Sztandar kobiet internowanych

Sztandar wykonany przez kobiety z Regionu Ziemia Sandomierska NSZZ „Solidarność” internowane w stanie wojennym w Ośrodku Odosobnienia w Gołdapi –  wręczony jako wotum 11 czerwca 1984 r.

Po wprowadzeniu stanu wojennego w Gołdapi w województwie suwalskim utworzono ośrodek odosobnienia, w którym przetrzymywano bezprawnie ponad 500 kobiet z całej Polski, działających w NSZZ „Solidarność”. Było wśród nich 7 kobiet z Regionu Ziemia Sandomierska NSZZ „Solidarność”. Po rozwiązaniu ośrodka 24 lipca 1982 r. grupa internowanych kobiet, z wdzięcznością za duszpasterską posługę wśród internowanych, podtrzymywała kontakty z księdzem Aleksandrem Smędzikiem, proboszczem z Gołdapi.

Inicjatorki wykonania sztandaru Maria Rehorowska i Ligia Kurasiewicz przekazały materiały na sztandar do bezhabitowych Sióstr w Sandomierzu, które podjęły się wykonania chorągwi, ale bez napisu „Solidarność”, obawiając się najścia SB na klasztor i rewizji.

Na jednej stronie chorągwi/wotum widniał wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej z napisem „Miej w opiece naród cały”, a na drugiej herb i nazwa Regionu Ziemia Sandomierska z datami internowania w Gołdapi: I – VII 82 r. Drzewce wykonano na wzór dawnych chorągwi procesyjnych.

Spodziewając się na czas konsekracji świątyni większej obstawy Gołdapi przez milicję Ligia Kurasiewicz wyjechała wcześniej z płótnem chorągwi. Maria Rehorowska pojechała pociągiem z zapakowanym drzewcem sztandaru. Na peronie w Gołdapi, jeden spośród wielu patroli MO i SB zatrzymał Marię Rehorowską, która wytłumaczyła, że wiezie córce mieszkającej w Gołdapi z trudem zdobyte karnisze do firanek. Po uniknięciu innych kontroli i rewizji sztandar został dostarczony na plebanię do księdza Aleksanda Smędzika. Podczas konsekracji świątyni pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Gołdapi 14 czerwca 1984 r. procesję uświetniła jedyna chorągiew – z herbem i nazwą Regionu Ziemia Sandomierska, przeznaczona jako wotum dla nowej świątyni.