Tag: Decyzja

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wskazuje Pana Józefa Mozolewskiego jako członka oraz Pana Mariana Króla jako jego zastępcę do prac w  Grupie roboczej do Spraw przygotowania programu operacyjnego dotyczącej Polski Wschodniej.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” powołuje Kazimierza Grajcarka, Jarosława Grzesika i Bogdana Kubiaka do pracy w Grupie ds. wsparcia przygotowania programu operacyjnego dotyczącego gospodarki niskoemisyjnej, ochrony środowiska, przeciwdziałania i adaptacji do zmian klimatu, transportu i bezpieczeństwa energetycznego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” powołuje Mieczysława Jurka jako przedstawiciela oraz Elżbietę Wielg jako eksperta NSZZ „Solidarność” w Zespole przygotowującym Strategię Partnerstwa.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” powołuje Zbigniewa Kruszyńskiego do udziału w pracach Rady Społecznej 50+ przy Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi do poselskiego (KP Solidarna Polska) projektu ustawy Kodeks pracy oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych:

1. Pozytywnie należy ocenić proponowane zmiany w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 roku – Kodeks Pracy, dotyczące wydłużenia urlopu macierzyńskiego oraz zagwarantowania dla pracownika okresu ochronnego przed wypowiedzeniem po powrocie do pracy
   (6 miesięcy od zakończenia urlopu macierzyńskiego lub wychowawczego).
2. Negatywnie opiniujemy wskazanie Funduszu Rezerwy Demograficznej jako źródła finansowania proponowanych zmian w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych. Środki finansowe na finansowanie przez 12 miesięcy składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe pracowników powracających do pracy po urlopie macierzyńskim lub wychowawczym powinny być ujęte w budżecie państwa.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje poselski projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy.

Prawo do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy gwarantuje każdemu art. 66 ust. 1 Konstytucji RP. Co więcej w przepisie tym ustrojodawca wyraźnie wskazał, że obowiązki związane z realizację tego prawa ciążą na pracodawcy (w zakresie określonym ustawą, tj. przede wszystkim Kodeksem pracy).

Realizacja normy konstytucyjnej wymaga, ażeby obowiązki pracodawcy nie miały jedynie charakteru iluzorycznego lecz rzeczywiście zapewniały prawo do bezpiecznych
i higienicznych warunków pracy.

Obowiązek ponoszenia kosztów badań wstępnych, okresowych oraz kontrolnych jest wyrazem realizacji obowiązku zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Należy podkreślić, że w wielu przypadkach od stanu zdrowia pracownika zależy także bezpieczeństwo pracy innych osób. Tym samym ponoszenie kosztów badań pracowniczych należy traktować nie tylko jako obowiązek wobec konkretnego pracownika, ale także innych osób zatrudnionych w tym samym miejscu pracy.

Nie można również pominąć faktu, że pracownicze badania okresowe stanowią często jedyne regularne kontrole stanu zdrowia i pełnią tym samym istotną rolę prewencyjną, ważną także z punktu widzenia całego społeczeństwa.

Chybiony jest wreszcie pomysł, aby Minister Zdrowia i Opieki Społecznej
w porozumieniu z Ministrem Pracy ustalał listę stanowisk pracy, których charakter wymaga stwierdzenia braku przeciwwskazań do wykonywania pracy ze względu na bezpieczeństwo lub higienę tej pracy.

W praktyce lista taka musiałaby być albo bardzo szczegółowa albo bardzo ogólna. W obu wypadkach jej stosowanie rodziłoby olbrzymie trudności praktyczne i prowadziłoby
do sporów, czego przykładem jest chociażby praktyka funkcjonowania wykazu prac
w szczególnych warunkach i o szczególnym charakterze funkcjonującego na gruncie ustawy
z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje zaproponowane w projekcie ustawy zmiany w zakresie ograniczenia wysokości wpłat na fundusz szkoleniowy podlegający zaliczeniu do kosztów podatkowych.

Fundusz szkoleniowy zgodnie z art. 67 i art. 68 ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy powstał jako instrument rozwoju zasobów ludzkich. W zamyśle ustawodawcy jest przeznaczony na finansowanie lub współfinansowanie kosztów kształcenia ustawicznego zarówno pracowników, jaki i pracodawców.

