11 stycznia 2010 (7-13/2010)

Decyzja Prezydium KK nr 7/10
ws. opinii o projekcie ustawy MG o  ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców

Prezydium Komisji Krajowej  NSZZ „Solidarność” odnosząc się do przesłanego w trybie określonym w ustawie z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r., Nr 79, poz. 854 z późn. zm.) projektu ustawy Ministra Gospodarki o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (zwanego dalej projektem)  zdecydowanie negatywnie  opiniuje  propozycje:

- zmierzające do ograniczenia rygorów związanych z nieterminowym i nieprawidłowym realizowaniem obowiązków z zakresu ubezpieczeń społecznych przez płatników składek;
- obniżenia wymiarów kary pozbawienia wolności za takie przestępstwa jak złośliwe lub uporczywe naruszanie praw pracownika wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego oraz przestępstwa nierespektowania orzeczenia sądu lub komisji pojednawczej zobowiązującego do ponownego przyjęcia pracownika do pracy, co godzi zarówno w prawa pracownika, jak i w zasady porządku prawnego;
- ułatwiające zakładanie agencji zatrudnienia i jednocześnie utrudniające ochronę pracowników tymczasowych;
- znacznie osłabiające pozycję prawną najemcy-lokatora;
- powodujące złagodzenie odpowiedzialności karnej za naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych;
- dotyczące sposobu przekształcenia spółdzielni w spółkę prawa handlowego.

Prezydium KK dostrzega i pozytywnie ocenia próbę ograniczenia poprzez projektowaną ustawę zbędnych formalności przede wszystkim dla przedsiębiorców, niestety w zdecydowanie mniejszym zakresie dla obywateli, a efektywność tego przedsięwzięcia może zostać zweryfikowana  w praktyce. Prezydium Komisji Krajowej stwierdza, że wiele innych proponowanych zmian budzi poważne wątpliwości, które przedstawione są w dalszej części opinii wraz z uzasadnieniem.

