Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” opowiada się za ograniczeniem handlu w niedziele i święta w obiektach wielkopowierzchniowych i zobowiązuje Komisję Krajową do podjęcia stosownych działań.
Tag: Stanowisko
Stanowisko XV KZD nr 7/2002 ws. niewypłacania wynagrodzeń pracownikom branży morskiej i innych
Krajowy Zjazd Delegatów protestuje przeciw powszechnemu procederowi niewypłacania poborów w ustawowym terminie pracownikom m.in. Fabryki Kabli „Ożarów”, Stoczni Szczecińskiej, zakładów kooperujących branży okrętowej: Zakładów im. H. Cegielskiego w Poznaniu, WSW „Andoria” w Andrychowie” i innych.
W Rzeczypospolitej nie wolno tolerować okradania pracowników!
Krajowy Zjazd Delegatów zobowiązuje przedstawicieli Związku w Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych, aby wystąpili do strony rządowej z żądaniem:
– przedłożenia rządowego programu polityki morskiej państwa, włącznie z programem rozwoju stoczni, marynarki handlowej, rybołówstwa, transportu i nauki,
– stworzenia ustawowego stoczniowego pakietu socjalnego obejmującego zwalnianych pracowników całej branży;
– niezwłocznego uregulowania wszystkich roszczeń pracowniczych.
Stanowisko XV KZD nr 6/2002 ws. emerytur pomostowych
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” z dezaprobatą stwierdza, że w dalszym ciągu brak jest ustawowych rozwiązań emerytur pomostowych dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach oraz szczególnym charakterze.
Rząd premiera Millera, podobnie jak poprzedni, mimo że upłynęło już wiele miesięcy, nie przedstawił nawet założeń do tej szczególnej ustawy, na którą z niepokojem oczekuje około 2 mln pracowników.
Narastający niepokój zatrudnionych w tych warunkach w sposób jednoznaczny uzasadnia propozycja eliminacji lub zmniejszenia zakresu przywilejów branżowych
i zdrowotnych, w tym uprawnień do wcześniejszej emerytury, zawarta w strategii gospodarczej rządu SLD – UP – PSL pt. „Przedsiębiorczość – rozwój – praca”, która jest całkowicie sprzeczna z deklaracjami partii rządzących składanymi w kampanii przed wyborami 2001 r.
Szczególnie domagamy się:
– utrzymania dotychczasowych warunków nabywania uprawnień emerytalnych
i sposobu naliczania wysokości świadczeń;
– możliwości odejścia na emerytury pomostowe dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach szczególnie uciążliwych i o szczególnym charakterze;
– dla wykonujących ww. pracę, a zatrudnionych po 31 grudnia 1998 r. niezwłocznego przedstawienia rozwiązań ustawowych realizujących ustalenia zawarte pomiędzy rządem a NSZZ „Solidarność” w dniach 9 i 24 grudnia 1998 r.
Stanowisko XV KZD nr 5/2002 ws. ustawy o Narodowym Funduszu Zdrowia
Przyjęty przez rząd RP i skierowany do Sejmu projekt ustawy o ubezpieczeniu
w Narodowym Funduszu Ochrony Zdrowia w ocenie delegatów Krajowego Zjazdu Delegatów nie rozwiązuje zasadniczego problemu ochrony zdrowia – głębokiego niedostatku środków finansowych na ich funkcjonowanie. Nadal będziemy mieli do czynienia z ograniczaniem dostępności do świadczeń zdrowotnych i umacniającą się szarą strefą nieformalnych opłat pacjentów, a powiększające się zadłużenie przychodni i szpitali może doprowadzić do likwidacji miejsc pracy. Rezygnacja z samorządności ubezpieczycieli i ograniczenie roli samorządów terytorialnych, które będą ponosić odpowiedzialność za decyzje finansowe podejmowane bez ich udziału, jest zaprzeczeniem prowadzonej od 1989 roku decentralizacji i wzmacniania roli społeczeństwa obywatelskiego. Centralizacja zarządzania środkami finansowymi rodem z PRL i brak ustawowych kryteriów podziału funduszu składkowego na poszczególne województwa ma służyć jedynie uznaniowości w zawieraniu umów z jednostkami ochrony zdrowia, tworzeniu kolejnych synekur dla rządzącej koalicji w centrali Narodowego Funduszu Zdrowia i czystkom personalnym w oddziałach wojewódzkich.
Tak realizowana wątpliwa naprawa systemu opieki zdrowotnej – wbrew zapowiedziom ministra zdrowia – nie zwiększy poczucia bezpieczeństwa obywateli. Projekt ustawy o ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia uważamy za zbędny, a poniesione koszty tworzenia nowej instytucji proponujemy przeznaczyć na leczenie ludzi chorych.
