Prezydium Zarzšdu Regionu Świętokrzyskiego NSZZ "Solidarność" z niedowierzaniem przyjmuje wiadomość o wypowiedzeniu umowy o pracę dla Koleżanki Danuty Katanowskiej - przewodniczšcej Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" w PKS S.A. Kielce.
Decyzję tę przyjmujemy jako przejaw bezprzykładnego łamania prawa i próbę konfrontacji funkcjonariusza państwowego jakim jest prezes spółki skarbu państwa, ze zwišzkiem zawodowym.
Prezydium Zarzšdu Regionu Świętokrzyskiego podejmie działania prawne i interwencyjne w instytucjach do tego powołanych (Państwowa Inspekcja Pracy, Sšd Pracy, Prokuratura, Ministerstwo Skarbu Państwa) w obronie pogwałconych praw pracowniczych.
Interwencja w tej jednostkowej sprawie jest też obronš zasad państwa prawa, u podstaw którego leży ochrona praw obywatelskich, których elementem sš prawa pracownicze.

Zaledwie kilka lat temu w zwišzku z nowelizacjš kodeksu pracy odżyły nadzieje na skuteczne wynegocjowanie zakładowych i ponadzakładowych układów zbiorowych pracy umożliwiajšcych wzorem rozwiniętych krajów europejskich uzgodnienie korzystniejszych standardów pracowniczych w zakresie płac, czasu pracy, wypoczynku, zdrowia oraz bezpieczeństwa i warunków pracy.
"Solidarność" podjęła trud wyszkolenia tysięcy zwišzkowych negocjatorów. Ukazało się na ten temat setki prasowych opracowań, oraz pozycji ksišżkowych. Tam gdzie dość prężnie działały zwišzki zawodowe udało się zawrzeć układy zbiorowe pracy, często bardzo korzystne dla pracowników. Oczywiście, nie chodzi tu o rejestrowane w Państwowej Inspekcji Pracy zmodyfikowane i uzupełnione zakładowe systemy wynagradzania i premiowania, którym z urzędu nadano rangę układów zbiorowych pracy.
Nowoczesne, profesjonalne układy zbiorowe pracy to swego rodzaju konstytucje pracownicze. To zakładowe, źródłowe prawo pracy zawierajšce korzystniejsze dla pracowników rozwišzania od tych zapisanych w kodeksie pracy. O układach można było myśleć wszędzie tam, gdzie były strony układów, którymi każdorazowo sš zwišzki zawodowe i pracodawcy. Niestety, mimo poczštkowego optymizmu zaledwie w kilkunastu procentach zakładów oraz branżach udało się sfinalizować układowe prawo. Wraz z upływem czasu przy wyraźnie widocznej recesji gospodarczej dało się zauważyć brak zainteresowania zawieraniem nowych układów zbiorowych pracy, a jedynie rejestrowano w Państwowej Inspekcji Pracy protokoły dodatkowe do już obowišzujšcych układów. Trudno tutaj wskazywać w sposób jednoznaczny winnych tej sytuacji. Poza różnorakimi przyczynami jednš z nich jest nadmierne rozdrobnienie zwišzków zawodowych, obawy pracodawców o stan finansów zakładów i branż, brak woli dialogu i niechęć pracodawców do już istniejšcych zwišzków zawodowych, często bezpodstawnie oskarżanych o wszelkie nieszczęścia rzekomo powodujšce nadmierny wzrost wydatków, katastrofę finansowš przedsiębiorstw i wzrost bezrobocia.
Zgodnie z obowišzujšcym prawem pracodawca nie może odmówić zaproponowanych przez zwišzki negocjacji układowych, ale może je kontynuować w nieskończoność tylko dlatego, iż uzna, że zabawa w "kotka i myszkę" opłaca się. Do końca ubiegłego roku pracodawca w przypadku wypowiedzenia obowišzujšcego układu zbiorowego pracy zobowišzany był do podjęcia negocjacji nowego układu przy założeniu, że cišgle obowišzywał wypowiedziany układ zbiorowy, aż do momentu uzgodnienia nowego układu zbiorowego pracy.
Przy tego rodzaju regulacji prawnej do rzadkości należały przypadki wypowiedzenia układów zbiorowych pracy, bowiem nie istniało zagrożenie skutecznego wypowiedzenia układu zbiorowego pracy. Niestety orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wprowadziło od 1 stycznia br. tzw. równość stron w zakresie skutecznego wypowiedzenia układu przez pracodawcę również po upływie określonego w przepisach końcowych okresie wypowiedzenia, co oczywiście nie oznacza, że zwišzki zawodowe nie majš prawa do zaproponowania i przystšpienia do negocjacji poprawionego lub nowego układu zbiorowego pracy.
Czy tego rodzaju działania przyniosš pozytywny skutek zależy wyłšcznie od determinacji i woli negocjacyjnej stron, którymi sš pracodawcy i zwišzki zawodowe. Na razie daje się zaobserwować coraz więcej przypadków wypowiadania obowišzujšcych układów głównie z chęci odebrania pracownikom korzystniejszych regulacji i tzw. zaoszczędzenia głównie na funduszu płac i zagrania zwišzkom zawodowym na nosie. Po raz kolejny za nieudolność rzšdzšcych płacić majš pracownicy. Minister Pracy i Gospodarki zapowiedział podjęcie działań aby nie dopuścić do patologicznej batalii antyukładowej. Na ile skuteczne będš te działania - pokaże czas.

