Agencja ta została utworzona na podstawie Rozporządzenia Rady z dnia 18 lipca 1994 r., nr 2062/94 znowelizowanego następnie w dn. 29 czerwca 1995r., nr 1643/95r.
Celem ustanowienia Agencji jest uzyskanie jak największych korzyści na poziomie Wspólnoty z informacji od organizacji istniejących w poszczególnych państwach członkowskich, które umożliwiają wybór odpowiednich i najwłaściwszych środków jakie należy podjąć w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników. Informacje te powinny zawierać dane techniczne, naukowe, i ekonomiczne do wykorzystania w dziedzinie zdrowia i bezpieczeństwa pracy. W tym celu Agencja, zgodnie z rozporządzeniem:

• zbiera i rozpowszechnia informacje techniczne, ekonomiczne i naukowe wśród państw członkowskich w celu przekazywania ich do organów Wspólnoty państw członkowskich i zainteresowanych osób, na podstawie tych danych można określać krajowe priorytety i programy oraz zapewniać wsparcie do ich realizacji,
• zbiera techniczne, ekonomiczne i naukowe informacje o prowadzonych badaniach w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia w pracy,
• promuje i wspiera współpracę oraz wymianę informacji i doświadczeń pomiędzy państwami członkowskimi,
• organizuje konferencje i seminaria oraz wymianę ekspertów pomiędzy państwami członkowskimi w dziedzinie bezpieczeństwa i zdrowia w pracy, tworzy i koordynuje działalność sieci informatorów, uwzględniając organy i organizacje krajowe, Wspólnoty i międzynarodowe,
• zbiera i udostępnia informacje o zagadnieniach związanych z bezpieczeństwem i zdrowiem od i do krajów trzecich i organizacji międzynarodowych (WHO, MOP, PAMO, IMO),
• dostarcza techniczne, ekonomiczne, i naukowe informacje o sposobach i środkach stosowanych do wprowadzenia działań prewencyjnych ze szczególnym uwzględnieniem małych i średnich przedsiębiorstw,
• bierze udział w opracowaniu przyszłych programów działania Wspólnoty związanych z ochroną bezpieczeństwa i zdrowia w pracy.

W Polsce nie ludzi niepotrzebnych - pod tym hasłem 25 kwietnia 2003r. na ulicach Warszawy i przed budynkiem Kancelarii Premiera odbyła się ogólnopolska manifestacja "Solidarności". Główne postulaty manifestujących to: przywrócenie świadczeń przedemerytalnych, wypłata na czas wynagrodzeń i zastopowanie zwolnień z pracy. Z naszego Regionu protestowało ponad 1000 osób, które przybyły do stolicy w 20 autokarach. Najliczniejszą grupą byli związkowcy z Delegatury Skarżysko-Kamienna.
 zdj 1  zdj 2    zdj 3   zdj 4   zdj 5    zdj 6   zdj 7
 

Jak należy udzielić urlopu wypoczynkowego w 2003 roku pracownikowi zatrudnionemu w ruchu ciągłym, który pracuje także w niedziele i święta otrzymując w zamian dni wolne od pracy?

Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy urlopu wypoczynkowego udziela się w dni robocze, za które uważa się wszystkie dni, z wyjątkiem niedziel i świąt określonych w odrębnych przepisach. Dni wolnych od pracy wynikających z rozkładu czasu pracy w pięciodniowym tygodniu pracy nie wlicza się do urlopu. Jeżeli pracownik świadczy pracę w niedziele i święta, urlopu wypoczynkowego udziela się mu w dniach kalendarzowych, które zgodnie z obowiązującym rozkładem czasu pracy są dla niego dniami pracy. Pracownikowi nie można udzielić urlopu w dniach, które są dla niego dniami wolnymi udzielonymi w zamian za pracę w niedziele i święta. Po ostatniej nowelizacji przepisów prawa pracy w tym zakresie nie zmniejszono wymiaru urlopu, a jedynie doprecyzowano zasady jego udzielania.
 

Przez jaki okres czasu kara nałożona na pracownika pozostaje w jego aktach osobowych?

Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, po roku nienagannej pracy – a więc po roku pracy, w trakcie którego pracownik nie został ukarany ponownie karą porządkową – karę uważa się za niebyłą, a odpis zawiadomienia o ukaraniu pracownika należy usunąć z jego akt osobowych. Termin ten może być oczywiście krótszy, wtedy działania podejmuje pracodawca z własnej inicjatywy albo na wniosek reprezentującej ukaranego pracownika zakładowej organizacji związkowej. Karę uważa się za niebyła, a odpis zawiadomienia usuwa z akt pracownika, jeżeli pracodawca uwzględni sprzeciw wniesiony przez pracownika, albo też, gdy sąd pracy wyda orzeczenie o uchyleniu kary.

Utrata pracy dla osób, którym brakuje niewiele do emerytury jest dla nich sytuacją bardzo trudną. Znalezienie zatrudnienia przez niemłode już osoby jest wręcz niemożliwe. W tej sytuacji osoby - którym do emerytury brakuje niewiele i spełniają ponadto szereg jeszcze innych warunków - mogą ubiegać się o przyznanie świadczenia przedemerytalnego. Dla wielu zwalnianych pracowników jest to jedyna możliwość uzyskania jakiegokolwiek zabezpieczenia społecznego.
Świadczenie emerytalne przysługuje osobie, która:

1. osiągnęła wiek co najmniej 58 lat (w przypadku kobiet) i 63 lata (w przypadku mężczyzn) i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn lub
2. do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy, ukończyła co najmniej 50 lat kobieta) lub 55 lat (mężczyzna) oraz osiągnęła okres uprawniający do emerytury wynoszący dla kobiet co najmniej 30 lat, a dla mężczyzn co najmniej 35 lat lub
3. do dnia rozwiązania stosunku pracy, z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy, osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn lub
4. do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn, a rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w związku z niewypłacalnością pracodawcy w rozumieniu ustawy z dnia 29 grudnia 1993 roku o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994r. Nr 1, poz. 1 z późn. zm.) lub
5. zakończyła okres zatrudnienia przy pracach interwencyjnych, do których na czas do 24 miesięcy starosta może skierować bezrobotne kobiety, które ukończyły 53 lata, a mężczyzn po ukończeniu 58 lat, a z którymi rozwiązanie stosunku pracy w ostatnim zakładzie pracy nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy i w wyniku zaliczenia tego zatrudnienia do okresu uprawniającego do emerytury spełnia warunki określone w punktach 3 lub 4.

26 kwietnia br. w VII Liceum Ogólnokształcącym im. J. Piłsudskiego w Kielcach odbył się finał wojewódzki Konkursu Wiedzy o NSZZ "Solidarność". Organizatorami konkursu byli: Zarząd Regionu Świętokrzyskiego NSZZ "Solidarność" oraz Świętokrzyski Kurator Oświaty. .Jego adresatami była młodzież szkół ponadgimnazjalnych Województwa Świętokrzyskiego. Młodzież ta za kilka lat wejdzie w dorosłe życie zawodowe i społeczne, a co za tym idzie powinna być do tego jak najbardziej przygotowana. Podstawową tematyką konkursu była historia NSZZ "Solidarność" ale również ogólne zagadnienia związane z celami i funkcjami związków zawodowych jakie spełniają one w państwie demokratycznym.
Z proponowanej przez organizatorów literatury oraz podczas lekcji prowadzonych przez nauczycieli uczniowie mogli dowiedzieć się co to jest np. Międzynarodowa Organizacja Pracy czy Państwowa i Społeczna Inspekcja Pracy. Była również możliwość aby dowiedzieć się czegoś o największych centralach związkowych na świecie. Ważnym elementem konkursu była również tematyka dotycząca okresu poprzedzającego powstanie "Solidarności". Dotyczy to np. roku 1956, 1968, 1970, 1976.
Finał wojewódzki poprzedzony został eliminacjami szkolnymi w których udział wzięło blisko 300 uczniów z 16 szkół. Eliminacje szkolne wyłoniły 38 uczniów, którzy przystąpili do finału wojewódzkiego.
Komisja konkursowa pod przewodnictwem Przewodniczącego Zarządu Regionu Świętokrzyskiego Waldemara Bartosza przeprowadziła egzamin, który polegał na rozwiązaniu testu składającego się z 56 pytań. Laureatką konkursu została Anna Stankiewicz uczennica Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych we Włoszczowie. Ona też otrzymała główna nagrodę tj. wieżę stereofoniczną ufundowaną przez Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" Janusza Śniadka. Drugie miejsce zajęła jej koleżanka z tej samej szkoły - Joanna Gawron. Opiekunką obu laureatek była Pani mgr Grażyna Jęczmyk. Trzecie miejsce zajęła Marta Chaczyk z Liceum Ogólnokształcącego w Jędrzejowie, której opiekunką była Janina Kabzińska - Pacanowska. Nagrody rzeczowe otrzymali również finaliści, którzy zajęli miejsca od 4 do10.
Wszyscy uczestnicy finału wojewódzkiego otrzymali okolicznościowe dyplomy oraz drobne upominki. Nagrody specjalne ufundowali również: Prezydent Miasta Kielc Wojciech Lubawski oraz (obecny podczas ceremonii wręczenia nagród) Burmistrz Pińczowa Łukasz Łaganowski. Fundatorami nagród oprócz Komisji Krajowej i Zarządu Regionu Świętokrzyskiego NSZZ “Solidarność” byli także: Komisja Zakładowa NSZZ "Solidarność" Huty Ostrowiec, Komisja Zakładowa NSZZ “Solidarność” Elektrowni Połaniec i Komisja Zakładowa NSZZ "Solidarność" Stolbud Włoszczowa. Specjalną nagrodę - marmurowy stolik dla szkoły, której uczniowie uzyskali najlepsze miejsca w konkursie ufundowała Kopalnia Wapienia w Morawicy.
Nagrodę tę przyznano oczywiście Zespołowi Szkół Ponadgimnazjalnych Nr 3 z Włoszczowy.
Jak wspólnie zauważyli członkowie komisji konkursowej poziom konkursu stał na wyjątkowo wysokim poziomie.
Wszyscy finaliści mogli imponować prezentowaną przez siebie wiedzą co skłoniło organizatorów do przeprowadzania Konkursu Wiedzy o NSZZ "Solidarność" corocznie. Następna edycja konkursu już za rok.
  zdj 1  zdj 2   zdj 3  zdj 4  zdj 5   zdj 6  zdj 7  zdj 8   zdj 9  zdj 10  zdj 11   zdj 12
 

Zarząd Regionu Świętokrzyskiego NSZZ "Solidarność" serdecznie dziękuje Dyrekcji i uczniom VII Liceum Ogólnokształcącego im. J. Piłsudskiego w Kielcach za udostępnienie i przygotowanie sal, w których odbył się Wojewódzki Finał Konkursu Wiedzy o NSZZ "Solidarność".
Serdecznie dziękujemy Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność", Prezydentowi Miasta Kielc Wojciechowi Lubawskiemu, Burmistrzowi Pińczowa Łukaszowi Łaganowskiemu, Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" Huty Ostrowiec, Komisji Zakładowej NSZZ “Solidarność” Elektrowni Połaniec i Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" Stolbud Włoszczowa oraz Kopalni Wapienia Morawica za sponsorowanie i ufundowanie nagród dla laureatów konkursu.

Ponad 70 społecznych inspektorów pracy i działaczy zakładowych organizacji NSZZ “Solidarność” wzięło udział w zorganizowanym 24 kwietnia br. przez Zarząd Regionu "Solidarności" Świętokrzyskiej seminarium dla upamiętnienia Światowego Dnia Pamięci Ofiar Wypadków przy Pracy. Po oficjalnym otworzeniu i powitaniu uczestników seminarium i zaproszonych gości przez Waldemara Bartosza - Przewodniczącego Zarządu Regionu "Solidarności" Świętokrzyskiej, głos zabrał niżej podpisany, przypominając historię ogłoszenia Światowego Dnia Pamięci Ofiar Wypadków przy Pracy, oraz sygnalizując najbardziej niebezpieczne problemy zagrażające zdrowiu i życiu ludzi pracy. Minutą ciszy uczczono pamięć tych, którzy zginęli na stanowiskach pracy w 2002r.
Anna Pawlino - Dyrektor Inspektoratu Ochrony Środowiska Świętokrzyskiego Urzędu Wojewódzkiego w swoim wystąpieniu przedstawiła sposób prowadzenia kontroli, stan zagrożenia środowiska naturalnego, skutki łamania prawa w zakresie ochrony środowiska i katastrofalny stan gospodarowania odpadami. Cywilizacyjnym zagrożeniem dla zdrowia człowieka jest nadmierny hałas. Z kolei Anna Zamojska - Kierownik Działu Higieny Wojewódzkiej Stacji Sanitarno - Epidemiologicznej w Kielcach w swoim wystąpieniu przypomniała definicję choroby zawodowej, główne zadania jakie ma do spełnienia Stacja Sanitarno - Epidemiologiczna w zakresie profilaktyki zapobiegającej chorobom zawodowym, oraz najczęściej rejestrowane czynniki degradujące w znacznym stopniu zdrowie pracowników. Bardzo niepokojącym zjawiskiem jest brak profilaktycznych działań ze strony zakładów pracy w zakresie specyfiki zagrożeń stanowiskowych co uniemożliwia zdefiniowanie czynników oddziaływujących ujemnie na zdrowie i stan psychofizyczny pracownika.
Wypadki przy pracy, ich przyczyny, postępowanie powypadkowe i dane statystyczne w tym zakresie to temat wykładów poprowadzonych przez Jadwigę Pechtę - zastępcę dyrektora Okręgowej Inspekcji Pracy w Kielcach, oraz nadinspektora OIP Kielce - Kazimierza Kochańskiego. W stosunku do dwóch poprzednich lat, w roku 2002 nastąpił spadek ogólnej liczby wypadków przy pracy w województwie świętokrzyskim, ale nastąpił znaczący wzrost liczby wypadków śmiertelnych. Na wysokim poziomie utrzymuje się stan wypadków ciężkich. Nie ma poprawy odnośnie ilości zatrudnionych w warunkach zagrożenia. Brak postępu w kwestii odnotowywanych przypadków chorób zawodowych. Dramatyczna sytuacja pod względem bhp utrzymuje się w rolnictwie. Szczególnie niepokojący jest rosnący udział dzieci dotkniętych skutkami wypadków.
Po zakończeniu seminarium odbyła się konferencja prasowa. Przedstawiciele prasy, radia i telewizji mieli okazję zapoznania się z aktualnymi problemami w sferze bezpieczeństwa pracy, skalą zagrożeń i podejmowanymi działaniami ograniczającymi istniejące zagrożenia.
1 maja w Kościele Św. Józefa Robotnika w Kielcach odprawiona została msza święta w intencji pracowników, którzy ponieśli śmierć na stanowiskach pracy. We mszy wzięli udział delegacje zakładowych struktur NSZZ "Solidarność", przedstawiciele Zarządu Regionu i mieszkańcy Kielc. Licznie zgromadzone były poczty sztandarowe NSZZ "Solidarność".
 

