Tag: Decyzja

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej.I. Zmianyzwiązane ze zwiększeniem odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla nauczycieli i fundusze socjalne dla osób uprawnionych do zaopatrzenia emerytalnego służb mundurowych oraz członków ich rodzin (art. 1)
Projekt ustawy zakłada zwiększenie wysokości odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla nauczycieli od dnia 1 lipca 2023 r. – w terminie do dnia 30 września 2023 r. Odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla nauczycieli jest ustalany w wysokości określonej jako iloczyn planowanej liczby nauczycieli w przeliczeniu na pełny wymiar zajęć i 110% kwoty bazowej stanowiącej podstawę wyliczania średnich wynagrodzeń nauczycieli w dniu 1 stycznia danego roku – art. 53 ust. 1 ustawy Karty Nauczyciela.
Po zmianach odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla nauczycieli ma być dokonywany:
• od 1 stycznia 2023 r. do 30 czerwca 2023 r. – w oparciu o kwotę bazową z dnia 1 stycznia 2019 r., w wysokości 3.045,21 zł;
• od 1 lipca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. – w oparciu o kwotę bazową z dnia 1 stycznia 2021 r., w wysokości 3.537,80 zł (czyli o 16,18% wyższe).
Prezydium KK zwraca uwagę na fakt, iż zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 53 ust. 1a ustawy Karta Nauczyciela nauczycielowi do końca sierpnia każdego roku wypłacane jest świadczenie urlopowe w wysokości odpisu podstawowego, o którym mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, ustalonego proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy i okresu zatrudnienia nauczyciela w danym roku szkolnym.
W literaturze przedmiotu podkreśla się, że nie ma przeszkód, aby nauczyciele otrzymali świadczenie w czerwcu, przed wakacjami i urlopem wypoczynkowym (tak. M. Szymańska [w:] A. Barański, J. Rozwadowska-Skrzeczyńska, M. Szymańska, Karta Nauczyciela. Komentarz, wyd. X, WKP 2018, art. 53), co stanowi w naszej ocenie częstą praktykę szkolną (przypis – KSOiW). Istotne w tym aspekcie jest również to, że środki które pozostaną na rachunku zakładowego funduszu świadczeń socjalnych po wypłaceniu świadczenia urlopowego, przeznaczone są na działalność socjalną prowadzoną zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Regulamin zakładowego funduszu świadczeń socjalnych może przewidywać wypłacanie nauczycielom – niezależnie od świadczenia urlopowego – określonej kwoty z tytułu tzw. wczasów pod gruszą. Biorąc pod uwagę powyższe, zasadne jest doprecyzowanie przepisów statuujących sposób wyliczenia świadczenia urlopowego dla nauczycieli w roku 2023 w ten sposób, aby rzeczone świadczenie było wypłacone w podwyższonej wysokości.
Ponadto Prezydium KK domaga się odmrożenia odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla szkolnictwa wyższego wg podstawy na rok 2021 poprzez zmianę art. 262 ustawy wprowadzającej ustawę z dnia 20 lipca 2018 roku Prawo szkolnictwie wyższym. II. Propozycje dotyczące przyznania nagród specjalnych z okazji 250 rocznicy utworzenia Komisji Edukacji Narodowej (art. 2)
Prezydium KK wnosi o uwzględnienie w projekcie nowelizacji ustawy okołobudżetowej na 2023 rok nagród specjalnych z okazji 250 rocznicy utworzenia Komisji Edukacji Narodowej w wysokości 1125 zł dla pracowników szkolnictwa wyższego (ustalenia wynikające z porozumienia NSZZ „Solidarność” z rządem z dnia 7 czerwca 2023 r.).

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do projektu Ministerstwa Rodziny i Polityki Społecznej sprawozdania rocznego z realizacji Krajowego Planu działań na Rzecz Zatrudnienia w roku 2022 („KPDZ”).

