Kpina

Waldemar Bartosz

 

W czerwcu 1984 roku przed Sądem Rejonowym w Jędrzejowie odbywały się procesy karne przeciwko trzem księżom z parafii włoszczowskiej, oraz młodym ludziom – uczniom tamtejszej szkoły średniej, którzy dopiero co weszli w wiek dorosły. Nie byli to ani złodzieje, ani bandyci, ani terroryści. Jedynym ich „przestępstwem” było to, iż nie pozwolili zdjąć ze ścian szkolnych krzyży zawieszonych tam w roku 1980 – kiedy na fali solidarnościowego ruchu wolność w różnych sferach wchodziła do życia publicznego.

Upłynęło już od tamtej daty prawie ćwierć wieku. Jest to wystarczający czas, aby szczegóły ówczesnych zdarzeń już się zacierały. Przyszło następne pokolenie, które tamten czas może znać jedynie z opowieści. Tym nie mniej nie jest to jeszcze tak odległy czas, aby zabrakło świadków i jasności zdarzeń. W pamięci pozostaje żałosny spektakl, w którym karano tych, którzy wykrzesali w sobie odwagę. Wielu z tamtejszych bohaterów do dziś odczuwa piętno represji. Byli wyrzuceni za szkoły z wilczym biletem, bez szans na dobry zawód i staranne wykształcenie. Z okazji dwudziestej rocznicy szkolnego strajku we Włoszczowie mówili o tym w trakcie uroczystego nabożeństwa.

Czas najwyższy aby po tylu latach, w wolnej Polsce oddać sprawiedliwość pokrzywdzonym i dla czystości życia społecznego pokazać ludzi i mechanizmy krzywdy. Po to wolna Polska powołała do życia instytucje życia publicznego, w tym Instytut Pamięci Narodowej. Niestety, w ostatnich tygodniach dział śledczy IPN-u ogłosił, iż nie doszukuje się złamania prawa w postępowaniu PRL-owskich prokuratorów i sędziów. Prokurator Krzysztof Falkiewicz ogłosił, że co prawda wyroki były surowe, lecz zgodne z prawem. Użył przy tym rzymskiej zasady – dura lex, sed lex – twarde prawo, ale prawo. O tempora, o mores! Dokładnie na tę samą zasadę powoływali się tamtejsi prokuratorzy i sędziowie w przypadku „sprawy włoszczowskiej”. IPN-owski prokurator wspomniał też, że nie stwierdził, że na sędziów wywierane były jakieś zewnętrzne naciski. Po prostu, Polska 1984 była państwem praworządnym. Naszpikowanie budynku sądowego rozlicznymi funkcjonariuszami SB w dniu procesu – to być może element zabezpieczenia antyterrorystycznego. Ponura kpina. Z historii, z praworządności, z ludzi. Ale to nie może kończyć tej sprawy.