Tag: Stanowisko

W 40 rocznicę wydarzeń Radomskiego Czerwca ’76 Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” pragnie złożyć hołd bohaterskim robotnikom Radomia, Ursusa i Płocka za ich wkład w walkę z komunistycznym reżimem.

         25 czerwca 1976 roku robotnicy największych radomskich zakładów, a także robotnicy Płocka i Ursusa opuścili stanowiska pracy. Na ulicach tych miast protestowało dwadzieścia tysięcy ludzi dając wyraz swemu niezadowoleniu z warunków życia, niesprawiedliwego systemu wynagradzania i wysokich kosztów utrzymania.

Podobnie jak  robotnicy w Poznaniu w 1956 roku czy na Wybrzeżu w 1970 roku spotkali się z brutalnymi aresztowaniami, „ścieżkami zdrowia”, drakońskimi wyrokami sądów, pozbawieniem środków do życia, trwającymi długie lata prześladowaniami. Wielu
z nich za swój protest zapłaciło utratą życia, zdrowia. Za swoje bohaterstwo
i błogosławieństwo dla protestujących robotników Radomia życiem zapłacił ks. Roman Kotlarz.

            Dziś, z perspektywy 40  lat, widzimy, że protesty te były potrzebne, że ofiary poniesione przez bohaterów Radomskiego Czerwca ’76 nie były daremne. 

Radomski Czerwiec ’76 był jednym z przystanków na drodze naszego kraju
do odzyskania suwerenności i niepodległości.

Dziękujemy uczestnikom tamtych wydarzeń za odważną  walkę o godność polskich robotników, o uczciwość w życiu społecznym, o prawo do  bezpiecznego życia we własnej ojczyźnie.

Dziękujemy członkom Komitetu Obrony Robotników, Ruchu Obrony Praw Człowieka
i Obywatela, Kościołowi oraz innym osobom, które kierując się solidarnością nie wahały się spieszyć z pomocą prześladowanym i ich rodzinom, którzy wspierali ich materialnie
i duchowo, którzy bronili ich przed komunistycznym wymiarem „sprawiedliwości”. 

28 czerwca 1956 roku na ulice Poznania wyszedł 100-tysięczny tłum. Do robotników Cegielskiego, ZNTK, MPK przyłączali się pracownicy innych zakładów oraz mieszkańcy miasta. Żądali wolności, chleba i sprawiedliwości oraz poszanowania prawa do publicznego wyrażania przekonań religijnych.   

Władza skierowała przeciw nim karabiny i czołgi. Miasto zostało spacyfikowane. Uczestników powstania poddano surowym represjom. Byli aresztowani, skazywani
w haniebnych wyrokach, przez długie lata szykanowani przez służbę bezpieczeństwa, pozbawiani pracy, wyrzucani z uczelni. 

Krwawo stłumione powstanie i ofiara najwyższa – ofiara życia, którą na ołtarzu niepodległej Rzeczypospolitej złożyli pomordowani z rozkazu totalitarnego reżimu, nie poszła na marne. Przyniosła zwycięstwo moralne, które odbiło się szerokim echem w Polsce i poza granicami naszego kraju. Przelana na ulicach Poznania krew była zasiewem wolności.

Z tego pierwszego zrywu wzięły początek następne: Wybrzeże – 1970, Radom – 1976
 i wreszcie robotnicy Lublina, Gdańska, Szczecina, Jastrzębia, a za nimi cała Polska powiedzieli – dość bezprawia. Chcemy Wolności! Poznański Czerwiec 1956 r. był początkiem narodzin „Solidarności”.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” składa hołd bohaterskim robotnikom Poznania, którzy jako pierwsi w powojennej Polsce wystąpili przeciwko komunistycznej władzy.
Ich odwaga i patriotyzm zaowocował po latach upadkiem systemu komunistycznego
i niepodległością Narodu.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” podtrzymuje stanowisko Związku określonew  decyzji Prezydium Komisji Krajowej nr 3/2016 z dnia 5 stycznia 2016 roku w sprawie opinii o prezydenckim projekcie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw, jak również w stanowisku z dnia 18 lutego 2016 r., reprezentatywnych Central Związków Zawodowych stanowiących stronę związków zawodowych Rady Dialogu Społecznego, w sprawie przedmiotowego projektu.

Przywrócenie powszechnego wieku emerytalnego wynoszącego 60 lat dla kobiet  oraz 65 lat dla mężczyzn wychodzi naprzeciw oczekiwaniom społecznym, jak również zmierza do wypełnienia zobowiązań wynikających z umowy programowej, zawartej pomiędzy kandydatem na prezydenta Andrzejem Dudą a Komisją Krajową NSZZ „Solidarność” w dniu 5 maja 2015 roku.

Oczekujemy jednocześnie, że podczas prowadzonych prac parlamentarnych zostanie on uzupełniony o dodatkową możliwość skorzystania z prawa do emerytury bez względu na osiągnięty wiek życia, uzależnionej od stażu pracy – liczonego według okresów opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, niezależnie od formy zatrudnienia. Postulujemy wprowadzenie dla osób legitymujących się: kobiety trzydziestopięcioletnimi, a mężczyźni czterdziestoletnimi okresami składkowymi, możliwości skorzystania z prawa do emerytury, bez konieczności spełnienia innych warunków.

