Zmiana przepisów Kodeksu Pracy

Katarzyna Wronka

 

Dnia 5 sierpnia weszły w życie przepisy ustawy z dnia 23 czerwca 2006 roku o zmianie niektórych ustaw w związku z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (Dz. Nr 133, poz. 935). Zmiany te nie wprowadzają nowych rozwiązań, ani też w żaden istotny sposób nie modyfikują treści stosunku pracy. Artykuł 3 tej ustawy wprowadza pewne, można powiedzieć kosmetyczne, zmiany w treści poniższych artykułów Kodeksu pracy.

 

Art. 29 § 2 k.p. otrzymał brzmienie:

„Umowę o pracę zawiera się na piśmie. Jeżeli umowa o pracę nie została zawarta z zachowaniem formy pisemnej, pracodawca powinien, najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika, potwierdzić pracownikowi na piśmie ustalenia co do stron umowy, rodzaju umowy oraz jej warunków”.

 

Pracodawca, jeśli nie zawarł z pracownikiem umowy na piśmie, jest zobowiązany najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika potwierdzić na piśmie ustalenia co do rodzaju umowy o pracę i jej warunków. W porównaniu do poprzedniego brzmienia tego przepisu, ustawa dołączyła tylko obowiązek powiadomienia pracownika na piśmie o tym, kto jest stroną umowy. Pozostałe warunki nie uległy zmianie.

 

Art. 29 § 3 k.p. otrzymał brzmienie:

„Pracodawca informuje pracownika na piśmie, nie później niż w ciągu 7 dni od dnia zawarcia umowy o pracę, o:

1) obowiązującej pracownika dobowej i tygodniowej normie czasu pracy,

2) częstotliwości wypłat wynagrodzenia za pracę,

3) wymiarze przysługującego pracownikowi urlopu wypoczynkowego,

4) obowiązującej pracownika długości okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

5) układzie zbiorowym pracy, którym pracownik był objęty,

a jeżeli pracodawca nie ma obowiązku ustalenia regulaminu pracy – dodatkowo o porze nocnej, miejscu, terminie i czasie wypłaty wynagrodzenia oraz przyjętym sposobie potwierdzania przez pracowników przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiana nieobecności w pracy.”

 

Powyższy zapis w zasadzie nie zmienia niczego w poprzednim brzmieniu przepisu art. 29 § 3 k.p. Ustawa precyzuje katalog informacji, jakie pracodawca musi przekazywać pracownikowi na piśmie. Obecnie układ graficzny przepisu jest bardziej czytelny i być może wyjaśni istniejące w tym zakresie wątpliwości.

 

Ustawa dodaje do art. 29 Kodeksu Pracy § 3 ¹ – 3 ³ w brzmieniu:

"§ 3 ¹ Poinformowanie pracownika o jego warunkach zatrudnienia, o których mowa w § 3 pkt 1-4 [obowiązującej pracownika dobowej i tygodniowej normie czasu pracy, częstotliwości wypłat wynagrodzenia za pracę, wymiarze przysługującego pracownikowi urlopu wypoczynkowego, a także obowiązującej pracownika długości okresu wypowiedzenia umowy o pracę (przyp. własny)], może nastąpić przez pisemne wskazanie odpowiednich przepisów prawa pracy."

 

„§ 3 ² Pracodawca informuje pracownika na piśmie o zmianie jego warunków zatrudnienia, o których mowa w § 3 pkt 1-4, o objęciu pracownika układem zbiorowym pracy, a także o zmianie układu zbiorowego pracy, którym pracownik jest objęty, niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 1 miesiąca od dnia wejścia w życie tych zmian, a w przypadku gdy rozwiązanie umowy o pracę miałoby nastąpić przed upływem tego terminu – nie później niż do dnia rozwiązania umowy”.

 

„§ 3 ³ Poinformowanie pracownika o zmianie jego warunków zatrudnienia, o których mowa w § 3 pkt 1-4, może nastąpić przez pisemne wskazanie odpowiednich przepisów prawa pracy.”