Art. 2 projektu dotyczący zmian w ustawie prawo spółdzielcze (Dz.U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848 z późn. zm.)
Pkt. 1) Propozycja przekształcenia spółdzielni pracy w spółkę handlową budzi szereg zastrzeżeń. Zaproponowane rozwiązania nie zabezpieczają w sposób wystarczający  praw członków spółdzielni, którzy nie przystąpią do spółki przekształconej.
W szczególności dotyczy to braku ochrony trwałości ich stosunku pracy po zarejestrowaniu spółki. Ustawodawca nie przewidział okresu, w jakim umowy o pracę tych osób nie mogłyby być wypowiadane. Zastrzeżenia również budzi nierówny udział w majątku byłej spółdzielni członków spółdzielni, którzy nie przystąpią do spółki przekształconej. Osobom tym wypłacone zostaną tylko wpisowe, udziały członkowskie i udziały członkowskie z podziału nadwyżki bilansowej. Nie widzimy również uzasadnienia dla umożliwienia  zostania założycielem spółki przekształconej osobom niebędącym członkami spółdzielni. Obawiamy się, że to rozwiązanie może stanowić źródło nadużyć przy przekształcaniu spółdzielni.
Pkt. 2) Zmiana druga dotyczy propozycji dopuszczenia w statucie spółdzielni możliwości zatrudnienia wszystkich lub niektórych członków na podstawie umowy o pracę. Spółdzielca może być zatrudniony w spółdzielni pracy wyłącznie na podstawie spółdzielczej umowy o pracę. Spółdzielcza umowa o pracę jest umową szczególnego rodzaju, nawiązującą stosunek pracy między stronami pozostającymi ze sobą
w stosunku członkostwa. Cechą wyróżniającą spółdzielcze stosunki pracy jest niewystępowanie w nich instytucji rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy spółdzielcy. Spółdzielczą umowę o pracę można wypowiedzieć tylko w przypadkach przewidzianych w prawie spółdzielczym. Ta ochrona spółdzielczego stosunku pracy wynika z idei, dla jakiej były tworzone spółdzielnie pracy - prowadzenia wspólnego przedsiębiorstwa w oparciu o osobistą pracę członków oraz z zaangażowania finansowego członków spółdzielni w jej majątek. Na członku spółdzielni ciąży obowiązek wniesienia wpisowego oraz zadeklarowanych udziałów stosownie do postanowień statutu spółdzielni. Członek spółdzielni uczestniczy również w pokrywaniu strat spółdzielni do wysokości zadeklarowanych udziałów. W wyniku wprowadzenia proponowanej zmiany w spółdzielniach pracy dopuszczone byłoby zatrudnianie członków spółdzielni na czas próbny, czas określony oraz rozwiązywanie z nimi stosunku pracy na podstawie art. 52 k.p. Zdaniem Związku jest to propozycja niekorzystna dla spółdzielców i sprzeczna z ideą spółdzielczości, zgodnie z którą decyzje odnośnie stanu zatrudnienia oraz przyjęcia lub wykluczenia z grona członków podejmowane są kolektywnie przez uprawnione organy a nie jednoosobowo. Pozostawienie obowiązku zaangażowania materialnego członków w działanie spółdzielni oraz pokrywanie strat spółdzielni przy  dopuszczeniu jednoosobowego podejmowania decyzji przez pracodawcę odnośnie wypowiedzenia stosunku pracy, mogłoby prowadzić do szeregu nadużyć. 
 Jednocześnie pragniemy przypomnieć, iż prawo spółdzielcze umożliwia w spółdzielniach pracy, o ile przewiduje to statut spółdzielni,  uzależnienie przyjęcia na członka spółdzielni od odbycia okresu kandydackiego. Długość trwania okresu reguluje statut spółdzielni. Do kandydatów na członków spółdzielni stosuje się przepisy Kodeksu pracy dotyczące osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony. Więc w świetle obecnie obowiązujących przepisów możliwe jest zatrudnianie przez spółdzielnię pracowników na czas określony.
Z powyższych powodów Prezydium KK NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje zaproponowane zmiany i proponuje skreślenie pkt. 2. 
Jednocześnie pragniemy zauważyć, iż dodanie § 1a do art. 201 prawa spółdzielczego i pozostawienie § 2 w niezmienionym brzmieniu będzie miało taki skutek, iż § 2 nie będzie miał zastosowania do § 1, czyli do spółdzielców zatrudnionych na podstawie umowy o pracę nakładczą, umowy zlecenia lub umowy o dzieło, gdyż  nie będzie się odpowiednio stosowało przepisów art. 182 § 1, 2 i 4, (obowiązek pozostawania w stosunku pracy),
art. 183 (składniki i ochrona wynagrodzenia) oraz art. 186 § 1 (wygaśnięcie umowy). Tę propozycję Związek również opiniuje negatywnie, gdyż znosi ona ochronę członków spółdzielni zatrudnionych na podstawie umowy o pracę nakładczą, umowy zlecenia lub umowy o dzieło.

Art. 3  projektu zmieniający ustawę z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U z 2007 r., Nr 70, poz. 473 z późn. zm.)
Pozytywnie należy ocenić zmianę art. 17 ust. 3 ustawy poprzez wprowadzenie możliwości żądania przez pracownika zbadania jego stanu trzeźwości również przez powołane do ochrony porządku, np. policję. Badania trzeźwości tzw. wewnątrzzakładowe bardzo często okazywały się formą szykany wobec pracowników i przeprowadzane były przez osoby nie zawsze odpowiednio do tego przygotowane.

