Tag: Decyzja

(do użytku służbowego)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” popiera rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy.

Głównym celem projektowanej zmiany jest ograniczenie kierowania dzieci do pieczy zastępczej wbrew woli rodziców, jedynie z powodu ubóstwa.

 Zastosowanie przez sąd opiekuńczy środków ingerencji we władzę rodzicielską, które prowadzą do rozdzielenia dziecka i rodzica może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy wcześniej stosowane środki interwencji nie były skuteczne, a dobro dziecka, w szczególności zagrożenie jego życia lub zdrowia tego wymagają. Zdaniem Prezydium KK, trudna sytuacja materialna rodziny nie może, w żadnym razie, stanowić przesłanki do odebrania dziecka/dzieci rodzicom i umieszczenia ich w pieczy zastępczej. Pomocą w takich sytuacjach zajmują się odpowiednie na danym terenie służby socjalne, których zadaniem jest przezwyciężenie trudności materialnych.

Prezydium KK widzi konieczność podjęcia monitoringu prowadzonej współpracy między służbami socjalnymi a kuratorami sądowymi w zakresie wspierania rodzin z dziećmi oraz realizacji zadań ustawowych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia projekt ustawy Ministerstwa Rozwoju o zmianie ustawy- Prawo zamówień publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (projekt z dnia 19.01.2016 wersja 01).

Projekt stanowi implementację przepisów Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (zwana dalej Dyrektywą klasyczną) oraz Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylającej dyrektywę 2004/17/WE. Proponowane rozwiązania dotyczące umów o pracę, klauzul społecznych oraz dalszego ograniczenia kryterium najniższej ceny stanowią odpowiedź na wieloletnie postulaty partnerów społecznych w obszarze zamówień publicznych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia próbę wyeliminowania patologii towarzyszących zatrudnianiu i wynagradzaniu pracowników realizujących zamówienia publiczne[1], o co Związek postuluje już od lat. Art. 18 Dyrektywy zobowiązuje państwa członkowskie do podjęcia stosownych środków służących zapewnieniu „by przy realizacji zamówień publicznych wykonawcy przestrzegali mających zastosowanie obowiązków w dziedzinie prawa ochrony środowiska, prawa socjalnego i prawa pracy, ustanowionych w przepisach unijnych, krajowych, układach zbiorowych bądź w przepisach międzynarodowego prawa(…). Dotychczas przepisy prawa pracy były systematycznie łamane przy realizacji zamówień publicznych, szczególnie w obszarze usług ochroniarskich, sprzątania, cateringu, usług gastronomicznych. Instytucje publiczne pomimo zaleceń Rady Ministrów z dnia 15 lipca 2015 roku nie zawierały klauzul społecznych w zamówieniach i wybierały oferty firm, których pracownicy otrzymywali wynagrodzenie poniżej wynagrodzenia minimalnego oraz byli bezprawnie zatrudniani na umowach cywilnoprawnych. Projektodawca proponuje w ustawie Prawo Zamówień Publicznych, zwanej dalej ustawą Pzp, wprowadzenie obowiązku dla zamawiających, aby wymagali zatrudnienia na podstawie umowy o pracę zawsze, gdy praca ma cechy określone w art. 22 KP. Jednakże uregulowanie to będzie niewystarczające bez wprowadzenia odpowiedniego mechanizmu kontrolnego. Należy nałożyć na zamawiających obowiązek kontrolowania sposobu zatrudniania oraz poziomu wynagrodzenia pracowników bezpośrednio realizujących zamówienie. Konieczne jest zatem zwiększenie kompetencji Państwowej Inspekcji Pracy.   

NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia zmiany w zakresie wprowadzenia mechanizmu ograniczania kryterium najniżej ceny poprzez ustalenie, że cena może stanowić jedynie 40% w kryteriach oceny ofert. To właśnie nadużywanie kryterium najniższej ceny doprowadziło do rozprzestrzenienia się patologii na rynku pracy w postaci nadużywania umów cywilnoprawnych, samozatrudnienia oraz płac poniżej wynagrodzenia minimalnego.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje art. 1 punkt 7 projektu ustawy[2], który odnosi się do tzw. usług in-house, czyli wykonywanych przez podmioty podległe zamawiającemu. Powierzanie zleceń spółkom komunalnym bez przetargu doprowadzi do monopolizacji rynku usług publicznych, a przede wszystkim wpłynie na podwyższenie cen usług i obniżenie ich jakości. Spółki komunalne nie będą zainteresowane poprawą jakości i optymalizacją kosztów. To właśnie konieczność stawania do przetargu, konkurencja wymuszają optymalizację kosztów oraz stałe dążenie do poprawy jakości świadczonych usług. Ponadto ustawa Pzp wprowadza obowiązek wymagania zatrudnienia na podstawie umowy o pracę przy realizacji zamówień. W sytuacji, gdy ustawodawca wyłączy dużą część zamówień spod reżimu ustawy Pzp, doprowadzi do sytuacji niekorzystnej dla pracowników spółek zależnych od zamawiającego, których wymóg zatrudnienia na podstawie umowy o pracę nie będzie dotyczył.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” proponuje:

