Tag: Stanowisko KK

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” z ogromnym niepokojem obserwuje dotychczasowe  działania przedstawicieli rządu RP dotyczące ewentualnego przyjęcia umowy CETA (ang. Comprehensive Economic and Trade Agreement) w obecnym kształcie. Za całkowicie niedopuszczalne uważamy wdrożenie tak kontrowersyjnego dokumentu bez przeprowadzenia wcześniej jakiejkolwiek publicznej debaty na temat konsekwencji tej decyzji.

            Treść umowy CETA została opracowana bez udziału rządów czy parlamentów państw członkowskich UE, a więc z pominięciem instytucji posiadających demokratyczny mandat oraz poddanych społecznej kontroli obywateli. Brak transparentności podczas prac nad treścią umowy stanowi pogwałcenie elementarnych zasad demokracji.

            CETA jest przedstawiana przez zwolenników umowy jako dokument mający na celu liberalizację handlu i współpracy gospodarczej pomiędzy Unią Europejska a Kanadą. Owa liberalizacja ma teoretycznie przynieść wzrost gospodarczy wszystkim krajom-sygnatariuszom umowy. Jednak pod hasłami wzajemnego otwarcia rynków, zniesienia barier i deregulacji, kryją się konkretne zapisy prawne, które w opinii wielu ekspertów prowadzą do tego, że na rynku pracy, w przemyśle, handlu, usługach, a nawet w służbie zdrowia czy
w edukacji  decyzje  będą należały nie do demokratycznych władz państwa narodowego, lecz do wielkich korporacji. Umowa zmierza do zwiększenia uprawnień międzynarodowych korporacji kosztem ograniczenia praw pracowniczych, konsumenckich i obywatelskich mieszkańców UE oraz Kanady. CETA narusza też w sposób oczywisty suwerenność państw-sygnatariuszy w dziedzinie stanowienia prawa oraz ochrony interesu  publicznego. 

            CETA poprzez mechanizm ICS (ang. Investment Court System, czyli ponadpaństwowy sąd arbitrażowy do rozwiązywania konfliktów korporacje-państwo), daje korporacjom możliwość zaskarżenia praktycznie jakiejkolwiek wewnątrzkrajowej lub wewnątrzwspólnotowej regulacji prawnej, jeśli w ocenie korporacji zagraża ona jej spodziewanym zyskom. Co warte szczególnego podkreślenia, pozwy te będą rozstrzygane przez zewnętrzne trybunały arbitrażowe, czyli z pominięciem systemu sądowniczego funkcjonującego zarówno na poziomie poszczególnych krajów, jak i Unii Europejskiej.
Z kolei poprzez zawarty w umowie mechanizm „współpracy regulacyjnej” korporacje zyskają prawo do bezpośredniego uczestniczenia w procesie stanowienia prawa zarówno na poziomie poszczególnych krajów, jak i Unii Europejskiej.

            Przyjęcie umowy niesie ze sobą również ogromne ryzyko zalania polskiego rynku przez tanią, genetycznie modyfikowaną żywność z Kanady oraz innymi produktami spożywczymi wątpliwej jakości, których obecnie nie można importować do Polski. Kanada jest jednym z trzech największych producentów żywności modyfikowanej genetycznie na świecie. Prawo obecnie obowiązujące w Polsce chroni konsumentów przed taką żywnością. Tania, niskiej jakości żywność z Kanady zagraża  polskiemu rolnictwu, całemu przemysłowi spożywczemu oraz przede wszystkim polskim konsumentom.

            Wielu ekspertów wśród konsekwencji przyjęcia umowy CETA wymienia również wymuszoną przez korporacje konieczność prywatyzacji wszelkich usług publicznych takich jak m.in. edukacja, ochrona zdrowia czy transport publiczny. Jak wynika chociażby z opublikowanych we wrześniu 2016 roku badań amerykańskiego Uniwersytetu Tufts, na skutek przyjęcia CETA Unia Europejska utraci 200 tys. miejsc pracy, a średnie płace pracowników znacząco spadną.