1. W zakresie analizy sytuacji na rynku pracy za rok 2022 autorzy sprawozdania podkreślają, że w Polsce mamy bardzo dobrą sytuację oraz że w tym okresie notowano stały spadek liczby zarejestrowanych bezrobotnych (z 895,2 tys. w końcu 2021 r. do 812,3 tys. w końcu 2022 r.), jak i stopy bezrobocia rejestrowanego (z 5,8% do 5,2%). W sprawozdaniu wskazuje się również na poprawę sytuacji na rynku pracy w kontekście spadku liczby osób długotrwale bezrobotnych. Prezydium Komisji Krajowej ponownie podkreśla, że stopa bezrobocia w Polsce nie jest najbardziej wymiernym wskaźnikiem oceny sytuacji na rynku pracy w Polsce. Oczywiście z perspektywy osób poszukujących pracy jest on w chwili obecnej korzystny, jednakże oceniając sytuację całościowo należy pod uwagę brać również wskaźnik dzietności i to jak działania podejmowane w roku ubiegłym będą wpływały na obraz polskiego rynku pracy w przyszłości. Według danych opublikowanych 1 lutego 2023 r. stopa bezrobocia według Eurostat, pod koniec 2022 roku wyniosła w Polsce 2,9%. (wobec 6,1% w Unii Europejskiej i 6,6% w strefie EURO). Według tych danych Polska wraz z Niemcami zajęła drugie, po Czechach (2,3%), miejsce pod względem najniższej stopy bezrobocia w UE. Jednocześnie autorzy projektu sprawozdania zapominają o znacznym problemie demograficznym występującym w naszym kraju. Wskaźnik stopy bezrobocia może być zniekształcony poprzez dane dotyczące liczby osób wchodzących dopiero na rynek pracy oraz np. osób opiekujących się dziećmi. W tym zakresie nadal nierozwiązany jest problem łączenia pracy z życiem rodzinnym, zwłaszcza w przypadku kobiet i to pomimo bardzo niskiego współczynnika dzietności. Pozytywnie należy ocenić program MALUCH+ jednakże nie może on stanowić jedynego i kluczowego działania w tym zakresie. Pamiętać jednocześnie należy, że ww. trend jest bardzo niekorzystny gdyż tzw. współczynnik zastępowalności demograficznej wynosi 2.1. W tym zakresie istnieją istotne wyzwania i zagrożenia dla polskiego rynku pracy, na temat których przedmiotowy projekt sprawozdania z realizacji KPDZ milczy.
2. W zakresie zadania o tytule: „Rozwój rynku mieszkań na wynajem, społecznego budownictwa czynszowego oraz budownictwa socjalnego i komunalnego”, Prezydium Komisji Krajowej stwierdza, że w okresie sprawozdawczym w niewielkim zakresie realizowano działania związane z rozwojem rynku mieszkań na wynajem oraz zwiększeniem liczby mieszkań dostępnych dla osób o niskich i przeciętnych dochodach. Według stanu na koniec 2022 r. w ramach działań spółki PFR Nieruchomości wybudowano 3 468 lokali mieszkalnych a w budowie znajdowało się kolejne 1 571 lokali, co należy uznać za wynik bardzo słaby i niemający większego znaczenia w kontekście sytuacji mieszkaniowej w Polsce. Sytuacja ta jest tym bardziej trudna dla polskich rodzin, że rynek mieszkań musi zaspokoić również potrzeby cudzoziemców napływających do Polski, a co za tym idzie liczba dostępnych mieszkań zmalała, a koszty związane z najmem wzrosły. W projekcie sprawozdania tego aspektu nie uwzględniono i nie przedstawiono działań uwzględniających napływ cudzoziemców pod kątem potrzeb lokalowych.