28 stycznia br. odbyło się kolejne - czwarte posiedzenie WKDS. Tematykš obrad była sytuacja w służbie zdrowia na terenie województwa świętokrzyskiego ze szczególnym uwzględnieniem środowiska pielęgniarsko-położniczego. W posiedzeniu członków WKDS udział wzięła duża grupa przedstawicieli środowiska medycznego reprezentowanego m.in. przez Świętokrzyskš Izbę Pielęgniarek i Położnych oraz funkcjonujšce w służbie zdrowia organizacje zwišzkowe i pracodawców. NSZZ "Solidarność" reprezentowała przewodniczšca Regionalnej Sekcji Służby Zdrowia Marta Solnica. 
Zanim jednak przystšpiono do omawiania głównego punktu posiedzenia, WKDS zajęła się przyjęciem stanowiska dotyczšcego sytuacji na rynku osobowego transportu drogowego w województwie świętokrzyskim. Stanowisko to było wynikiem obrad WKDS z 18 listopada 2002r. Projekt stanowiska przygotowany został przez specjalny, powołany do tego celu zespół. Po kilku wnioskach i zastrzeżeniach zgłoszonych przez przedstawicieli NSZZ "Solidarność", które doprecyzowywały niektóre zapisy stanowisko zostało przyjęte jednogłośnie przez wszystkich partnerów społecznych.
Dalsza część posiedzenia dotyczyła już tylko służby zdrowia. Z informacji przedstawionej przez Świętokrzyskš Izbę Pielęgniarek i Położnych oraz zwišzki zawodowe wyłonił się tragiczny obraz stanu naszej opieki zdrowotnej. Z informacji tych wynika jasno, że w naszym województwie występuje znaczny deficyt w zatrudnieniu pielęgniarek, szacowany na blisko 550 etatów. Wśród położnych deficyt w zatrudnieniu jest mniejszy i wynosi ponad 30 osób. Normy te wynikajš z rozporzšdzenia ministra zdrowia w sprawie sposobu ustalania minimalnych norm pielęgniarek i położnych w zakładach opieki zdrowotnej. ZOZ-y nie wywišzujš się również z wypłat wynagrodzeń wynikajšcych z ustaw potocznie nazywanymi "203" i "110". Chodzi w nich o wzrost wynagrodzeń o te właśnie kwoty dla wszystkich pracowników zatrudnionych w służbie zdrowia. Dyrektorzy tych placówek tłumaczš się, że nie sš w stanie wypłacić należnych wynagrodzeń ze względu na brak środków spowodowany zbyt małš liczbš zakontraktowanych usług medycznych z kasš chorych. Ta z kolei - jak twierdzi jej dyrektor - cierpi również na wielki deficyt (zadłużenie wynosi ponad 60 mln zł) i nie jest w stanie zaproponować korzystniejszych ofert. Po długiej i ciekawej dyskusji Waldemar Bartosz - przewodniczšcy ZR Świętokrzyskiego NSZZ "Solidarność' zaproponował członkom WKDS aby ze względu na duża liczbę niejasności i braku niektórych istotnych danych dotyczšcych sytuacji w służbie zdrowia powołać nadzwyczajny zespół, który będzie miał za zadanie ich uzupełnienie. Posłużš one do dalszej dyskusji celem wypracowania stanowiska na najbliższym posiedzeniu, które ma się odbyć już w lutym br. Zespół w składzie ośmioosobowym został powołany. 
Na najbliższym posiedzeniu WKDS ma się zajšć tematem łamania praw pracowniczych przez pracodawców głównie w kontekście niewypłacania należnych wynagrodzeń.

