Orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczące prawa pracy i ubezpieczeń społecznych

 

Wynagrodzenie chorobowe i zasiłek chorobowy

 

1. Zasady, że pracownik nie może pobierać jednocześnie wynagrodzenia za pracę i świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa – zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego, nie można przenosić na sytuację, w której pracownik nabywa prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych lub przepisów odrębnych.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09.12.2003r. – I PK 81/03 –  Pr. Pracy 2004/7-8/61

 

2. Niedopuszczalne jest odwołanie do sądu w sprawie o przyznanie zasiłku chorobowego, jeżeli organ rentowy w decyzji orzekł jedynie o objęciu pracowniczym ubezpieczeniem społecznym i nie orzekł o świadczeniach z takiego ubezpieczenia. Prawo do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy (art. 92 K.p.) przysługuje również wykonawcy pracy nakładczej.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.04.2000r. – II UKN 507/99 –  OSNP 2001/20/624

 

3. Niemożność ścisłego ustalenia wysokości wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych nie uzasadnia oddalenia powództwa. Na podstawie art. 498 K.c. niedopuszczalne jest potrącenie nienależnie wypłaconej pracownikowi odprawy z art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990r. nr 4, poz. 19 z późn.zm.) z ekwiwalentem za urlop wypoczynkowy i wynagrodzeniem za czas nieobecności w pracy z powodu niezdolności do jej wykonywania (art. 92 Kp)

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05.052.1999r. – I PKN 665/98 –  OSNP 2000/14/535

 

4. Zakładowi pracy, który wypłacił pracownikowi wynagrodzenie w okresie jego niezdolności do pracy na podstawie art. 92 § 1 Kodeksu pracy, przysługuje roszczenie zwrotne w stosunku do osoby odpowiedzialnej za tę niezdolność.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19.09.1997r. – III CZP 41/97 –  OSNC 1998/2/20

 

5. Przepis art. 92 § 1 pkt. 1 Kodeksu pracy nie upoważnia gminy do ustalenia stawek wynagrodzenia pracowników samorządowych, przysługujących za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Kompetencje w zakresie ustalania zasad wynagradzania pracowników samorządowych należą bowiem, w myśl art. 20 ust. 2 ustawy o pracownikach samorządowych do rady Ministrów.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17.05.1996r. – II SA/Łd 187/96 –  Pr. Pracy 1996/10/48