Komisja Europejska decyzją z dnia 12 lipca 1995r. powołała wymieniony Komitet. Składa on się z przedstawicieli inspekcji pracy państw członkowskich. Ma on za zadanie rozwiązywanie praktycznych problemów związanych z prawidłowym wdrażaniem i stosowaniem ustawodawstwa wspólnotowego w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa miejsca pracy. W decyzji określone zostały cele Komitetu. Są to:

• określenie wspólnych zasad inspekcji pracy w dziedzinie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy oraz wypracowanie metod oceny krajowych systemów inspekcji w odniesieniu do tych metod,
• promowanie wiedzy w zakresie inspekcji pracy,
• wymiana doświadczenia miedzy krajowymi służbami inspekcji pracy w zakresie wdrażania ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego ochrony bezpieczeństwa ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracy,
• promowanie wymiany inspektorów pracy między krajowymi administracjami oraz opracowanie programów szkoleniowych dla inspektorów,
• przygotowanie oraz publikacja dokumentów mających na celu ułatwienie działań prowadzonych przez inspektorów pracy,
• wypracowanie wiarygodnego i skutecznego systemu szybkiej wymiany informacji między inspektorami pracy w zakresie wszelkich problemów związanych z nadzorowaniem wdrażania wspólnotowego ustawodawstwa dotyczącego ochrony zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy,
• analiza możliwości wpływu różnych decyzji Wspólnoty na działania inspekcji pracy.

Mimo wielkiego postępu nauki i techniki, usprawnienia metod produkcji, zdalnych systemów sterownia, komputerowych wynalazków i kosmicznych osiągnięć ciągle na stanowiskach pracy giną ludzie. Tak jest i w Polsce. Ostatnie miesiące aż nadto dowiodły jak niebezpiecznie stały się nasze budowy i kopalnie. Jak trudno zapanować nad bezpieczeństwem pracy polskich rolników i ich dzieci. Co roku wzrasta ilość wypadków ciężkich. Czy tych tragedii w przyszłości da się uniknąć? Jakie działania trzeba podejmować aby pracownicy znacznie więcej uwagi poświęcali pracy bezpiecznej i zdawali sobie sprawę z istniejących zagrożeń. Żniwo śmierci polskich górników dowodzi czym kończy się bagatelizowanie podstawowych przepisów bezpieczeństwa pracy, pogoń za zyskiem i ekonomiczny prymat nad człowiekiem, tak bardzo lansowany. Każdy wypadek, śmierć i kalectwo człowieka to dramat osobisty, rodzinny i społeczny. To zaprzeczenie godności człowieka. To wreszcie zaniedbania i lekceważenie podstawowych norm bezpieczeństwa pracy. Przed nami długi proces szkoleń, przekonywania, napomnień i instruktażowych wyjaśnień sprowadzających polską pracę w karby pracy bezpiecznej, gdzie pracownik będzie najważniejszy, będzie podmiotem i wartością a nie przedmiotem i dodatkiem do maszyny jak to często bywa. W procesie tym zaangażowanych jest wiele wyspecjalizowanych firm mających długoletnią tradycję eliminowania zagrożeń. Mamy coraz doskonalsze przepisy, normy techniczne i opracowania. W polskim prawie pracy coraz więcej sprawdzonych uregulowań europejskiego prawa odnoszącego się do bezpieczeństwa i higieny pracy. Światowy Dzień Pamięci Ofiar Wypadków przy Pracy ogłoszony przez MKWZZ ma uzmysłowić rządom, pracodawcom, związkom zawodowym i pracownikom skalę nieszczęść związanych z wykonywaniem pracy. Paląca się świeca symbolizuje w tym dniu dramat śmierci i kalectwa pracowników. NSZZ "Solidarność" na poziomie kraju oraz w poszczególnych regionach gromadzi się tego dnia na mszach świętych modląc się za ofiary wypadków przy pracy. Na organizowanych seminariach analizowane są najczęściej występujące przyczyny wypadków przy pracy oraz dokonuje się próby wypracowania rozwiązań ograniczających dramat ludzkich nieszczęść. Szczególna rola w tym dniu przypada mediom, które winny popularyzować pracę bezpieczną.
"Solidarność" Świętokrzyska, zakładowi inspektorzy pracy mieli okazję, podobnie jak to było w latach ubiegłych, uczestniczyć w seminarium poświęconemu pracy bezpiecznej. Na ile wypracowane podczas seminarium wnioski poprawią stan bezpieczeństwa naszych zakładów pracy, czas pokaże.
 

Mimo młodego wieku, wątłego zdrowia, niewielkiego kapłańskiego doświadczenia i podziwianej skromności stał się duchowym mocarzem w walce ze złem, tyranią i bezprawiem. Jak to było możliwe pytali nawet ci, którzy go dobrze znali? Skąd u niego tyle siły, determinacji i miłości drugiego człowieka? Dla wszystkich znajdywał czas. Drzwi jego niewielkiego mieszkania na żoliborskiej plebani były otwarte dla wszystkich. Nie dzielił ludzi na złych i dobrych. Nawet szpiclom i prześladowcom potrafił za życia przebaczyć, widząc w nich przede wszystkim człowieka. Stan wojenny był dla niego, podobnie jak dla milionów Polaków dramatyczną próbą ratowania wolności, solidarności i godności Narodu. Nie oszczędzał się. Od pierwszych chwil wojny władzy komunistycznej z "Solidarnością" i narodem włączył się aktywnie w pomoc potrzebującym. Był przede wszystkim kapłanem i stąd tak głęboko rozumiał pogardzanych ludzi w godzinach wojennej batalii.
Nie uląkł się pogróżek, prowokacji i zastraszenia. Po ludzku cierpiał widząc hordy uzbrojonych po zęby funkcjonariuszy wyłapujących niewinnych ludzi związanych z "Solidarnością". Widział zapłakanych, bitych, aresztowanych i internowanych pełnych wolnościowego entuzjazmu Polaków, których dopadła niesprawiedliwa buta komunistycznych tyranów. Był obecny podczas sfingowanych procesów, organizował pomoc prawną, medyczną i materialną dla więzionych, internowanych, pozbawionych pracy i środków do życia. Był duchowym przewodnikiem ludzi pracy. Jego słynne na cały kraj kazania głoszone w żoliborskim sanktuarium podczas comiesięcznych mszy za Ojczyznę dodawały ducha rodakom, krzepiły serca pokrzywdzonych, nakazywały z nadzieją dążyć w przyszłość i budziły wściekłość partyjnego aparatu terroru. Ksiądz Jerzy Popiełuszko zorganizował i po raz pierwszy prowadził polski świat pracy do Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej. Wdzięczni za to wszystko co uczynił mieszkańcy naszego kraju, różnorakich wspólnot i przedstawiciele innych narodowości czczą Jego pamięć modląc się o rychłą beatyfikację. "Solidarność" Świętokrzyska fundując pomniki ku Jego czci przy Sanktuarium na warszawskim Żoliborzu oraz w Kielcach przy Katedrze oddaje hołd wielkiemu kapłanowi, patriocie, kapelanowi "Solidarności". Nie tylko w dniu imienin, ale każdego dnia pod Jego pomnikiem mieszkańcy Kielc, ludzie "Solidarności" i przypadkowi przechodnie zapalają znicze, kładą kwiaty i modlą się w Jego intencjach.
Tak jak to jest co roku 23 kwietnia AD.2003– dzień Imienin Ks. Jerzego był dniem modlitwy i skupienia za kapłana.
 

Jakim ograniczeniom podlega wysokość zasiłku dla bezrobotnych? Czy jest to zależne także od wysokości podstawy wymiaru zasiłku?

Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa nie przewiduje żadnych ograniczeń kwoty stanowiącej podstawę wymiaru zasiłku chorobowego. Ograniczeniu podlega jednak podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego. Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego nie może być wyższa niż 200% przeciętnego wynagrodzenia. Kwotę tę ustala się miesięcznie, poczynając od 3 miesiąca kwartału kalendarzowego na okres 3 miesięcy, na podstawie przeciętnego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału, ogłaszanego dla celów emerytalnych.
 

Jakie obowiązki ma pracodawca względem pracowników, którzy są zatrudnieni na podstawie innej niż umowa o pracę? Czy stosuje się do nich te same regulacje, które dotyczą pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę?

Z dniem przejęcia zakładu pracy lub jego części przez nowego pracodawcę, w trybie art. 23 ¹ k.p., jest on obowiązany zaproponować nowe warunki pracy i płacy pracownikom świadczącym dotychczas pracę na innej podstawie niż umowa o pracę (a więc powołanie, mianowanie, wybór, spółdzielcza umowa o pracę). Powinien on także wskazać termin, nie krótszy niż 7 dni, w czasie którego pracownicy mogą złożyć oświadczenie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia zaproponowanych im nowych warunków zatrudnienia. W razie nieuzgodnienia nowych warunków pracy i płacy dotychczasowy stosunek pracy rozwiązuje się z upływem okresu równego okresowi wypowiedzenia, liczonego od dnia, w którym pracownik złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, lub od dnia, do którego miał takie oświadczenie złożyć. Regulacje takie nie dotyczą natomiast tych, którzy wykonują pracę na podstawie umów cywilnoprawnych (zlecenia, umowy o działo, czy umowy agencyjnej). W świetle przepisów prawa pracy nie są oni pracownikami.
 

Kto może pobierać alimenty z Funduszu Alimentacyjnego? Jakie trzeba spełniać warunki, aby te alimenty otrzymać?

Świadczenie alimentacyjne można otrzymywać z Funduszu Alimentacyjnego po spełnieniu kilku niezbędnych warunków. Fundusz wypłaca świadczenia w zastępstwie tych, którzy są zobowiązani je opłacać. Osoba uprawniona do świadczenia alimentacyjnego może domagać się go z Funduszu jeżeli zamieszkuje w Polsce i ma sądownie ustalone prawo do alimentów, a egzekucja tych alimentów jest całkowicie lub częściowo bezskuteczna.
Dodatkowym warunkiem otrzymania alimentów jest kryterium dochodowe. Obecnie, w okresie od 1 czerwca 2002r. do 31 maja 2003 roku, świadczenia z Funduszu przysługują, jeżeli przeciętny miesięczny dochód na osobę w rodzinie uprawnionego (osiągnięty w roku kalendarzowym poprzedzającym ten okres) nie przekracza 612 zł. Pomimo przekroczenia tej granicy dochodu, świadczenie przysługuje, jeśli kwota przekroczenia nie równoważy kwoty świadczenia, pod warunkiem, że świadczenie przysługiwało choćby przez jeden miesiąc w poprzednim okresie tj. od 1 czerwca 2001r. do 31 maja 2002 roku. W przypadku utrzymywania się z gospodarstwa rolnego przyjmuje się, że dochód z jednego hektara przeliczeniowego gospodarstwa wynosi 274 zł. 
Zagadnienia związane z otrzymywaniem świadczeń alimentacyjnych reguluje ustawa z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym (Dz.U. z roku 1991, nr 45, poz. 200 z późn. zm.).
 

Kolejny rok jestem zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas określony. Czy pracodawca może przenieść mnie na stałe do pracy w innym biurze, bez zmiany umowy o pracę? W jaki sposób można zmienić miejsce świadczenia pracy pracownika?

Umowa o pracę określa między innymi miejsce świadczenia pracy i jest to jeden z podstawowych warunków umowy. Zmiana miejsca świadczenia pracy może być dokonana przez porozumienie stron, albo za pomocą wypowiedzenia zmieniającego, gdy strony przewidziały możliwość jej wcześniejszego rozwiązania (art. 33 Kodeksu pracy). Umowa o pracę na czas określony jest umową terminową, która co do zasady ulega rozwiązaniu z upływem czasu, na jaki została zawarta. Jeżeli jednak umowa została zawarta na okres dłuższy, niż 6 miesięcy, strony mogą przewidzieć możliwość jej wcześniejszego rozwiązania z a dwutygodniowym wypowiedzeniem. Umowę zawartą na czas określony można rozwiązać, a więc także zmienić na mocy porozumienia stron. Wówczas zmiana obowiązuje od momentu wskazanego w porozumieniu. Jeżeli porozumienie stron przewiduje, że od konkretnego dnia miejscem pracy pracownika jest siedziba pracodawcy, znajdująca się w innej miejscowości, to taka umowa jest ważna i nowe miejsce pracy jest od tej chwili wiążące dla pracownika i dla pracodawcy.
Jeśli strony nie osiągną porozumienia, wówczas pracodawca może zmienić miejsce pracy poprzez wypowiedzenie zmieniające. Wypowiedzenie zmieniające miejsce świadczenia pracy powinno być dokonane na piśmie. Jeśli pracownik przyjmie zaproponowane warunki pracy, nowe warunki zaczynają obowiązywać. Jeśli jednak ich nie przyjmie, umowa rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia (czyli dwa tygodnie).
 