Możliwość zaliczania wpłat na ten fundusz do kosztów uzyskania przychodu został wprowadzony w ramach rozwiązań zawartych w ustawie o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców. Również projekt ustawy z dnia
4.03.2013 r. o szczególnych rozwiązaniach na rzecz ochrony miejsc pracy związanych
z łagodzeniem skutków spowolnienia gospodarczego lub kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców zawiera rozwiązania powiązane z możliwością korzystania
z dofinansowania z Funduszu Pracy przy udziale środków własnych na szkolenie. Wprowadzenie w związku z powyższym tak niskiego limitu wysokości wpłat na fundusz szkoleniowy podlegający zaliczeniu do kosztów podatkowych może negatywnie wpłynąć na możliwość wykorzystania zaproponowanych w projekcie ustawy narzędzi łagodzenia kryzysu.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza Panią Katarzynę
Zimmer-Drabczyk w skład grupy roboczej przygotowującej Program Operacyjny Pomoc Techniczna 2014-2020.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność zgłasza następujące uwagi do projektu „Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie na lata 2013 –2020”.

Przez ostatnie lata problem przemocy był w naszym kraju traktowany wybiórczo
i niekonsekwentnie. Pomimo podejmowanych działań w tym kierunku oraz diagnozowaniu zjawiska, trudno ocenić rezultaty. Powodem tego jest przede wszystkim fakt, że kolejne opracowywane przez MPiPS dokumenty „Sprawozdanie z realizacji Krajowego Programu przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie”, oprócz ogólnej charakterystyki nawiązującej do tematu przemocy, niewiele miały ze sobą wspólnego. Brak możliwości porównania ze sobą kolejnych sprawozdań obniża ich wartość oraz ogranicza możliwości monitorowania samego zjawiska przemocy. Znacząco ogranicza to również wprowadzanie skutecznych rozwiązań
w tym zakresie. I tak np. w roku 2008 skupiono się jedynie na diagnozowaniu zjawiska przemocy w rodzinie wobec dzieci, w 2009 diagnozowano zjawisko w odniesieniu do osób starszych i niepełnosprawnych, w 2010 skupiono się na przemocy wobec kobiet i mężczyzn,
a już w 2011 na samych sprawcach przemocy.

Badanie zjawiska przemocy powinno mieć charakter ciągły, ale także spójny tematycznie i metodologicznie tak, by kolejne dokumenty mogły być ze sobą porównane. Nie można dowolnie wyodrębniać poszczególnych kategorii osób, które będą badane, gdyż zjawisko można porównywać w ramach tych samych kategorii osób.

Dlatego też Krajowy Program Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie na lata 2013-2020 powinien skupiać się na całości tego zjawiska jakim jest przemoc w rodzinie, ale jednocześnie z uwzględnieniem wszystkich kategorii osób, a nie wyodrębniając je. Jeżeli

działania mają być kompleksowe, to i metody powinny mieć taki charakter. Wtedy możemy oczekiwać pozytywnych rezultatów. Z pewnością badanie tego zjawiska oraz zajmowanie się tak obszernym zagadnieniem jest trudne, ale ofiarom przemocy, którym ma służyć to działanie jest jeszcze trudniej. Od jakości podjętych działań będzie zależała jakość życia ofiar przemocy. Nie należy zapomnieć, że za tymi statystykami kryją się ludzie i ich prawdziwe dramaty.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje poselski projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy.

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy został skierowany do Sejmu przez grupę posłów Platformy Obywatelskiej w czasie, gdy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przedłożyło partnerom społecznym w Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych projekt ustawy o zmianie ustawy – kodeks pracy oraz ustawy o związkach zawodowych. Wypracowywanie w duchu dialogu społecznego stanowisk oraz opinii partnerów społecznych jest jednym z najistotniejszych celów ustawy o Komisji Trójstronnej, dlatego oburzającym jest brak poszanowania dla toczących się rozmów ze strony posłów ugrupowania rządzącego. Oba projekty ustaw dotyczą tej samej materii: wprowadzenia możliwości wydłużenia okresu rozliczeniowego czasu pracy do 12 miesięcy oraz wprowadzenia tzw. ruchomego czasu pracy.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” dnia 4 stycznia 2013 r przedstawiło negatywną opinię na temat projektu MPiPS ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy o związkach zawodowych.