Art. 4 projektu dotyczący zmian w  ustawie o narodowym zasobie archiwalnym (Dz.U. z 2006 r., Nr 97, poz. 673 z późn. zm.)
W art. 4  projektu uchyla się w całości art. 51d ustawy o narodowym zasobie archiwalnym, który reguluje zasady wykonywania tejże działalności z punktu widzenia archiwizacji i udostępniania akt. W konsekwencji znika obowiązek zapewnienia odpowiedniego zaplecza organizacyjno-technicznego, co negatywnie wpłynie na przechowywanie danych.
W przypadku obowiązku długotrwałego okresu przechowywania akt (50 lat) zapewnienie odpowiedniego zaplecza organizacyjno-technicznego jest warunkiem niezbędnym, gdyż akta przechowywane w nieodpowiednich warunkach ulegną zniszczeniu,
a tym samym osoby, których dotyczą, mogą zostać pozbawione możliwości udowodnienia swoich praw. Brak jest także uzasadnienia dla likwidacji obowiązku posiadania regulaminu udostępniania akt ze względu na potrzebę zapewnienia jasno określonych zasad dostępności. Wątpliwości budzi również wykreślenie Art. 51d pkt. 2, który brzmi: „W skład zarządu przedsiębiorcy nie mogą wchodzić osoby, które były karane za przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów lub mienia.”. Zapis ten powinien zostać w całości utrzymany, jako chroniący przed dostępem do akt osób, które mogą dopuścić się przekłamań i fałszerstw.

Art. 23 zmieniający ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. Nr 88, poz. 553 z póź. zm.)
 Nie wyrażamy zgody na proponowane obniżenie wymiarów kary pozbawienia wolności za takie przestępstwa jak złośliwe lub uporczywe naruszanie praw pracownika  wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego - art. 218 § 1 k.k. oraz przestępstwa nierespektowania  orzeczenia sądu lub komisji pojednawczej (zob. art. 242 i 244 k.p.) zobowiązującego do ponownego przyjęcia pracownika do pracy, co godzi zarówno
w prawa pracownika, jak i w zasady porządku prawnego - art.218 § 2 k.k.  W przypadku pierwszego przestępstwa zagrożenie karne obniżono z dwóch lat do  1 roku kary pozbawienia wolności, w przypadku drugiego - z 1roku do 6 miesięcy kary pozbawienia wolności. Taka regulacja stanowi wyraźny sygnał dla pracodawcy, że  w ocenie ustawodawcy tego typu przestępstwa nie są kwalifikowane jako szczególnie niebezpieczne dla porządku prawnego i może być interpretowana przez pracodawców jako przyzwolenie na tego typu naruszenia.

Art. 28  projektu zmieniającego ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. 2002 r., Nr 101, poz. 926 z późn. zm.)
W art. 28  projektu zmieniającym ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych proponuje się złagodzenie odpowiedzialności karnej za określone naruszenia jej przepisów, przede wszystkim przez wykreślenie kar w postaci ograniczenia i pozbawienia wolności. W art. 49 ust. 1, art. 50, art. 51 ust. 1 i 2, art. 52, art. 53, art. 54 tej ustawy ustawodawca pozostawia jedynie karę grzywny dookreślając jej wysokość, ponieważ wysokość grzywny nie była do tej pory sprecyzowana. W jednym przypadku (art. 49 ust. 2) ustawodawca ogranicza karę pozbawienia wolności z 3 lat do roku.
Prezydium KK NSZZ „Solidarność” nie wyraża zgody na proponowaną nowelizację.

