Siła jest w liczbie członków związku

Sytuacji amerykańskich związków zawodowych z jednej strony nie sprzyja pielęgnowany w USA mit indywidualnego sukcesu, z drugiej strony jednak tradycja wspólnego działania i obywatelskiego zaangażowania, zachęca do samoorganizowania się pracowników.

 

Do największej organizacji związkowej w USA, AFL-CIO (Amerykańska Federacja Pracy-Kongres Organizacji Przemysłowych) należy około 13 milionów członków. Oznacza to uzwiązkowienie na poziomie 10 procent – relatywnie niskim, ale zaskakująco wysokim w przypadku państwa stereotypowo uważanego za kolebkę „dzikiego kapitalizmu”, zdominowanego przez nierozumiejących „zwykłych pracowników” finansistów obracających się w wirtualnym świecie spekulacji kapitałowych. Specyfiką struktury amerykańskich związków zawodowych, w porównaniu na przykład z Polską, jest fakt, że większość ich członków zatrudnionych jest w sektorze prywatnym (10 milionów, wobec 3 milionów pracowników sektora państwowego – stanowego i federacyjnego).

 

Struktura AFL-CIO  oparta jest na organizacjach zakładowych i lokalnych (np. działających w danym hrabstwie), które zrzeszają się w strukturach branżowych na dwóch poziomach: stanowym (51 federacji) i branżowym (56 związków). Te ostatnie reprezentują właściwie każdy zawód, nie tylko z przemysłu, ale także usług. Wystarczy podać, że osobny związek posiadają nawet… aktorzy włoskiego pochodzenia (GIAA – The Guild of Italian American Actors). Najsilniejsze są jednak oczywiście związki z różnych gałęzi przemysłu, na czele z federacją górników UMWA (United Mine Workers of America).

„Solidarność” z AFL-CIO łączy duże znaczenie przykładane do rozwoju samej organizacji. Jedno z haseł AFL-CIO brzmi „There is strength in numbers”, co w wolnym tłumaczeniu oznacza „Liczba ma znaczenie”. Liczba członków związku, oczywiście.

 

Cały tekst w październikowym wydaniu Magazynu Solidarność TUTAJ.