Tag: Decyzja

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia przedstawiony projekt „Założeń do projektu ustawy O przeciwdziałaniu uciążliwości zapachowej”. Nasze zastrzeżenia budzą m.in.:

1. Ustawa regulować będzie kwestie, do których odnosi się m.in. art. 222 ust. 5. Ustawy z dn. 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. 2008, nr 25, poz. 150, z późn. zm.), ustawa z dn. 10 lipca 2007 r. O nawozach i nawożeniu (Dz.U. 2007, nr 147, poz. 1033), art. 7 ustawy z dn. 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. 2006, nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) oraz polska norma PN-EN 13725:2007. Niewłaściwe stosowanie obowiązującego prawa – co zauważa ustawodawca w pkt 4 „Założeń…” – uniemożliwia skuteczne rozwiązanie problemu. Receptą na złe stosowanie prawa nie jest jednak tworzenie kolejnych regulacji, lecz usprawnienie implementacji już funkcjonujących rozwiązań, m.in. norma PN-EN 13725:2007 nie jest właściwie wykorzystywana.
2. Wprowadzenie w życie proponowanej ustawy spowoduje, wg autora „Założeń…”, wzrost obciążenia budżetu państwa i budżetów samorządowych w wysokości ok.
   20 mln/rok. Są to ogromne koszty, których można uniknąć stosując odpowiednio istniejące przepisy.
3. Stosowanie przepisów proponowanych w „Założeniach…” spowoduje obciążenie dodatkowymi kosztami wielu branż generujących miejsca pracy. Lista wymieniona
   w pkt 5 „Założeń…” jest dalece niekompletna – nie wymienia m.in. wielu branż nie związanych z rolnictwem i przetwórstwem żywności. Przedsiębiorstwa działające na terenie kraju nie będą konkurencyjne z podmiotami działającymi za granicą,
   w tym w krajach UE – gdzie występuje brak odrębnych regulacji prawnych dotyczących uciążliwości zapachowej, gdyż ww. kwestie rozwiązywane są
   w ramach stosowania przepisów związanych z projektowaniem i lokalizacją zakładów uciążliwych dla środowiska.
4. Metodą walki z uciążliwościami zapachowymi ostatecznie pozostaną kary (pkt 7.4 „Założeń…”), które mogą być wyjątkowo dotkliwe zwłaszcza dla mikroprzedsiębiorstw i małych przedsiębiorstw, doprowadzając je wręcz do upadku. W opracowaniu, lakonicznie i bez poparcia danymi z odpowiednich badań ekonomicznych, przedstawiono wątpliwe założenie, iż zwiększanie walorów rekreacyjnych wybranych regionów turystycznych zrekompensuje obciążenia finansowe gospodarki kraju wynikające z wprowadzenia dodatkowego, restrykcyjnego przepisu.

Reasumując, wprowadzanie dodatkowej regulacji prawnej – zamiast odpowiedniego wykorzystania zapisów funkcjonujących przepisów prawa – będzie kosztowne dla budżetu państwa (w tym. m.in. WIOŚ-ów) i budżetów samorządów, przede wszystkim zaś zmniejszy konkurencyjność polskiej gospodarki, przez co zagrozi utrzymaniu istniejących miejsc pracy i powstawaniu nowych. Istnieje również zagrożenie, iż w niedalekiej przyszłości ww. przepisy mogą być wykorzystywane do wstrzymywania budowy i rozbudowy zakładów pracy.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi
do projektu Strategii Rozwoju Kapitału Społecznego.

1. Wzmocnienie i upowszechnienie mechanizmów dialogu społecznego.

Nie wyrażamy zgody na osłabienie znaczenia dialogu społecznego poprzez jego instytucjonalną integrację z dialogiem obywatelskim. O randze dialogu społecznego świadczy wskazanie go w preambule do Konstytucji RP jako jednej z zasad leżących u podstaw ustawy zasadniczej. Ustawowo powołane instytucje dialogu społecznego wymagają wzmocnienia poprzez uznanie jego rangi przez stronę rządową.

W dialogu społecznym istotną rolę odgrywa reprezentatywność partnerów społecznych. Dialog społeczny toczy się pomiędzy niezależnymi od siebie finansowo instytucjami, co nie pozostaje bez wpływu na ostateczną jakość porozumień.  Natomiast dialog obywatelski, ze względu na uczestnictwo w nim organizacji pozarządowych, których działanie finansowane jest ze środków publicznych, obarczony jest ryzykiem wywierania nacisku ze strony oferenta środków publicznych na strony dialogu.

2. Wspieranie rozwoju przedsiębiorczości społecznej i innych form przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu i zawodowemu.