Zasiłek wyrównawczy przysługuje ubezpieczonemu będącemu pracownikiem ze zmniejszoną sprawnością do pracy, który wykonuje pracę

• w zakładowym lub międzyzakładowym ośrodku rehabilitacji zawodowej, lub
• u pracodawcy na wyodrębnionym stanowisku pracy, dostosowanym do potrzeb adaptacji lub przyuczenia do określonej pracy.

W celu uzyskania i wypłaty zasiłku macierzyńskiego należy przedłożyć następujące dokumenty:

• zaświadczenie lekarskie o przewidywanej dacie porodu lub skrócony odpis aktu urodzenia,
• zaświadczenie pracodawcy o okresie udzielonego urlopu macierzyńskiego, jeżeli zasiłek macierzyński będzie wypłacany przez ZUS.

• skrócony odpis aktu urodzenia dziecka,
• zaświadczenie pracodawcy o okresie udzielonego urlopu macierzyńskiego - w razie wypłaty zasiłku przez ZUS,
• zaświadczenie płatnika zasiłku o okresie wypłaty zasiłku macierzyńskiego ubezpieczonej - matce dziecka,
• oświadczenie o porzuceniu dziecka (w przypadku porzucenia dziecka przez ubezpieczoną - jego matkę).

• zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego stan ciąży w okresie zatrudnienia,
• świadectwa pracy lub innego dokumentu potwierdzającego rozwiązanie stosunku pracy z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy,
• skróconego odpisu aktu urodzenia dziecka.

• zaświadczenie lekarskie stwierdzające stan ciąży w okresie zatrudnienia,

• prawomocne orzeczenie sądu o rozwiązaniu stosunku pracy z naruszeniem przepisów prawa,
• skrócony odpis aktu urodzenia dziecka.

• zaświadczenie lekarskie stwierdzające przewidywaną datę porodu lub skrócony odpis aktu urodzenia dziecka,
• świadectwo pracy lub inny dokument stwierdzający rodzaj zawartej umowy o pracę i datę rozwiązania stosunku pracy.

• skróconego odpisu aktu urodzenia dziecka,
• zaświadczenia o okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego przez matkę dziecka oraz o okresie przysługującego jej zasiłku macierzyńskiego, wystawionego przez płatnika zasiłku, a także w przypadku:

• ubezpieczonego będącego pracownikiem – zaświadczenie pracodawcy o okresie udzielonego urlopu macierzyńskiego,
• ubezpieczonego prowadzącego działalność pozarolniczą,
• oświadczenie ojca dziecka o przerwaniu prowadzenia tej działalności,
• pozostałych ubezpieczonych - zaświadczenie o przerwaniu działalności zarobkowej.

• zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego stan ciąży w okresie zatrudnienia,
• świadectwa pracy lub innego dokumentu potwierdzającego rozwiązanie stosunku pracy z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji,
• zaświadczenia powiatowego urzędu pracy o braku propozycji innego zatrudnienia.

Długość pobierania zasiłku przez bezrobotnego została zróżnicowana w zależności od sytuacji na lokalnym rynku pracy i wynosi:
a) 6 miesięcy - dla bezrobotnych zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na obszarze działania powiatowego urzędu pracy, jeżeli stopa bezrobocia na tym obszarze do 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku nie przekroczyła przeciętnej stopy bezrobocia w kraju,
b) 12 miesięcy - dla bezrobotnych zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na obszarze działania powiatowego urzędu pracy, na którym stopa bezrobocia 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku była wyższa od przeciętnej stopy bezrobocia w kraju,
c) 18 miesięcy - dla bezrobotnych:
- zamieszkałych w dniu nabycia prawa do zasiłku i w okresie jego pobierania na obszarze działania powiatowego urzędu pracy, na którym stopa bezrobocia 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku przekraczała dwukrotnie przeciętną stopę bezrobocia w kraju, a jednocześnie bezrobotny ma na utrzymaniu co najmniej jedno dziecko w wieku 15 lat, a małżonek bezrobotnego jest także bezrobotnym i także utraci prawo do zasiłku z powodu upływu okresu jego pobierania.
 

Kilka tysięcy osób uczestniczyło w Drodze Krzyżowej ulicami Kielc. Było to znacznie więcej niż w roku ubiegłym. Przeważała młodzież szkół średnich. Przewodniczyli uroczystej modlitwie Ks. Biskup Ordynariusz Kielecki Kazimierz Ryczan i Biskup Marian Florczyk.
Swój początek, podobnie jak to było w latach ubiegłych Droga Krzyżowa wzięła u stóp Kościoła pod wezwaniem Św. Wojciecha. Następnie jej uczestnicy przeszli ulicą Bodzentyńską, na Rynek, obok Ratusza, dalej ulicą Leśną, Kapitulną do Bazyliki Katedralnej. Rozważania poszczególnych Stacji Drogi Krzyżowej prowadziła młodzież poszczególnych szkół i wspólnot religijnych, harcerze i klerycy. Przedstawiciele "Solidarności" przygotowali i poprowadzili modlitwę przy XII Stacji Drogi Krzyżowej, usytuowanej w bezpośredniej bliskości Pomnika Sługi Bożego Ks. Jerzego Popiełuszki. Jakże aktualne, głębokie i dramatyczne były słowa modlitwy odnoszące się wprost do bólu i dramatu bestialsko męczonego Ks. Jerzego Popiełuszki. Przy Pomniku zapalono znicze. Krzyż do następnej XIII Stacji przenieśli reprezentanci "Solidarności". Na zakończenie Drogi Krzyżowej Biskup Ordynariusz Kazimierz Ryczan pobłogosławił uczestników modlitewnego zgromadzenia w pięknym wnętrzu Kieleckiej Bazyliki Katedralnej dziękując za obecność w tym roku. Wszyscy obecni i całe Kielce już zostały zaproszone do udziału w modlitwie Drogi Krzyżowej w przyszłym roku.
 

Agencja ta została powołana Rozporządzeniem Rady Europy z dnia 18 lipca 1994r.(nr 2062/94), znowelizowanym w dn. 29 czerwca 1995r. (nr 1643/95). Celem ustanowienia tej instytucji jest uzyskanie jak największych korzyści na poziomie Wspólnoty z informacji uzyskanych od organizacji istniejących w poszczególnych państwach członkowskich, które umożliwiają wybór odpowiednich i najwłaściwszych środków, jakie należy podjąć w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników. Informacje te powinny zawierać dane techniczne, naukowe i ekonomiczne do wykorzystania w dziedzinie zdrowia i bezpieczeństwa pracy. W tym celu Agencja, zgodnie z Rozporządzeniem: 

• zbiera i rozpowszechnia informacje techniczne, ekonomiczne i naukowe wśród państw członkowskich i zainteresowanych osób; na podstawie tych danych można określić krajowe priorytety i programy oraz zapewnić wsparcie w ich realizacji,
• promuje i wspiera współpracę oraz wymianę informacji i doświadczeń pomiędzy państwami członkowski, łącznie z informacjami o programach szkoleniowych ,
• gromadzi i udostępnia informacje o zagadnieniach związanych z bezpieczeństwem i zdrowiem od i do krajów trzecich i organizacji międzynarodowych,
• udostępnia konieczne informacje o sposobach i środkach stosowanych do wprowadzenia działań prewencyjnych ze szczególnym uwzględnieniem małych i średnich przedsiębiorstw,
• bierze udział w opracowaniu przyszłych programów działania Wspólnoty związanych z ochroną bezpieczeństwa i zdrowia w pracy.

• właściwe przygotowanie i wykonanie decyzji i programów przyjętych przez Radę Administracyjną,
• przygotowanie i publikację raportu zawierającego roczne sprawozdanie z działań Agencji.

Po wielu miesiącach różnorakich starań, organizacyjnych decyzji, architektonicznej wizji i budowlanego trudu został otwarty i poświęcony nowy budynek Świętokrzyskiej "Solidarności" przy ul. Planty 16 w Kielcach. Dzień 9 kwietnia AD 2003 na stałe zadomowił się w kronikarskiej dokumentacji Świętokrzyskiej "Solidarności". Mimo chłodu i zimowej scenerii dało się zauważać tego dnia wzruszenie, ciekawość i oczekiwanie przedstawicieli zakładowych struktur NSZZ "Solidarność" z terenu regionu, oraz zaproszonych gości, sympatyków naszego Związku i zwykłych ludzi. Obecny na uroczystości otwarcia i poświęcenia nowej siedziby "Solidarności" Świętokrzyskiej przewodniczący Komisji Krajowej Janusz Śniadek spotkał się wcześniej z przedstawicielami zakładowych organizacji NSZZ "Solidarność". Dla wielu była to pierwsza okazja do poznania wybranego na XV KZD przewodniczącego władz krajowych "Solidarności". W swoim krótkim wystąpieniu przewodniczący Janusz Śniadek przedstawił najważniejsze zadania dla Związku w najbliższych tygodniach, którymi między innymi są; przygotowanie ogólnopolskiej akcji protestacyjnej w obronie godności pracowników i zakończenia zbiórki podpisów prowadzonej od stycznia przez "Solidarność" pod obywatelska inicjatywą ustawodawczą mającą na celu ochronę tych, którzy uzyskali niezbędny do emerytury staż pracy, ale nie osiągnęli jeszcze wieku emerytalnego. Z uwagi na ograniczony czas zaledwie kilka pytań skierowanych zostało do przewodniczącego. Nie ma "Solidarności" Janusz Śniadka i Mariana Krzaklewskiego – jest jedna "Solidarność", to odpowiedź na jedno z pytań.
Punktualnie o godzinie 17.00 uroczystego otwarcia nowej siedziby "Solidarności" dokonali specjalnie przyozdobionym kluczem zaproszeni na uroczystość: J.E. Ks. Biskup Kazimierz Ryczan – Ordynariusz Kielecki oraz Janusz Śniadek – Przewodniczący Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność". Symboliczny klucz otrzymał następnie z rąk Janusz Śniadka, Przewodniczący "Solidarności" Świętokrzyskiej Waldemar Bartosz. Po otwarciu licznie zgromadzeni uczestnicy uroczystości z m.in. Prezydentem Kielc Wojciechem Lubawskim, Burmistrzem Pińczowa Łukaszem Łaganowskim, Księdzem Rektorem WSD w Kielcach Kazimierzem Gurdą, Duszpasterzem "Solidarności" Świętokrzyskiej Ks. Stanisławem Kowalskim, i przyjacielem "Solidarności" Ks. Prałatem Józefem Wójcikiem i proboszczem parafii N.M.P. w Kielcach Ks. Edwardem Skotnickim przeszli na piąte piętro do sali spotkań, gdzie odbyła się pod przewodnictwem Biskupa Ordynariusza uroczystość błogosławieństwa wszystkich pracujących w nowo otwartym budynku i wszystkich przybywających w jego mury. Następnie poświęcone zostały krzyże i pomieszczenia. Przewodniczący Janusz Śniadek pogratulował "Solidarności" Świętokrzyskiej nowo otwartej siedziby, życząc skuteczności w rozwiązywaniu pracowniczych problemów. Życzenia przekazał również Wojciech Lubawski – Prezydent Kielc. Przy stole szwedzkim była okazja do rozmów z zaproszonymi gośćmi. Szczególny gość się Janusz Śniadek, po konferencji prasowej długo rozmawiał z przedstawicielami zakładowych struktur NSZZ "Solidarność".
(patrz zdjęcia w Archiwum)
 

Zgodnie z ustaleniami przyjętymi na jednym z pierwszych – w tej kadencji –posiedzeń Zarządu Regionu, 10 kwietnia br. członkowie prezydium odbyli bezpośrednie spotkania z zakładowymi organizacjami związkowymi z Delegatury Włoszczowa. Na terenie tej Delegatury funkcjonuje 11 organizacji związkowych. Zrzeszają one w sumie blisko 900 członków. Delegaturze przewodniczy członek Zarządu Regionu Świętokrzyskiego – Jacek Sienkiewicz. Bezpośrednie spotkania członków prezydium z Komisjami Zakładowymi mają za zadanie przede wszystkim poznanie najbardziej nurtujących pracowników problemów, zdiagnozowanie ich przyczyn i ewentualne wypracowanie metod ich rozwiązania. Spotkania takie to także możliwość bezpośredniego zaprezentowania wszystkich ofert, którymi dysponuje związek wobec swoich członków oraz okazja aby poznać ich potrzeby, których oczekują od centrali regionalnej i krajowej. Była więc to kolejna okazja aby dowiedzieć się czego oczekują nasi związkowcy w dziedzinie szkoleń, informacji czy struktury związku. Jednoczesna – kompleksowa – obecność w organizacjach zakładowych na terenie całej Delegatury daje również obraz funkcjonowania związku na terenie całego powiatu. Obraz ten pokazuje oczywiście sytuację tylko w tych firmach i instytucjach, w których funkcjonuje NSZZ “Solidarność”. 
Sytuacja firm w powiecie włoszczowskim i działających w nich organizacji związkowych na tle całego województwa jest zadawalająca. Nie oznacza to oczywiście, że wszystko jest dobrze i nie ma problemów. Oczywiście problemy są. Ale ich skala jest zdecydowanie mniejsza niż w takich powiatach jak np. ostrowiecki czy starachowicki. Zdecydowanie najlepsza sytuacja spośród tamtejszych firm występuje w Zakładach Wapienniczych Lhoist “Bukowa”. Zarówno wysokość wynagrodzeń jak i sfera świadczeń socjalnych na tle dzisiejszej rzeczywistości są imponujące. Poprawne są tam również relacje na płaszczyźnie związek zawodowy – pracodawca. Za dobrą należy uznać również sytuację w największym zakładzie tj. włoszczowskim Stolbudzie. W firmie tej funkcjonuje największa w powiecie, licząca blisko 500 członków, zakładowa organizacja związkowa. Większych zastrzeżeń do swych pracodawców nie mieli również związkowcy z Domu Pomocy Społecznej czy PSS–u. Gorszą opinię od swych związkowców otrzymali pracodawcy z Nadleśnictwa Włoszczowa i Wytwórni Sylikatów w Ludyni. Wydaje się jednak, że najtrudniejsza sytuacja występuje w ZOZ–ie. Tragiczna wręcz sytuacja ekonomiczna tamtejszego szpitala wymusza spory i konflikty związku z pracodawcą. 
W trakcie pobytu na terenie Delegatury członkowie prezydium mieli również przyjemność uczestniczyć w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych nr 2 w eliminacjach szkolnych organizowanego przez ZR Konkursie Wiedzy o NSZZ “Solidarność”.
Zwieńczeniem dnia było zebranie przedstawicieli Komisji Zakładowych podsumowujące całodniowe spotkania w zakładach pracy. Zebranie to odbyło się w Starostwie Powiatowym gdzie mieści się biuro Delegatury Zarządu Regionu Świętokrzyskiego NSZZ “Solidarność”.
 