Art. 32 projektu ustawy dotyczący zmian w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.)
 Propozycje zawarte w art. 32 projektu mają na celu zmianę niektórych rozwiązań zawartych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.
W projekcie proponuje się m.in.:
1) obniżenie wysokości dodatkowej opłaty, która może być wymierzona płatnikowi składek z tytułu nieopłacenia składek lub opłacenia ich w zaniżonej wysokości ze 100 % do 30 % kwoty nieopłaconych składek,
2) skrócenie okresu przedawnienia należności z tytułu składek oraz okresu po upływie którego nie można dochodzić od ZUS zwrotu nienależnie opłaconych składek z 10 do 5 lat,
3) wprowadzenie możliwości odroczenia terminu płatności oraz rozłożenia na raty należności z tytułu składek również w odniesieniu do składek finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek (np. pracowników),
4) przyznanie płatnikom składek (np. pracodawcom) prawa do wynagrodzenia z tytułu terminowego opłacania składek pobranych od ubezpieczonych finansowanego przez ubezpieczonych w wysokości 0,3 % kwoty pobranej składki,
5) wydłużenie okresu na zgłoszenie pracownika do ubezpieczenia, wyrejestrowanie
z ubezpieczenia, przedstawienie imiennego raportu miesięcznego, zgłoszenie płatnika składek
6) skrócenie z 10 do 5 lat okresu przechowywania kopii deklaracji rozliczeniowych i imiennych raportów miesięcznych oraz dokumentów je korygujących.
Oceniając propozycje zawarte w art. 32 projektu ustawy o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorstw  należy stwierdzić, że generalnie zmierzają one do ograniczenia rygorów związanych z nieterminowym i nieprawidłowym realizowaniem obowiązków z zakresu ubezpieczeń społecznych przez płatników składek. Są to propozycje szkodliwe z punktu widzenia systemu finansów publicznych, dlatego, że ich realizacja przyczyni się do pogorszenia ściągalności składek przez ZUS (która nota bene przedstawia się obecnie na zadowalającym poziomie), a w konsekwencji do pogłębienia dotychczasowego deficytu systemu ubezpieczeń społecznych, który i tak będzie musiał zostać pokryty ze środków budżetowych. Za kuriozalną należy uznać propozycję, aby to ubezpieczeni płacili płatnikowi składek wynagrodzenie za terminowe opłacanie składek. Propozycja ta budzi wątpliwości z punktu widzenia zgodności z zasadą ochrony własności wyrażoną w art. 21
ust. 1 Konstytucji RP, dlatego, że zakłada ona upoważnienie płatnika składek do przywłaszczenia sobie części wynagrodzenia za pracę będącego własnością ubezpieczonego, potrącanej wyłącznie w celu zaspokojenia składkowych należności publicznoprawnych.
Prezydium KK NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje zaproponowane zmiany.

