PORADY PRAWNE

 

Kiedy pracownikowi przysługuje wynagrodzenie chorobowe?

 

Wynagrodzenie chorobowe przysługuje pracownikom niezdolnym do pracy na skutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną. Wynagrodzenie przysługuje za czas trwania niezdolności do pracy. Warunkiem nabycia prawa do przyznania wynagrodzenia chorobowego jest konieczność przepracowania przez pracownika 30 dni bez przerwy, z tym, że wliczeniu podlegają także poprzednie okresy zatrudnienia, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni. Zatem wynagrodzenie chorobowe przysługuje jedynie za okres niezdolności do pracy przypadającej w czasie ubezpieczenia.

Wynagrodzenie za czas choroby przysługuje pracownikowi łącznie w wymiarze do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego. Począwszy od 34 dnia choroby w ciągu danego roku kalendarzowego pracownikowi ubezpieczonemu przysługuje zasiłek za czas choroby.

 

 

Jakie składniki wynagrodzenia wlicza się ustalając podstawę wymiaru zasiłku chorobowego?

 

Do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego wlicza się obok wynagrodzenia zasadniczego także inne składniki wynagrodzenia, np. premie czy nagrody, przysługujące pracownikowi za okresy miesięczne i dłuższe (kwartalne lub roczne), premie nagrody i inne składniki wynagrodzenia przysługujące za miesięczne okresy, wlicza się do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego w kwocie wypłaconej pracownikowi za miesiące kalendarzowe, z których wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego. Nagrody czy premie kwartalne wlicza się do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego w wysokości 1/12 kwot wypłaconych pracownikowi za cztery kwartały poprzedzające miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Natomiast roczne dodatkowe składniki wynagrodzenia wlicza się do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego w wysokości 1/12 kwoty wypłaconej pracownikowi za rok poprzedzający miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

 

 

Co to jest zasiłek stały i komu on przysługuje?

 

Zasiłek stały, o którym mowa w ustawie o pomocy społecznej, jest przeznaczony dla osób całkowicie niezdolnych do pracy z powodu wieku lub niepełnosprawności. Jego wysokość zależy od dochodu osoby, której on przysługuje oraz od dochodu na osobę w rodzinie. Zasiłek ten jest finansowany ze Skarbu Państwa. Dla osób samotnych zasiłek stanowi różnicę między posiadanym dochodem, a kwotą 461zł. Nie może być od wyższy niż 418 zł i niższy niż 30 zł. Dla osób żyjących w rodzinach, zasiłek stanowi różnicę między dochodem na osobę w rodzinie, a kwotą 316 zł. Nie może być on jednak niższy niż 30 zł.

oprac.: Dział Prawny

Zarządu Regionu Świętokrzyskiego

NSZZ "Solidarność"