Leśna restrukturyzacja nabiera tempa. Planowana jest likwidacja Nadleśnictwa Barycz, Daleszyce, Dobieszyn, Chmielnik i Zagnańsk. Trwają zwolnienia pracowników zarówno w trybie indywidualnym jak również poprzez tzw. zwolnienia grupowe. Kilkunastu pracowników zatrudnionych w składnicach lasów państwowych znalazło się na liście na długo przed uzgodnieniem kryteriów zwolnień. Wśród nich przeważali pracownicy należący do NSZZ "Solidarność" w tym pełniący funkcję związkowe. Na pytania Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" w Składnicy Lasów Państwowych Radom zabrakło rzeczowych odpowiedzi dyrekcji w ustawowym terminie. Dialog ze związkami zawodowymi w obecnej dobie zamordyzmu przestaje być sztandarowym modelem dogadywania najistotniejszych problemów pracowniczych, społecznych, gospodarczych. Modna stała się taktyka zaskakiwania. Zakładowa "Solidarność" w Zespole Składnic Lasów Państwowych w Radomiu została poproszona na rozmowy w sprawie porozumienia w składzie zaszeregowanym przez kierownictwo. Wyjaśnienie podstawowych przyczyn zamierzonego zwolnienia grupowego, przedstawienie na piśmie podstawowych wskaźników kosztowych, perspektyw, zmian organizacyjnych i innych danych sprowadzone zostało do ogólników i spóźnionej odpowiedzi. Najważniejsze to zwolnić często biednych, długoletnich i przypadkowo wybranych pracowników, szczególnie tych należących do NSZZ "Solidarność". Najczęściej brak w tego rodzaju sytuacjach odpowiedzi na ile tego rodzaju zwolnienia rozwiążą ekonomiczny problem. Rzadko postrzegany jest dramatyczny los zwolnionego pracownika i jego rodziny. Szczegółowych planów restrukturyzowania lasów brak albo zostały przed związkami zawodowymi utajnione. Na dyrekcji spoczywa obowiązek konsultacji planów restrukturyzacyjnych realizowanych w poszczególnych latach na poziomie nadleśnictw z zakładowymi organizacjami związkowymi. Zaledwie w niektórych nadleśnictwach wchodzących w skład Okręgowej Dyrekcji Lasów Państwowych w Radomiu zakładowe organizacje związkowe NSZZ "Solidarność" zostały o tego rodzaju planach poinformowane. Zabrakło jednak i tam szczegółowych analiz z wypracowaniem ostatecznych wniosków pozwalających na uzyskanie maksymalnie korzystnych efektów ekonomicznych i ograniczenie liczby zwolnionych pracowników. Brak wymaganych konsultacji nie przeszkodził w uruchomieniu trybu zwolnień pracowniczych. Faktem jest, że niektórzy ze zwalnianych otrzymują propozycje wykonywania tej samej pracy ale po uprzednim zarejestrowaniu działalności gospodarczej tzw. “ZUL” – Zakład Usług Leśnych. Wówczas ZUL-e przejmują na siebie obowiązek wykonywania określonych w umowie prac leśnych za ustalone pieniądze w określonym czasie i wysokiej jakości. Przysłowiowy Kowalski do niedawna pracownik lasów przekształcony w “ZUL” musi na własne ryzyko wyrobić normy, ponieść koszty, zapomnieć o wypoczynku, "socjalu" i bhp. Musi też opłacać składki ZUS. Sam tego nie zrobi więc zatrudnia rodzinę i przypadkowe osoby. Stąd wypadki, zagrożenia i praca codziennie niemal bez przerw po to tylko aby nie wypaść z gry i mieć szansę na zawarcie kolejnej umowy. Dla lasów jest to opłacalne. Stąd w najbliższej przyszłości wszyscy zatrudnieni w lasach państwowych na stanowiskach fizycznych przekształceni zostaną w ZUL-e, chyba że tego nie zechcą. Restrukturyzacja ma dopaść także umysłowych. Podobnie delikatnie rozważana jest możliwość zmniejszenia ilości jednostek dyrekcyjnych w kraju. Brany jest tu pod uwagę najprawdopodobniej model zaobserwowany w Finlandii. Fachowcy z branży twierdzą, że u nas jedynie hasła liczą się i partykularne interesy, co nie ma nic wspólnego z finlandzkim ustrojem gospodarowania lasami.
Wspomniana likwidacja pięciu nadleśnictw ma powiększyć obszarowo inne, pozostałe nadleśnictwa, mogące skuteczniej uporać się z ochroną zasobów leśnych i ich zagospodarowaniu. Czy tak będzie? Obeznani w problemie leśnictwa uważają, że tego typu molochy, przy braku wyspecjalizowanych, kooperujących z lasami firm są zaprzeczeniem usprawnienia organizacji pracy w lasach i wygospodarowaniu zysków. Jednym z problemów nie do zrealizowania przy tej globalizacyjnej idei budowania molochowych nadleśnictw będzie kradzież drzewa. Już obecnie ten złodziejski proceder przybrał rozmiary patologii, któremu leśnicy nie są w stanie zaradzić.
Oby nie odżyło w lasach hasło, co prywatne to lepsze bo wtedy ze zwierzyną krucho nie mówiąc już o zbieraczach grzybów.
 

Czy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych zalicza się do pracowniczego stażu pracy?

Zgodnie z art. 30 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu okresy pobierania zasiłku dla bezrobotnych wlicza się do okresu pracy wymaganego do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych oraz okresów składkowych w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Należy jednak pamiętać, że okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie wlicza się do:

• okresów wymaganych do nabycia prawa i długości okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych,
• okresu zatrudnienia, od którego zależy nabycie prawa do urlopu wypoczynkowego,
• stażu pracy określonego w odrębnych przepisach, wymaganego do wykonywania niektórych zawodów.

W jakich przepisach zawarta jest regulacja dotycząca zawieszenia praw pracowniczych? Czy jest to zależne tylko od pracodawcy, czy też powinien on uzgodnić nowe warunki z pracownikiem?

Zawieszanie praw pracowniczych jest częstym zjawiskiem, jakie towarzyszy firmom znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Często szuka się oszczędności pozbawiając pracowników należnych im świadczeń, zapisanych w umowach o pracę, regulaminach wynagradzania czy układach zbiorowych pracy.
Zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem przepisu art. 23 ^1a Kodeksu pracy, które weszły w życie 1 stycznia br. w razie zaistnienia trudnej sytuacji finansowej pracodawcy, może on zawrzeć ze związkami zawodowymi lub przedstawicielami pracowników porozumienie dotyczące stosowania mniej korzystnych warunków zatrudnienia, niż wynikające z umowy o pracę. Porozumienie to może być zawarte najwyżej na okres 3 lat. Porozumienie może być zawarte w zakładach pracy nieobjętych układem zbiorowym pracy lub zatrudniających poniżej 20 pracowników. 
Należy jednak pamiętać, że pogorszenie zasad zatrudnienia nie może zejść poniżej standardów zawartych w ustawach i wydanych do nich aktach wykonawczych. Jeżeli pracownicy mieli 35-godzinny tydzień pracy, to nie można od nich żądać, aby przez 3 lata pracowali po 50 godzin tygodniowo. Nawet gdyby porozumienie zawierało postanowienia niezgodne z obowiązującymi ustawami, są one z mocy prawa nieważne, a w ich miejsce stosuje się właściwe przepisy Kodeksu pracy.

Od 1 stycznia 2003 roku pierwszy dzień choroby trwającej do 6 dni jest nieodpłatny. Jest to oczywiście dalece niekorzystne. Stąd też wielu pracowników idących na krótkie zwolnienie, którzy chcą także za ten pierwszy dzień choroby otrzymać wynagrodzenie, występują na ten dzień o urlop, korzystając z przysługującego im tzw. “urlopu na żądanie”. Jednak pracodawca może się nie zgodzić na udzielenie takiego urlopu i ma do tego prawo.
Ostatnia nowelizacja Kodeksu pracy wprowadziła tzw. “urlop na żądanie”, który jest udzielany pracownikowi na krótkie niedyspozycje, w razie zaistnienia jakichś nieprzewidzianych sytuacji. Zgodnie z nowym brzmieniem przepisu artykułu 167 ² k.p. pracodawca ma obowiązek udzielić na żądanie pracownika i w terminie przez niego wskazanym, nie więcej niż 4 dni urlopu w ciągu każdego roku kalendarzowego. Dni tych nie uwzględnia się w planie urlopów. To pracownik decyduje w jaki sposób wykorzysta te dni i na co je przeznaczy, czy będzie to wypoczynek, czy też załatwienie spraw osobistych. Jest tylko jeden wyjątek, urlop (wypoczynkowy, a więc także urlop na żądanie) nie może być wykorzystywany przez pracownika w trakcie zwolnienia lekarskiego. Oznacza to, że pracodawca nie może udzielić pracownikowi zwolnienia na pierwszy dzień choroby, nawet jeśli pracownik zwróciłby się o to do pracodawcy. Takie rozwiązanie jest niezgodne z przepisami prawa pracy. Kodeks pracy w artykule 165 wyraźnie stanowi: “jeżeli pracownik nie może rozpocząć urlopu w ustalonym terminie z przyczyn usprawiedliwiających nieobecność w pracy, a w szczególności z powodu: 1)czasowej niezdolności do pracy wskutek choroby, 2) odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, (...) pracodawca jest zobowiązany przesunąć urlop na termin późniejszy.” Zatem przepisy prawa pracy jasno stwierdzają, że czas urlopu nie może pokrywać się z czasem choroby pracownika. Wykorzystywanie urlopu wypoczynkowego na chorobę może być traktowane jako naruszenie konstytucyjne zasady prawa pracownika do wypoczynku. Zatem wniosek pracownika w tej sprawie jest sprzeczny z prawem i dla pracodawcy nie jest on wiążący.
 

Prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy, po upływie 7 dni od zarejestrowania się w powiatowym urzędzie pracy, jeżeli: 
1. - nie ma dla niego propozycji odpowiedniego zatrudnienia, 
- skierowania do prac interwencyjnych,
- robót publicznych, lub na utworzone dodatkowe miejsca pracy,

2. - w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni:
- był zatrudniony i osiągnął wynagrodzenie w kwocie co najmniej najniższego wynagrodzenia. W okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni.
- wykonywał pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą, jeżeli osiągnął z tego tytułu dochód w wysokości co najmniej najniższego wynagrodzenia,
- wykonywał pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo współpracował przy wykonywaniu tych umów, jeżeli wysokość wynagrodzenia, od którego była odprowadzana składka ubezpieczeniowa była nie niższa niż najniższe wynagrodzenie,
- podlegał ubezpieczeniu społecznemu lub zaopatrzeniu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności lub współpracy, jeżeli wysokość wynagrodzenia, od którego była odprowadzana składka ubezpieczeniowa była nie niższa niż najniższe wynagrodzenie, 
- wykonywał pracę w okresie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, jeżeli wysokość wynagrodzenia, od którego była odprowadzana składka ubezpieczeniowa była nie niższa niż najniższe wynagrodzenie,
- wykonywał pracę w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub w spółdzielni kółek rolniczych, będąc członkiem tej spółdzielni, jeżeli wysokość wynagrodzenia od którego była odprowadzana składka ubezpieczeniowa była nie niższa niż najniższe wynagrodzenie,
- opłacał składkę na Fundusz Pracy w związku z zatrudnieniem za granicą u pracodawcy zagranicznego. 

3. Do wymaganego okresu 365 dni zalicza się również okresy:

- zasadniczej służby wojskowej nadterminowej, zasadniczej służby wojskowej, przeszkolenia wojskowego absolwentów szkół wyższych, służby wojskowej pełnionej w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego, ćwiczeń wojskowych, okresowej służby wojskowej oraz zasadniczej służby zastępczej, 
- urlopu wypoczynkowego, 
- pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, świadczenia rehabilitacyjnego oraz przypadające bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia, wykonywania albo zaprzestania prowadzenia pozarolniczej działalności,
- pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego lub opiekuńczego, jeżeli podstawę wymiaru tych zasiłków stanowiła kwota w wysokości co najmniej najniższego wynagrodzenia, 
- także okresy nie wymienione wyżej, za które opłacana była składka ubezpieczeniowa, jeżeli podstawę wymiaru składki stanowiła kwota wynosząca co najmniej najniższe wynagrodzenie oraz 
- okres, za który przyznano odszkodowanie z tytułu niezgodnego z przepisami rozwiązywania przez pracodawcę stosunku pracy.