Art. 45 projektu ustawy zmieniający ustawę z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 z późn. zm.)
W art. 45 projektu zmieniającym ustawę z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego przedstawiono propozycje :
1.    art. 8a ust. 2 - skrócenia okresu wypowiedzenia najemcy wysokości czynszu i innych opłat z 3 do 2 miesięcy, dopisano „zmiany opłat niezależnych do właściciela” – co do których nie będzie wymagane stosowanie okresu wypowiedzenia wprowadzenia podwyżek;
2. art. 8a ust. 4b - możliwość podwyższania przez właściciela czynszu, innych opłaty za używanie lokalu przy zwrocie kapitału w skali roku na poziomie nie wyższym niż:
a) 2 (było 1,5) % nakładów poniesionych przez właściciela na budowę albo zakup lokalu lub
b) 15 (było 10) % nakładów poniesionych przez właściciela na trwałe ulepszenie istniejącego lokalu zwiększające jego wartość użytkową aż do ich pełnego zwrotu;
3. art. 8a ust. 5 – skrócenie okresu z 2 do 1 miesiąca, w którym lokator może odmówić na piśmie przyjęcia podwyżki ze skutkiem rozwiązania stosunku prawnego, na podstawie którego lokator zajmuje lokal, z upływem okresu wypowiedzenia lub też wedle wyboru może zakwestionować podwyżkę, o której mowa w art. 8a ust. 4, wnosząc do sądu pozew o ustalenie, na podstawie przepisów art. 8 a ust. 4a-4e, że podwyżka jest niezasadna albo jest zasadna, lecz w innej wysokości. Ponadto, dotąd właściciel obarczony był obowiązkiem udowodnienia zasadności podwyżki,
a proponuje się zawężenie tego do okoliczności z art. 8 a ust. 4b lit. a) i b);
4. uchylenie art. 9 ust. 1b z zakazem podwyższania czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, z wyjątkiem opłat niezależnych od właściciela, częściej niż co 6 miesięcy;
5. art. 11 ust. 2 – umożliwienie właścicielowi rozwiązanie natychmiastowe stosunku najmu (obecnie nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć ten stosunek prawny), jeżeli lokator:
a) pomimo pisemnego upomnienia, skierowanego 7 dni przed wypowiedzeniem, nadal używa lokalu w sposób sprzeczny z umową lub niezgodnie z jego przeznaczeniem lub zaniedbuje obowiązki dopuszczając do powstania szkód, lub niszczy urządzenia przeznaczone do wspólnego korzystania przez mieszkańców albo wykracza w sposób rażący (propozycja usunięcia lub uporczywy) przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali, lub
b) jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za dwa (obecnie trzy) pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, 2 tygodniowego (jest miesięcznego) terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności, lub
c) używa lokalu, który wymaga opróżnienia w związku z koniecznością rozbiórki lub remontu budynku, z zastrzeżeniem art. 10 ust. 4;
6. art. 11 ust. 3 pkt 1) – aby właściciel lokalu mógł wypowiedzieć stosunek najmu
z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia (obecnie sześciomiesięczny termin) na koniec miesiąca kalendarzowego, z powodu nie zamieszkiwania najemcy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy;
7. art. 11 ust. 4 – wprowadzenia zupełnie nowego zapisu, iż właściciel może wypowiedzieć stosunek najmu bez podania przyczyny wypowiedzenia z zachowaniem rocznego okresu wypowiedzenia;
8. uchylenie art. 11 ust. 5, 6 i 7, wedle których – „nie później niż na 3 lata naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny lokatorowi, o ile zamierza zamieszkać w należącym do niego lokalu, a nie dostarcza mu lokalu zamiennego i lokatorowi nie przysługuje prawo do lokalu, o którym mowa w ust. 4. Jeżeli właściciel, który wypowiedział stosunek prawny na podstawie przepisu ust. 5, nie zamieszkał w swoim lokalu lub zaprzestał w nim zamieszkiwać przed upływem pół roku od ustania wypowiedzianego stosunku prawnego, lokator jest uprawniony, według swojego wyboru, bądź do powrotu do lokalu na dotychczasowych warunkach bądź do żądania od właściciela zapłaty różnicy w czynszu i w opłatach, które płaci obecnie, w stosunku do tych, które płacił
w ramach wypowiedzianego stosunku prawnego za okres jednego roku. Koszty przeprowadzki lokatora do lokalu ponosi właściciel. Przepisy ust. 4-6 stosuje się, jeżeli w lokalu właściciela ma zamieszkać jego pełnoletni zstępny, wstępny lub osoba, wobec której właściciel ma obowiązek alimentacyjny. Wypowiedzenie stosunku prawnego, pod rygorem nieważności, powinno wskazywać osobę mającą zamieszkać w lokalu właściciela”;
9. art. 11 ust. 9 – przeniesienie obowiązku zapewnienia lokalu zamiennego z właściciela budynku na właściwą miejscowo gminę (kiedy budynek kwalifikuje się do remontu lub rozbiórki)
10. uchylenie art. 32 - mówiącego o tym, że „w razie wypowiedzenia najmu, na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 4, najemcy opłacającemu w dniu poprzedzającym dzień wejścia w życie ustawy czynsz regulowany, obowiązek zapewnienia temu najemcy lokalu zamiennego oraz pokrycia kosztów przeprowadzki spoczywa, do dnia 31 grudnia 2015 r., na właściwej gminie”.
 Prezydium  KK NSZZ „Solidarność” ocenia  ww. zmiany negatywnie, z uwagi na znaczne osłabienie pozycji prawnej najemcy – lokatora.