Stanowisko XV KZD nr 4/2002 ws. programu reformy górnictwa
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” popiera działania Sekcji Krajowej Górnictwa Węgla Kamiennego NSZZ „Solidarność”, która wielokrotnie w swoich stanowiskach, jak również w opinii o programie Reforma górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 2003 – 2006 podkreśla, że założenia reformy branży przedstawione przez Ministerstwo Gospodarki są mało realne i stwarzają ryzyko, szczególnie pod względem finansowym, oraz dają małą szansę realizacji programu, a jednocześnie odbiegają od głoszonych wcześniej haseł wyborczych. Po przeanalizowaniu projektu budżetu państwa na rok 2003 NSZZ „Solidarność” dostrzega całkowity brak środków zapewniających spełnienie założeń tegoż programu.
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” żąda natychmiastowego podjęcia rozmów i wdrożenia zdecydowanych działań ratunkowych w celu odwrócenia katastrofalnej sytuacji górnictwa. Niepodjęcie radykalnych kroków ze strony Ministerstwa Gospodarki oznaczać będzie, że ekipa rządząca nie ma pomysłu na wyprowadzenie branży z zapaści albo świadomie dąży do doprowadzenia górnictwa do upadku.
Stanowisko XV KZD nr 3/2002 ws. udziału związków zawodowych w procesie przekształceń własnościowych
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” domaga się bezwzględnego przestrzegania zasady konsultacji przebiegu procesów przekształceń własnościowych pomiędzy organami założycielskimi (właścicielami) tych podmiotów a organizacjami związkowymi właściwego szczebla.
Krajowy Zjazd Delegatów opowiada się jednocześnie za wprowadzeniem takich uwarunkowań prawnych, które w przypadku restrukturyzacji przedsiębiorstwa powodować będą uczestnictwo związków zawodowych w całym procesie przekształceń.
Stanowisko XV KZD nr 2/2002 ws. minimalnego wynagrodzenia za pracę
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” wyraża stanowczy sprzeciw wobec próby uniezależnienia minimalnego wynagrodzenia za pracę od kosztów utrzymania rodzin najuboższych, od liczby osób na utrzymaniu pracownika (w szczególności dzieci i bezrobotnych członków rodziny), a także od udziału płac w dochodach najuboższych rodzin.
W ostatnich latach bardzo pogłębiło się rozwarstwienie społeczne, w czym udział ma także stały spadek wysokości płacy minimalnej w stosunku do wynagrodzenia przeciętnego.
Krajowy Zjazd Delegatów domaga się określenia przez władze państwowe harmonogramu dochodzenia wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę do poziomu co najmniej 40% płacy przeciętnej.
KZD zwraca uwagę, że dumping socjalny stosowany przez państwo polskie
w tym obszarze powoduje zamykanie się europejskich rynków pracy na polskich pracowników.
Przekazany przez rząd do sejmu projekt ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę nie spełnia naszych oczekiwań, a ponadto łamie konstytucyjne prawo do równej płacy za równą pracę.
Stanowisko XV KZD nr 1/2002 ws. sytuacji w energetyce polskiej
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” domaga się od rządu zaprzestania działań godzących w bezpieczeństwo energetyczne kraju i podjęcia natychmiastowego dialogu ze związkami zawodowymi na temat przyszłości energetyki polskiej.
Stanowisko XIV KZD nr 10/2001 ws. obrony związkowców zaangażowanych w działalność na korzyść OFE ZURICH SOLIDARNI
Członkowie Związku zaangażowali się w pracę na rzecz OFE ZURICH SOLIDARNI z inicjatywy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w celu pozyskania uczestników OFE ZURICH. Związkowcy swoją działalnością doprowadzili do wysokiej pozycji na rynku ubezpieczeniowym ZURICH SOLIDARNI. Obecnie obciąża się byłych trenerów i agentów ubezpieczeniowych zwrotem należności finansowych za osoby ubezpieczone w ZUS, a nie płacące składki na rzecz OFE.
Zobowiązuje się Komisję Krajową do podjęcia działań w celu oddalenia roszczeń oraz obsługi prawnej w sytuacji wejścia na drogę sądową.
Stanowisko XIV KZD nr 9/2001 ws. ratyfikacji Konwencji MOP nr 183 o ochronie macierzyństwa
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” zwraca się do władz państwowych o ratyfikację Konwencji nr 183 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej ochrony macierzyństwa.
XIV KZD uważa, że nie ma przeszkód prawnych ani ekonomicznych dla podjęcia działań ratyfikacyjnych, ponieważ zapisy konwencji MOP nr 183 (rewidującej konwencję z 1952 r.) w większości są już uwzględnione w polskim prawie bądź jego zmiany przebiegają we wskazanym w konwencji kierunku.