Dziś Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego

Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego (inaczej: Międzynarodowy Dzień Dziedzictwa Językowego) to coroczne święto, które przypada właśnie dzisiaj, czyli 21 lutego. W założeniu ma ono dopomóc w ochronie różnorodności językowej jako dziedzictwa kulturowego. Zostało ustanowione przez UNESCO 17 listopada 1999 roku. Jego data upamiętnia wydarzenia w Bangladeszu, gdzie w 1952 roku pięciu studentów uniwersytetu w Dhace zginęło podczas demonstracji, w której domagano się nadania językowi bengalskiemu statusu języka urzędowego.

Według UNESCO, niemal połowa z 6000 (lub, wg niektórych 7000) języków świata jest zagrożona zanikiem w ciągu 2-3 pokoleń. Dokładne ustalenie liczby języków utrudnia brak zgody wśród językoznawców co do klasyfikacji niektórych etnolektów jako odrębnych języków bądź dialektów. W Polsce taka trudność występuje w przypadku języka kaszubskiego (około 108 tys. osób posługujących się na co dzień tym językiem) czy też gwary śląskiej (ponad 55 tys. osób). Od 1950 r. zanikło aż 250 języków. Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego ma w założeniu dopomóc w ochronie różnorodności językowej jako dziedzictwa kulturowego.

Według definicji, język ojczysty (inaczej: język pierwszy, język wyjściowy lub z ang. native language) – pierwszy poznawany i doświadczany przez człowieka język, w którym porozumiewa się z otoczeniem. Ma on znaczący udział w poznawaniu świata i kształtowaniu osobowości, powodując że człowiek się z nim utożsamia a w dorosłym życiu zazwyczaj w nim myśli, śni, liczy czy modli się. Każde normalne, słyszące dziecko jest zdolne do nauczenia się języka otoczenia, w którym przebywa od chwili narodzin. Wśród badaczy przeważa twierdzenie, że czterolatek ma już opanowane podstawy języka, siedmiolatek posiada wiedzę o gramatyce i systemie fonetycznym w około 80 proc., natomiast pełna kompetencja językowa i komunikacyjna jest osiągana dopiero w wieku szkolnym.

Stopień skomplikowania, a co za tym idzie trudność w opanowaniu języków jest różny. Uchodzący w powszechnym mniemaniu za trudny język chiński, posiadający nota bene wiele dialektów, niekiedy znacznie się różniących, w rzeczywistości ma skrajnie uproszczoną gramatykę, trudność dla indoeuropejczyków może stanowić jedynie pisownia i ewentualnie fonetyka. Język polski natomiast jest trudny do nauczenia ze względu na rozbudowany system deklinacji i wiele wyjątków w odmianie wyrazów.

Wikipedia