Wnosimy do Rządu RP o uwzględnienie tych rozwiązań w stanowisku rządu do prezydenckiego projektu ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw.

Wyrażamy jednocześnie gotowość do podjęcia konstruktywnych i merytorycznych rozmów w tych kwestiach, jak również w sprawie rozwiązań systemowych dla funkcjonowania systemu ubezpieczeń społecznych.

Mija czterdzieści pięć lat od masakry bezbronnej ludności Wybrzeża. W grudniu 1970 roku, na rozkaz władz partii, nazywającej siebie robotniczą, użyto broni przeciw robotnikom, którzy pragnęli jedynie upomnieć się o godne życie dla siebie i swoich rodzin.  

Winni tej zbrodni nigdy nie zostali i już nie zostaną ukarani. Stanisław Kociołek, ówczesny wicepremier i Wojciech Jaruzelski wówczas minister obrony narodowej, odpowiedzialni za krwawą pacyfikację strajków robotniczych w Szczecinie, Gdyni, Gdańsku i Elblągu, odeszli nie odpowiedziawszy za swoje haniebne decyzje. 

Bezkarność sprawców tamtych wydarzeń  była przyzwoleniem  na kolejną krwawą w swych skutkach decyzję o pacyfikacji strajków górniczych w grudniu 1981 roku.

NSZZ „Solidarność” oddaje hołd wszystkim poległym, pokrzywdzonym i ich rodzinom. Nigdy nie zapomnimy, że również dzięki ich poświęceniu, ich ofierze żyjemy dziś w wolnej Polsce, tę wolność musimy mądrze zagospodarować, jesteśmy im to winni.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” z oburzeniem przyjmuje wiadomość o uhonorowaniu Pana Pedro Pereira da Silva – dyrektora operacyjnego Grupy Jeronimo Martins (właściciela sieci Biedronka) Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.

Order przyznany przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego panu Pedro Pereira da Silva nadawany jest cudzoziemcom i obywatelom polskim stale zamieszkałym za granicą, którzy swą działalnością wnieśli wybitny wkład we współpracę międzynarodową oraz współpracę łączącą Rzeczpospolitą Polską z innym państwami i narodami. Order – jak uzasadniono w komunikacie MSZ – miał zostać przyznany za wkład w rozwój gospodarczy Polski, tworzenie miejsc pracy, zaangażowanie firmy w działalność społeczną i charytatywną oraz znaczący wkład w rozwój stosunków handlowych między Polską, a Portugalią.

Powszechnie wiadomo, że podnoszony w uzasadnieniu wkład w rozwój gospodarczy Polski, od samego początku funkcjonowania sieci Biedronka w Polsce, oparty był na nieograniczonej ekspansji sieci, wypieraniu z rynku rodzimych przedsiębiorstw, łamaniu praw pracowniczych, zmuszaniu do pracy ponad siły i w niebezpiecznych warunkach, a w konsekwencji naruszaniu niezbywalnej godności pracowników. Sieć Biedronka stała się niechlubnym przykładem wyzysku pracowniczego. Od początku istnienia w sieci Biedronka ograniczane były również prawa związków zawodowych. Do dziś sytuacja ta nie zmieniła się. Na przestrzeni ostatnich kilku lat sieć dyskryminowała pracowników z powodu przynależności do związków zawodowych, co zostało udowodnione prawomocnymi wyrokami sadowymi. Dialog z pracodawcą nie istnieje, a spotkania mają charakter incydentalny i nie powodują zmian w warunkach świadczenia pracy. 

Mając na uwadze rażącą rozbieżność między faktycznymi antypracowniczymi i antyzwiązkowymi działaniami sieci Biedronka, a uzasadnieniem przyznania tak wysokiego państwowego odznaczenia dyrektorowi operacyjnemu firmy, Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wyraża pogląd, że w oparciu o Art. 36. Pkt. 1. Ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach należałoby rozważyć możliwość odebrania Orderu Panu Pedro Pereira da Silva.       

ws. Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 14 października 2015 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność potępia ostatnie decyzje Ministra Zdrowia, gwarantujące wzrost wynagrodzenia dla jednej tylko grupy zawodowej, wywołując tym samym uzasadnione protesty środowiska medycznego, konfliktując pracowników i tworząc napięcia społeczne w placówkach zdrowia, tym bardziej, że towarzyszy im łamanie prawa. Analiza Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. oraz Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 14 października 2015 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej prowadzi do wniosku, że przepisy wskazanych rozporządzeń zawierają dyspozycje, w świetle, których jedynym podmiotem reprezentującym stronę pracowniczą, uprawnionym do zawarcia porozumienia, którego treścią ma być kwestia podziału środków na wynagrodzenia pielęgniarek i położnych, będzie związek zawodowy, który zrzesza wyłącznie pielęgniarki i położne. Taka reguła wyklucza z prowadzenia uzgodnień wszystkie inne związki zawodowe działające u danego świadczeniodawcy, który z punktu widzenia prawa pracy jest pracodawcą, bez względu na fakt czy są to związki reprezentatywne, czy zrzeszają największą liczbę pracowników.  Zdaniem Komisji Krajowej naruszają one zasadę równości wyrażoną w Konstytucji. Wręcz dyskryminują członków innych związków zawodowych.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że już na etapie konsultacji obu projektów rozporządzeń, Prezydium Komisji Krajowej w swoich opiniach skierowanych do Ministra Zdrowia wskazywało na wadliwość przedmiotowych przepisów.

