Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wyraża najostrzejszy sprzeciw wobec opublikowania przez rosyjski portal internetowy drastycznych zdjęć ofiar katastrofy smoleńskiej z 10 kwietnia 2010 roku. KK uznaje fakt ten za prowokacyjną, świadomą i celową profanację ofiar.
W związku z powyższym Komisja Krajowa wzywa Rząd RP do podjęcia wszelkich możliwych działań w celu ukarania winnych tej prowokacji.
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wyraża oburzenie działaniami pracodawców w instytucjach podlegających Ministerstwu Finansów.
Decyzje skutkujące zwalnianiem z pracy kolejnych działaczy NSZZ „Solidarność” szczebla zakładowego i krajowego ewidentnie potwierdzają tezę, że władze resortu dążą do zniszczenia legalnie działających związków zawodowych.
Praktyki te zaprzeczają zasadom demokracji. Stoją też w sprzeczności z ideą dialogu społecznego i w drastyczny sposób naruszają prawo pracowników do zrzeszania się.
NSZZ „Solidarność” użyje wszelkich statutowych środków dla obrony praw pracowniczych członków Związku.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” oddaje hołd zabitym i rannym 31 sierpnia 1982r. podczas pokojowej manifestacji „Solidarności” zwołanej w Lubinie w drugą rocznicę powstania NSZZ „Solidarność”.
Krzyże i groby na lubiąskiej ziemi są symbolem dążenia Polaków do zachowania wiary, wartości i ideałów sierpniowych.
Chwała bohaterom!
32 lata temu z wielkiej solidarności milionów ludzi powstał Niezależny Samorządny Związek Zawodowy, możliwe stało się obalenie imperium zła. Zwycięstwo Sierpnia i narodziny „Solidarności” były możliwe dzięki fenomenowi jedności Polaków, dzięki temu że potrafiliśmy odnaleźć entuzjazm i siłę do budowy wolnej Ojczyzny. Wydarzenia te są jedną z najpiękniejszych kart historii naszego Narodu.
W przededniu 32. rocznicy zakończenia strajków, które dały początek niezależnemu ruchowi związkowemu, Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” obradująca w historycznej Sali BHP składa hołd wszystkim, którzy w 1980 r. nie zawahali się wystąpić przeciwko totalitarnemu państwu i rozpocząć marsz ku wolnej, suwerennej Rzeczypospolitej.
Podpisanie porozumień w Szczecinie, Gdańsku i Jastrzębiu było ziszczeniem marzeń Polaków o prawie do podmiotowego traktowania człowieka pracy, godnego życia i godnej pracy, do swobodnego zrzeszania się. Sierpień 1980 r. był wielkim triumfem wiary milionów Polaków w to, iż w życiu jednostki i w życiu narodu ważne są takie wartości jak: prawda, sprawiedliwość, solidarność.
Dzisiaj, po 32 latach sierpniowe postulaty nadal pozostają aktualne i – w wolnej już Polsce – nadal trzeba walczyć o poszanowanie podstawowych praw pracowniczych, związkowych i obywatelskich. Mimo pozytywnych zmian wielu z nas żyje w przekonaniu, że przemiany te nie spełniły oczekiwań. NSZZ „Solidarność” z dużym niepokojem obserwuje rosnące bezrobocie – szczególnie wśród ludzi młodych, poszerzanie stref ubóstwa wśród emerytów i rodzin wielodzietnych, przerzucanie skutków kryzysu na najbardziej potrzebujących wsparcia. Walka z tymi negatywnymi zjawiskami, to wielkie zobowiązanie dla NSZZ „Solidarność”.
W tym szczególnym momencie Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wyraża głębokie oburzenie umieszczeniem przez władze Gdańska napisu Stocznia Gdańska im. Lenina nad bramą nr 2.
Umieszczenie nazwiska przywódcy bolszewickiej rewolucji przywołującego w pamięci mroczny okres zniewolenia jakim był komunizm kompromituje autorów tego pomysłu. Obraża tych, którzy w 1980 r. powstali, by upomnieć się o prawo do życia w wolnym kraju. Brama, która stała się symbolem walki o wolną Polskę, przez którą codziennie przechodzą robotnicy, często uczestnicy strajków z 1980 r. nadal pracujący w Stoczni, nie może być miejscem promowania autora milionowych zbrodni. Miejscem symboli komunizmu i nazizmu powinien być śmietnik historii.
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” z niepokojem śledzi przebieg zdarzeń w Tarnowskiej Fabryce Maszyn. Sytuacja, w której pracodawca w trakcie toczącego się sporu zbiorowego, bez wcześniejszego powiadomienia, z dnia na dzień, zamyka przed pracownikami bramy zakładu – nosi znamiona lokautu, który w polskim porządku prawnym jest niedopuszczalny.