            W ocenie Komisji Krajowej argument, według którego zgoda na obowiązywanie zapisów umowy CETA będzie miała jedynie charakter tymczasowy, w żaden sposób nie rozwiązuje problemu. Nawet okresowe obowiązywanie w naszym kraju opisanych powyżej niebezpiecznych instrumentów zapisanych w umowie CETA, może przynieść nieodwracalne szkody dla polskiej gospodarki oraz polskich obywateli.,

            W związku z powyższym Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” stanowczo sprzeciwia się podpisaniu umowy CETA w obecnym kształcie oraz domaga się od rządu RP podjęcia wszelkich działań zmierzających do zablokowania przyjęcia tej umowy, przeprowadzenia publicznej debaty, przedstawienia przewidywanych korzyści i zagrożeń dla Polski i jej obywateli przed podjęciem ostatecznej decyzji dotyczącej jej ratyfikacji.

W 40 rocznicę wydarzeń Radomskiego Czerwca ’76 Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” pragnie złożyć hołd bohaterskim robotnikom Radomia, Ursusa i Płocka za ich wkład w walkę z komunistycznym reżimem.

         25 czerwca 1976 roku robotnicy największych radomskich zakładów, a także robotnicy Płocka i Ursusa opuścili stanowiska pracy. Na ulicach tych miast protestowało dwadzieścia tysięcy ludzi dając wyraz swemu niezadowoleniu z warunków życia, niesprawiedliwego systemu wynagradzania i wysokich kosztów utrzymania.

Podobnie jak  robotnicy w Poznaniu w 1956 roku czy na Wybrzeżu w 1970 roku spotkali się z brutalnymi aresztowaniami, „ścieżkami zdrowia”, drakońskimi wyrokami sądów, pozbawieniem środków do życia, trwającymi długie lata prześladowaniami. Wielu
z nich za swój protest zapłaciło utratą życia, zdrowia. Za swoje bohaterstwo
i błogosławieństwo dla protestujących robotników Radomia życiem zapłacił ks. Roman Kotlarz.

            Dziś, z perspektywy 40  lat, widzimy, że protesty te były potrzebne, że ofiary poniesione przez bohaterów Radomskiego Czerwca ’76 nie były daremne. 

Radomski Czerwiec ’76 był jednym z przystanków na drodze naszego kraju
do odzyskania suwerenności i niepodległości.

Dziękujemy uczestnikom tamtych wydarzeń za odważną  walkę o godność polskich robotników, o uczciwość w życiu społecznym, o prawo do  bezpiecznego życia we własnej ojczyźnie.

Dziękujemy członkom Komitetu Obrony Robotników, Ruchu Obrony Praw Człowieka
i Obywatela, Kościołowi oraz innym osobom, które kierując się solidarnością nie wahały się spieszyć z pomocą prześladowanym i ich rodzinom, którzy wspierali ich materialnie
i duchowo, którzy bronili ich przed komunistycznym wymiarem „sprawiedliwości”. 

28 czerwca 1956 roku na ulice Poznania wyszedł 100-tysięczny tłum. Do robotników Cegielskiego, ZNTK, MPK przyłączali się pracownicy innych zakładów oraz mieszkańcy miasta. Żądali wolności, chleba i sprawiedliwości oraz poszanowania prawa do publicznego wyrażania przekonań religijnych.   

Władza skierowała przeciw nim karabiny i czołgi. Miasto zostało spacyfikowane. Uczestników powstania poddano surowym represjom. Byli aresztowani, skazywani
w haniebnych wyrokach, przez długie lata szykanowani przez służbę bezpieczeństwa, pozbawiani pracy, wyrzucani z uczelni. 

Krwawo stłumione powstanie i ofiara najwyższa – ofiara życia, którą na ołtarzu niepodległej Rzeczypospolitej złożyli pomordowani z rozkazu totalitarnego reżimu, nie poszła na marne. Przyniosła zwycięstwo moralne, które odbiło się szerokim echem w Polsce i poza granicami naszego kraju. Przelana na ulicach Poznania krew była zasiewem wolności.

Z tego pierwszego zrywu wzięły początek następne: Wybrzeże – 1970, Radom – 1976
 i wreszcie robotnicy Lublina, Gdańska, Szczecina, Jastrzębia, a za nimi cała Polska powiedzieli – dość bezprawia. Chcemy Wolności! Poznański Czerwiec 1956 r. był początkiem narodzin „Solidarności”.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” składa hołd bohaterskim robotnikom Poznania, którzy jako pierwsi w powojennej Polsce wystąpili przeciwko komunistycznej władzy.
Ich odwaga i patriotyzm zaowocował po latach upadkiem systemu komunistycznego
i niepodległością Narodu.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” podtrzymuje stanowisko Związku określonew  decyzji Prezydium Komisji Krajowej nr 3/2016 z dnia 5 stycznia 2016 roku w sprawie opinii o prezydenckim projekcie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw, jak również w stanowisku z dnia 18 lutego 2016 r., reprezentatywnych Central Związków Zawodowych stanowiących stronę związków zawodowych Rady Dialogu Społecznego, w sprawie przedmiotowego projektu.