3. Przy opiniowaniu projektu KDPZ na rok 2022 Prezydium Komisji Krajowej zwracało uwagę na problem zmian na rynku pracy, który dotyczy również rozwoju sztucznej inteligencji, cyfryzacji oraz automatyzacji pracy. Zwłaszcza przy prostych pracach wykonywanych przy produkcji, gdzie pracownicy są najbardziej narażeni na ryzyko utraty pracy. Należy pamiętać, że na podstawie wskaźników OECD (https://data.oecd.org/) dotyczących rynku pracy można stwierdzić, że Polska jest jednym z najmniej bezpiecznych zawodowo krajów Europy, tzn. jest krajem, w którym zachwiane jest bezpieczeństwo ekonomiczne związane z ryzykiem utraty pracy i kosztem tej utraty ponoszonym przez pracowników. Jeżeli okażą się rzeczywiste przewidywania autorów Polityki przyjętej przez Radę Ministrów dotyczącej: „rozwoju Sztucznej Inteligencji w Polsce od roku 2020”, a mianowicie, że sztuczna inteligencja połączona z automatyką może doprowadzić przy wykorzystaniu już istniejących możliwości technologicznych do tego, że w 2030 roku 49% czasu pracy w Polsce może zostać zautomatyzowane, to w planie działania należało szczegółowo opisać środki zaradcze mające na celu przeciwdziałanie bezrobociu wynikającemu z tego zjawiska. W planie tego nie uczyniono i konsekwentnie sprawozdanie na ten temat milczy, dotykając jedynie cyfryzacji w kontekście umiejętności posługiwania się tymi instrumentami przez pracowników. Tymczasem w projekcie sprawozdania z realizacji KPDZ ogólnie podkreśla się promocję zmian kwalifikacji zawodowych oraz możliwość powstania nowych obecnie nieznanych nam zawodów, z uwagi na rozwój technologiczny, dość eufemistycznie wskazuje się na teoretycznie możliwie zwiększenie zatrudnienia osób niepełnosprawnych pomimo tego, że obecnie poziom aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych jest bardzo niski i pod koniec 2022 r. aktywny zawodowo pozostawał jedynie co 3 niepełnosprawny w wieku produkcyjnym (Wg badań GUS BAEL IV kwartał 2022).
4. W zakresie rozwoju publicznych służb zatrudnienia wskazać należy, że niewątpliwie cyfryzacja jest konieczna, jednakże nie zastąpi ona innych form usprawnienia urzędów pracy. Tymczasem zarówno przepisy regulujące organizację publicznych służb zatrudnienia jak również przepisy dotyczące usług i instrumentów rynku pracy są nieadekwatne do sytuacji na rynku pracy. Publiczne służby zatrudnienia sygnalizują to od kilku lat. Należy wyraźnie zaznaczyć, że to nie urzędy pracy tworzą miejsca pracy a pracodawcy, dlatego też zmiana przepisów wspierających pracodawców jest niezbędna. Dofinansowania dla pracodawców nie uwzględniają wzrostu cen, wynagrodzeń, inflacji itp. i nie stanowią zachęty do tworzenia nowych miejsc pracy i oferowania godnych wynagrodzeń. Publiczne służby zatrudnienia stały się w znacznym zakresie urzędami do wypełniania licznych formalności, wprowadzania danych do systemów. Aktywizacja bezrobotnych to niewielka część działalności publicznych służb zatrudnienia i to wymaga zmian. Jednocześnie nadal efektywność publicznych służb zatrudnienia mierzona jest efektywnością kosztową i zatrudnieniową. Trudno bowiem dla badania tej efektywności porównywać lokalne rynki pracy przy tak znacznym zróżnicowaniu terytorialnym.
