FAT Wrocław

 Dla wybranej 18 grudnia 1980 r. Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność FAT Wrocław, sprawa identyfikatora była również bardzo ważna. Na jednym z posiedzeń KZ, padł wniosek o wykonanie sztandaru. Dla realizacji wniosku, powołano grupę, która niezwłocznie przystąpiła do pracy. Najszerszą dyskusję, odbyliśmy w sprawie symboli, które powinny znaleźć się na sztandarze. Dyskusja toczyła się w gronie Komisji Zakładowej, Komisji Wydziałowych, jak również z wieloma osobami spoza Komisji (wówczas w FAT pracowało ok. 2500 osób, z czego 95% należało do "S"). Kiedy wszystkie szczegóły zostały ustalone, po otrzymaniu aprobaty KZ, przystąpiono do ich realizacji. W pracach przy ustalaniu symboli, jakie powinny znaleźć się na sztandarze, wzięło udział co najmniej kilkanaście osób, dziś po 29 latach, trudno odtworzyć z pamięci wszystkich (lista osób związanych z powstaniem sztandaru, znajduje się w Komisji “S” FAT). Ustalenie szczegółów, związanych z rozmieszczeniem poszczególnych symboli, mających znaleźć się na sztandarze, oraz metaloplastyką będącą zwieńczeniem sztandaru, było pierwszym etapem. Kolejnym, było znalezienie wykonawcy haftów na materiale, symboli do wykonania było kilka. Atmosfera polskiego sierpnia 1980 r. nie znało słowa niemożliwe. Grupa zajmująca się płótnem na sztandar, znalazła w końcu wykonawcę w Klasztorze Sióstr Karmelitanek Bosych w pobliżu Stadionu Olimpijskiego. Po kilku tygodniach przedstawiciele Komisji “S” FAT, przybyli do klasztoru po odbiór sztandaru. Gdy chcieli przekazać siostrom pieniądze, zebrane na ten cel wśród członków NSZZ “S” FAT, siostry nie chciały słyszeć o żadnej zapłacie. Powiedziały nam: “Klauzura naszego zakonu wymaga od nas modlitwy i kontemplacji, pragnęłybyśmy mieć swój choćby skromniutki udział w sierpniu 1980 r. W tym co robotnicy całego kraju, robotnicy Waszej Fabryki (FAT Wrocław) uczynili dla Polski. Niech ten sztandar będzie takim maleńkim naszym wkładem w to wielkie dzieło”. Wychodziliśmy od sióstr Karmelitanek Bosych ze wspaniałym sztandarem, o zapłacie za sztandar Siostry nie chciały nawet słyszeć. Zebrane na sztandar pieniądze, uchwałą Komisji "S" FAT, przekazano na Dom Dziecka.



 31 sierpnia 1981 r. W pierwszą rocznicę Sierpnia 80’ ,podczas uroczystej mszy św. jaka miała miejsce w zajezdni MPK przy ul. Grabiszyńskiej, Eminencja ks. Kardynał Henryk Gulbinowicz dokonał poświęcenia naszego sztandaru. Podczas tej mszy św., poświęcony został również sztandar kolejarzy. Były to jedne z pierwszych sztandarów Solidarności Regionu Dolny Śląsk. Poczet sztandarowy NSZZ Solidarność FAT Wrocław, uczestniczył w wielu uroczystościach, odbywających się we wrocławskich zakładach pracy, Katedrze Wrocławskiej, kościele przy Al. Pracy. Po 13 grudnia 1981 r. koledzy, którzy po ogłoszeniu stanu wojennego, w nocy zjawili się w zakładzie i kierowali strajkiem do 18 grudnia (do rozwiązania zakładu), uznali, że sztandar trzeba niezwłocznie zabezpieczyć. Początkowo przechowywany był u pracowników, lub ich rodzin. Wraz ze wzrostem represji, coraz częstszych aresztowań, rewizji, uznaliśmy, że będzie bezpieczniejszy u ludzi nie związanych z zakładem. Pod koniec lat osiemdziesiątych za namową księdza Adama Wiktora, nasz sztandar został zawierzony: Matce Bożej Pocieszenia, w kościele św. Klemensa Dworzaka. Przetrwał tam szczęśliwie do reaktywowania NSZZ Solidarność. Po uroczystej mszy św. Za pracowników FAT, w procesji powrócił do fabryki.


 Potem sztandar nasz, uczestniczył w uroczystościach: pod Krzyżami przy Stoczni Gdańskiej, w Kopalni Wujek – podczas odsłonięcia pomnika poświęconego zamordowanym w stanie wojennym Górnikom Wujka, w Suchowoli rodzinnej parafii św. pamięci księdza Jerzego Popiełuszki – Kapelana Solidarności. Wielokrotnie sztandar nasz uczestniczył w Pielgrzymkach Ludzi Pracy, na Jasnej Górze. Uczestniczył w końcu w zjazdach NSZZ Solidarność  Regionu Dolny Śląsk.