Przywrócenie powszechnego wieku emerytalnego wynoszącego 60 lat dla kobiet  oraz 65 lat dla mężczyzn wychodzi naprzeciw oczekiwaniom społecznym, jak również zmierza do wypełnienia zobowiązań wynikających z umowy programowej, zawartej pomiędzy kandydatem na prezydenta Andrzejem Dudą a Komisją Krajową NSZZ „Solidarność” w dniu 5 maja 2015 roku.

Oczekujemy jednocześnie, że podczas prowadzonych prac parlamentarnych zostanie on uzupełniony o dodatkową możliwość skorzystania z prawa do emerytury bez względu na osiągnięty wiek życia, uzależnionej od stażu pracy – liczonego według okresów opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, niezależnie od formy zatrudnienia. Postulujemy wprowadzenie dla osób legitymujących się: kobiety trzydziestopięcioletnimi, a mężczyźni czterdziestoletnimi okresami składkowymi, możliwości skorzystania z prawa do emerytury, bez konieczności spełnienia innych warunków.

Wnosimy do Rządu RP o uwzględnienie tych rozwiązań w stanowisku rządu do prezydenckiego projektu ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw.

Wyrażamy jednocześnie gotowość do podjęcia konstruktywnych i merytorycznych rozmów w tych kwestiach, jak również w sprawie rozwiązań systemowych dla funkcjonowania systemu ubezpieczeń społecznych.

Mija czterdzieści pięć lat od masakry bezbronnej ludności Wybrzeża. W grudniu 1970 roku, na rozkaz władz partii, nazywającej siebie robotniczą, użyto broni przeciw robotnikom, którzy pragnęli jedynie upomnieć się o godne życie dla siebie i swoich rodzin.  

Winni tej zbrodni nigdy nie zostali i już nie zostaną ukarani. Stanisław Kociołek, ówczesny wicepremier i Wojciech Jaruzelski wówczas minister obrony narodowej, odpowiedzialni za krwawą pacyfikację strajków robotniczych w Szczecinie, Gdyni, Gdańsku i Elblągu, odeszli nie odpowiedziawszy za swoje haniebne decyzje. 

Bezkarność sprawców tamtych wydarzeń  była przyzwoleniem  na kolejną krwawą w swych skutkach decyzję o pacyfikacji strajków górniczych w grudniu 1981 roku.

NSZZ „Solidarność” oddaje hołd wszystkim poległym, pokrzywdzonym i ich rodzinom. Nigdy nie zapomnimy, że również dzięki ich poświęceniu, ich ofierze żyjemy dziś w wolnej Polsce, tę wolność musimy mądrze zagospodarować, jesteśmy im to winni.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” z oburzeniem przyjmuje wiadomość o uhonorowaniu Pana Pedro Pereira da Silva – dyrektora operacyjnego Grupy Jeronimo Martins (właściciela sieci Biedronka) Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.

Order przyznany przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego panu Pedro Pereira da Silva nadawany jest cudzoziemcom i obywatelom polskim stale zamieszkałym za granicą, którzy swą działalnością wnieśli wybitny wkład we współpracę międzynarodową oraz współpracę łączącą Rzeczpospolitą Polską z innym państwami i narodami. Order – jak uzasadniono w komunikacie MSZ – miał zostać przyznany za wkład w rozwój gospodarczy Polski, tworzenie miejsc pracy, zaangażowanie firmy w działalność społeczną i charytatywną oraz znaczący wkład w rozwój stosunków handlowych między Polską, a Portugalią.