·       skreślić art.1 punkt 7) projektu – uzasadnienie powyżej

·        doprecyzować przepisy art. 1 punkt 87) projektu.

W art. 90 ustawy Pzp dotyczącym rażąco niskiej ceny należy zmodyfikować zapis dotyczący ustalenia progu uznania ceny za rażąco niską z 30% na „co najmniej 30%”, aby badaniu poddane były wszystkie oferty, które różnią się o 30% i więcej od pozostałych. Kolejna modyfikacja powinna dotyczyć obliczania średniej arytmetycznej w celu stwierdzenia, czy oferta jest rażąco niska. W związku z tym należy po ust. 1 dodać ust. 1a w brzmieniu „Do obliczenia średniej arytmetycznej, o której mowa w ust. 1, zamawiający nie uwzględnia ofert podlegających odrzuceniu na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2, 6, 9 i 12 oraz oferty z najwyższą ceną.” Należy także doprecyzować, czy w obliczeniu uwzględnia się ceny ofert wariantowych. Ponadto w ust. 1 pkt 3) powinien brzmieć: „kosztów pracy, których wartość przyjęta do ustalenia ceny nie może być niższa od minimalnego wynagrodzenia ustalonego na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r.
o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 157, poz. 1314);”. Propozycja odwołania się do ustawy o minimalnym wynagrodzeniu, bez wskazywania konkretnych przepisów wynika z faktu zaawansowanych prac dotyczących zmian w tym akcie. W świetle projektu wprowadzone zostaną dwa mechanizmy wyznaczające najniższy możliwy poziom płacy – odrębny dla osób wykonujących pracę w ramach stosunku pracy i odrębny dla osób wykonujących zatrudnienie cywilnoprawne (a także samozatrudnionych).  Co więcej wysokość minimalnego wynagrodzenia dla obu tych grup również będzie zróżnicowana.
W związku z powyższym, odwołanie się konkretnie do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę dla osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy jest obecnie zbyt wąskie.

·       doprecyzować Punkt 115g) tiret drugi projektu (zmiany w art. 134 ust.6 p-kt 3-4 ustawy Pzp).

Należałoby wskazać zakres czasowy, w którym usługi podobne lub roboty budowlane mogłyby być realizowane. Zapis proponowany w projekcie może doprowadzić do nadużyć ze strony Zamawiających polegających na udzielaniu kolejnych zamówień jednemu Wykonawcy bez ograniczeń, bez ponownego ogłaszania przetargu, czyli bez obostrzeń wynikających z ustawy Pzp.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przekazuje w załączeniu uwagi szczegółowe Sekcji Krajowej Drogownictwa NSZZ „Solidarność”, które w ocenie Sekcji będą sprzyjać realizacji postulatów „Białej Księgi Branży Drogowej”.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje poselski projektu ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi uwagę dotyczącą skutku jaki dla emerytów i rencistów może mieć pominięcie w projektowanym art.141 ust 1 wyrażenia „egzekucji”.

W art. 1 pkt 1) projektu, art. 141 ust. 1 ma przyjąć brzmienie: „Wolna od potrąceń jest kwota emerytury i renty w wysokości: (…)”.  Aktualnie, przepis ten ma brzmienie: „Emerytury i renty są wolne od egzekucji i potrąceń, z zastrzeżeniem ust. 2, w części odpowiadającej: (…)”.

