Style zarządzania

Waldemar Bartosz

 

W działalności społecznej istotny jest rodzaj zarządzania organizacją. Od stylu tego zarządzania zależy m.in. akceptacja bądź jej brak podejmowanych przez liderów decyzji. Jest jasne, że im większa akceptacja, tym większa skuteczność. Wielokrotnie mówimy o tym, iż określony lider posiada swoja „armię”, bądź jej nie posiada. Akceptacja związana jest ze zrozumieniem decyzji. A to zależy od stylu zarządzania grupą. Grupą jest bowiem zespół zabawowy i lekcja szkolna dla dziecka, dla dorosłego zaś zespół współpracowników. W związku zawodowym jest to skład Komisji Zakładowej, bądź też cała organizacja związkowa. W psychologii społecznej rozróżnia się trzy rodzaje zarządzania. Każde z nich przynosi inne efekty. W stylu demokratycznym lider każdą decyzję poddaje osądowi współpracowników i nie wdroży jej w życie przed formalnym zaakceptowaniem jej przez większość. Ma to pozytywną stronę, bowiem decyzje takie są powszechnie akceptowane. Niestety, ma to też negatywną stronę. Włączenie w proces podejmowania decyzji zbyt szerokiego gremium powoduje, że proces ten drwa zbyt długo z niekorzyścią dla szybkich rozstrzygnięć. W systemach demokratycznych mówi się bowiem o demokratycznej procedurze wyłaniania władz. Wybrane władze natomiast posiadają mandat do podejmowania decyzji. Nie zawsze więc muszą przed jej podjęciem prowadzić szerokie i czasochłonne konsultacje. Przeciwstawnym do tego stylu jest autokratyzm. W tym przypadku liderzy polegają wyłącznie na własnym osądzie, wymagając od swojego zaplecza podporządkowania się. Jest to może i skuteczny sposób działania, lecz grożący alienacją i oderwaniem się od autentycznych problemów jakimi żyją ludzie. Styl ten prowadzi do konfliktów interpersonalnych i w związku z tym nie jest polecany do realizacji. Trzeci wreszcie sposób – partnerski, wydaje się ze wszech miar pożądany. Polega on na podejmowaniu decyzji przez gremia do tego upoważnione, jednakże w łączności z zapleczem członkowskim. Nie muszą to być każdorazowe referenda czy konsultacje. Jednak w sprawach ważnych można z takiej metody skorzystać. W każdym jednak przypadku należy rozmawiać z ludźmi, przedstawiając argumentację przemawiającą za podjętymi decyzjami. Taki sposób zarządzania obrazuje relacje: dorosły-dojrzały, czyli relację partnerską, w której występuje wymiana myśli i argumentów. W poprzednich stylach zarządzania mamy do czynienia z relacją: rodzic-dziecko, w przypadku stylu autorytarnego lub z relacją dziecko-rodzic w przypadku stylu demokratycznego. Z tej konstatacji należy wyciągnąć wnioski, również praktyczne, konfrontując własne zachowanie z opisanymi modelami.