 

Jest to nowy zapis w Kodeksie pracy. Możliwość poinformowania pracowników o warunkach zatrudnienia przez pisemne wskazanie odpowiednich przepisów prawa pracy, bez podawania ich treści może w praktyce nastręczać wiele trudności. Przede wszystkim pracownicy na własną rękę będą musieli zapoznawać się z przepisami, nie czekając na gotową „wykładnię” ze strony pracodawcy.

 

Art. 29  ¹ § 2 k.p. otrzymał następujące brzmienie:

„§ 2 Przed skierowaniem pracownika do pracy pracodawca dodatkowo informuje pracownika na piśmie o:

1) świadczeniach przysługujących z tytułu skierowania do pracy poza granicami kraju, obejmujących zwrot kosztów przejazdu oraz zapewnienie zakwaterowania,

2) warunkach powrotu pracownika do kraju.”

 

Powyższe informacje, wg. zmienionego stanu prawnego, pracodawca ma obowiązek przekazać pracownikowi jeszcze przed skierowaniem pracownika do pracy, co jest zdecydowanie korzystniejsze dla pracowników. Poprzedni zapis zobowiązywał pracodawcę do poinformowania, nie wskazując żadnego terminu w tym zakresie.

 

Ponadto ustawa dodaje do art. 29  ¹  kolejne § 3 – 6 k.p. o treści:

„§ 3. Poinformowanie pracownika o jego warunkach zatrudnienia, o których mowa w § 2, może nastąpić przez pisemne wskazanie odpowiednich przepisów.

 

§ 4. Pracodawca informuje pracownika na piśmie o zmianie jego warunków zatrudnienia, o których mowa w § 2, niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 1 miesiąca od dnia wejścia w życie tych zmian, a w przypadku gdy rozwiązanie umowy o pracę miałoby nastąpić przed upływem tego terminu – nie później niż do dnia rozwiązania umowy.

 

§ 5. Poinformowanie pracownika o zmianie jego warunków zatrudnienia, o których mowa w § 2, może nastąpić przez pisemne wskazanie odpowiednich przepisów.

 

§ 6. Przepisy § 1-5 stosuje się odpowiednio do stosunków pracy nawiązanych na innej podstawie niż umowa o pracę.”

 

Przepisy te uprawniają pracownika delegowanego do pracy na obszarze państwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej, do uzyskania informacji na temat nie tylko świadczeń przysługujących z tytułu skierowania do pracy poza granicami kraju, a także o warunkach powrotu do pracy w kraju.

 

W zakresie zatrudnienia pracowników skierowanych do pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z państwa będącego członkiem Unii Europejskiej ustawa zmienia treść art. 67 ²   § 1 pkt. 7 k.p. następująco:

„§ 7. zatrudniania młodocianych oraz wykonywania pracy lub innych zajęć zarobkowych przez dziecko,”.

 

Zapis rozszerzono, gdyż zgodnie z poprzednim brzmieniem tego punktu warunki zatrudnienia dotyczyły tylko młodocianych.

 

Ustawa ponadto rozbudowała zapis art. 67 ²  § 2 k.p., modyfikując go następująco:

„§ 2. Do pracowników, o których mowa w art. 67 ¹, nie stosuje się przepisów § 1 pkt. 2-4, jeżeli zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami wykonują oni na danym stanowisku – przez okres nie dłuższy niż 8 dni w ciągu roku, poczynając od dnia rozpoczęcia pracy na danym stanowisku – wstępne prace montażowe lub instalacyjne poza budownictwem, przewidziane w umowie zawartej przez pracodawcę z podmiotem zagranicznym, których wykonanie jest niezbędne do korzystania z dostarczonych wyrobów.”

 

Ostatnią zmianą dokonaną w Kodeksie pracy na mocy ustawy z dnia 23 czerwca tego roku jest dodanie art. 67 ⁴ k.p. o treści:

„Art. 67 ⁴. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do przedsiębiorstw marynarki handlowej w odniesieniu do załóg na morskich statkach handlowych, jeżeli pracodawca ma siedzibę w państwie będącym członkiem Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.”