Prezydium KK oczekuje, że organy ścigania, szczególnie prokuratura, niezwłocznie podejmie śledztwo w tej sprawie.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” po zapoznaniu się ze stanowiskami przyjętymi przez Zakładowe Organizacje Związkowe: Zakładów Chemicznych Police S.A., Zakładów Azotowych „Kędzierzyn” S.A. i Zakładów Azotowych w Tarnowie – Mościcach S.A., w związku z ogłoszeniem przez rosyjską Grupę Acron wezwania na zakup akcji Zakładów Azotowych w Tarnowie – Mościcach S.A. w pełni je popiera.
W wyniku wezwania Grupa Acron chce osiągnąć 66% głosów na Walnym Zgromadzeniu, co stanowi zagrożenie dla stabilności zakładów znajdujących się w fazie organizacji i poszukiwania najlepszych rozwiązań dotyczących zarządzania grupą kapitałową po ubiegłorocznych akwizycjach. Komisja Krajowa podziela obawy związków zawodowych oraz pracowników tych Zakładów, publikowane w mediach, że „w chwili obecnej sprzedaż akcji spółki Grupie Acron nie znajduje uzasadnienia, bowiem jej intencje noszą cechy wrogiego przejęcia.”
Wobec powyższego zwracamy się do Ministra Skarbu Państwa, jako głównego akcjonariusza, o podjęcie negatywnej decyzji wobec wezwania firmy Acron.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” sprzeciwia się zmianom w ustawie o zgromadzeniach publicznych dokonanym z inicjatywy Prezydenta RP przez koalicję PO – PSL, ograniczającym podstawowe prawo wolności obywateli – prawo do zgromadzeń publicznych. Wprowadzone zmiany nadają urzędnikom uprawnienia do decydowania o podstawowych swobodach obywateli. Przepisy te zostały zmienione w taki sposób, aby praktycznie uniemożliwić zorganizowanie legalnej manifestacji. Nie znajdują one oparcia w żadnych standardach państwa demokratycznego.
Komisja Krajowa stwierdza ponadto, że zmiany te zostały przyjęte bez konsultacji społecznych, co jest łamaniem obowiązującego w Polsce prawa. Szczególnie jest to rażące dla NSZZ „Solidarność”, dzięki któremu doszło do demokratycznych przemian w Polsce. To kolejny w ostatnim czasie przykład wprowadzania ważnych dla obywateli ustaw z pominięciem dialogu społecznego.
Rządząca koalicja, przerzucając odpowiedzialność na organizatorów manifestacji, zdejmując ją ze służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i porządek publiczny, wprowadzając jednocześnie kary materialne, cofa Polskę do mrocznej przeszłości PRL, oddalając nas od demokratycznego państwa szanującego prawo swoich obywateli do społecznego sprzeciwu.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wzywa Rząd RP do wycofania się z projektu wydłużania wieku uprawniającego do przejścia na emeryturę.
Nie do przyjęcia są argumenty rządu uzasadniające te zmiany. Dotyczy to zarówno powoływania się na czynniki demograficzne, tzn. starzenie się polskiego społeczeństwa – co jest konsekwencją notowanego od lat spadku dzietności oraz jednoczesnym wydłużaniem się trwania życia – jak i straszenie niskim poziomem przyszłych świadczeń emerytalnych obliczanych według formuły zdefiniowanej składki.
„Solidarność” po raz kolejny stwierdza, że mechaniczne podnoszenie wieku emerytalnego nie zastąpi systemowych rozwiązań, których konieczność uznajemy, czego dowodem są przedstawione przez Związek pierwsze projekty ustaw.
Najważniejszym działaniem na rzecz poprawy i stabilizacji systemu emerytalnego powinna być Narodowa Strategia Demograficzna uwzględniająca rozwój polityki prorodzinnej oraz polityki migracyjnej, co w perspektywie 20-30 lat odwróciłoby niekorzystne trendy demograficzne.
Strategia rozwoju ludnościowego Polski powinna wpływać na wszystkie inne strategie narodowe. Z niej muszą wynikać i jej powinny być podporządkowane wszystkie działania i rozwiązania systemowe o charakterze legislacyjnym, instytucjonalno-prawnym, organizacyjnym i fiskalnym. Narodowa Strategia Demograficzna winna być dokumentem posiadającym szerokie poparcie społeczne.
