Dzisiaj Poczta – kto jutro?

Kazimierz Pasternak

 

Arogancja, bezlitosny wyzysk, łamanie elementarnych przepisów prawa pracy to zaledwie niektóre z zarzutów, które spowodowały ogólnopolską akcję protestacyjną firmowaną przez organizacje związkowe działające na terenie poczty. Totalnym bublem okazały się wdrażane całymi latami restrukturyzacyjne procesy Poczty Polskiej, które miały usprawnić funkcjonowanie firmy i spowodować znaczącą poprawę warunków pracy pracowników poczty. Pytanie, kto za tak kosztowną i nietrafioną reformę zapłaci? Dlaczego zapomniano w tej całej reorganizatorskiej przepychance o pracowniku z tych niższych hierarchicznie postrzeganych poziomów, odbierając mu konstytucyjnie zagwarantowane prawo do godności, bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony zdrowia? Aż trudno uwierzyć, że w tak prestiżowej firmie, jaką jest Poczta Polska, doszło do tak dotkliwych dla pracowników wynaturzeń. W samym tylko Oddziale Regionalnym CUP Kielce około 40% pracowników eksploatacji jest zatrudnionych na czas określony na przestrzeni ostatnich ośmiu lat z wynagrodzeniami na poziomie tysiąca złotych. Zatrudnieni tam listonosze są przemęczeni nadmiarem pracy i zmuszani do doręczeń dodatkowo druków bezadresowych i ulotek bez żadnego dodatkowego wynagrodzenia z tego tytułu. Mają ograniczone prawo do wypoczynku, mimo przysługującego prawa do urlopów wypoczynkowych nie są w większości w stanie z nich korzystać ze względu na brak wystarczającej liczby pracowników, poddawanych corocznym redukcjom w działach eksploatacyjnych. Pracownicy, jak wynika z przesłanych do Dyrektora Generalnego zarzutów, są zastraszeni, nie mają wpływu na pogarszające się warunki pracy i płacy. Nie pomagają również liczne interwencje związków zawodowych. Pracownik, zdaniem dyrektora oddziału, ma cicho siedzieć, nie protestować i cieszyć się, że ma pracę. Codzienne przemieszczanie się listonoszy z czterdziestokilogramowymi torbami pełnymi przesyłek i dodatkowo ciągnącymi dwukołowy wózek dopełniony ulotkami to częste obrazki z naszych ulic i miast. Jest to efekt pracowniczego bezprawia i restrukturyzacyjnego eldorado. Szala goryczy została przepełniona. Najbardziej bolesny był brak dialogu, rzeczowej rozmowy przedstawicieli związkowych z dyrekcją szczebla regionalnego i krajowego. Pracownicy mieli dosyć arogancji, poniżania i płacowych ochłapów. Nie wystarczy w nieskończoność obiecywać. Każdemu człowiekowi, także listonoszom, pracownikom poczty należy się szacunek i respektowanie przez dyrekcję obowiązującego prawa. Niestety, o tym podstawowym problemie i pracowniczych prawach dyrekcja poczty zapomniała, mając w perspektywie wyłącznie zyski i bardzo dobre płace wyłącznie dla wybrańców z poziomu zarządzania. Na dłuższą metę tego rodzaju strategia nie ma żadnych szans powodzenia. To przecież pracownik ostatecznie w znaczącym zakresie decyduje o zyskach, ostatecznym sukcesie firmy. Pracownik z pełnymi prawami, godnie traktowany, będący podmiotem a nie przedmiotem w firmowej strategii. Sprowadzanie pracowników do poziomu niewolniczego, traktowanie ich jako „tępych” ograniczonych „roboli” kompromituje tych, którzy kierują firmą i są odpowiedzialni za kulturę pracy ze szczególnym uwzględnieniem pozycji i roli pracownika. Listonosz, pracownik Poczty Polskiej postanowił upomnieć się o swoje prawa. Z postulatami pracowników poczty solidaryzuje się przeciętny mieszkaniec naszego kraju, również ci, którzy oczekują na ciężko wypracowaną emeryturę, którą zwykle przynosił listonosz, a po którą obecnie zmuszani są często, mimo choroby, pójść na pocztę, gdzie tysiące przesyłek oczekuje na dostarczenie. Tego można było uniknąć. Niestety decydentom poczty zabrakło wyobraźni. Pogubili się w swoich kalkulacjach i restrukturyzacyjnych pomysłach. Zapomnieli o szacunku do pracownika. Takie, aby nie ostrzejsze w formie strajkowej scenariusze są przed nami wszędzie tam, gdzie tzw. rozwojowa taktyka poszczególnej instytucji czy zakładu pracy nastawiona na zysk poprzez wyzysk zniewala pracownika, oferując mu wyłącznie upokorzenie.