W jakich sytuacjach następuje skrócenie okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych i na czym to polega?

Kolejna zmiana ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu dotyczy art. 25 i możliwości skrócenia okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Przepisy te wejdš w życie na poczštku lutego bieżšcego roku.
Skrócenie okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych dotyczy bezrobotnego, który utracił status osoby bezrobotnej na okres krótszy niż 365 dni z powodu podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, działalności gospodarczej lub uzyskiwania dochodu w wysokości przekraczajšcej połowę najniższego wynagrodzenia miesięcznie. Po ustaniu tych przyczyn należy ponownie się zarejestrować w powiatowym urzędzie pracy w cišgu 7 dni od dnia, w którym przyczyny ustały. Jeżeli zainteresowana osoba będzie wówczas posiadała prawo do zasiłku, okres jego pobierania będzie skrócony o czas pobierania zasiłku przed utratš statusu bezrobotnego oraz o okres zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych i robót publicznych przypadajšcych na okres, w którym przysługiwałby zasiłek. Dotyczy to także bezrobotnych powołanych i zwolnionych z zasadniczej służby wojskowej, przeszkolenia absolwentów studiów wyższych.
Okres pobierania zasiłku ulega skróceniu także o okres jego nie przysługiwania z przyczyn wymienionych w art. 27 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Zatem przykładowo zasiłek przysługuje o 90 dni krócej osobie, która odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji ponownego zatrudnienia, szkolenia, wykonywania prac interwencyjnych lub robót publicznych. Również o 90 dni krócej zasiłek przysługuje osobie, która w cišgu 6 miesięcy przed zarejestrowaniem rozwišzała stosunek pracy za wypowiedzeniem, albo na mocy porozumienia stron. Skrócenie okresu pobierania zasiłku o 180 dni dotyczy osoby, z winy której nastšpiło rozwišzanie stosunku pracy bez wypowiedzenia (w cišgu 6 miesięcy przed zarejestrowaniem).
 

Jakie terminy obowišzujš pracodawcę w zwišzku z wydaniem pracownikowi świadectwa pracy? Czy niewydanie przez pracodawcę świadectwa pracy umożliwia wystšpienie z powództwem do sšdu pracy?

Od 29 listopada 2002 roku pracodawca nie ma obowišzku wydawania świadectwa pracy, jeżeli łšczšcy go z pracownikiem stosunek pracy wygasł lub uległ rozwišzaniu, a pracodawca nawišzuje kolejnš umowę o pracę z tym samym pracownikiem, bezpośrednio po rozwišzaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy. Obowišzek wydania świadectwa pracy istnieje nadal, jeżeli pracownik tego zażšda.
Jeżeli następuje definitywne wygaśnięcie lub rozwišzanie stosunku pracy pracodawca ma obowišzek wydać niezwłocznie pracownikowi świadectwo pracy. Okres 7 dni od daty ustania stosunku pracy to termin, który obliguje pracodawcę do doręczenia świadectwa pracy pracownikowi lub osobie upoważnionej, jeżeli wydanie świadectwa pracy pracownikowi lub przez niego osobie upoważnionej nie jest możliwe.
Pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrzšdzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy. Odszkodowanie z tego tytułu przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z tego powodu, jednak nie dłuższy niż 6 tygodni. Orzeczenie o odszkodowaniu w zwišzku z wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy stanowi podstawę do zmiany świadectwa. Natomiast pracodawca, który wbrew obowišzkowi nie wykonuje podlegajšcego wykonaniu takiego orzeczenia sšdu pracy popełnia wykroczenie i podlega karze grzywny.

Entuzjazm jest zaraźliwy. Jeżeli twój entuzjazm dla charakteru pracy, środowiska pracy i twojego uczestnictwa w sukcesie firmy jest szczery, to twój rozmówca będzie pełen entuzjazmu w stosunku do ciebie.