Polski system zabezpieczenia społecznego opiera się w głównej mierze na zasadzie solidaryzmu międzypokoleniowego i tylko w nieznacznej na mechanizmie kapitałowym oraz ustalaniu wysokości świadczeń wynikającej ze zdefiniowanej składki. Świadomość tego, w jaki sposób wydłużenie okresu pracy zarobkowej wpływa na wysokość przyszłego świadczenia stanowi wystarczający czynnik zachęcający ubezpieczonych do odkładania momentu przejścia na emeryturę.
Dla polepszenia funkcjonalności systemu emerytalnego – w tym zmniejszenia kosztów jego utrzymania – konieczne jest zwiększenie przychodów.
W tym celu należy objąć obowiązkiem ubezpieczenia emerytalno-rentowego wszystkie jego tytuły niezależnie od ich charakteru i czasu powstawania, a więc: umowy cywilno-prawne w tym umowy o dzieło, tantiemy autorskie, wynagrodzenie za sprawowanie funkcji członka Rady Nadzorczej spółek, świadczenia i zasiłki przedemerytalne, umowy zlecenia, umowy o świadczenie usług. Konieczne jest również objęcie obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalno-rentowym wszystkich posiadanych przez daną osobę tytułów ubezpieczeniowych, a nie tylko jednego wybranego. Dobrowolność ubezpieczenia powinna dotyczyć uczniów gimnazjów, szkół ponadgimnazjalnych, a także studentów zatrudnionych na podstawie umów cywilno-prawnych.
Podstawą wymiaru składek emerytalno-rentowych osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą muszą być ich rzeczywiste przychody, a nie deklarowane kwoty, będące proporcją prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce, a przynajmniej nie powinny być one mniejsze od przeciętnego wynagrodzenia.
Takie działania nie tylko rzeczywiście poprawią kondycję finansową systemu i zmniejszą obciążenie budżetu państwa, ale również przyczynią się do ograniczenia patologii w samozatrudnieniu i stosowania „umów śmieciowych”. Wpłyną również pozytywnie na wielkość kapitału emerytalnego gromadzonego przez ubezpieczonych, a tym samym na wysokość ich przyszłych świadczeń. Będzie to miało korzystny wpływ na stabilizację zawodową ludzi młodych.
Działania te należy połączyć ze zmianami regulacji prawnych w zakresie pracy tymczasowej. Praca tymczasowa z definicji powinna mieć charakter okresowy i być pomostem do stabilnego zatrudnienia, a nie patologicznie przekształcać się w „wieczną” pracę tymczasową. Konsekwencją naruszenia przesłanek pracy tymczasowej oraz okresu jej wykonywania powinno być przekształcenie terminowej umowy o pracę czy też umowy cywilno prawnej w umowę o pracę na czas nieokreślony. Konieczne jest ograniczenie sytuacji, w której wykonywanie pracy przez pracownika w całości lub w części jest zastępowane jej wykonywaniem przez pracownika tymczasowego.
Niezbędne jest także podjęcie działań na rzecz wydłużenia rzeczywistego wieku aktywności zawodowej i poprawienia fizjologicznych możliwości wykonywania pracy przez osoby w wieku około emerytalnym. Konieczne jest podjęcie działań organizacyjnych i prawnych tworzących system stopniowego wyłączania się tych osób z aktywności zawodowej. Sprzyjać temu powinno skracanie czasu ich pracy i elastyczne dostosowywanie go do ich indywidualnych oczekiwań. Musiałoby to łączyć się z uzupełniającym wypłacaniem częściowego świadczenia emerytalnego w wymiarze proporcjonalnym do skróconego czasu pracy. Ograniczenie obciążeń pracą fizyczną, upowszechnienie mądrego zarządzania wiekiem powinno preferować przedsiębiorców stosujących takie praktyki wobec osób w wieku 50+ w ubieganiu się o zamówienia publiczne.
Jednocześnie należy podjąć działania sprzyjające poprawie stanu zdrowia ogółu społeczeństwa, ze szczególnym uwzględnieniem profilaktyki zorientowanej na wydłużenie zdolności do pracy poprzez:
– zwiększenie środków na cele związane z przeciwdziałaniem wypadkom przy pracy i powstawaniem chorób zawodowych oraz prewencją rentową;
– ustalenie najniższej wysokości odpisu na cele prewencyjne;
– umożliwienie finansowania wieloletnich projektów w obszarze prewencji;
– rozszerzenie pojęcia prewencji o działania wspierające tworzenia bezpiecznych i przyjaznych warunków pracy dla osób w wieku starszym;
– stworzenie możliwości współfinansowania projektów przez pracodawców.
