają na osoby niepełnosprawne poniesienie kosztu  szukania oszczędności  dla PFRON. 

Przebieg  prac nad projektem w sejmowej podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw, które odbyły się w dniach 4 i 5 października br. wskazuje, iż w walce między organizacjami pozarządowymi a pracodawcami osób niepełnosprawnych o środki z  Funduszu, głos samych osób niepełnosprawnych się nie liczy. W odpowiedzi na postulaty niewidomych i niepełnosprawnych przedstawicieli NSZZ „Solidarność” obecnych podczas prac podkomisji,  o skreślenie propozycji wydłużenia normy czasu pracy osób niepełnosprawnych i o nie przerzucanie w ten sposób na osoby niepełnosprawne kosztów niedoborów w Funduszu, wydłużoną  normą czasu pracy objęto również osoby niepełnosprawne ze znacznym stopniem niepełnosprawności mimo, iż początkowo zmiana miała dotyczyć tylko osób niepełnosprawnych z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Argumentami jakie padały ze strony organizacji pozarządowych i pracodawców za wprowadzeniem wydłużonej normy czasu pracy osób niepełnosprawnych było twierdzenie,  iż siedmiogodzinny czas pracy osób niepełnosprawnych jest dla nich dyskryminujący.

Trudno zgodzić się z tezą,  iż wydłużenie normy czasu pracy osób niepełnosprawnych wyrówna ich szanse na rynku pracy.  W obecnym stanie prawnym czas pracy osoby niepełnosprawnej może, na jej wniosek i za zgodą lekarza, wynosić 8 godzin dziennie i 40 godzin tygodniowo.  Potrzeba naprawdę wiele złej woli aby przepisy antydyskryminacyjne, dopuszczające zróżnicowanie sytuacji prawnej osób niepełnosprawnych, których wprowadzenie miało na celu ich ochronę,  używać jako argumentu przeciwko nim.

NSZZ „Solidarność” wnosi o skreślenie zmiany 5 lit a,b,c w art. 1 projektu.