Art. 60 projektu ustawy  dotyczący ustawy o rencie socjalnej (Dz. U. 2003, Nr 135, poz. 1268 z późn. zm.)
Zaproponowane zmiany polegają na umożliwieniu dokonania wyboru co do sposobu powiadomienia organu wypłacającego rentę przez osobę pobierającą rentę socjalną, w przypadku osiągania przez nią przychodu w kwocie powodującej zawieszenie prawa do tej renty. Proponuje się, aby osoba zobowiązana do powiadomienia, mogła tego dokonać w formie przedstawienia zaświadczeniu albo oświadczenia określającego kwotę przychodu. Zaproponowane  rozwiązanie  jest niezgodne z zapowiadanymi działaniami  Rządu RP, których celem ma być zniesienie zasady zawieszania renty socjalnej w przypadku osiągania  przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego.  Przejaw  takiej woli politycznej wyraził  Rząd RP w projekcie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw  (druk Sejmowy nr 627) proponując uchylenie  art. 10 ustawy o rencie socjalnej.  Podobne przekonanie o konieczności takiej zmiany ustawy o rencie socjalnej prezentował Pełnomocnik Rządu do spraw Osób Niepełnosprawnych podczas spotkań z przedstawicielami Związku.  Dlatego Prezydium  KK NSZZ „Solidarność”  zaproponowane zmiany w ustawie o rencie socjalnej uważa za niewystarczające i niezgodne z zapewnieniami Rządu i oczekiwaniami środowiska osób niepełnosprawnych.

Art. 65 projektu  dotyczący zmian ustawy o rybołówstwie (Dz.U z 2004 r, Nr 62 poz. 574 z późn. zm.)
W art. 14 i 15 ustawy o rybołówstwie określone zostały przesłanki, przy spełnieniu których minister do spraw rybołówstwa może odmówić wydania licencji połowowej lub ją cofnąć. Wśród tych przesłanek jest również skazanie prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo popełnione przy użyciu statku rybackiego. Przepisy nie precyzują, wg jakich kryteriów będą podejmowane decyzje, czy takie przestępstwo uzasadnia o odmowę wydania lub cofnięcie licencji. Pełną dowolność w tym zakresie ma Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi odpowiedzialny za sprawy rybołówstwa.
W tej sytuacji słusznym jest pozostawienie sądom orzeczenie, czy za popełnione przestępstwo należy pozbawić prawa do wykonywania określonej działalności gospodarczej (w tym działalności połowowej), a nie ministrowi odpowiedzialnemu za sprawy rybołówstwa. Uważamy jednak, że ukarać pozbawieniem licencji można dopiero po uprawomocnieniu się wyroku sądowego.