5. Odnosząc się do działań związanych z zatrudnieniem Prezydium Komisji Krajowej podkreśla, że wskaźniki opisujące rynek pracy są mierzalne a w projekcie sprawozdania bardzo niewielka liczba opisanych działań jest zaprezentowana poprzez bezpośredni wpływ na rynek pracy w tym liczbę osób, które podjęły zatrudnienie (np. w wyniku realizowanych programów mieszkaniowych, czy z obszaru ekonomii społecznej).
6. W zakresie celu pod nazwą: „Efektywne i ukierunkowane zarządzania migracjami zarobkowymi”, a w szczególności działania kierunkowego polegającego na wspieraniu mobilności zawodowej w ramach EURES, Prezydium Komisji Krajowej wskazuje, że z ostrożnością należy podejść również do realizowanego w roku 2022 programu Europejskiego Urzędu ds. Pracy (ELA) pod nazwą „Praca przez cały rok”, który ma zwracać uwagę na potrzebę rozpowszechniania informacji na temat sprawiedliwych  i bezpiecznych warunków pracy pracowników sezonowych, którzy zatrudniani są w krajach Unii Europejskiej. Przedsięwzięcie to adresowane jest do pracowników oraz pracodawców, oferujących pracę sezonową. Głównym celem projektu jest promocja zarejestrowanej pracy sezonowej i zwalczanie pracy sezonowej niezadeklarowanej. Należy jednak pamiętać, iż program ten dotyczy zasadniczo migracji zarobkowej w ramach UE i może skutkować przyspieszonym odpływem pracowników sezonowych z Polski do innych krajów UE. Problem powyższy podczas prowadzenia tego programu zgłosiła także Bułgaria, Rumunia i inne kraje Europy Wschodniej. Nie sposób nie zauważyć, że w projekcie sprawozdania w ogóle nie odniesiono się do kwestii udziału Polski w przedmiotowym przedsięwzięciu, nie opisano jego przebiegu oraz skutków i ewentualnych dalszych zadań z nim związanych.
7. Ostatecznie nie sposób pominąć danych zawartych na stronie 70 projektu sprawozdania, z których wynika znaczący wzrost zatrudnienia osób w ramach umów cywilnoprawnych, wzrost ten nosi znamiona trendu, który trwał np. w latach 2020/2021 i jak widać trwa również obecnie. Dane te przeczą opisywanym wielokrotnie działaniom i celom. Stąd należy rozważyć podjęcie dalej idących rozwiązań prawnych, które będą zmierzały do zastępowania umów śmieciowych, umowami o pracę, tworzącymi stabilne i bezpieczne warunki pracy i płacy.
8. Dane o zatrudnieniu osób z niepełnosprawnościami w KPDZ ujęto jedynie za 4 kwartał 2022 r. Nie jest to wystarczająco miarodajne. Uważamy, że dane te powinny być oparte o średnioroczne dane a nie wybrany jeden kwartał. Ponadto zauważalny jest spadek liczby pracujących niepełnosprawnych w liczbach bezwzględnych w stosunku do poprzedniego roku (29 000 pracujących tj. jest o ponad 5 %). Mając na względzie bardzo dobrą sytuację na rynku pracy, dane te są niepokojące. Prezydium KK NSZZ „Solidarność” od wielu lat apeluje o zatrzymanie procesu likwidacji Zakładów Pracy Chronionej i wprowadzenie modelu stałej waloryzacji dofinansowań do pracy osób niepełnosprawnych. Uważamy, że otwarty rynek nie jest w stanie przyjąć wszystkich osób niepełnosprawnych chętnych
   do pracy, a wprowadzenie stałego mechanizmu waloryzacji opartego np. o określony procent przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej może powstrzymać proces upadania ZPCH. Ponadto przeszkodą w aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych są progi dochodowe przy tzw. „dorabianiu” do renty zaczynające się od 70 % przeciętnego wynagrodzenia.

