W 38 rocznicę zakończenia strajku okupacyjnego w Wyższej Szkole Inżynierskiej (WSI) Komisja Zakładowa NSZZ Solidarność przy Uniwersytecie Technologiczno – Humanistycznym w Radomiu tradycyjnie złożyła wiązankę kwiatów.
Fot. Anna Krok
Na zdjęciu uczestnicy strajku: Bogusław Misterkiewicz, Ryszard Świetlik, Józef Deja, Kazimierz Jakubczyk
oraz Danuta Kowalczyk i skarbnik Małgorzata Szumiata.
NAJDŁUŻSZY STRAJK OKRESU PRL
Strajk okupacyjny w Wyższej Szkole Inżynierskiej (WSI) w Radomiu trwał 49 dni. Rozpoczął się 26 października 1981 roku, a zakończył 13 grudnia tego samego roku, po ogłoszeniu stanu wojennego w Polsce.
Powodem rozpoczęcia protestu było mianowanie przez władze na stanowisko rektora pułkownika LWP, prof. dr hab. inż. Michała Hebdę bez wymaganych procedur, łamiąc zawarte porozumienia. Z Senatu Uczelni usunięto przedstawicieli NSZZ Solidarność i NZS (Niezależnego Zrzeszenia Studentów).
Rektor był związany z obozem władzy, w Radomiu był członkiem egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Na innych uczelniach władzę obejmowali rektorzy związani z opozycją. Tego typu zmian chciała także „Solidarność” w WSI Radom. Oskarżano rektora o bezprawne zwolnienia z pracy, pogróżki i złe traktowanie pracowników, szykanowanie działaczy Solidarności i brak jawności rozdziału mieszkań. Organizacje prorządowe, jak ZNP i KU PZPR, oraz część kadry akademickiej na stanowiskach kierowniczych popierały mocno rektora.
W szczytowym momencie strajku udział brało ok. 400 osób, razem pracowników i studentów. Bez silnego poparcia z zewnątrz strajk na pewno nie mógłby trwać tak długo. Otrzymaliśmy otwarte poparcie z ok. siedemdziesięciu uczelni z całego kraju. Strajkujących dobrym słowem i pociechą duchową wspierał Kościół katolicki. Codzienna msza była odprawiana w sali senatu. Z zakładów pracy Radomia przez cały czas strajku napływały słowa otuchy, życzenia wytrwania, wreszcie jakże ważna pomoc materialna: pieniądze i żywność.
W 49 dzień strajku, 13 grudnia – wprowadzenie stanu wojennego. Dziekan Wydziału Transportu radomskiej WSI L. Cegłowski, w towarzystwie oddziałów ZOMO i pojazdów opancerzonych wzywa do rozejścia się. Koniec strajku. Uczelnia, miasto i kraj ogarnęła ponura rzeczywistość stanu wojennego. W tych trudnych czasach walczyliśmy o wolność i samorządne uczelnie.
Bibliografia:
- Z życia Politechniki Radomskiej, dodatek specjalny, grudzień 2006, ISSN 1642-1256, https://www.uniwersytetradom.pl/files/text/czasopismo/pdf/numer_specjalny_2006_2.pdf.
- Strajk radomski, Kamil Dworaczek, IPN, str. 65-71, http://www.polska1918-89.pl/pdf/strajk-radomski,1992.pdf.
Opracowanie:
Bogusław Misterkiewicz
KZ NSZZ „Solidarność” przy UTH Radom