Art. 71 projektu ustawy dotyczącym ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ( Dz.U z 2008 r., Nr 69, poz. 415 i Nr 70, poz. 416)
W art. 71 projektu ustawy dotyczącym ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zostały przedstawione rozwiązania  ułatwiające zakładanie agencji zatrudnienia, które są dyskryminujące względem około 3,5 tys. już założonych i obecnie działających podmiotów, a ponadto utrudnią ochronę pracowników tymczasowych.
W związku z powyższym Prezydium Komisji Krajowej nie wyraża zgody:
1. na uchylenie art. 8 ust. 1 pkt 17 oraz zmianę art. 18 ustawy przewidujące likwidację certyfikatów dla agencji pracy tymczasowej, warunkujących i umożliwiających wykonywanie działalności gospodarczej. W bieżącym roku dokonano zmiany przepisów w zakresie ww. certyfikatów (zlikwidowano obowiązek uzyskania certyfikatu odrębnie dla każdej z form aktywizacji w ramach agencji), w konsekwencji pozostawiono jeden ogólny certyfikat. Konieczność zapewnienia podstawowych
- minimalnych standardów usług świadczonych przez agencje pracy tymczasowej
w pełni uzasadnia pozostawienie certyfikatu, tym bardziej, iż od ostatniej zmiany ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie zaistniały jakiekolwiek nowe okoliczności usprawiedliwiające proponowaną (dalej idącą) zmianę.
2. na uchylenie art. 18k ustawy przewidujące zlikwidowanie opłaty ponoszonej przy wpisie do ewidencji działalności regulowanej (100 – 200 zł), jako że będzie ono stanowiło kolejne uszczuplenie wpływów publicznych. Wysokość opłaty w stosunku do charakteru planowanej działalności gospodarczej nie jest wygórowana.
3. na zmianę art. 19 pkt 1 ustawy przewidującą zezwolenie prowadzenia działalności agencjom pracy tymczasowej zadłużonym względem Funduszu Pracy oraz Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.
4. na zmianę art. 19 pkt 2 ustawy przewidującą na zezwolenie prowadzenia działalności agencjom pracy tymczasowej ukaranym w trybie art. 121 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tj. za pobieranie niedozwolonych opłat od klientów, którym szukano zatrudnienia).
5. na zmianę art. 19f ustawy przewidującą zlikwidowanie sprawozdawczości w związku z prowadzeniem agencji pracy tymczasowej. Wyłączenie sprawozdawczości ograniczy przejrzystość kontroli w agencjach oraz naruszy postanowienia Konwencji MOP 181, w której wyraźnie wskazuje się na konieczność zapewnienia sprawozdawczości agencji, zgodnie z art. 11 Konwencji (w zakresie ochrony pracowników zatrudnionych) oraz 12 Konwencji (w zakresie obowiązków biur pośrednictwa pracy).
Nadto Prezydium  KK NSZZ „Solidarność” uważa za niedopuszczalne pominięcie opinii Trójstronnej Komisji ds. Społeczno - Gospodarczych i Naczelnej Rady Zatrudnienia, w zakresie zmian dotyczących ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, jak również nieuwzględnienie przy projektowaniu zmian ww. ustaw art. 11 i 12 Konwencji MOP nr 181.

Art. 88 projektu ustawy dotyczący ustawy o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych (Dz. U. z 2006 r., Nr 249, poz. 1824).
W projekcie proponuje się zastąpić obowiązek złożenia zaświadczenia o utracie przez wnioskodawcę wzroku z powodu urazu, wystawianego przez lekarza okulistę, obowiązkiem złożenia pisemnego  oświadczenia. Jest to propozycja dość zaskakująca biorąc pod uwagę, iż dotyczy osób niewidomych. Zgodnie z Art. 80.  Kodeksu cywilnego, „Jeżeli osoba nie mogąca czytać ma złożyć oświadczenie woli na piśmie, oświadczenie powinno być złożone w formie aktu notarialnego.” Innymi słowy, projektodawcy proponują zastąpić obowiązek złożenia zaświadczenia wydawanego przez lekarza okulistę obowiązkiem złożenia oświadczenia, które w przypadku osób niewidomych powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Trudno takie posunięcie uznać za uzasadnione. W świetle argumentów przytoczonych w uzasadnieniu projektu, iż „potwierdzenie utraty wzroku znajdujemy w orzeczeniu o inwalidztwie, a na potwierdzenie okoliczności utraty wzroku wnioskodawca przedstawia dowody, w tym dokumentację medyczną” wydaje się, iż jedynym słusznym posunięciem jest uchylenie pkt. 2. w art. 2 ust. 4. Punkt 2 w obecnym i proponowanym brzmieniu nakłada obowiązek dostarczenia dokumentu, który nic nowego do sprawy nie wnosi.

Art. 92 dotyczący ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz.U. z 2009 r., Nr 1, poz. 7 i Nr 6, poz. 33).
Propozycje zmiany 1) przewiduje, iż do wniosku o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego należy dołączyć zaświadczenie lub oświadczenie o dochodzie podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Propozycja likwiduje obowiązek wydania zaświadczenia przez urząd skarbowy co w efekcie uniemożliwi wnioskodawcy chcącemu złożyć zaświadczenie, uzyskanie tego zaświadczenia z urzędu skarbowego. Należałoby utrzymać rozwiązanie, iż w przypadku gdy osoba wybierze złożenie zaświadczenia, owo zaświadczenie wydaje urząd skarbowy.  Prezydium KK NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że przypis 1) projektu zawiera wprowadzający w błąd katalog ustaw zmienianych projektowaną ustawą.