Obecnie ZUS nie może dokonać potrąceń większych, niż te wskazane w art. 141 ustawy. Kwota pozostała po potrąceniach jest przez ZUS przekazywana uprawnionemu do świadczeń, zazwyczaj na wskazany przez uprawnionego do świadczeń rachunek bankowy lub poprzez przekaz pocztowy. W myśl art. 141 ust. 1 ustawy, kwota pozostała po potrąceniu jest wolna od egzekucji. Po wprowadzeniu proponowanej zmiany tj. usunięcia wyrażenia „egzekucji”, kwota pozostała po potrąceniu dokonanym przez ZUS, po wyjściu z zakładu może nie podlegać ochronie przed egzekucją. W przypadku przekazywania środków na rachunek bankowy wskazany przez emeryta lub rencistę (lub rachunek w SKOK) kwota ta podlega ochronie przed egzekucją na zasadach wskazanych w ustawie prawo bankowe (art. 54) oraz w ustawie o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (art. 28). Analogiczna ochrona nie przysługuje jednak w przypadku przekazywania pieniędzy za pomocą poczty. W przypadku przekazywania emerytury lub renty za pomocą poczty, poczta staje się tzw. trzeciodłużnikiem, wobec którego przysługuje dłużnikowi (emerytowi lub renciście) wierzytelność do zapłaty (wypłata emerytury lub renty). Przy usunięciu z ustawy wyrażenia „egzekucji” możliwa mogłaby być egzekucja kwoty emerytury lub renty pozostałej po dokonanych przez ZUS potrąceniach, według przepisów k.p.c. o egzekucji z innych wierzytelności. W takim przypadku skutek proponowanych zmian byłby odwrotny od ich celu tj. zwiększenie ochrony wysokości otrzymywanych emerytur i rent w przypadku prowadzenia egzekucji. 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” udziela pełnomocnictwa Panu Krzysztofowi Żmudzie do koordynacji działań przygotowujących Ogólnopolską Drogę Krzyżową na Żoliborzu, która odbędzie się 18 marca 2016 r.

Prezydium Komisji Krajowe NSZZ „Solidarność” zgłasza Kacpra Stachowskiego do udziału w pracach Doraźnego Komitetu EKZZds. Organizowania Pracowników

Celem Komitetu będą promowanie, stymulowanie i wsparcie afiliantów w organizowaniu związków zawodowych i kampaniach rekrutowania oraz definiowanie potrzeb szkoleniowych w tym zakresie.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” popiera kierunki rozwiązań zawarte w projekcie ustawy Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci. Jednakże zaproponowane rozwiązania mogą mieć mocno ograniczone efekty, a zdefiniowane cele mogą być trudne do osiągnięcia, tym bardziej, że ich ocena wymaga upływu dłuższego czasu. 

Głównym celem projektowanej ustawy jest pomoc finansowa państwa kierowana do rodzin wychowujących dzieci, a tym samym wsparcie ich wysiłków i wydatków związanych z zaspokojeniem potrzeb życiowych dzieci oraz kosztami wynikającymi z ich edukacji. Aby odzwierciedlić powszechny charakter świadczenia, istotą proponowanych rozwiązań ma być możliwość objęcia wsparciem jak najszerszego kręgu rodzin. Innym, równie istotnym, choć pośrednim celem projektu jest wzrost dzietności polskich rodzin stymulowany finansowym wsparciem kierowanym do nich.

Przeszkodą do uznania zaproponowanych rozwiązań jako powszechnych, jest ustanowienie kryteriów dochodowych uprawniających do świadczenia na pierwsze dziecko. Projektodawca w uzasadnieniu wykazuje, że przy kryterium określonym na poziomie 800 zł na członka rodziny (1200 zł, gdy w rodzinie jest dziecko niepełnosprawne) jedynie 31% wszystkich rodzin otrzyma świadczenie na pierwsze dziecko. Takie ograniczenie budzi niepokój ze względu na fakt, że ustalona kwota jest niższa niż minimum socjalne wyliczone przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych dla rodzin z jednym dzieckiem, które wynosi ok. 880 zł  lub 935 zł  (w zależności od wieku dziecka), co oznacza wykluczenie ze wsparcia  rodzin z jednym dzieckiem, o dochodach poniżej minimum socjalnego, czyli żyjących na granicy ubóstwa. W takiej samej sytuacji znajdą się samotni rodzice, których dochody przekraczają nieznacznie wartość wynagrodzenia minimalnego. Wyklucza się tym samym rodziny najbardziej wrażliwe ekonomicznie.