Mając na uwadze całokształt przedstawionych uwag Prezydium Komisji Krajowej dostrzega konieczność uzupełniania projektu sprawozdania rocznego z realizacji KPDZ w 2022 roku i ujęcia w nim powyższych kwestii.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do zmian w projektowanym rozporządzeniu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 14 czerwca 2023 r. w sprawie udzielania pomocy na usamodzielnienie, kontynuowanie nauki oraz zagospodarowanie, które określa sposób wyliczania wysokości pomocy pieniężnej na usamodzielnienie dla osoby usamodzielnianej opuszczającej poszczególne placówki, w kwocie zależnej od okresu pobytu w danej placówce.

Zmiana ma charakter techniczny i polega na dodaniu w § 5 ust. 2 projektu rozporządzenia nowej placówki, tj. okręgowego ośrodka wychowawczego, co stanowi dostosowanie do zmienionych przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2023 r. poz. 901) oraz ustawy z dnia 9 czerwca 2022 r. o wspieraniu i resocjalizacji nieletnich (Dz. U. poz. 1700), które weszły w życie 1 września 2022 r.

(do użytku służbowego)

(do użytku służbowego)

(do użytku służbowego)

(do użytku służbowego)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagido projektu ustawy Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 31 maja 2023 r. o zmianie ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.
Projekt zakłada podwyższenie świadczenia wychowawczego do kwoty 800 zł od dnia1 stycznia 2024 roku. Projektodawca zauważa konieczność dostosowania kwoty świadczenia wychowawczego do obecnych potrzeb polskich rodzin.
Prezydium KK zgadza się ze stwierdzeniem, że kwota świadczenia wychowawczego zmieniła swoją wartość, co przekłada się na ograniczenie skuteczności tzw. Programu 500+ w zakresie podstawowych jego celów: ochrony dzieci przed ubóstwem i wyrównywania szans najuboższych rodzin. Prezydium KK wskazuje jednocześnie, że równie istotnym elementem ochrony rodzin z dziećmi przed ubóstwem jest system świadczeń rodzinnych w Polsce, tym bardziej, że obejmuje on rodziny, które są dotknięte niedostatkiem. Należy przypomnieć, że o ile świadczenie wychowawcze trafia do wszystkich dzieci w Polsce, czyli także do tych, dla których nie zmienia ono sytuacji dochodowej, o tyle świadczenia rodzinne kierowane są do rodzin z dziećmi o najniższych dochodach i to właśnie one doświadczają najgłębiej skutków dynamicznego wzrostu cen w ostatnich latach. Należy zauważyć, że zgodnie z danymi GUS (Sytuacja gospodarstw domowych w 2022 r. w świetle wyników badania budżetów gospodarstw domowych) wydatki gospodarstw domowych pierwszej grupy kwintylowej w 2022 r. stanowiły 159 % dochodów rozporządzalnych tych gospodarstw (wobec 149,5 % w 2021 r.), co oznacza, że właśnie w tych grupach potrzeby wsparcia są największe, gdyż wydatki w tej grupie rosną szybciej niż dochody. Tymczasem, pomimo negatywnego wspólnego stanowiska strony społecznej w Radzie Dialogu Społecznego z dnia 15 czerwca 2021 r., kwoty wsparcia z systemu świadczeń rodzinnych nie zostały zmienione już od 2018 roku, a kryteria dochodowe do nich uprawniające od 2015 roku, a kolejny termin weryfikacji tych kwot przypada na rok 2024 ze skutkiem od roku 2025.
Prezydium KK przypomina także, że przedłożony w grudniu 2015 r. do zaopiniowania przez partnerów społecznych projekt ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci zawierał przepisy regulujące zasady weryfikacji kwoty świadczenia. Bez uzasadnienia odstąpiono od tego mechanizmu, a obecnie projektowana nowelizacja nie wprowadza stałej zasady waloryzacji świadczenia wychowawczego, co prowadzi do wniosku, że projektodawca pomimo świadomości istoty czuwania nad adekwatnością wysokości kwoty ignoruje potrzebę ustalenia jasnych zasad jego zwiększania. Zdaniem Prezydium KK należy wprowadzić do ustawy zasady weryfikacji wysokości świadczenia wychowawczego, tak aby zapewnić adekwatność kwoty świadczenia do sytuacji społeczno-gospodarczej kraju, niezależnie od kalendarza wyborczego.
Należy zauważyć, że uzasadnienie projektu nie zawiera wyjaśnienia, dlaczego kwota świadczenia powinna wzrosnąć o 60%. Biorąc pod uwagę dodatkowy koszt dla budżetu w wysokości 24 mld zł rocznie, takie uszczegółowienie stanowi konieczność, tym bardziej że art. 6 zmienianej ustawy, uprawnia Radę Ministrów do wydania rozporządzenia o zwiększeniu kwoty świadczenia, biorąc pod uwagę prognozowany wskaźnik inflacji na dany rok. Zdaniem Prezydium KK właśnie taka wytyczna powinna zostać uwzględniona w kształtowaniu wysokości świadczenia.
Uwaga szczegółowa:
W art. 1 pkt 3 projektowanej ustawy nadaje się uprawnienia ministrowi właściwemu ds. rodziny do przekazywania osobie otrzymującej świadczenie na wskazany przez nią adres zamieszkania lub adres poczty elektronicznej informacje związane z uprawnieniami dla rodzin. Nie wskazuje się czego dokładnie mają informacje dotyczyć ani z jaką częstotliwością mają one trafiać do adresatów. Zdaniem Prezydium KK, zakres uprawnienia powinien
być uszczegółowiony, tak aby przekazywane były, przede wszystkim, informacje o możliwym wsparciu, na każdym etapie rozwoju dziecka i np. w formie linku do ogólnodostępnej strony administrowanej przez MRiPS. Natomiast informacja powinna być kierowana do opiekunów dzieci, którzy ubiegają się o świadczenie wychowawcze po raz pierwszy oraz przy okazji informacji o przyznaniu świadczenia. Należy pamiętać, że taka kampania informacyjna może okazać się niepełna z uwagi na fakt, że samorządy także dysponują zróżnicowaną ofertą skierowaną do rodzin i należy rozważyć czy to zadanie nie powinno zostać zlecone właśnie samorządom.
Na krytykę zasługuje także umożliwienie wysyłania informacji na adres zamieszkania, podczas gdy wnioski o przyznanie świadczenia składa się jedynie drogą elektroniczną. Niejednokrotnie podkreślano, że wysyłka informacji w tradycyjnej formie generuje wysokie koszty dla ZUS, co tym bardziej budzi wątpliwości co do zasadności możliwości takiego rozwiązania, tym bardziej, że informacja jest fakultatywna. Prezydium KK wnosi o odstąpienie od możliwości wysyłania dodatkowych informacji na adresy zamieszkania świadczeniobiorców.