Decyzja Prezydium KK nr 8/10
ws. opinii o projekcie rozporządzenia RM zmieniającego rozporządzenie w sprawie realizacji programu wieloletniego „Pomoc Państwa w zakresie dożywiania”

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 listopada 2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie realizacji programu wieloletniego „Pomoc Państwa w zakresie dożywiania”.

Decyzja Prezydium KK nr 9/10
ws. opinii o projekcie MPiPS Założeń do projektu ustawy zmieniającej ustawę o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” oceniając przedstawione przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej Założenia do projektu ustawy zmieniającej ustawę o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych stwierdza, że konieczność doprecyzowania istniejących w polskim porządku prawnym regulacji w zakresie transgranicznego sponsorowania instytucji pracowniczych programów emerytalnych wynika ze sformułowanych przez Komisję Wspólnot Europejskich zarzutów dotyczących niewłaściwego i niepełnego wdrożenia Dyrektywy 2003/41/WE.
Głównym celem założeń jest więc dostosowanie polskich norm do prawa europejskiego czyli konkretnie do Dyrektywy 2003/41/WE w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami. Dyrektywa ta ustanawia podstawowe zasady podejmowania i prowadzenia działalności prowadzonej przez instytucje pracowniczych programów emerytalnych w celu stworzenia rzeczywistego rynku wewnętrznego pracowniczych programów emerytalnych, bezpiecznego i zorganizowanego na skalę europejską oraz stworzenia tym instytucjom możliwości działania ponad granicami państw członkowskich. Zmiany te należy uznać za celowe i konieczne.
Należy równocześnie rozpocząć prace nad wprowadzeniem zachęt ekonomicznych dla pracowników i pracodawców w celu rozwoju pracowniczych programów emerytalnych. Jest to postulat partnerów społecznych zgłoszony w zespole problemowym ds. ubezpieczeń społecznych Trójstronnej Komisji ds. Społeczno – Gospodarczych.

Decyzja Prezydium KK nr 10/10
ws. opinii o projekcie Założeń do ustawy ustanawiającej koordynatora pomocy publicznej na ratowanie i restrukturyzację

Przedstawiony przez Ministra Skarbu Państwa projekt Założeń do ustawy ustanawiającej koordynatora pomocy publicznej na ratowanie i restrukturyzację nie pozwala na tym etapie na ocenę rozwiązania.
Prezydium KK domaga się przedstawienia  przez Ministra Skarbu Państwa analizy, która zawierać będzie  aktualne procedury  oraz podstawy prawne udzielanej pomocy publicznej wraz z ich funkcjonalną  oceną. Dotychczasowe doświadczenia z funkcjonowania Agencji Rozwoju Przemysłu rodzą wątpliwości, czy przejęcie przez ARP obowiązku prowadzenia działań związanych z przygotowaniem dokumentów notyfikacyjnych przedsiębiorstw  wbrew intencjom autorów projektu nie wydłuży procesu uzyskania pomocy publicznej.

Decyzja Prezydium KK nr 11/10
ws. zakupu biletów sieciowych na PKP

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” upoważnia Stefana Kubowicza Skarbnika KK do zakupu biletów sieciowych imiennych i bezimiennych na przejazdy kolejowe.

Decyzja Prezydium KK nr 12/10 ws. (do użytku służbowego)

Decyzja Prezydium KK nr 13/10
ws. wykreślenia MKK Jarocińskich Fabryk Mebli S.A. z rejestru MKK

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, działając na mocy uchwały KK nr 29/04 skreśla z rejestru Międzyzakładową Komisję Koordynacyjną NSZZ „Solidarność” Jarocińskich Fabryk Mebli S.A. Zarejestrowaną pod nr 3 w Krajowym Rejestrze MKK, w związku z upadłością Jarocińskich Fabryk Mebli S.A.