Twój "język ciała" również informuje pracodawcę o twojej postawie, entuzjazmie, pewności siebie. Staraj się być zwrócony frontem do pracodawcy przez cały czas rozmowy.
Pamiętaj także o utrzymywaniu stałego kontaktu wzrokowego, w ten sposób wydasz się bardziej wiarygodny i godny zaufania.
Taka postawa zapewne spowoduje, że zostaniesz oceniony jako kompetentna i odpowiedzialna osoba - czyli taka, w którš warto zainwestować lub zatrudnić.

Powszechnym błędem popełnianym przez kandydatów do pracy jest traktowanie rozmowy z przyszłym pracodawcš jako okazja do poskarżenia się na poprzednich pracodawców.
Zamiast tego powinieneś podkreślić to, co było dobre w twoich wcześniejszych doświadczeniach z pracš.

Daleko, na wołyńskim Polesiu, wśród pól i osuszonych bagien - leży wieś Worokomle. Taka sobie zwykła, poleska wieś. Ani zbyt duża, ani zbyt mała, a jednak wystarczajšco stara aby mieć swojš własnš, ciekawš i niezwykłš historię, gubišcš się w głębi wieków.
Od XVII stulecia było to gniazdo możnego rodu Krasickich. Gdy z popiołów I wojny światowej odrodziła się Rzeczpospolita, czuli się jeszcze na siłach aby odbudować zrujnowany majštek i założyć wielkie i nowoczesne gospodarstwo rolne. Aż trudno dziś uwierzyć w to, że na tych pustych obszarach stał kiedyś dwór - stary i nowy oraz liczne zabudowania folwarczne: czworaki, wozownia, stajnie, obory na kilkaset sztuk bydła, młyn, spichlerze, gorzelnia, cegielnia, a oprócz tego jeszcze staw rybny i park przechodzšcy w sad owocowy. Do Krynicy (tak nazywał się majštek) prowadziła nawet linia wšskotorowa.
Gospodarstwo potrzebowało ršk do pracy i przyjeżdżali tu ludzie z różnych stron ówczesnej Polski. Przyjechał jakoś z dalekiej kielecczyzny, młody Bolesław Gorzelak. Było to na poczštku lat dwudziestych. Pracował jakiś czas, a gdy się "zakotwiczył" - sprowadził z pod Wschowy żonę i córeczkę Stefanię. Spodobało się im to nasze Polesie i postanowili zostać: Pracowali i rodzili kolejne dzieci.
W międzyczasie umarł stary hrabia, a majštek przeszedł na jego synów. Młodszy był lotnikiem i przyjeżdżał rzadko: na urlop, czasem na święta. Kiedyś przyjechał na dłużej, lecz i okazja była wspaniała - młody hrabia się żenił! Ach, cóż to był za ślub! Panna młoda jechała wagonikiem kolejki, uwitym białymi różami i wstšżkami. Starsi mieszkańcy wsi do dziś pamiętajš to wesele.
Stefania wtedy też była pannš na wydaniu i nawet zazdrościła tej młodej ładnego panicza. Lecz i ona niebawem znalazła swoje szczęście. Już od dawna przyglšdał się jej pewien chłopak z czworaków, no i w końcu się pobrali. Był Ukraińcem i pracował z ojcem przy koniach. Kochał te konie i często przebywał wśród nich więcej niż w domu. Ale był też cenionym pracownikiem i nieźle im się powodziło. Niestety, Pan Bóg jakoś nie dawał im dzieci, a tu jeszcze wybuchła wojna.
Tak to już jest na świecie, że nieszczęścia chodzš parami. W majštku się zakotłowało - diabeł zbierał swoje obfite żniwo: nie było więcej ani miłości, ani zgody, ani zwykłej tolerancji. Gdy w czerwcu 1941 roku na Wołyń wkroczyli Niemcy - Krynica znajdowała się w stanie bardziej niż opłakanym. Wszystko zostało rozgrabione jeszcze przed ich przybyciem, a w dawnych czworakach nadal siedziało kilka wystraszonych rodzin Polaków i Ukraińców, niepewnych ani dnia, ani godziny. Niemiecki okupant nie był lepszy od tego sowieckiego, a wkrótce północny Wołyń pochłonęło zarzewie bratobójczych walk.