4. Prawo do zasiłku przysługuje także bezrobotnym zwolnionym z zakładów karnych i aresztów śledczych, zarejestrowanych w okresie 30 dni od dnia zwolnienia, jeżeli suma okresów zatrudnienia, podlegających ubezpieczeniu w okresie 18 miesięcy przed ostatnim pozbawieniem wolności oraz wykonywania pracy w okresie pozbawienia wolności, wynosiła co najmniej 365 dni. W przypadku pozbawienia wolności w okresie pobierania zasiłku, po zwolnieniu z zakładu karnego lub aresztu śledczego przysługuje prawo do zasiłku na okres skrócony o okres pobierania zasiłku przed pozbawieniem wolności i w trakcie przerw w odbywaniu kary.
 

Swobodny przepływ osób w UE jest fundamentalnym prawem unijnym i dotyczy także przepływu pracowników.
Dotyczy on następujących kategorii osób:

• pracownicy, 
• osoby prowadzące działalność gospodarcza, w tym osoby samo zatrudnione,
• osoby świadczące usługi i usługobiorcy,
• członkowie rodzin pracowników, osób prowadzących działalność gospodarczą i świadczących usługi,
• studenci,
• emeryci i renciści,
• inne osoby.

• korzystania z aktualnych ofert pracy,
• swobodnego przemieszczenia się na terytorium państw członkowskich w celu poszukiwania pracy,
• pobytu na terytorium państwa członkowskiego w celu wykonywania pracy,
• pozostania na terytorium kraju członkowskiego po ustaniu zatrudnienia .

Nic nie wskazuje aby pracodawcy w trosce o własnych pracowników i wizerunek własnej firmy w kontaktach handlowych odstąpili od masowego, skutecznego wypowiadania obowiązujących zakładowych układów zbiorowych pracy.
Nie było i nie ma żadnych przeszkód aby w obowiązujących układach poprzez uzgodnienie z zakładowymi organizacjami związkowymi dokonać określonych zmian, zawieszenia na określony okres niektórych zapisów z uwagi na przejściowe trudności. Taka praktyka obowiązuje w zaledwie niektórych zakładach gdzie dialog jest w przewadze nad dyktatem. Niestety w przewadze są ci pracodawcy, którzy uważają, że jeśli można skutecznie wypowiedzieć układ zbiorowy to trzeba to zrobić. Wielu liczy na to, że nowy układ, czy nowy regulamin to szansa na poprawę wskaźników ekonomicznych firmy poprzez między innymi ogołocenie pracowników z dodatków stażowych, nagród jubileuszowych, dodatków uciążliwych czy zmniejszenie stawek wynagradzania. Nowy układ to szansa na zmniejszenie standardów behapowskich. Przeważa pogląd, że w obecnej trudnej sytuacji gospodarczej kraju wystarczy minimum, czyli kodeks pracy, który staje się dla niektórych mało znaczącym zestawem przepisów, które bezkarnie można łamać, chociażby w sferze czasu pracy czy niewypłacanych przez wiele miesięcy wynagrodzeń. Wypowiedzenie układu nie oznacza zwolnienia pracodawcy od obowiązku co najmniej uzgodnienia ze związkami regulaminu wynagradzania.
Brak uzgodnionego regulaminu jest wykroczeniem przeciwko prawom pracowniczym. Zakładowe reprezentatywne organizacje związkowe działając w porozumieniu mogą stanowić trudną do przejścia dla pracodawcy zaporę przed zakusami wprowadzenia niekorzystnych dla pracowników uregulowań płacowych. Warunek - aby nie pozwoliły się skłócić. Tak więc, nawet skuteczne wypowiedzenie układu zbiorowego pracy nie uchroni pracodawcy przed negocjacjami co najmniej regulaminu.
Warto przypomnieć, że różnica między regulaminem wynagradzania a zakładowym układem zbiorowym pracy sprowadza się między innymi do sposobu ich rejestracji oraz zróżnicowania problematyki będącej przedmiotem poszczególnych regulacji. Zakładowy układ zbiorowy pracy jak również jego zmiany podlegają obowiązkowej rejestracji przez Okręgową Inspekcję Pracy. Taki wymóg nie dotyczy regulaminów. Ponadto w zakładowym układzie pracy w kompleksowy i korzystniejszy sposób można uzgodnić najistotniejsze dla pracowników warunki w zakresie płacy, pracy, ochrony zdrowia, wypoczynku, czasu pracy, bhp, warunków socjalnych itp. Informacja o wypowiedzeniu układu zbiorowego to dla zakładowych organizacji związkowych reprezentatywnych wyzwanie, konieczność dokonania oceny własnych możliwości i wspólne podjęcie decyzji w aspekcie odpowiedzi na pytanie: czy występujemy o negocjacje nowego układu, czy stawiamy na regulamin.
Jeśli decydujemy się na układ to konieczne jest opracowanie projektu układowych założeń, zaproponowanie pracodawcy negocjacji i końcowego terminu zamknięcia rozmów. Dobrze byłoby aby nowy układ zbiorowy pracy udało się uzgodnić do czasu zakończenia okresu wypowiedzenia układu obowiązującego. Jest to możliwe pod warunkiem dobrej woli stron i prowadzenia negocjacji w dobrej wierze z zachowaniem zasad współżycia społecznego. Jeśli decydujemy się na negocjowanie regulaminu płacowego i rezygnujemy z układu to musimy pamiętać, że pracodawca zobowiązany jest do jego uzgodnienia z zakładowymi organizacjami związkowymi. Ważne jest aby reprezentatywne zakładowe organizacje związkowe, mówiąc po sportowemu, stanowiły mobilną, zdyscyplinowaną drużynę nie pozwalającą się podzielić. Wszelkie podziały i konflikty dadzą możliwość pracodawcy na niemal samodzielne niekorzystne wprowadzenie regulaminu.
 

26 marca br. obradowała Wojewódzka Komisja Dialogu Społecznego. Obrady rozpoczęły się od dyskusji nad projektem opinii w sprawie oceny sytuacji w służbie zdrowia z uwzględnieniem problemów środowisk pielęgniarek i położnych. Projekt opinii przygotowany został przez specjalnie do tego powołaną na poprzednim posiedzeniu komisję, w której uczestniczyli przedstawiciele wszystkich stron WKDS oraz eksperci. W trakcie dyskusji nad projektem opinii, zastrzeżenia zgłosiła reprezentantka Forum Związków Zawodowych. Wobec braku konsensusu, ustalono, że treść projektu opinii zostanie ponownie opracowana przez komisję z uwzględnieniem zastrzeżeń zgłoszonych przez Forum i przedstawiona na następnym posiedzeniu.
Zasadniczym tematem marcowego posiedzenia WKDS były zagadnienia związane z łamaniem praw pracowniczych poprzez nie wypłacanie wynagrodzeń. Sprawozdanie w tym temacie złożył Dyrektor Okręgowej Inspekcji Pracy w Kielcach W. Zajączkowski. Wynika z niego, że PIP w 2002 roku przeprowadziła kompleksowe kontrole u 31 pracodawców. Dokonano również blisko 300 kontroli interwencyjnych. Jest to liczba niewielka biorąc pod uwagę, że w województwie świętokrzyskim funkcjonuje ok. sto tysięcy pracodawców. Ze statystyk PIP wynika, że sytuacja w dziedzinie wypłacania wynagrodzeń uległa w 2002r.poprawie. Ale dane te dotyczyły tylko firm skontrolowanych. PIP nie posiada wiedzy jak ten problem wygląda wśród pozostałych pracodawców naszego województwa.
Podstawowe przyczyny nie wypłacania przez pracodawców wynagrodzeń według PIP to: niewypłacalność dłużników, zbyt duże koszty produkcji, utrata rynków zbytu oraz zwłoka w regulacji płatności przez odbiorców produkowanych towarów.
Problem nie wypłacania wynagrodzeń omawiany był również w sprawozdaniu przedstawionym przez H. Wróblewską - dyrektora Wydziału Nadzoru Właścicielskiego Świętokrzyskiego Urzędu Wojewódzkiego. Wydział ten sprawuje nadzór nad ośmioma przedsiębiorstwami państwowymi, dla których organem założycielskim jest w imieniu skarbu państwa wojewoda.
Z przedłożonego sprawozdania wynika, że dwa spośród ośmiu przedsiębiorstw nie wywiązują się z terminowych wypłat należnych pracownikom wynagrodzeń. W trakcie dyskusji przedstawiciele NSZZ "Solidarność" zgłosili zastrzeżenie, iż przedstawione sprawozdania nie ukazują pełnego obrazu sytuacji. Nie wypłacanie wynagrodzeń przez pracodawców jest zjawiskiem dużo większym niż przedstawione w sprawozdaniach. Świadczą o tym informacje jakie posiada sam Związek oraz dane z prowadzonych badań statystycznych np. przez OBOP czy CBOS. Przedstawiciele "Solidarności" zwrócili uwagę, że dla pełniejszej wiedzy, należy również zapoznać się z informacjami posiadanymi przez Delegaturę Ministerstwa Skarbu Państwa. Organ ten sprawuje kontrolę nad spółkami, których głównym (lub jedynym) właścicielem jest Minister Skarbu Państwa. Postanowiono, że sprawozdanie Delegatury Skarbu Państwa zostanie przedstawione na następnym posiedzeniu WKDS.
Przedstawiciele "Solidarności" zwrócili się również z pytaniem - które niestety pozostało bez odpowiedzi - jakie konsekwencje wyciągnęły organy nadzorcze i prowadzące w stosunku do nieuczciwych pracodawców i rad nadzorczych, podmiotów gospodarczych i instytucji, nad którymi sprawują nadzór właścicielski. Chodzi tu o przedsiębiorstwa podległe skarbowi państwa, wojewodzie i samorządom. Pytano również dlaczego WKDS zajmuje się tym problemem nie przed a po posiedzeniu Komisji Trójstronnej do Spraw Społeczno Gospodarczych, która zajmowała się tym zagadnieniem w lutym i przyjęła stosowne stanowisko. Zdaniem przedstawicieli "Solidarności", najpierw należało ten temat omówić na posiedzeniu Wojewódzkiej Komisji i stosowne informacje przesłać do Komisji Trójstronnej celem ich dalszej analizy.
Waldemar Bartosz - przewodniczący Zarządu Regionu Świętokrzyskiego NSZZ "Solidarność" zaproponował aby wnioski zawarte w stanowisku Komisji Trójstronnej zaaplikować na płaszczyznę regionalną.
W ewentualnym stanowisku należy również uwzględnić zwiększony nadzór właścicielski wobec podległych firm i instytucji przez samorządy i administrację rządową (wojewoda i skarb państwa).
Członkowie WKDS postanowili, że do przyszłego posiedzenia - które zaplanowano na maj br. - strony prześlą do biura Komisji swoje wnioski i uwagi, na podstawie których zostanie przygotowana wstępna wersja projektu opinii.
Wojewódzka Komisja Dialogu Społecznego miała w swym programie obrad przyjęcie opinii na podstawie art. 9¹ Kodeksu pracy w sprawie zawieszenia stosowania w całości lub części przepisów prawa pracy określające prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Opinia ta miała dotyczyć jednego z przedsiębiorstw naszego województwa. Ale po opinii wyrażonej przez Dyrektora Okręgowej Inspekcji Pracy zdecydowano, że problem ten jest wewnętrzną sprawą firmy i powinien się znaleźć w jej regulaminie pracy. Komisja nie przyjęła więc w tej sprawie opinii. Dalszą część dyskusji dotycząca łamania praw pracowniczych poprzez nie wypłacanie wynagrodzeń odbędzie się na następnym majowym posiedzeniu WKDS.
 

