Ważna rocznica

Zwiazek został zawieszony po wprowadzeniu stanu wojennego, w grudniu 1981 r.  8 października 1982 r. sejm uchwalił nową ustawę o związkach zawodowych, która oznaczała delegalizację „Solidarności”. 

 

W 1988 roku fala strajków zalała kraj. Brutalna pacyfikacja strajku w Hucie im. Lenina w maju 1988 r. nie zahamowała fali strajków. Następny wybuchł w kopalni “Manifest Lipcowy”, a wkrótce strajkowało już 14 kopalni. Strajki rozszerzyły się też na inne regiony kraju m.in. strajkowała Stocznia im. Lenina w Gdańsku i Port Szczeciński. We wszystkich strajkach naczelnym żądaniem było zalegalizowanie NSZZ “Solidarność”.

 

30 listopada doszło, z inicjatywy przewodniczącego OPZZ Alfreda Miodowicza, do transmitowanej na żywo, telewizyjnej debaty Wałęsa – Miodowicz. Wałęsa okazał się zdecydowanym zwycięzcą tego pojedynku, dobitnie wykazując, jak szkodliwe dla Polski jest ograniczenie swobód politycznych i związkowych.

 

Podczas spotkania działaczy „Solidarności”,  opozycji i intelektualistów w Warszawie w grudniu powołano Komitet Obywatelski przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność”. Liczył on 135 członków i miał pełnić rolę partnera władz w rozmowach „okrągłego stołu”. Trwały one od 6 lutego do 5 kwietnia 1989 r. przy pośrednictwie przedstawicieli Episkopatu.

 

W wyniku rozmów, 17 kwietnia 1989 r. Sąd Wojewódzki  w Warszawie ogłosił postanowienie o wznowieniu legalnej działalności NSZZ „Solidarność”. Nie była to jednak relegalizacja lecz ponowna legalizacja.  Za reprezentację  Związku uznano Krajową Komisję Wykonawczą – do nowego krajowego zjazdu delegatów, a nie Komisję Krajową wybraną na I KZD. Do Statutu NSZZ „Solidarność” dołączono aneks, w którym zawieszone zostały artykuły sprzeczne z ustawą o związkach zawodowych z 1982 r. m.in. prawo do strajku. Takie ustalenia Okrągłego Stołu spotkały się z krytyką radykalnej części działaczy związkowych, skupionych w tzw. Grupie Roboczej KK Solidarność. 

 

 

hd