- Boże, Boże, czego to człowiek nie wytrzyma! - wspomina te okropne czasy babcia Stefania. - I głód był, i zimno, i strach o własne życie, a jednak jakoś dotrwaliśmy do tej zbawczej wiosny 1944 roku. Jak front poszedł na zachód - zebraliśmy się na tych naszych starych śmieciach i cieszyliśmy się, że to już nareszcie będzie spokój. Ale, gdzież tam! Zabrali mojego ukochanego do wojska sowieckiego. Tak biedna płakałam przed tym naszym rozstaniem, jakbym wiedziała, że to już koniec mego szczęścia! A on, mój kochanieńki, tak mnie prosi: "Stefciu moja, Stefciu, serdeńko moje, czekaj na mnie, a wrócę i jeszcze zażyjemy..."
Staruszka ociera końcem chusteczki załzawione, szare oczy i cišgnie dalej swe smutne opowiadanie: - Nie wrócił mój kochany, och, nie wrócił! Czekałam na niego, czekałam, a jakże, słowo swoje przecie dałam. A nasi Polacy, co jeszcze tu się zostali, zaczęli pomału wyjeżdżać do Polski. I moja rodzina cała wyjechała, aż pod Wrocław. A ja dalej czekałam na męża... Ale się nie doczekałam. Przyszło tylko powiadomienie, że zginšł za Ojczyznę. A gdzież to jego grób, to któż to wie?
Zaczęli sowieci tworzyć na Polesiu kołchozy. Rozebrali w Krynicy resztki budynków, rozorali te pańskie, a teraz niby niczyje pola. Piękny park z alejš dwustuletnich świerków wycięli już wcześniej, gdy budowali lotnisko polowe. Ludzie rozeszli się po okolicznych wsiach. Stefania przeniosła się do Worokomla, postanowiła jeszcze raz spróbować szczęścia i wyszła za mšż po raz drugi. Niepostrzeżenie upływały lata młodości. Mšż cišgle chorował, dzieci z nim też nie miała i w końcu została sama.
Przyzwyczaiła się jednak, wsiškła w to otoczenie, czuła się jak u siebie. Zresztš jednakowo dobrze mówiła i po polsku i po "poleszucku". Czasem pisała listy do rodziny, otrzymywała listy z Polski. Kilka razy jeździła do sióstr: do Wrocławia, Lublina. I tak mijały kolejne lata.
O babci Stefanii usłyszałem pierwszy raz od pani Łucji z Kamienia-Koszyrskiego, gdy w połowie lat dziewięćdziesištych zakładaliśmy tu z powrotem parafię rzymskokatolickš. Akurat mieli przyjechać z darami na Boże Narodzenie nasi przyjaciele, kolejarze z Kielc. Byliśmy lekko zaskoczeni, bo trafiliśmy do babci dokładnie w dniu jej urodzin! A już prawdziwe zdumienie wywołała wiadomość, że nasi przyjaciele i "nasza kochana babcia" - jak jš od tej pory wszyscy nazywamy - to krajanie!
Na to pierwsze spotkanie przyszło bodajże z pół wsi. Każdy pragnšł na własne oczy zobaczyć tych mundurowych chłopaków, z błyszczšcymi orzełkami na kolejarskich rogatywkach. Niewielka izdebka ledwo mieściła biesiadników. A ileż to było radości w szarych oczach naszej babci, gdy składaliśmy jej życzenia, a potem, na stojšco, chórem odśpiewaliśmy "Sto lat"!
Odwiedziny babci Stefanii stały się od tej pory dobrš tradycjš. Nie był wyjštkiem i grudzień ubiegłego roku, kiedy nasza babcia obchodziła swoje 85 urodziny! Tym razem przygotowaliśmy dla niej cały koncert. Kolega Konrad grał na akordeonie, a my śpiewaliśmy piosenki: nasze polskie, ludowe i patriotyczne, a także ukraińskie: "Smerekę", "Wołyń moja" i inne, które specjalnie wyuczyliśmy się na tę okazję. No i oczywiście było śpiewane "Sto lat"!
Sto lat, nasza kochana babciu! Żyj długo, w zdrowiu i szczęściu! Żyj ku radości nam wszystkim!