(do użytku służbowego)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje projekt Rozporządzenia Ministra Rodziny i Polityki Społecznej zmieniającego rozporządzenie w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (nr projektu 135).

 Dokonując analizy przedstawionego projektu rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w  monitory ekranowe należy przede wszystkim podkreślić, że jak wskazano w uzasadnieniu do ww. projektu aktu prawnego, ma on na celu dostosowanie brzmienia aktualnego rozporządzenia do zmian technologicznych, które nastąpiły od czasu jego wydania. Jest to z pewnością słuszne założenie, zatem proponowane zmiany powinny faktycznie odzwierciedlać daleko posunięty postęp technologiczny, mający znaczący wpływ na sposób organizacji stanowisk pracy. Jednak projekt rozporządzenia zmieniającego posiada dwa zasadnicze mankamenty: odnosi się jedynie do kilku wybranych aspektów zmian technologicznych wpływających na sposób organizacji stanowisk pracy, oraz nie uwzględnia potrzeby zmiany aktualnego aktu wykonawczego w kierunku jego odporności na przyszłe zmiany technologiczne w świecie pracy, które postępują w szybkim tempie.

Problemy te dostrzegła Komisja Europejska już w 2017 roku zlecając przegląd dyrektywy 90/270/EWG. Aktualnie prowadzone są daleko zaawansowane prace nad nowelizacją tego aktu prawa unijnego na forum trójstronnego Komitetu Doradczego ds. BHP Komisji Europejskiej (ACSH), kompleksowo uwzględniające wszystkie aspekty organizacji stanowisk pracy, które są kształtowane przez dynamiczny rozwój narzędzi teleinformatycznych i form świadczenia pracy. Dlatego też rozsądniejszym postępowaniem ze strony Ministra właściwego ds. pracy (dalej Minister) byłoby wstrzymanie się ze zmianami aktualnie obowiązującego rozporządzenia do czasu wydania przez ACSH wiążącej dla Komisji Europejskiej opinii  w sprawie nowelizacji dyrektywy 90/270/EWG. Opinia ta jest zaplanowana na drugie półrocze 2023 roku. W konsekwencji spowoduje to konieczność ponownego uruchomienia procedury zmierzającej do wydania kolejnego rozporządzenia zmieniającego, uwzględniającego nowelizację aktu unijnego, o którym wyżej mowa.

Niezależnie od powyższych rozważań Prezydium KK NSZZ „Solidarność” pragnie przekazać następujące uwagi do przedstawionego projektu rozporządzania zmieniającego.

1. Definicja stanowiska pracy zawarta w projektowanym § 2 pkt 2 lit a) powinna również uwzględniać wszelkie nowoczesne urządzenia mobilne służące do świadczenia pracy, takie jak laptop, tablet, urządzenia wyposażone w interfejs człowiek – maszyna, czy też roboty coraz powszechniej występujące w środowisku pracy.

Zasadniczo, ze względu na dynamiczny postęp technologiczny w zakresie urządzeń komputerowych, bardziej właściwe byłoby posłużenie się w definicji stanowiska pracy jednolitym terminem „narządzi teleinformatycznych”, co zagwarantuje aktualność definicji w nadchodzących dekadach.

