Święto Pracy

Waldemar Bartosz

 

109 lat temu tysiące pracowników wyszło na ulice Chicago. Domagali się godziwych warunków pracy i płacy. Byli wśród nich miejscowi emigranci z Polski. Pracowali w tamtejszych rzeźniach, tartakach, stalowniach. Protest ten został przemocą stłumiony. Stał się jednak symbolem pokojowej walki o prawa człowieka, których elementem są uprawnienia pracownicze. Od tamtego momentu 1 Maja został stopniowo przyjęty przez ruch robotniczy, w tym też związkowy jako dzień przypominania o swoich bolączkach. Rodzący się wówczas ruch związkowy bez względu na różnicę nurtów ideowych przyjął ten dzień za swoje święto. Działo się tak we wszystkich krajach dopuszczających wolność zrzeszania się pracowników. Na ziemiach polskich pozostających w tamtych czasach pod zaborami obchody pierwszomajowe organizowane były zarówno przez lokalne związki zawodowe jak też przez partie polityczne wpisujące do swoich programów prawa pracownicze. Przodowała w tym PPS Józefa Piłsudskiego, a po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Związek Zawodowy Polski. Rezultatem między innymi tych działań było systematyczne wprowadzanie do prawodawstwa krajowego norm chroniących instytucjonalnie prawo do pracy, do zabezpieczeń społecznych, do wypoczynku. W czasach komunistycznych Święto Pracy przejęto jako kolejną partyjną galówkę. Przejęto i zbeszczeszczono. Podobnie jak wiele innych symboli, również narodowych. Sierpniowy wybuch „Solidarności” przypomniał sens tego święta. W kolejnych latach, również po 1989 roku, NSZZ "Solidarność" obchodzi to święto w duchu kontynuacji tradycji pracowniczych. Tegoroczne obchody, ujmujące w swym programie również elementy religijne, związane ze świętem Św. Józefa Robotnika, winny być okazją do refleksji nad stanem polskiej pracy. Refleksji tak istotnej ze względu na stopniowe i konsekwentne umniejszanie praw pracowniczych przez aktualną ekipę rządzącą. W refleksji nie może zabraknąć też zauważenia problemów tych, którzy stracili pracę i posiadają status bezrobotnych.