Czy ta historia naprawdę miała miejsce? Obecnie można tylko się domyślać tego, jak to było naprawdę. Minęło tak wiele lat! A jednak aż do naszych dni, wśród mieszkańców wołyńskiego Polesia, uparcie krąży opowieść o tym zadziwiającym i nieco anegdotycznym wypadku.
Tę opowieść usłyszałem pierwszy raz, w dalekich latach dzieciństwa, jeszcze nie bardzo wiedząc, kim był w rzeczywistości komendant Józef Piłsudski. Opowiadano ją w zwykłej, poleskiej chałupie mojego wujka. Rodzina ucztowała przy zastawionym stole, od czasu do czasu przepijając do siebie siwuchą. Zapadł ciemny, jesienny wieczór. Na dworze szalała wichura i w małe okienka izby raz po raz uderzały strugi deszczu ze śniegiem. W piecu palił się ogień, a blask jego płomieni odbijał się na czerwonych twarzach biesiadników, nadając im tajemniczych, a nawet złowieszczych wyrazów.
Mężczyźni, w większości chłopi starej daty, niespiesznie prowadzili rozmowę o "polskich czasach" - tak potocznie na Wołyniu nazywają okres dwudziestolecia międzywojennego. Rozprawiali także o wojnie - jak to było w zwyczaju w tym gronie. Ja, mały skrzat - kręciłem się na ławce ze strachu - tuląc się na przemian to do matki, to do babci, ciągle mając przed oczyma straszliwą wizję wybuchów granatów i huk wystrzałów karabinowych.
- Hej, jak to na wojence ładnie - zaciągnął chrapliwym głosem któryś z biesiadników. - Kiedy ułan z konia spadnie! - dołączyła się reszta z biesiadników. Ochoczo śpiewali tę starą, legionową piosenkę, którą dobrze znali. Niejeden służył przed wojną w Wojsku Polskim, a wujek to zaliczył nawet kampanię wrześniową i był właśnie ułanem. Często opowiadał o wojsku, o ćwiczeniach, wspominał dowódców, wymieniał nazwiska. Chwalił to wojsko, bo uważał, że było dobre. O Józefie Piłsudskim wyrażał się z wielkim szacunkiem i gdy mówił - zawsze powtarzał: - O, to był dopiero człowiek!
W ten pamiętny wieczór, rozochocony okowitą, też zaczął opowiadać o "Piłsuckim" - tak, nieco z ruska, wymawiał to nazwisko. Rodzina wujka w czasach I wojny światowej nie wyjechała do Rosji, a nadal mieszkała na leśnym chutorze gdzieś pod Maniewiczami.
- Otóż było to tak - zaczął wujek swoim zwyczajem. - Siedzieliśmy wtedy na tym chutorze we trzy rodziny. Wszystko dookoła popalone, bieda - aż strach. Ja jeszcze byłem za mały i słabo to pamiętam, lecz matka często o tym opowiadała. Nastało lato i ludzie się cieszyli, że są już jagody i grzybów też można nazbierać. Coś trzeba było jeść, a na chutorze tylko jedna krowa została. Wszędzie po lasach stało wojsko ale nas nikt nie zaczepiał. Owszem, czasem przychodzili porozmawiać, czasem ułani przyjeżdżali poić konie. Opowiadali, że Moskale stoją blisko i lada dzień można spodziewać się ofensywy. No i w końcu tak się stało.
Pamiętam jak przez mgłę - te łuny nad lasem, strzelano z armat aż ziemia drżała. Wydawało mi się, że to jakieś straszliwe pioruny biją raz po raz. Kilka dni trwała ta walka, a my siedzieliśmy przestraszeni na swoim chutorze i nie wiedzieliśmy co robić, bo i dokąd było uciekać? W końcu ta kanonada ucichła i tylko pukanie karabinów słychać było po lesie. Wpadła na nasz chutor grupa legionistów i krzyczą nam w biegu, byśmy się chowali, bo Moskali sunie mrowie. Matka opowiadała, że dziadek w to nie uwierzył i kuśtykając wyszedł pod bagienko, zobaczyć co i jak. A na drugim skraju bagna już pełno Moskali i jeszcze krzyczą: - Ławi Piłsudskowo! Dziadek patrzy, a przez bagno biegnie taki żołnierz w maciejówce i z wąsami, ostrzeliwując się z pistoletu. Dziadek w nogi, a ten legionista też za nim i wpadli na podwórze. Ze wszystkich już stron strzelanina, a kule gwiżdżą. Ten żołnierz wskoczył do chlewu, a tam sąsiadka krowę doiła. No to wzięła go, w mig przebrała w swoją koszulę i spódnicę, a na głowę jeszcze chustkę narzuciła. Posadziła pod krowę, a sama do chałupy uciekła. A Moskale już wszędzie. Jeden z nich zagląda do chlewu i woła: - Babuszka gdzie Piłsudski, kuda pobieżał?! A ten żołnierz ciągnie krowę za cycki i odpowiada, pokazując jedną ręką: - Tudy, synoczku, na tuju dorohu! Moskal dalej biegiem, we wskazanym kierunku i tak ten legionista się uratował.
Jak nadeszła noc, podziękował i gdzieś poszedł, doganiać swoich. Pewnie jakoś się wydostał, bo jak nastała Polska - to jakaś z Warszawy przyjeżdżała ważna osoba i szukali tej kobiety. Podobno znaleźli w Maniewiczach, była już stara i dali jej wysoką rentę. Ot sobie trochę pożyła w dostatku. Nasi ludzie ciągle mówili, że to ona pewnie samego komendanta uratowała. Może i tak - skończył wujek swoje opowiadanie i zamyślony zaczął kręcić papierosa.
To opowiadanie na zawsze utkwiło w mojej pamięci, zresztą słyszałem go jeszcze kilka razy, w różnych okolicznościach i od różnych ludzi. Czasem w głowie opowiadającego dało się słyszeć nutki sarkazmu, lecz częściej, miejscowi Poleszucy opowiadali tę historię z uśmiechem i nieukrywaną satysfakcją: ot jak to nasza baba potrafiła "wyprowadzić w pole" Moskala!
A więc jak to mogło być naprawdę? Kim mógł być ten wąsaty legionista, uratowany przez starą kobietę? Czy to tylko taki zbiorowy obraz dzielnego żołnierza, ukształtowany w wyobraźni miejscowej ludności? Na razie te pytania pozostają bez odpowiedzi.
Przeczytawszy większość dostępnych mi książek o Józefie Piłsudskim, szczególnie pamiętniki byłych oficerów Legionów - teoretycznie mogę założyć, że w podobnej sytuacji mógł znaleźć się niejeden żołnierz, a nawet i dowódca. Przewaga Rosjan na tym odcinku frontu była więcej niż trzykrotna, a odwrót Austriaków tak chaotyczny i pospieszny, że legionistom polskim przyszło walczyć w ciężkich, a czasem i beznadziejnych warunkach. W kilkudniowych walkach między Styrem a Stochodem poległo i odniosło rany ponad dwa i pół tysiąca legionistów. Wielu też trafiło do niewoli bądź zginęło bez wieści.
Wiele czasu upłynęło od tamtych dalekich dni, pozarastały lasem dawne pobojowiska, niejedno pokolenie Poleszuków odeszło z tego ziemskiego padołu. A ludzie wciąż opowiadają tę starą historię.
Pewnego dnia, gdy kończyliśmy pracę przy renowacji nagrobków na cmentarzu legionowym przy kościele w Maniszewiczach - podeszła do nas babcia Żenia, mieszkająca w sąsiedztwie. Znam tę drobną staruszkę już od kilku lat, mówi trochę po polsku, lubi opowiadać o dawnych czasach. Zawsze zjawia się, gdy przyjeżdża grupa zwiedzających z Polski.
Tym razem podeszła z jakimś zawiniątkiem w ręku, przywitała się powiedziawszy: "dzień dobry!" i zwróciła się do mnie z takimi słowami: - Wiem, że pan to interesuje się Piłsudskim, a ja mam coś dla pana!
I słowo w słowo, opowiedziała nam tę znaną historię o uratowanym "Piłsudskim"! Dodając, że tą kobietą - była jej babcia!
W tym momencie dosłownie osłupiałem! A jeszcze bardziej się zdziwiłem, gdy babcia Żenia rozwinęła przyniesiony przedmiot i okazało się, że to jest stara, żeńska koszula z przepięknym, wołyńskim haftem.
- Ta koszula została mi od babci - powiedziała pani Eugenia - przechowywała ją moja matka, a potem już ja. Nie wiem czy to akurat ta koszula, w którą był przebrany Piłsudski, lecz pochodzi jeszcze z tamtych czasów! To moja babcia ją wyszywała. A teraz postanowiłam przekazać ją dla pana, będzie dla was piękną pamiątką ode mnie!
Zwinęła koszulę i z ukłonem włożyła ją w moje trzęsące się ręce. Nadal stałem skamieniały i nie mogłem wydobyć z siebie żadnego sensownego wyrazu, coś mamrotałem o zapłacie, lecz staruszka stanowczo zaprzeczyła: - To jest podarek dla was i już, a za podarek się nie płaci!
Podziękowałem więc jak mogłem i ucałowałem staruszkę w rękę. Do domu wróciłem z pięknym prezentem - byłem bardzo zadowolony. Zawiesiłem podarek na ścianie i od czasu do czasu patrząc na starą koszulę - przypominam sobie tę również starą historię, która nadal nie ma końca, bo wciąż i wciąż zadaję sobie pytanie: "kim jednak był ten legionista?"

Problem zawarty w tytule reguluje Dyrektywa Rady nr 80/1107/EWG z dnia 27 listopada 1980r. .
Dyrektywa ta została wydana przed przyjęciem Jednolitego Aktu Europejskiego, a więc na podstawie istniejącego wówczas art. 100 Traktatu Rzymskiego. Zawiera ona normy minimalne zobowiązujące pracodawcę do:

• ograniczenia czynnika szkodliwego w miejscu pracy,
• ograniczenia liczby pracowników narażonych lub potencjalnie narażonych,
• zapobiegania przez wprowadzenie środków ochrony zbiorowej,
• dokonywania oceny ryzyka,
• ustalania dopuszczalnych wartości, sposobu pobierania próbek i wykonywania pomiarów,
• podjęcia działalności w celu poprawy sytuacji wynikającej z zagrożeń,
• przyjęcia odpowiedniego postępowania i odpowiednich metod pracy,
• stosowania indywidualnych środków ochrony, w przypadku gdy zagrożenie nie może być zlikwidowane w sposób generalny,
• działań w zakresie higieny,
• pełnej informacji pracowników o ryzyku związanym z narażeniem na czynniki niebezpieczne,
• stosowanie znaków ostrzegawczych i znaków bezpieczeństwa,
• kontroli stanu zdrowia pracowników,
• prowadzenia dokumentacji o poziomie narażenia oraz list narażonych pracowników,
• działań w nagłych wypadkach,
• całkowitej lub częściowej rezygnacji z czynnika wówczas, gdy inne dostępne sposoby nie zapewniają dostatecznej ochrony.

• Dyrektywa Rady nr 82/605/EWG z dnia 28 lipca 1982r. o ochronie pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na działania ołowiu i jego związków,
• Dyrektywa Rady nr 83/447/EWG z dnia 19 września z 1983r. dotycząca ochrony pracowników przed zagrożeniem związanym z narażeniem na działanie azbestu w pracy,
• Dyrektywa Rady nr 86/188/EWG z dnia 12 maja 1986r. dotycząca ochrony pracowników przed zagrożeniami związanymi z narażeniem na hałas przy pracy,
• Dyrektywa Rady nr 88/364/EWG z dnia 9 czerwca 1988r. dotycząca ochrony pracowników w pracy przy wprowadzeniu nowych rozwiązań technologicznych i organizacyjnych,
• Dyrektywa Rady nr 91/322/EWG z dnia 29 maja 1991r. dotycząca ustalenia wartości dopuszczalnych.

Jednym z obowiązków zakładowych komisji bezpieczeństwa i higieny pracy jest dokonywanie co najmniej raz w roku szczegółowego przeglądu warunków pracy. Po nowelizacji prawa pracy komisje te są powoływane w zakładach pracy liczących powyżej 250 pracowników. Nie oznacza to jednak, że w mniejszych zakładach pracy nie mają prawa bytu. Wszystko zależy od kierownika zakładu i zakładowych organizacji związkowych. Przegląd warunków pracy dokonują także komisje specjalnie w tym celu powołane przez pracodawcę. Szczególnie jest to ważne i konieczne w zakładach gdzie występują zagrożenia, bądź praca wykonywana jest w warunkach szczególnych.
W skład komisji przeglądowej najczęściej wchodzą: zakładowy inspektor BHP, zakładowy społeczny inspektor pracy, przedstawiciele zakładowych organizacji związkowych i lekarz sprawujący profilaktyczna opiekę w zakresie medycyny pracy. Powołany zespół wykonuje swoje kontrolne czynności w gadzinach pracy. Aby praca zespołu nie zakończyła się ogólnikowym, nic nie znaczącym protokołem, potrzebne jest przyjęcie określonego harmonogramu pracy, zdefiniowanie zadań i wreszcie fachowa, szczegółowa ocena warunków, w których zatrudnieni są pracownicy.
Katalog problemów nawet w małej firmie jest pokaźny. Zagrożenia występują niemal wszędzie. Przy kontroli warunków pracy na stanowiskach biurowych zasadne jest zwrócenie uwagi na stan budynku, rodzaj materiałów stosowanych przy jego budowie (azbest, ksylamit, inne), oświetlenie, warunki pracy przy komputerach, hałas itp. Bezwzględnie należałoby zebrać opinie i uwagi pracowników w przedmiocie warunków pracy. To oni zawsze najlepiej wiedzą co wymaga zmian i udoskonaleń. Przy sporządzaniu protokołu nie mogą być pomijane tzw. drażliwe dla pracodawcy problemy wymagające nakładów inwestycyjnych, przeznaczonych dla przykładu na wyeliminowanie ociepleń azbestowych ze ścian czy ksylamitach - bardzo szkodliwych ulepszaczach podłogowych.
Zdecydowanie więcej uwagi komisja powinna poświęcić na analizę warunków pracy pracowników produkcyjnych, bowiem tam zawsze skala zagrożeń i potencjalnych niebezpieczeństw jest nieporównywalnie wyższa. Bezpieczna praca pracowników to miedzy innymi: dobry stan budynków i hal produkcyjnych (dachy, oświetlenie, wentylacja, zapewnienie odpowiedniej temperatury w porze letniej, prawidłowy zgodny z wymogami stan maszyn i urządzeń, spełnienie wymogów w zakresie przepisów energetycznych, UDT i Urzędu Górniczego.
Komisja ma obowiązek sprawdzić, czy zalecenia państwowego nadzoru nad warunkami pracy (PIP, Sanepid, UDT inne) zostały wykonane. Ważne jest sprawdzenie stanu pomieszczeń socjalno - higienicznych. W przypadku zatrudnienia pracowników w warunkach szczególnych konieczne jest sprawdzenie na ile stosowany przez pracowników sprzęt ochronny jest skuteczny. Cenne w tym zakresie są uwagi pracowników. Komisja winna zainteresować się jakością stosowanych przez pracowników ubrań roboczych, ochronnych itp., oraz czy ubrania te i obuwie w wymaganych terminach są pracownikom wydawane. W przypadku stwierdzenia rażących zaniedbań zagrażających życiu pracowników winny być zasugerowane natychmiastowe działania do wyłączenia maszyn i ciągów technologicznych włącznie.
Na zakończenie komisja przeglądowa ma obowiązek sporządzić protokół z uwagami i wnioskami oraz sugestiami doraźnych i planowych rozwiązań służących poprawie warunków pracy. Zakładowi społeczni inspektorzy pracy i działacze związkowi z obowiązku monitorują realizację zadań.
 

