Emocjonalne skutki bezrobocia

Anna Kwiatkowska

 

Fakt utraty pracy powoduje przeżywanie przez osoby bezrobotne wielu emocji podlegających wielu zmianom w zależności od okresu pozostawania bez pracy. Niezadowolenie, rozczarowanie, złość, lęk przeżywane przez osoby bezrobotne zastępuje krótki stan zadowolenia, który wynika z poczucia ulgi, że ten okres niepokoju, niepewności, braku poczucia stabilizacji nareszcie minął.

W tym okresie bezczynność odbierana jest jako rodzaj „urlopu wypoczynkowego”. Można w tym czasie załatwić sprawy, na które dotychczas brakowało czasu. Sytuacja materialna nie koniecznie musiała się pogorszyć. Osobom, które otrzymały odprawę – mogła się poprawić. Wiara w możliwość podjęcia szybkiego zatrudnienia jest jeszcze silna. Gdy mija krótki okres poprawy nastroju zaczynają narastać negatywne emocje (bunt – dlaczego ja?), irytacja, zniecierpliwienie, niepokój. „Urlop-wakacje” cieszą, gdy się ma perspektywę powrotu do pracy, do aktywnego życia zawodowego. Po tym okresie następuje czas intensywnego poszukiwania zatrudnienia, często „po omacku”, nie mając rozeznania co do aktualnego rynku pracy. Dlatego też, te działania, aktywność nie zawsze są efektywne. Jeżeli okres poszukiwania pracy wydłuża się często tracą oni nadzieję, rezygnują z jakichkolwiek działań. Skutkuje to poczuciem bezwartościowości podejmowanych starań. Narasta poczucie niskiej wartości, nasila się dystans wobec znajomych, czasami wycofywanie się z aktywności dającej nadzieję na zmianę sytuacji życiowej.

W tym momencie konieczne jest poszukiwanie oparcia u osób mogących udzielić fachowej pomocy, wsparcia, które pomogą odbudować poczucie własnej wartości, przypomnieć sobie co umiem, kim jestem lub czego mogę się nauczyć by być atrakcyjnym na rynku pracy.

Człowiek, który wątpi w siebie, nie ceni siebie – jest tak odbierany przez potencjalnego pracodawcę. Uwzględniając wysoki wskaźnik bezrobocia, trudną sytuację na rynku pracy jedynie duża aktywność może dawać nadzieję na znalezienie zatrudnienia.