Niezrozumiałe zachowanie Ministra Zdrowia zmusiło nas do powiadomienia Prokuratora Generalnego o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przez Ministra Zdrowia Mariana Zembalę przestępstwa określonego w art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. zagrożonego karą grzywny lub karą ograniczenia wolności, jak również złożenia do Trybunału Konstytucyjnego wniosku o zbadanie zgodności wskazanych przepisów
z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Nasz Związek również zrzesza wiele pielęgniarek i położnych, których niskie wynagrodzenia wymagają podwyżek. Nigdy jednak nie będzie naszej zgody na pomijanie innych pracowników w imię czyichś partykularnych interesów. Służba zdrowia, wspólnie pracująca na rzecz pacjenta, musi stanowić kolektyw – nie ma w niej miejsca na rywalizację.

Dlatego jednoznacznie negatywnie oceniamy działania Zarządu Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych, który w sposób świadomy prowadzi do rozbicia współpracy personelu medycznego, w tajemnicy układając się z Ministrem Zdrowia.

NSZZ „Solidarność” działając na rzecz wszystkich pracowników domaga się:

·        wzrostu wynagrodzeń dla wszystkich pracowników zatrudnionych w opiece zdrowotnej zapewnionego w trwałych rozwiązaniach systemowych

·        zerwania z plagą umów śmieciowych oraz zaprzestania wymuszania na pracownikach zawierania umów cywilnoprawnych bądź samozatrudnienia

·        systematycznego zwiększania nakładów finansowych na opiekę zdrowotną ze środków publicznych

·        zaprzestania dalszej komercjalizacji i prywatyzacji sektora ochrony zdrowia.

           Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” uznaje atak tygodnika „Newsweek” na przewodniczącego Związku Piotra Dudę jako atak na cały Związek.

           Członkowie Komisji Krajowej wyrażają swoje całkowite poparcie i solidarność ze swoim przewodniczącym.

W 1980 roku, po 35 latach życia w kraju totalitarnego reżimu, rządzonym przez partię, która jedynie z nazwy była robotniczą, ludzie powiedzieli dość! Dość niskich zarobków, stania w kolejkach, braku mieszkań, przedszkoli, złej służby zdrowia, braku perspektyw i niszczenia godności. Ruszyła lawina protestów, której nie dało się już zatrzymać.  Pierwotne podłoże ekonomiczne strajków dało podwaliny pod żądania związane z brakiem wolności, przemocą władzy wobec obywateli, walką o godność i prawa obywatelskie. Jedność strajkujących, ich nieustępliwość zmusiła rząd PRL do podpisania porozumień w Szczecinie, Gdańsku, Jastrzębiu, których efektem było utworzenie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”.

W 35. rocznicę tych wydarzeń, Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” składa wyrazy szacunku i podziękowania wszystkim, którzy w 1980 roku podnieśli głowy, mieli odwagę przeciwstawić się wszechwładzy komunistycznego reżimu. Upomnieć się o to, aby być gospodarzami we własnym kraju.

Składamy hołd tym, którzy za przynależność do Związku zapłacili najwyższą cenę – życia. Także tym, którzy byli represjonowani, więzieni, zmuszeni do emigracji. Dziękujemy wszystkim bezimiennym ludziom „Solidarności”, trwającym przy swoich przekonaniach i pozostającym niezłomnymi nawet w obliczu represji. Dzięki nim „Solidarność" powstała i trwa.

To dzięki nim wszystkim od ponad 25 lat cieszymy się wolnością. Jednak nadal musimy walczyć o poszanowanie podstawowych praw pracowniczych, związkowych, obywatelskich. O prawo do godności. Do bezpieczeństwa ekonomicznego i socjalnego. Dla zbyt wielu Polaków, przemiany, które zmieniły oblicze nie tylko naszego kraju, ale również Europy i świata – nie spełniły ich oczekiwań. Dla zbyt wielu wolność, znaczy bieda, samotność
i ubóstwo.

Dla Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” ciągle aktualne jest wyzwanie budowy Polski, która będzie domem dla wszystkich jej mieszkańców, w którym panuje solidarność, sprawiedliwość i wzajemna troska o dobro wspólne. By wolność, której fundamentem stał się Sierpień 80 była prawdziwą wolnością dla wszystkich jej obywateli, postulaty tamtego sierpnia muszą pozostać dla nas ideowym drogowskazem
i naszym kredo.