Racjonalne zwiększenie wydatków na te cele nie będzie miało negatywnego wpływu na finanse publiczne, gdyż finansowane byłyby w całości z funduszu wypadkowego, który jako jedyny ma dodatnie saldo wpływów i wydatków oraz stabilną sytuację finansową.
Nierozerwalną częścią tych działań musi być zwiększenie efektywności służb publicznych i instytucji rynku pracy. Stworzenie nadzoru partnerów społecznych nad funduszem pracy (w części pozazasiłkowej) oraz ograniczenie wpływu ministra finansów nad rozporządzaniem wydatkami funduszu pracy jest potrzebą chwili. Zamrażanie depozytów funduszu pracy dla poprawy wyniku budżetowego, w czasie gdy bezrobocie przekracza 13%, jest nieracjonalne i szkodliwe.
Koniecznością jest rozbudowa systemu usług publicznych wspierających rynek pracy w zakresie bezpiecznego transportu, instytucjonalnej opieki nad dziećmi i ludźmi starszymi, kształcenia i dokształcania oraz dostępu do tanich mieszkań na wynajem. Skuteczność tych działań zasadniczo zwiększy mobilność wszystkich uczestników rynku pracy oraz poprawi dostęp do jakościowo lepszych miejsc pracy.
Mając na uwadze dobro wszystkich Polek i Polaków oraz wyzwania rozwojowe stojące przed naszym krajem, wzywamy rząd do powrotu do negocjacji w przedstawionych sprawach. Ich zaniechanie będzie dowodem na brak dialogu, lekceważenie innych opinii i stosowanie polityki siły. Dla tak istotnych zmian konieczne jest zbudowanie szerokiego poparcia społecznego wspartego autorytetem wielu środowisk naukowych, a nie ograniczanie się do formalnych 30-dniowych konsultacji projektu podwyższającego wiek emerytalny.
Domagamy się od Posłanek i Posłów do Sejmu RP odrzucenia projektu ustawy emerytalnej przedłożonego przez rząd. W przeciwnym przypadku wszelkie skutki społecznego protestu będą obciążały rządzącą naszym krajem koalicję.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wyraża głębokie zaniepokojenie narastającymi problemami w branży transportu lotniczego. Dążenie do obniżenia kosztów świadczonych usług i maksymalizacji zysków powoduje pogorszenie warunków pracy oraz brak odpowiednich szkoleń dla zatrudnionych osób. Dodatkowo sytuację pogarszają przepisy umożliwiające świadczenie usług firmom nie posiadającym wykwalifikowanych pracowników ani odpowiedniego sprzętu, których jedynym atutem jest oferowanie usługi o najniższej cenie bardzo niskiej jakości. Ta sytuacja powoduje niebezpieczną i niezdrową konkurencję, której koszty ponoszą w obecnej chwili pracownicy, a w niedługim czasie poniosą pasażerowie.
Komisja Krajowa potępia coraz powszechniejszą praktykę zatrudniania na podstawie umów śmieciowych. Brak stabilizacji zatrudnienia, uwłaczające warunki zatrudnienia oraz uprzywilejowanie jednej grupy zawodowej kosztem innych powoduje odchodzenie z pracy wykwalifikowanych i doświadczonych pracowników. Jako naganną odbieramy również praktykę nakładania zbyt wielu obowiązków, nie zawsze związanych z ich zakresem działania, na służby dyżurne oraz ratownicze przy minimalistycznej obsadzie. Niedopuszczalne jest również podnoszenie wynagrodzeń jednej grupy zawodowej przy równoczesnym obniżaniu wynagrodzeń pozostałym pracownikom zatrudnionym w tej samej firmie. Wszystkie te czynniki wpływają na obniżenie bezpieczeństwa w portach lotniczych i w ruchu lotniczym, co stanowi realne zagrożenie dla pasażerów oraz załóg samolotów.
Dlatego wzywamy Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej oraz Urząd Lotnictwa Cywilnego do podjęcia prac nad nowelizacją prawa lotniczego, której celem będzie zapewnienie:
– zatrudnienia przez pracodawców świadczących usługi szeroko pojętej obsługi pasażersko-bagażowej pracowników posiadających odpowiednie kwalifikacje,
– ograniczenia zatrudniania na podstawie umów o pracę na czas określony oraz umów cywilnoprawnych do niezbędnego minimum,
– zawierania umów przez zarządzających portami lotniczymi z firmami zapewniającymi pracowników i narzędzia niezbędne do świadczenia usług na poziomie zapewniającym bezpieczeństwo,
– ujednolicenie zawodów mających bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo statku powietrznego oraz ich licencjonowanie,
– zwiększenia obsady służb ratowniczych oraz ochrony lotnisk.