Porady prawne

 

 

Kiedy pracodawca nie może rozwiązać z pracownikiem umowy o pracę z powodu długotrwałego zwolnienia?

 

Kodeks pracy w art. 53 § 2 przewiduje jedynie, iż rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nie może nastąpić w razie nieobecności pracownika w pracy z powodu sprawowania opieki nad dzieckiem – w okresie pobierania z tego tytułu zasiłku, a w przypadku odosobnienia pracownika ze względu na chorobę zakaźną - w okresie pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku. Ponadto rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nie może nastąpić po stawieniu się pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny, która spowodowała nieobecność.

Jednakże pracodawca powinien zatrudnić pracownika ponownie (w miarę możliwości), jeśli ten w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu przebywania na długotrwałym zwolnieniu, zgłosi swój powrót do pracy niezwłocznie po ustaniu tych przyczyn.

 

 

W jakiej sytuacji pracodawca może rozwiązać z pracownikiem umowę o pracę z powodu długotrwałego przebywania na zwolnieniu lekarskim?

 

Rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę z powodu przebywania na długotrwałym zwolnieniu lekarskim może nastąpić, gdy niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż 3 miesiące – gdy pracownik zatrudniony jest u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy, albo gdy pracownik przebywa na zwolnieniu dłużej niż łączny czas pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową; albo też w razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy z innych, niż powyższe, przyczyn, jeżeli nieobecność trwa dłużej niż 1 miesiąc.

 

 

Kto i w jakich częściach opłaca składki - pracodawca czy pracownik?

 

Składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe pracowników, czy zleceniobiorców są finansowane w równych częściach przez ubezpieczonego (pracownika, zleceniobiorcę) i płatnika składek (pracodawcę, zleceniodawcę). Składka na ubezpieczenie emerytalne wynosi 9,76%, a na ubezpieczenie rentowe 6,50% i w takich wielkościach powinni opłacać je i pracownik i pracodawca.

Z kolei składki na ubezpieczenie chorobowe opłacają tylko sami ubezpieczeni (pracownik, zleceniobiorca) w wysokości 2,45%.

Ubezpieczenie wypadkowe jest finansowane tylko ze środków własnych płatnika składek w wysokości 0,97% - 3,86%. Ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają pracownicy, zleceniobiorcy i osoby z nimi współpracujące, a także osoby współpracujące z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność.

Natomiast osoby prowadzące pozarolniczą działalność mają obowiązek samodzielnie i ze środków własnych opłacać składki na ubezpieczenie społeczne.

 

 

Kto podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu?

 

Obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu podlegają:

- Pracownicy,

- Osoby, które wykonują pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia, lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo osoby wykonujące pracę na podstawie umowy o dzieło - jeżeli ta umowa jest zawarta z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, albo jeśli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy,

- Osoby wykonujące pracę nakładczą,

- Osoby prowadzące pozarolniczą działalność oraz osoby z nimi współpracujące,

- Osoby przebywające na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek macierzyński, albo zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego.

oprac.: Katarzyna Wronka-Dział Prawny

Zarządu Regionu Świętokrzyskiego

NSZZ "Solidarność