W razie przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Przy przejściu części zakładu pracy na nowego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy. Jest to zmiana po stronie pracodawcy, natomiast sytuacja po stronie pracowników pozostaje taka sama, nadal istnieją nawiązane wcześniej stosunki pracy. Tym samym nowego pracodawcę wiążą warunki pracy wynikające z dotychczasowych umów niezależnie od tego, czy źródłem istniejących w zakładzie pracy uprawnień były przepisy prawa, czy porozumienia stron.
W razie przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę nie następuje powszechna, ogólna zmiana warunków pracy i płacy. Zmiana dotychczasowych warunków indywidualnych stosunków pracy na niekorzyść pracownika jest możliwa, ale tylko w trybie i na zasadach przewidzianych w przepisach prawa pracy, czyli w drodze porozumienia stron lub wypowiedzenia pracownikowi dotychczasowych warunków pracy i płacy. Jak podkreślał Sąd Najwyższy, przejęcie jednego zakładu pracy w całości lub w części przez inny zakład pracy nie pozbawia stron możliwości wprowadzania na mocy porozumienia stron zmian łączącego je stosunku pracy, a także do przekształcenia umowy zawartej na czas nie określony - w umowę na czas określony.
 

Zostałem ukarany karą nagany. Uważam, że zostałem ukarany niesłusznie, a zarzucane przewinienia są szykaną ze względu na moją przynależność związkową. W jakim terminie i gdzie mogą się od tej kary odwołać?

Przede wszystkim, przed podjęciem decyzji o nałożeniu kary porządkowej (w tym wypadku kary nagany) pracodawca ma obowiązek wysłuchać pracownika. Pominięcie wysłuchania pracownika może nastąpić tylko z inicjatywy pracownika. Jeżeli pracownik zrezygnuje ze składania wyjaśnień lub odmówi ich złożenia, pracodawca może nałożyć karę bez faktycznego wysłuchania pracownika. Wysłuchanie pracownika już po nałożeniu na niego kary jest sprzeczne z jego ochronnym charakterem i stanowi naruszenie przepisów prawa pracy.
Jeżeli nałożenie kary porządkowej (kary upomnienia lub nagany, albo też kary pieniężnej) nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa pracy, osoba ukarana może wnieść sprzeciw do pracodawcy w terminie 7 dni od dnia zawiadomienia o ukaraniu. Pracodawca (w ciągu 14 dni) decyduje o uwzględnieniu lub odrzuceniu sprzeciwu, ale po rozpatrzeniu stanowiska zakładowej komisji związkowej, reprezentującej pracownika. Dopiero po otrzymaniu zawiadomienia o odrzuceniu sprzeciwu przez pracodawcę, pracownik może w ciągu 14 dni od zawiadomienia wystąpić do Sądu pracy o uchylenie zastosowanej kary, pod warunkiem wcześniejszego wyczerpania wewnątrzzakładowej drogi odwoławczej. W razie uwzględnienia sprzeciwu wobec zastosowanej kary pieniężnej lub uchylenia tej kary przez Sąd pracy, pracodawca jest zobowiązany zwrócić pracownikowi równowartość kwoty tej kary.

Wypowiedzenie zmieniające polega na zmianie pracownikowi jego warunków pracy lub płacy. Podstawę wypowiedzenia stanowi oświadczenie woli złożone przez wypowiadającego dotyczące zmiany jednego lub obu istotnych warunków umowy bez naruszenia więzi łączącej pracodawcę z pracownikiem. Zmiana dotyczy zatem tych istotnych warunków, ale nie przerywa ciągłości zatrudnienia pracownika. W praktyce, wypowiedzenie pracownikowi warunków pracy i płacy uważa się za dokonane wówczas, gdy doszło do niego w sposób pozwalający zapoznać się z treścią oświadczenia woli pracodawcy.
Wypowiedzenia zmieniającego można dokonać zarówno w przypadku umów o pracę zawartych na czas nie określony lub na okres próbny, a także na czas określony, zawarty na okres dłuższy niż 6 miesięcy, jeżeli strony zastrzegły w takiej umowie możliwość jej wypowiedzenia. Umowa zawarta na czas nieokreślony stanowi pewną gwarancję zatrudnienia. W obecnej sytuacji, aby jednak nie stracić pracy, często dochodzi do zmian umów o pracę, również ich najistotniejszych warunków.
Obowiązuje w tym zakresie zasada, że zmiany warunków pracy i płacy dokonuje się za zgodą pracownika, po uprzednim wypowiedzeniu dotychczasowych warunków i zaproponowaniu nowych. Należy też pamiętać, że zmiany te powinny być uzasadnione. Wypowiedzenie powinno też opierać się na zasadzie równości stron, co uchroni pracownika od jednostronnych decyzji przełożonych. Aby zatem zmiana warunków pracy i płacy była skuteczna, pracownik musi nowe, zaproponowane warunki przyjąć.
Wypowiedzenie warunków umowy o pracę obejmuje tylko określone elementy, jakimi są warunki pracy lub płacy, a nie całą umowę. Zaoferowanie nowych warunków jest koniecznym składnikiem wypowiedzenia zmieniającego i bez tego elementu wypowiedzenie jest nieskuteczne. Wypowiedzenie uważa się za dokonane wówczas, gdy pracownikowi zaproponowano nowe warunki. Od tego momentu zaczyna biec okres wypowiedzenia, równy okresowi wypowiedzenia umowy o pracę (wypowiedzenia definitywnego). Pracownik może zaproponowane mu nowe warunki przyjąć lub odrzucić przed upływem połowy okresu wypowiedzenia. Jeśli nie zrobi tego w tym terminie, uważa się, że zaproponowane warunki przyjął. To pracodawca ma obowiązek pouczyć pracownika o terminie, w którym powinien złożyć stosowne oświadczenie. W razie braku takiego pouczenia pracownik może do końca okresu wypowiedzenia nowe warunki odrzucić.
Kodeks pracy wyraźnie mówi, że przedmiotem wypowiedzenia zmieniającego są warunki pracy lub płacy, a więc wypowiedzenie zmieniające nie będzie miało zastosowania do innych elementów umowy (np. rodzaju wiążącej strony umowy). Za warunki pracy uznaje się te ustalenia umowy o pracę, które określają, co pracownik będzie robił, gdzie będzie świadczył pracę i w jakim czasie. Mówiąc zatem o warunkach pracy mamy na myśli rodzaj pracy, miejsce pracy, miejsce oraz wymiar i rozkład czasu jej świadczenia. Miejsce pracy może być stałe lub ruchome (zmienne), ale powinno być ustalone przez strony przy zawieraniu umowy o pracę i nie może być dowolnie, jednostronnie zmieniane przez pracodawcę. Wymiar czasu pracy to dzienna i tygodniowa liczba godzin, kiedy pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy (w zakładzie pracy lub innym miejscu, wyznaczonym do świadczenia pracy). Warunkami pracy mogą być także inne elementy, które zostały odrębnie uregulowane przez strony.
Za warunki płacy należy uznać system obliczania wynagrodzenia (akordowy, czasowy, prowizyjny, czy mieszany) oraz inne składniki wynagrodzenia: wynagrodzenie zasadnicze, premie regulaminowe, dodatki do płac. Przedmiotem wypowiedzenia zmieniającego mogą być szczególne składniki wynagrodzenia za pracę, jeżeli ulegają zmianie przesłanki warunkujące nabycie uprawnień płacowych, albo ich wysokość lub gdy uprawnienia te zamierza się cofnąć. Należy pamiętać, że warunkiem płacy jest wynagrodzenie w całości, a nie tylko poszczególne jego części. Jeżeli więc ulega obniżeniu jedna część wynagrodzenia, a inna wzrasta i rekompensuje tę stratę, wówczas nie dochodzi do zmiany warunków płacy.
Wypowiedzenie zmieniające treść umowy o pracę zawartej na czas nie określony musi być dokonane na piśmie, uzasadnione i przedstawione zakładowej organizacji związkowej do zaopiniowania. Niezachowanie formy pisemnej wypowiedzenia zmieniającego powoduje nieważność złożonego oświadczenia woli.
Od wypowiedzenia zmieniającego należy odróżnić czasowe powierzenie pracownikowi innej pracy niż określona w umowie o pracę. Można przez to rozumieć zmianę rodzaju pracy, jej miejsca, czasu i rozkładu, a także innych warunków określających umówioną pracę. Pracodawca ma takie prawo, ale przeniesienie nie może trwać dłużej niż 3 miesiące w roku kalendarzowym. Jednakże zmiana taka nie może powodować obniżenia wynagrodzenie pracownika.
 

Zarejestrowanie się we właściwym urzędzie pracy jest przede wszystkim warunkiem uzyskania statusu bezrobotnego. W konsekwencji od dokonania tego aktu zależy możliwość korzystania ze wszystkich uprawnień przewidzianych dla bezrobotnych. Przysługują one dopiero od daty rejestracji lub w jakiś czas po niej, nie można zatem żądać określonych świadczeń za okresy przypadające przed zarejestrowaniem się.
Z rejestracją nie powinno się zatem zwlekać. Ważne jest w związku z tym posiadanie niezbędnych informacji, gdzie można tego dokonać i jakie wymagania formalne należy spełniać.
W przepisach ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu wskazuje się, iż akt rejestracji powinien być dokonany we właściwym dla miejsca zamieszkania powiatowym urzędzie pracy. Mówiąc o miejscu zamieszkania, należy mieć na uwadze stałe lub czasowe zameldowanie, a jeśli bezrobotny nie jest zameldowany na terenie kraju - również aktualne miejsce (teren) pobytu.
W tym ostatnim przypadku, a także wówczas gdy bezrobotny posiada stałe zameldowanie w innej miejscowości niż miejsce czasowego zameldowania, konieczne jest złożenie oświadczenia o niezarejestrowaniu się w innym urzędzie pracy i o niepobieraniu świadczeń przysługujących bezrobotnym.
Już po dokonaniu rejestracji bezrobotny powinien zawiadomić urząd pracy, w którym jest zarejestrowany, o każdej zmianie miejsca zameldowania lub pobytu. Na wniosek bezrobotnego jest też możliwa zmiana miejsca zarejestrowania. W takim przypadku następuje przekazanie karty rejestracyjnej i innych dokumentów do urzędu pracy właściwego ze względu na nowe miejsce zameldowania lub pobytu. Bezrobotny powinien zgłosić się w tym urzędzie w ciągu 7 dni od dnia wyrejestrowania w poprzednim urzędzie.
W celu dokonania rejestracji bezrobotny powinien przedłożyć wskazane w przepisach prawa dokumenty a mianowicie:
- dowód osobisty (tymczasowy dowód osobisty), legitymację szkolną,
- oryginał świadectw szkolnych lub innych dokumentów pozwalających na ustalenie kwalifikacji zawodowych,
- świadectwo pracy z ostatniego zakładu pracy (zaświadczenie o wysokości dochodu, stanowiącego podstawę obliczenia składki ubezpieczeniowej, zaświadczenia o wysokości wynagrodzenia lub dochodu w razie wykonywania pracy w ograniczonym zakresie),
- dokument o przeciwskazaniach do wykonywania określonej pracy i inne dokumenty niezbędne do ustalenia uprawnień lub okresów wypłaty świadczeń,
- zaświadczenie o dochodzie małżonka, z którym pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym,
- orzeczenie komisji do spraw inwalidztwa i zatrudnienia (dotyczy bezrobotnych będących osobami niepełnosprawnymi).
Powiatowy urząd pracy nie może odmówić zarejestrowania zgłaszającego się bezrobotnego.
W pewnych przypadkach nie dokonuje się rejestracji, a mianowicie wówczas, gdy nie zostały złożone niektóre z wymagających dokumentów.
 

Działania Wspólnot Europejskich w sygnalizowanych w tytule problemach reguluje Uchwała Rady z dn. 29 czerwca 1978r.
Jest to dokument uchwalony jeszcze przed przyjęciem w 1986r. Jednolitego Aktu Europejskiego wprowadzającego do Traktatu Rzymskiego artykułu 118 A stanowiącego podstawę ustanowienia dyrektyw dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy. Omawiana Uchwała posiada nadal moc wiążącą. Dokument ten zobowiązuje Komisję Europejską do przedkładania corocznych sprawozdań z realizacji działań związanych z:

• etiologią wypadków i chorób związanych z pracą,
• ochroną przed substancjami niebezpiecznymi,
• zapobieganiem niebezpieczeństwom związanym z maszynami oraz szkodliwym skutkiem ich działań,
• monitorowaniem i inspekcją.

• uwzględnienie aspektów bhp w różnych fazach projektowania, produkcji i działania,
• określenie dopuszczalnych dla pracowników stężeń w odniesieniu do substancji szkodliwych i zanieczyszczeń występujących lub mogących występować w zakładzie pracy,
• szersze monitorowanie bezpieczeństwa i higieny pracy,
• etiologia wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz ocena ryzyka związanego z pracą,
• koordynacja i promocja badań nad bezpieczeństwem i higieną pracy,
• rozwój świadomości bhp przez szkolenie i edukację.