Należy zauważyć, że większość rodzin o niskich dochodach z pracy, to rodziny młode, których rozwój powinien być najsilniej stymulowany, a których potrzeby finansowe są najwyższe. Inną kwestią jest odbiór społeczny proponowanych kryteriów przy braku ograniczeń górnej granicy dochodów, uprawniających do świadczeń wychowawczych. Ograniczenie wsparcia na pierwsze dziecko wśród rodzin najmniej zamożnych, przy jednoczesnym wsparciu dzieci w rodzinach najzamożniejszych, jest niesprawiedliwością społeczną, której NSZZ „Solidarność” nie może zaakceptować.

Uwagi szczegółowe:

Art. 4 ust. 3 – biorąc pod uwagę cel projektowanej ustawy, jakim jest wsparcie rodziny w której wychowywane są dzieci, wątpliwości budzi ograniczenie zakresu pomocy do osiągnięcia przez dziecko 18 roku życia. Wydatki na dzieci starsze rosną z ich wiekiem, między innymi ze względu na podejmowaną przez nie edukację. W dzisiejszym systemie oświatowym większość absolwentów osiąga pełnoletniość w trakcie nauki w szkole  ponadgimnazjalnej, pozostając w tym  czasie  na utrzymaniu rodziców. Uzasadnionym jest zatem przedłużenie wypłaty świadczenia wychowawczego co najmniej do dnia ukończenia przez dziecko pełnoletnie szkoły ponadgimnazjalnej.

Art. 5.ust. 1 – zdaniem NSZZ „Solidarność” kryterium dochodowe, na podstawie którego przyznaje się świadczenie wychowawcze na pierwsze dziecko, ustalone na poziomie 800 zł jest zbyt niskie. Ustawodawca powołuje się na wartości kwoty minimum socjalnego wyliczanego corocznie przez IPiSS, dlatego uzasadnionym jest rzeczywiste odniesienie do tej wartości tak, aby kryterium dochodowe uprawniające do świadczenia na pierwsze dziecko było wyższe niż minimum socjalne. Należy pamiętać, że wartość minimum socjalnego to granica wydatków gospodarstw domowych mierząca minimalnie godziwy poziom życia i w 2014 r. wynosiła dla rodzin z jednym dzieckiem 880,95 zł lub 935,03 zł. Prezydium KK podkreśla, że rodziny o niższym dochodzie nie mają możliwości zaspokojenia wszystkich swoich potrzeb konsumpcyjno-bytowych.

Ponadto, przy zachowaniu tak niskiego poziomu kryterium dochodowego, samotni rodzice jedynaków zostają bez żadnego wsparcia, pomimo niewystarczających dochodów. Wobec powyższego, zniesienie lub podwyższenie kryteriów dochodowych dla rodziców samotnie wychowujących dzieci, Prezydium KK uznaje za uzasadnione.

Jednocześnie, NSZZ „Solidarność” postuluje o ustalenie górnej granicy dochodu uprawniającego do wsparcia w formie świadczenia wychowawczego, tak aby ograniczyć dostęp do świadczeń rodzinom o wysokich dochodach, które nie tylko nie odczują tej pomocy, ale przede wszystkim jej nie potrzebują.

Art. 8 – sformułowanie „marnotrawienie bądź wydatkowanie przyznanych środków niezgodnie z celem” wymaga doprecyzowania. Tym bardziej, że w rodzinach, których sytuacja dochodowa jest ustabilizowana trudno określić, które to dochody zostały wydatkowane na określony projektem ustawy cel. Ponadto nie określono, kto w przypadku powyższej sytuacji będzie odpowiedzialny za przekazywanie świadczenia w formie rzeczowej.

Art. 9 ust. 1 – zdaniem NSZZ „Solidarność” weryfikacja kwot uprawniających do świadczenia wychowawczego na pierwsze dziecko powinna odbywać się corocznie. Należy wziąć pod uwagę fakt, że zaproponowane progi odnoszą się do wysokości minimum socjalnego, wyliczanego na badaniach cen sprzed 2 lat (w 2016 roku bierze się pod uwagę minimum socjalne wyliczone w cenach z roku 2014). Częstsza weryfikacja zapewni utrzymanie sytuacji dochodowej rodzin na stabilnym poziomie, odpowiadającym potrzebom w bieżącym roku.

Art. 10 i art. 15 – zapisy budzą wątpliwości co do roli pracowników socjalnych, jaką mają pełnić w ramach realizowania zadań wynikających z niniejszego projektu ustawy. Realizacja określonych zadań, jak wynika z projektowanych zapisów, nie może naruszać norm zatrudnienia ani powodować nieprawidłowości w wykonywaniu zadań pomocy społecznej, ale to właśnie pracownicy socjalni będą przeprowadzać wywiady środowiskowe weryfikujące świadczeniobiorców. W kosztach związanych z obsługą systemu nie uwzględniono wynagrodzenia dla pracowników socjalnych, chociaż nakłada się na nich zadania wykraczające poza system pomocy społecznej. NSZZ „Solidarność” wskazuje na potrzebę uregulowania powyższej kwestii.