Powszechnie wiadomo, że podnoszony w uzasadnieniu wkład w rozwój gospodarczy Polski, od samego początku funkcjonowania sieci Biedronka w Polsce, oparty był na nieograniczonej ekspansji sieci, wypieraniu z rynku rodzimych przedsiębiorstw, łamaniu praw pracowniczych, zmuszaniu do pracy ponad siły i w niebezpiecznych warunkach, a w konsekwencji naruszaniu niezbywalnej godności pracowników. Sieć Biedronka stała się niechlubnym przykładem wyzysku pracowniczego. Od początku istnienia w sieci Biedronka ograniczane były również prawa związków zawodowych. Do dziś sytuacja ta nie zmieniła się. Na przestrzeni ostatnich kilku lat sieć dyskryminowała pracowników z powodu przynależności do związków zawodowych, co zostało udowodnione prawomocnymi wyrokami sadowymi. Dialog z pracodawcą nie istnieje, a spotkania mają charakter incydentalny i nie powodują zmian w warunkach świadczenia pracy. 

Mając na uwadze rażącą rozbieżność między faktycznymi antypracowniczymi i antyzwiązkowymi działaniami sieci Biedronka, a uzasadnieniem przyznania tak wysokiego państwowego odznaczenia dyrektorowi operacyjnemu firmy, Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wyraża pogląd, że w oparciu o Art. 36. Pkt. 1. Ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach należałoby rozważyć możliwość odebrania Orderu Panu Pedro Pereira da Silva.       

ws. Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 14 października 2015 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność potępia ostatnie decyzje Ministra Zdrowia, gwarantujące wzrost wynagrodzenia dla jednej tylko grupy zawodowej, wywołując tym samym uzasadnione protesty środowiska medycznego, konfliktując pracowników i tworząc napięcia społeczne w placówkach zdrowia, tym bardziej, że towarzyszy im łamanie prawa. Analiza Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. oraz Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 14 października 2015 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej prowadzi do wniosku, że przepisy wskazanych rozporządzeń zawierają dyspozycje, w świetle, których jedynym podmiotem reprezentującym stronę pracowniczą, uprawnionym do zawarcia porozumienia, którego treścią ma być kwestia podziału środków na wynagrodzenia pielęgniarek i położnych, będzie związek zawodowy, który zrzesza wyłącznie pielęgniarki i położne. Taka reguła wyklucza z prowadzenia uzgodnień wszystkie inne związki zawodowe działające u danego świadczeniodawcy, który z punktu widzenia prawa pracy jest pracodawcą, bez względu na fakt czy są to związki reprezentatywne, czy zrzeszają największą liczbę pracowników.  Zdaniem Komisji Krajowej naruszają one zasadę równości wyrażoną w Konstytucji. Wręcz dyskryminują członków innych związków zawodowych.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że już na etapie konsultacji obu projektów rozporządzeń, Prezydium Komisji Krajowej w swoich opiniach skierowanych do Ministra Zdrowia wskazywało na wadliwość przedmiotowych przepisów.

Niezrozumiałe zachowanie Ministra Zdrowia zmusiło nas do powiadomienia Prokuratora Generalnego o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przez Ministra Zdrowia Mariana Zembalę przestępstwa określonego w art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. zagrożonego karą grzywny lub karą ograniczenia wolności, jak również złożenia do Trybunału Konstytucyjnego wniosku o zbadanie zgodności wskazanych przepisów
z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Nasz Związek również zrzesza wiele pielęgniarek i położnych, których niskie wynagrodzenia wymagają podwyżek. Nigdy jednak nie będzie naszej zgody na pomijanie innych pracowników w imię czyichś partykularnych interesów. Służba zdrowia, wspólnie pracująca na rzecz pacjenta, musi stanowić kolektyw – nie ma w niej miejsca na rywalizację.

Dlatego jednoznacznie negatywnie oceniamy działania Zarządu Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych, który w sposób świadomy prowadzi do rozbicia współpracy personelu medycznego, w tajemnicy układając się z Ministrem Zdrowia.

NSZZ „Solidarność” działając na rzecz wszystkich pracowników domaga się:

·        wzrostu wynagrodzeń dla wszystkich pracowników zatrudnionych w opiece zdrowotnej zapewnionego w trwałych rozwiązaniach systemowych

·        zerwania z plagą umów śmieciowych oraz zaprzestania wymuszania na pracownikach zawierania umów cywilnoprawnych bądź samozatrudnienia

·        systematycznego zwiększania nakładów finansowych na opiekę zdrowotną ze środków publicznych

·        zaprzestania dalszej komercjalizacji i prywatyzacji sektora ochrony zdrowia.

           Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” uznaje atak tygodnika „Newsweek” na przewodniczącego Związku Piotra Dudę jako atak na cały Związek.

           Członkowie Komisji Krajowej wyrażają swoje całkowite poparcie i solidarność ze swoim przewodniczącym.

W 1980 roku, po 35 latach życia w kraju totalitarnego reżimu, rządzonym przez partię, która jedynie z nazwy była robotniczą, ludzie powiedzieli dość! Dość niskich zarobków, stania w kolejkach, braku mieszkań, przedszkoli, złej służby zdrowia, braku perspektyw i niszczenia godności. Ruszyła lawina protestów, której nie dało się już zatrzymać.  Pierwotne podłoże ekonomiczne strajków dało podwaliny pod żądania związane z brakiem wolności, przemocą władzy wobec obywateli, walką o godność i prawa obywatelskie. Jedność strajkujących, ich nieustępliwość zmusiła rząd PRL do podpisania porozumień w Szczecinie, Gdańsku, Jastrzębiu, których efektem było utworzenie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”.

W 35. rocznicę tych wydarzeń, Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” składa wyrazy szacunku i podziękowania wszystkim, którzy w 1980 roku podnieśli głowy, mieli odwagę przeciwstawić się wszechwładzy komunistycznego reżimu. Upomnieć się o to, aby być gospodarzami we własnym kraju.

Składamy hołd tym, którzy za przynależność do Związku zapłacili najwyższą cenę – życia. Także tym, którzy byli represjonowani, więzieni, zmuszeni do emigracji. Dziękujemy wszystkim bezimiennym ludziom „Solidarności”, trwającym przy swoich przekonaniach i pozostającym niezłomnymi nawet w obliczu represji. Dzięki nim „Solidarność" powstała i trwa.

To dzięki nim wszystkim od ponad 25 lat cieszymy się wolnością. Jednak nadal musimy walczyć o poszanowanie podstawowych praw pracowniczych, związkowych, obywatelskich. O prawo do godności. Do bezpieczeństwa ekonomicznego i socjalnego. Dla zbyt wielu Polaków, przemiany, które zmieniły oblicze nie tylko naszego kraju, ale również Europy i świata – nie spełniły ich oczekiwań. Dla zbyt wielu wolność, znaczy bieda, samotność
i ubóstwo.

Dla Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” ciągle aktualne jest wyzwanie budowy Polski, która będzie domem dla wszystkich jej mieszkańców, w którym panuje solidarność, sprawiedliwość i wzajemna troska o dobro wspólne. By wolność, której fundamentem stał się Sierpień 80 była prawdziwą wolnością dla wszystkich jej obywateli, postulaty tamtego sierpnia muszą pozostać dla nas ideowym drogowskazem
i naszym kredo.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność" nie zgadza się na obniżenie poziomu  bezpieczeństwa pasażerów, pracowników obsługi linii lotniczych, pracowników lotnisk oraz ludności cywilnej zamieszkującej i pracującej w pobliżu lotnisk zlokalizowanych w Polsce, poprzez zdjęcie z zarządzającego lotniskiem:

–        obowiązku zapewnienia udzielenia niezbędnej pomocy medycznej na lotniskach;

–        zobowiązania do zorganizowania i utrzymania systemu ratownictwa i ochrony przeciwpożarowej lotnisk,

założone w projekcie ustawy „o zmianie ustawy – Prawo lotnicze oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 7.05.2015 r.)”.           

            Tworzenie warunków do outsourcingowania bezpieczeństwa lotniskowego, niezbędnej pomocy medycznej oraz profesjonalnego, szybko działającego ratownictwa przeciwpożarowego, spowoduje rozmycie odpowiedzialności za podstawowe warunki bezpiecznego lotnictwa cywilnego a tym samym jej obniżenia.

            Bezpieczeństwo pasażerów, szybka profesjonalna pomoc medyczna, sprawne ratownictwo w obliczu katastrof lotniczych oraz profilaktyczna ochrona przeciwpożarowa lotnisk muszą być priorytetami dla ustawodawcy a nie, jak to ujęto w uzasadnieniu do projektu, „minimalizowania obciążeń dla podmiotów gospodarczych”.

            Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” żąda od projektodawów, tj. Urzędu Lotnictwa Cywilnego oraz Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju, wycofania się z tych szkodliwych propozycji.