Popieramy konieczność wsparcia rozwoju przedsiębiorczości społecznej, jako elementu walki z wykluczeniem społecznym. Jednakże dotychczasowe doświadczenia wskazują na zbyt powolny proces tego rozwoju.  Wspomniana w strategii propozycja ustawy  o przedsiębiorczości społecznej od roku jest w fazie projektowej, a instrumenty do realizacji jej celów nie znajdują pokrycia w finansach państwa. Trudno też w projekcie Strategii  dostrzec nowe rozwiązania dotyczące rozwoju różnych form przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu, co świadczy o małym zaangażowaniu autorów Strategii w ten obszar.

3. Wspieranie poradnictwa prawnego i obywatelskiego

Pozytywnie  oceniamy uznanie konieczności wprowadzenia do systemu prawnego nowego aktu prawnego dotyczącego kompleksowego systemu wsparcia ze strony państwa dla poradnictwa prawnego i obywatelskiego. Zauważamy jednak, że w 2005 r. do Sejmu został złożony rządowy projekt ustawy o dostępie do nieodpłatnej pomocy prawnej przyznawanej przez państwo osobom fizycznym, nad którym prace niestety zatrzymały się przed trzecim czytaniem.

4. Zwiększenie dostępności treści edukacyjnych, naukowych i kulturowych w domenie publicznej

Na całkowitą aprobatę zasługują plany zwiększenia dostępu do twórczości osobom niepełnosprawnym, w szczególności niewidomym lub niesłyszącym.

Również wspieramy działania skierowane na zmniejszanie zakresu „wykluczenia cyfrowego”. Twórcy strategii piszą o urządzeniach odtwarzających tekst pisany zwanych „czytakami”. Zauważyć należy, iż „czytak” jest znakiem towarowym jednego z producentów tych urządzeń. W przeszłości sam dostęp do urządzenia był ograniczony ze względu na jego wysokie koszty, zaś utwory odtwarzane na tym urządzeniu były kodowane w celu uniemożliwienia dostępu do nich osobom korzystającym z innych urządzeń czytających. Taka praktyka budziła sprzeciw części środowiska osób niewidomych. Z tego powodu, aby uniknąć zbędnych komplikacji prawnych i niewłaściwych skojarzeń, proponujemy usuniecie słowa „czytak” ze strategii, pozostawiając samą definicję urządzenia.

Wielość zadań i obszarów, a także istota zmian w nich proponowanych (oświata, prawo medialne, prawo cywilne, i in.) może okazać się elementem, który będzie przeszkodą dla osiągnięcia celów projektowanej Strategii. Wątpliwości te pogłębia fakt, że Strategia, choć powołuje się na Strategię Europa 2020, nie zawiera w istocie konkretnej perspektywy czasowej realizacji celów ani źródeł ich finansowania.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” postanawia cofnąć rekomendację następującym przedstawicielom NSZZ „Solidarność”:

* Krzysztof Dośla – członek zespołu problemowego ds. rozwoju dialogu społecznego;

* Jacek Smagowicz – członek zespołu problemowego ds. polityki gospodarczej
i rynku pracy oraz członek zespołu problemowego ds. Zrewidowanej Europejskiej Karty Społecznej,

–       powołać następujących przedstawicieli NSZZ „Solidarność”:

* Andrzej Konecki – członek zespołu problemowego ds. rozwoju dialogu społecznego;

* Zdzisław Maszkiewicz – członek zespołu problemowego ds. polityki gospodarczej i rynku pracy;

* Waldemar Bartosz – członek zespołu problemowego ds. Zrewidowanej Europejskiej Karty Społecznej.

W związku ze złożoną rezygnacją przez Pana Jacka Smagowicza Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza Pana Jarosława Lange – Przewodniczącego Zarządu Regionu „Wielkopolska” – jako przedstawiciela NSZZ „Solidarność”  do prac w Naczelnej Radzie Zatrudnienia.

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w związku z pismem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 kwietnia 2011 r., znak DZiK-VI-632-219-37/10/ISk w sprawie uzupełnienia sprawozdania z wyników zbiórki publicznej
na rewaloryzację Sali BHP,  upoważnia:

1. Bogdana Bisia – Zastępcę Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”
2. Jerzego Jaworskiego – Skarbnika Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”

do podpisania rozliczenia z wyżej wymienionej zbiórki.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” postanawia desygnować
do zespołu partnerów społecznych ds. problematyki nękania i przemocy w miejscu pracy, ustanowionego zgodnie z zapisami Wspólnej deklaracji partnerów społecznych z dnia
24 marca 2011 r. następujących przedstawicieli Związku:

– Janusza Łaznowskiego

– Barbarę Surdykowską.

Decyzja do użytku służbowego

Decyzja do użytku służbowego

Decyzja do użytku służbowego