Rozważania

 

„Usłyszeć głos Boga”

Komentarz na XXX Niedzielę Zwykłą Rok „C” (28 października 2007r.)

Syr 35, 12-14. 16-18; 2 Tm 4, 6-9. 16-18; Łk 18, 9-14

 

Niekoniecznie przynosimy Bogu chwałę, gdy mówimy: człowiek jest przed Nim jak żebrak, wobec Boga jest niczym. To prawda, że Bóg jest wielki. W stosunku do swoich stworzeń nie jest jednak jakąś nieprzyjazną granicą, przeciwstawną rzeczywistością. Jego wielkość nie niszczy stworzeń. Bóg dozwala mówić ludziom o sobie niedorzeczności, a nawet buntować się. Ale i w tym Bóg okazuje swoją wielkość. Czeka aż się wewnętrznie uspokoimy i pojmiemy pustkę naszych słów i naszego serca. Wówczas może nas przyjąć, przyjść do nas; co więcej; pomaga nam, abyśmy się przekonali, że zawsze był w naszym wnętrzu. I wówczas dopiero zaczynamy rozumieć nasze ubóstwo i naszą wielkość.

Ksiądz Zbigniew Rapcia