Jednocześnie, obowiązki BHP na stanowiskach pracy wyposażonych w narzędzia teleinformatyczne powinny być również rozszerzone na pracowników realizujących zadania w ramach nowych form pracy, zatem powinna być stosowana tak w siedzibie pracodawcy jak i poza nią,  w tym w miejscu zamieszkania pracownika w przypadku pracy zdalnej.

Ponadto, brak jest uzasadnienia, dlaczego projektowane zmiany wprowadzają opcjonalne wyposażenia stanowiska pracy w podnóżek (§ 2 pkt 2 lit c). Praktyka wskazuje, że pomimo aktualnie obowiązujących przepisów, stanowiska pracy nie są standardowo wyposażone w podnóżki. Wprowadzenie fakultatywnego obowiązku (zależnego od wniosku pracownika – słowo ‘życzenie’ jest zupełnie nieodpowiednie – pkt 7 załącznika do projektowanego rozporządzenia zmieniającego) sprawi, że pracownicy będą mieli jeszcze bardziej ograniczony dostęp do tego ergonomicznego wyposażenia stanowiska pracy.

2. Projektowane rozporządzenie zmieniające nie uwzględnia zmiany definicji pracownika (§ 2 pkt 4 aktualnie obowiązującego rozporządzenia). Jednak aktualna definicja odbiega od definicji pracownika zawartej w Dyrektywie Ramowej (89/391/EWG). Zatem rozporządzenie zmieniające powinno uzgodnić definicję pracownika z ww. dyrektywą, obejmującą każdą osobę zatrudnioną przez pracodawcę, włącznie z osobami prowadzącymi szkolenie i praktyki, świadczącą pracę z użyciem narzędzi teleinformatycznych, bez względu na dobowy wymiar czasu pracy.
3. Projektowane rozporządzenie zmieniające powinno wprowadzić w załączniku szczegółowe minimalne wymagania w zakresie prewencji schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego, również uwzględniające stanowiska pracy wyposażone w narzędzia teleinformatyczne, znajdujące się poza siedzibą pracodawcy w przypadku pracy zdalnej. Wymagania te powinny być sformułowane w oparciu o zasady zawarte w art. 6 Dyrektywy Ramowej. Należy podkreślić, że wymagania dla ergonomicznego krzesła na stanowiskach pracy wyposażonych w narzędzia teleinformatyczne (pkt. 5.1 załącznika do rozporządzenia zmieniającego) powinny uwzględnić wyposażenie w element zagłówka z regulowanym kątem nachylenia w celu podparcia odcinka szyjnego kręgosłupa, jak również możliwość regulacji wysokości podłokietników.
4. Projektowane rozporządzenie zmieniające powinno wprowadzić w załączniku szczegółowe minimalne wymagania organizacji stanowisk pracy wyposażonych w narzędzia teleinformatyczne w zakresie prewencji zagrożeń psychospołecznych, również w odniesieniu do stanowisk pracy zdalnej, które są szczególnie związane z poczuciem osamotnienia i izolacji społecznej, wydłużonym czasem pracy, zaburzoną równowagą praca – dom. Wskazane jest, aby wymagania te również uwzględniły prewencję technostresu, jaki występuje w pracy z użyciem narzędzi teleinformatycznych, zwłaszcza tych mobilnych (np. praca ‘na aplikację’). Na przykład oprogramowanie umożliwia obecnie intensywny przepływ informacji i pozwala pracownikom na ciągłą łączność, co może prowadzić do dłuższych godzin pracy, co wiąże się z wyższym poziomem stresu i obciążenia umysłowego pracowników.

Prezydium KK NSZZ „Solidarność” pragnie podkreślić, że przedstawione uwagi reprezentują szersze, kompleksowe spojrzenie na postępujące zmiany technologiczne w świecie pracy. Jednak takie podejście jest konieczne w celu zagwarantowania bezpieczeństwa i zdrowia pracowników świadczących pracę na stanowiskach pracy wyposażonych w narzędzia teleinformatyczne w dobie cyfryzacji i robotyzacji środowiska pracy.