Prezydium KK dokonując oceny poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy
– Kodeks pracy podtrzymuje uwagi wyrażone w Decyzji Prezydium KK
nr 1/2013 (decyzja w załączeniu).

Jednocześnie Prezydium KK zgłasza uwagi szczegółowe do poselskiego projektu
w zakresie wykraczającym poza zmiany zaproponowane w projekcie ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy o związkach zawodowych.

1. Na zdecydowanie negatywną opinię zasługuje wyłączenie z obecnej treści art. 128 § 3 k.p definicji doby, a wprowadzenie w nowym przepisie art. 131¹ pojęcia doby tylko
   w zakresie rozliczania odpoczynku dobowego. Przepisy Kodeksu pracy posługują się pojęciem normy dobowej, ustalając w różnych systemach różną jej długość.
   Brak definicji doby będzie powodować liczne nieporozumienia, a w praktyce niezbędne będzie jej określenie.
2. Projekt dopuszcza, na pisemny wniosek pracownika, przedłużenie przerwy niewliczanej do czasu pracy, ponad przewidziane 60 minut. Obserwowana możliwość wywierania presji, aby pracownicy składali takie wnioski, jak też brak limitu tego przedłużenia tworzy realną formę kształtowania przerywanego czasu pracy – bez proceduralnych ograniczeń i ciężarów finansowych, które w przepisach art. 139 ustalono w odniesieniu do „systemu przerywanego czasu pracy”. Proponowana zmiana art. 141 § 1 k.p jest nie do zaakceptowania.
3. Prezydium KK negatywnie ocenia obniżenie wskaźników procentowych dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych. Proponowany przepis nie tylko obniża wysokość dodatku przewidzianego w art. 151¹ § 1 k.p za przekroczenie dobowe (ze 100% do 80% oraz z 50% do 30%), lecz poprzez odwołanie się w przepisie § 2 do wysokości dodatku z § 1 pkt 1, automatycznie zmniejsza do 80% dodatek za przekroczenie normy przeciętnej tygodniowej.
4. Zamiast dotychczasowego kategorycznego nakazu udzielenia – do końca okresu rozliczeniowego – dnia wolnego w zamian za pracę w „wolną sobotę”, poprzez odwołanie się do ogólnikowego faktu „braku możliwości” dopuszcza się bądź jego udzielenie w następnym okresie rozliczeniowym (obecnie jest to okres trwający 3 lub 4 miesiące), bądź – gdy nadal „brak możliwości” (w całym takim następnym okresie) udziela się przyzwolenia na zamianę formy rekompensaty: zamiast dnia wolnego – dodatek za przekroczenie normy przeciętnej tygodniowej (jeśli takie przekroczenie nastąpi). O ile może się to zdarzyć, że po doraźnie nakazanej pracy w „wolną sobotę”, występującej tuż przed końcem okresu rozliczeniowego, pracodawca nie zdąży do końca tego okresu udzielić dnia wolnego zastępczego, to przyzwolenie na taką „niemożność” w całym następnym okresie rozliczeniowym oznacza zgodę ustawodawcy na odbieranie pracownikom dni wolnych za podwyższone wynagrodzenie.

Zaproponowane poszerzenie brzmienia art. 151 ³ k.p jest nie do przyjęcia i budzi poważne zastrzeżenia poprzez ograniczanie prawa pracowników do wypoczynku.

Prezydium KK apeluje do Posłanek i Posłów, aby biorąc pod uwagę niezgodność zawartych w przedmiotowych projektach rozwiązań, z wiążącymi Polskę przepisami prawa Unii Europejskiej i prawa międzynarodowego oraz przedstawione uwagi szczegółowe odrzucili zarówno poselski projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy jak i rządowy projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy o związkach zawodowych.