Art. 22 – określenie, że świadczenie wychowawcze, w przypadku opieki nad dzieckiem przez dwoje opiekunów, wypłacane jest pierwszemu, który złoży wniosek jest niefortunne i może powodować niepotrzebne napięcia między rodzicami/opiekunami.

Chociaż przedłożony projekt zawiera rozwiązania stanowiące znaczne wsparcie dla rodzin, NSZZ „Solidarność” widzi potrzebę dalszych prac nad systemem pomocy rodzinom w najtrudniejszej sytuacji dochodowej. Najważniejszymi czynnikami, które sprzyjają rozwojowi rodzin oprócz stabilizacji finansowej, jest także stabilna sytuacja mieszkaniowa, zawodowa czy zdrowotna rodzin, dlatego wdrożenie bezpośrednich form wsparcia dochodów rodzin nie powinno pozostać jedynym elementem polityki prorodzinnej państwa, ale należy podjąć dalsze spójne działania w celu ogólnej poprawy kondycji polskich rodzin. Chcąc zbudować powszechny system wsparcia w ramach polityki rodzinnej państwa, należy rozważyć również świadczenie kierowane do rodziców i dzieci w formie niepieniężnej, tj. powszechnie dostępnej i bezpłatnej opieki instytucjonalnej nad dziećmi w wieku przedszkolnym, bezpłatnych posiłków w szkołach, biletów na komunikację miejską dla dzieci i młodzieży uczących się czy bezpłatnych podręczników na wszystkich szczeblach edukacji szkolnej, a także opieki stomatologicznej dla dzieci na wysokim poziomie i dostępie do bezpłatnych szczepień ochronnych. Taka forma wsparcia nie wymaga kontroli czy weryfikacji zapewniając jej powszechny dostęp. 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” popiera inicjatywę mająca na celu przeciwdziałanie praktykom powodującym unikanie opodatkowania. Unikanieopodatkowania przez osoby prawne poprzez stosowanie pewnych schematów oraz wykorzystania instrumentów wywiera bezpośredni wpływ na budżet państwa i powoduje zmniejszenie jego dochodów.

Pozytywnie oceniając cel ustawy Prezydium KK NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę na niektóre zapisy:

1)       zaproponowany kształt klauzuli w art. 119a § 1 ma charakter uznaniowy (zostawia dużą swobodę w ocenie) i może w przyszłości rodzić wątpliwości interpretacyjne;

2)       brak jest w ustawie jasno określonych kompetencji osób, które będą wchodziły w skład Rady do Spraw Unikania Opodatkowania. W ustawie powinny być jasno określone kryteria, które powinna spełnić osoba, która może wchodzić w skład Rady, mając na względzie skomplikowaną materię, która będzie podlegała ocenie przez członków Rady. Określenie „ma potrzebną wiedzę i doświadczenie zawodowe” jest mało precyzyjne i nie wystarczające;

3)       w skład 7 osobowej Rady do Spraw Unikania Opodatkowania wchodzi
3 członków wskazanych przez ministra właściwego do spraw finansów i 1 członek wskazany przez Ministra Sprawiedliwości. Rola Rady, jako niezależnego od administracji kolegialnego organu doradczo-opiniodawczego jest zatem wątpliwa;

4)       należy doprecyzować art. 119h § 2 w zakresie opinii Rady do Spraw Unikania Opodatkowania. Skoro Rada ma spełniać funkcję kontrolną, nie wystarczy (w procedurze odwołania od decyzji) sam fakt wcześniejszego zwrócenia się do Rady
o opinię, ale fakt jej wydania.

ws. udzielenia pełnomocnictwa do reprezentowania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego NSZZ „Solidarność” na Nadzwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników Spółki Fundusz Wczasów Pracowniczych spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w Warszawie w dniu 19 stycznia 2016 r. r.

 (do użytku służbowego)

ws. udzielenia pełnomocnictwa do reprezentowania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego NSZZ „Solidarność” na Nadzwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników Spółki Fundusz Wczasów Pracowniczych Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w Warszawie w dniu 19 stycznia 2016 r. r.

(do użytku służbowego)