Powszechny brak pracy i zagrożenie zwolnieniami powoduje u tych, którzy mają pracę, przekonanie, że bez względu na ryzyko trzeba wykonać każdą pracę zleconą przez pracodawcę, nawet taką która ewidentnie zagraża utracie zdrowia i życia. Seria dramatycznych wypadków w polskich kopalniach pokazuje jak pogoń za zyskiem przysłania troskę o bezpieczeństwo pracowników, którzy ów pozytywny efekt ekonomiczny ostatecznie tworzą, kosztem wydłużonych norm czasu pracy, własnego wypoczynku i zdrowia. Dwadzieścia jeden gdańskich postulatów sprzed 23 lat nic nie straciło na aktualności na płaszczyźnie poprawy warunków pracy i wycofania skompromitowanych, nieludzkich systemów organizacji pracy nastawionych wyłącznie na wydajność kosztem człowieka pracy. Przecież to nie kto inny a gdańscy stoczniowcy zdecydowanie upominali się o wolne soboty, odstąpienie od systemu pracy akordowej wykonywanej w warunkach szkodliwych, odrzucili bzdurne normowania wydajności pracy i zażądali gwarancji respektowania swoich praw w zakresie godności i obywatelskiej wolności. Kluczowym postulatem było wyeliminowanie bezpośrednich zagrożeń, wtedy bardzo powszechnych, występujących na większości stanowisk pracy. Wołanie o normalność w pracy z tamtego okresu nic nie straciło na swoim dramatyzmie i aktualności. Setki zakładów, bez względu na zagrożenia, wróciło do skompromitowanych akordowych systemów pracy nie zwracając uwagi na uciążliwości występujące na stanowiskach pracy. Powróciły drakońskie normy, których nie wykonanie automatycznie skazuje pracowników na finansowe straty i groźbę utraty pracy. Mało kto zastanawia się, czy nie trzeba byłoby pomyśleć o innej, bardziej cywilizowanej formule pracy, gdzie pracownik miałby większą możliwość wykazania się swoim talentem, pracowitością i przywiązaniem do firmy. Znane koncerny samochodowe np. VOLVO oraz inne europejskie giganty przemysłowe stawiają na organizację pracy, gdzie pracownicy sami ustalają taktykę wykonywania zadań na jakościowo bardzo wysokim poziomie bez zbędnych ingerencji z zewnątrz. Dlaczego u nas wracamy do starych skompromitowanych metod niszczenia ludzi pracy i skazywania ich na bicie wydajnościowych rekordów kosztem życia, zdrowia i wypoczynku. Przecież normy unijne w zakresie bezpieczeństwa pracy nie pozwalają na brutalny wyzysk pracowników i zatrudnianie ich wbrew elementarnym standardom bhp. (Patrz artykuły W. Bartosza w Tygodniku Solidarność Świętokrzyska). Olbrzymia liczba pracodawców zdaje się tego w naszych krajowych realiach tego nie zauważać. Stąd lawina pracowniczych skarg, pytań i postulatów o zapewnienie bezpiecznych warunków pracy, wydanie w terminie odzieży i obuwia roboczego i ochronnego, wyposażenie pracowników w rękawice, ograniczenie czynników szkodliwych dla zdrowia itp. Lista tych i podobnych żądań jest znacząca. Zysk i pogoń za poprawą wskaźników ekonomicznych przysłania często pracodawcom troskę o bezpieczeństwo pracowników. Zdarza się, że nawet inspektorzy bhp odpowiadający w imieniu pracodawcy za zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy potrafią w rozmowach ze związkami zawodowymi marginalizować behapowskie niedociągnięcia na rzecz poprawy wskaźników ekonomicznych. Tego rodzaju postępowanie jest wielce naganne i sprzeczne z prawem. Praca w Polsce, której dla wielu tak bardzo brakuje musi stać się bezpieczna bez względu na opcje polityczne i koniunktury gospodarcze. Są przepisy i instytucje stojące na straży pracy bezpiecznej. Trzeba tylko respektować kodeksowe zasady i w sposób odpowiedzialny traktować pracowników. Związki zawodowe mają podstawowy obowiązek na bieżąco reagować na wszelkie nadużycia i bezprawie w tym zakresie. Praca, której tak bardzo w Polsce brakuje musi mimo trudności stać się bezpieczna.
 

Decyzją Prezydium Zarządu Regionu Świętokrzyskiego NSZZ “Solidarność” rozpoczęły się wizyty we wszystkich Komisjach Zakładowych na terenie Regionu. Celem tych wizyt jest poznanie problemów jakimi żyją zakładowe struktury "Solidarności", aby następnie wypracować harmonogram wspólnych działań mogących rozwiązać zgłoszone trudności.
Jako pierwsza wizyty te rozpoczęła w Delegatura Ostrowiec Świętokrzyski. Powód jest jasny. Na terenie tej Delegatury nagromadziło się szereg poważnych problemów: upadek Huty Ostrowiec, widmo upadłości kolejnych przedsiębiorstw, niekontrolowana prywatyzacja służby zdrowia, itp. Na wspomnianym terenie funkcjonuje 26 Komisji Zakładowych zrzeszających 985 członków. Oprócz Krzysztofa Grabowca- szefa Delegatury, członkami Zarządu Regionu z tego obszaru są: Ewa Ciok, Marek Czajkowski, Zbigniew Gruszka.
Wizyta objęła zdecydowaną większość zakładowych organizacji związkowych NSZZ "Solidarność", w tym miedzy innymi: Hutę Ostrowiec, Cukrownię Częstocice, Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne, ZPDz "Wólczanaka", Obszar Przemysłowy Zakłady Ostrowieckie, Centrozap, Alexander, Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej, Miejski Ośrodek Medycyny Pracy.
Doświadczenia wyniesione z tych spotkań wskazują jednocześnie na występowanie szeregu problemów z jakimi spotykają się działacze związkowi.
Podstawowym dylematem są niskie wynagrodzenia, na poziomie płacy minimalnej, w kilku zakładach wypłacane ratami (Obszar Przemysłowy Zakłady Ostrowieckie) oraz wyśrubowane normy pracy w systemie akordowym (ZPDz "Wólczanaka").
W jednym przypadku (Alexander) istnieje groźba utraty miejsc pracy. Na tę sytuację nakłada się atmosfera generalnego zagrożenia, związana z wysokim poziomem bezrobocia (28%).
W większości przypadków łamane są przepisy BHP, w paru miejscach nie funkcjonują Komisje BHP ani zakładowi społeczni inspektorzy pracy.
Skomplikowana sytuacja panuje w placówkach opieki zdrowotnej. Okazuje się bowiem, że podstawowa opieka zdrowotna została już sprywatyzowana, niestety bez zabezpieczenia uprawnień pracowniczych. Podobne plany organ prowadzący, czyli starostwo powiatowe, przygotowuje dla Miejskiego Ośrodka Medycyny Pracy. W związku z tym Zarząd Regionu Świętokrzyskiego NSZZ "Solidarność" wystąpił do starostwa o negocjacje i podpisanie pakietu gwarancji pracowniczych przed prywatyzacją.
Rezultatem wizyty było posiedzenie niemal wszystkich przedstawicieli Delegatury ZR poszerzone o radnych miejskich i powiatowych reprezentujących prawicę ostrowiecką odbyte w dniu 11 marca b.r.
Ustalenia, które tam zapadły dotyczą zwiększenia systematycznej pracy z miejscowymi komisjami zakładowymi, szczególnie w sprawach prawnych i socjalnych oraz podjęcia szeregu interwencji w instytucjach samorządowych.
Wnioski te zostały również przedstawione dziennikarzom na specjalnie zwołanej konferencji prasowej.
 

Czy pracownicy pozostający cały czas w zatrudnieniu u danego pracodawcy, ale zmieniający stanowiska pracy podlegają obowiązkowi przeprowadzania wstępnych badań lekarskich przy każdej zmianie stanowiska pracy?

Po ostatniej nowelizacji przepisów prawa pracy, od 29 listopada ub. roku pracodawcy nie mają już obowiązku kierować na badania wstępne pracowników, których zatrudniają ponownie na to samo stanowisko lub na stanowisko o takich samych warunkach pracy, na podstawie kolejnej umowy o pracę zawartej bezpośrednio po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy o pracę z tym pracownikiem.
Przed zmianą przepisów prawa pracy, obowiązek badań lekarskich istniał przy każdorazowej zmianie stanowiska pracy, również przy ponownym zatrudnianiu tego samego pracownika. Powodowało to wiele zamieszania i narażało pracodawców na dodatkowe koszty.
Obecnie nadal istnieje konieczność kierowania na wstępne badania lekarskie pracownika, który w danym zakładzie pracy już jest zatrudniony. Dotyczy to pracowników młodocianych przenoszonych na inne stanowiska pracy oraz wszystkich innych pracowników przenoszonych na stanowiska, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe.
 

Chcę ubiegać się o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Nie wiem jednak co dokładnie oznacza pojęcie "okresy wymagane do otrzymania renty". Gdzie sprecyzowane są przepisy na ten temat i ile te okresy wynoszą? Czy okresy składkowe i nieskładkowe mają takie samo znaczenie dla uzyskania renty?

Osoba starająca się o rentę z tytułu niezdolności do pracy musi posiadać wymagane okresy składkowe i nieskładkowe. Do otrzymania renty są one niezbędne. Szczegółowe uregulowania na temat okresów składkowych i nieskładkowych, które są wymagane do otrzymania renty, zawarte są w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Okresy te wynoszą:

• 1 rok, gdy niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 roku życia,
• 2 lata, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat,
• 3 lata, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat,
• 4 lata, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat,
• 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Celem przyznania świadczenia rehabilitacyjnego jest umożliwienie ubezpieczonemu dalszego leczenia. Świadczenie to przyznaje się w przypadku szczególnie poważnych i długotrwałych chorób, kiedy okres pobierania zasiłku chorobowego okazuje się krótszy niż okres choroby i może upłynąć przed odzyskaniem przez ubezpieczonego zdolności do pracy.
Osobą uprawnioną do świadczenia jest ubezpieczony, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego nadal jest niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przyznawane jest na okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak, niż przez 12 miesięcy. Ważne w tym wypadku jest orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o stanie zdrowia ubezpieczonego, uzasadniające przyznanie prawa do świadczenia. Orzeczenie tego lekarza stanowi podstawę wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.
Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, osobie uprawnionej do zasiłku dla bezrobotnych, albo świadczenia przedemerytalnego. Ponadto świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy przypadające w czasie urlopu bezpłatnego, urlopu wychowawczego, albo tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności (z wyjątkiem przypadków, w których prawo do świadczenia wynika z ubezpieczenia chorobowego osób wykonujących odpłatnie pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności albo tymczasowego aresztowania). Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje także po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową, jeżeli nie nabyła prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie ubezpieczenia chorobowego, oraz jeżeli jest uprawniona do zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego.
Przed wystąpieniem z wnioskiem o świadczenie rehabilitacyjne należy zwrócić się do lekarza prowadzącego o wydanie zaświadczenia o stanie zdrowia. Nie później niż na 60 dni przed zakończeniem okresu zasiłkowego lekarz prowadzący leczenie, przeprowadza badanie i ocenia czy stan zdrowia uzasadnia wystąpienie z wnioskiem o przedłużenie okresu wypłaty zasiłku chorobowego na okres nie dłuższy niż 3 miesiące, albo zgłoszenie wniosku o ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, lub też zgłoszenie wniosku o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Następnie stosownie do wyników oceny, lekarz prowadzący leczenie występuje z wnioskiem o przedłużenie okresu zasiłkowego albo wystawia zaświadczenie o stanie zdrowia dla celów świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Lekarz prowadzący leczenie powinien poinformować ubezpieczonego o potrzebie niezwłocznego zgłoszenia wniosku o ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego lub prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
Orzeczenie o stanie zdrowia uprawniające do przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego może wydać lekarz orzecznik ZUS, gdy ubezpieczony nie rokuje odzyskania zdolności do pracy w okresie 3 miesięcy (przedłużenie okresu zasiłkowego), a można sądzić, że odzyska zdolność do pracy w okresie do 12 miesięcy.
Świadczenie rehabilitacyjne może być także przyznane ubezpieczonemu, który po wykorzystaniu zasiłku chorobowego został skierowany przez lekarza leczącego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS w celu przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy i lekarz orzecznik ZUS orzekł, że stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadnia wydania orzeczenia o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy od wykorzystania pełnego okresu zasiłkowego.
Wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego składa się na druku ZUS Np-7. Wniosek wraz z dokumentacją należy złożyć w ZUS co najmniej na 4 tygodnie przed zakończeniem okresu zasiłkowego. Do wniosku ZUS Np-7 należy dołączyć zaświadczenie o stanie zdrowia wypełnione przez lekarza leczącego oraz wywiad zawodowy z miejsca pracy (ZUS N-10), gdy wniosek składa ubezpieczony w czasie trwania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Złożenie wniosku na 4 tygodnie przed upływem pełnego okresu zasiłkowego spowoduje, że wniosek będzie rozpatrzony w okresie pobierania zasiłku chorobowego i nie nastąpi przerwa w wypłacaniu świadczeń przysługujących wnioskodawcy.
 

Po stu czterdziestu latach od bitwy oddziałów Langiewicza stoczonej z Rosjanami pod Grochowiskami k/Pińczowa, na historycznych polach rozegrała się powtórna batalia. Toczyły ją dwa hufce: staszowski i jędrzejowski. Odbyła się ona 15 marca br. w ramach obchodów rocznicy Powstania Styczniowego organizowanych przez Burmistrza Pińczowa - Łukasza Łaganowskiego.
Do symbolu urasta również obecność dwóch konsulów: rosyjskiego i francuskiego uczestniczących w tych obchodach.
NSZZ "Solidarność" reprezentowali: Waldemar Bartosz - przewodniczący Zarządu Regionu, Henryk Dziadek - pełniący obowiązki szefa Delegatury ZR oraz grupa dzieci i młodzieży z flagami "Solidarności". Modlitwy duchownych katolickich i prawosławnych podkreślały pojednaniowy charakter uroczystości.
Wydarzenie to wpisuje się znakomicie w działania wielu środowisk patriotycznych wspierających podtrzymywanie i rozwój polskiej świadomości narodowej.