Tag: Decyzja Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” postanawia dokonać zmiany eksperta NSZZ „Solidarność” w zespole problemowym ds. międzynarodowych Rady Dialogu Społecznego w taki sposób, że odwołuje Annę Wolańską i powołuje do prac w zespole Mateusza Szymańskiego.

Decyzja
Prezydium KK
nr 64/21
ws. opinii do poselskiego projektu Ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem,
przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID- 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (zmiana art. 53 §1 pkt 1)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” opiniuje negatywnie projekt Ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID- 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych zgłoszony przez grupę posłów (poseł upoważniony p. Agnieszka Dziemianowicz – Bąk).
Zgodnie z projektem ustawy proponuje się, aby w czasie trwania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, od dnia ogłoszenia danego stanu, zawieszony był bieg terminów, o których mowa w art. 53 §1 pkt 1 Kodeksu pracy, dotyczących możliwości rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym z przyczyn niezawinionych przez pracownika.
W ocenie Prezydium KK przedstawiony projekt ustawy ma dwa podstawowe mankamenty uniemożliwiające jego akceptację.
Po pierwsze, projekt nie rozwiązuje problemu, który zarysowany jest przez projektodawcę, a więc zagrożenia jakie mogą stanowić pojawiający się w zakładzie pracownicy pomimo występowania u nich objawów chorobowych COVID-19. Całkowicie podzielamy przekonanie, że sytuacje takie zachodzą i stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa innych osób, w tym współpracowników. Sytuacji tej jednak w żaden sposób nie zmieni zawieszenie terminów z art. 53 §1 pkt 1. Jak wiadomo, czas przechodzenia choroby COVID-19 nie zbliża się do tych okresów określonych w Kodeksie pracy. Tak więc, nie możemy podzielić poglądu wyrażonego w uzasadnieniu projektu, że uchwalenie ustawy przyczyni się do skuteczniejszej walki z obecną epidemią oraz w pełniejszy sposób pozwoli na realizację prawa do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.
Po drugie, projektodawcy proponują retroaktywność nowych przepisów, gdyż zawieszenie terminów miałoby mieć miejsce od chwili ogłoszenia stanu epidemii (lub zagrożenia epidemicznego). Jednakże taki stan został ogłoszony 20 marca 2020 r. i od tego czasu doszło zapewne do rozwiązywania umów o pracę w trybie art. 53 §1 pkt 1 Kp. Brak propozycji jakichkolwiek przepisów dotyczących sytuacji, gdy pracodawca złożył oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę po ogłoszeniu stanu epidemii a przed wejściem w życie ustawy, stanowi tak poważny mankament projektu, że nie ma możliwości jego racjonalnej oceny. Być może projektodawcy zakładają jakąś formę automatycznego przywrócenia do pracy pracowników, z którymi umowy zostały rozwiązane. Takiej propozycji zabrakło jednak w przedstawionym projekcie ustawy.
Zwracamy jednocześnie uwagę, że obecna sytuacja ujawniła z całą mocą niebezpieczeństwa wynikające z nieadekwatności obecnych norm w Kodeksie pracy dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy. W naszej ocenie wymagają one pilnej nowelizacji. Można wskazać na dwa obszary fundamentalne dla budowy całego systemu: poprawa art. 304 Kp. w celu zagwarantowania prawa do BHP ogółowi osób znajdujących się na rynku pracy (w tym osób zatrudnionych poprzez platformy internetowe) oraz art. 237(15) Kp. w zakresie upoważnień ustawowych do wydawania rozporządzeń.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje poselski projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy – Prawo przedsiębiorców (Lewica).
Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy intencją autorów projektu jest zagwarantowanie osobom świadczącym pracę na podstawie umów innych niż umowa o pracę, a także osobom prowadzącym własną, jednoosobową działalność gospodarczą prawa do wypoczynku.
Idea rozszerzenia przepisów ochronnych Kodeksu pracy na osoby wykonujące pracę na innej podstawie niż stosunek pracy jest zgodna z postulatami formułowanymi przez NSZZ „Solidarność” i zasługuje na poparcie. Sposób realizacji tej idei zaproponowany w projekcie zasługuje jednak na krytyczną ocenę. Przede wszystkim projekt nie uwzględnia regulacji zawartej w art. 22 § 1 i § 11 k.p. przewidującej już dziś, że osobiste i odpłatne wykonywanie pracy na rzecz drugiego podmiotu, pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez ten podmiot jest zatrudnieniem w ramach stosunku pracy bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Istotą tej regulacji jest ograniczenie autonomii woli stron zawierających umowę. Jeżeli stosunek prawny nawiązany w jej wyniku posiada znamiona odpowiadające stosunkowi pracy, mamy do czynienia z nawiązaniem stosunku pracy oraz podleganiem reżimowi prawa pracy bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. W projekcie proponuje się odmienne od przewidzianych w art. 22 § 1 k.p. kryteria objęcia osób wykonujących prace na innej podstawie niż umowa o pracę reżimem prawa pracy takie, jak wykonywanie pracy osobiście, na stałe, przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, w wymiarze dobowym czasu pracy nie mniejszym niż pół etatu. Jeśli założyć, że intencją autorów projektu jest objęcie zakresem regulacji przepisów Kodeksu pracy wyłącznie osób, które wykonują pracę na podstawie innej umowy niż umową o pracę, i które na podstawie art. 22 § 1 i §11 nie stały się pracownikami z uwagi na pozorność zawartej przez nie umowy, to powstaje pytanie o to czy w przypadku takim ingerencja w zasadę autonomii woli stron chcących zawrzeć umowę cywilnoprawną nie jest nadmierna i czy nie należałoby realizację deklarowanych w uzasadnieniu projektu skutków osiągnąć poprzez stosowną nowelizację Kodeksu cywilnego. Z kolei, jeżeli intencją autorów projektu jest zmiana kryteriów kwalifikacji umów cywilnoprawnych decydujących o nawiązaniu stosunku pracy to należałoby zaproponować stosowną zmianę art. 22 § 1 k.p.
Z powyższych względów projekt w zaproponowanym kształcie zasługuje na negatywną opinię.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Instytutu Dziedzictwa Solidarności, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na okładce książki w wersji angielskiej Alfabet Solidarności.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Instytutu Dziedzictwa Solidarności, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na zaproszeniach na wernisaż Księża Solidarności.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Łodzi, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na tablicy pamiątkowej umieszczonej na fasadzie budynku przy ul. Piotrkowskiej w Łodzi, z okazji 40. rocznicy protestu ulicznego znanego jako „Marsz Głodowy”.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza w miejsce Waldemara Stawskiego, kandydaturę Łukasza Mickiewicza na członka Komitetu Monitorującego Programu Operacyjnego Polska Cyfrowa na lata 2014-2020.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wyraża zgodę na przygotowanie i realizację ponadnarodowego projektu w charakterze Lidera pt. “Inicjowanie działań wdrażających Porozumienie Ramowe Europejskich Partnerów Społecznych w sprawie cyfryzacji”.
Projekt przedkładany bezpośrednio Komisji Europejskiej w ramach linii budżetowej SOCPL-2021-SOC-DIALOG do poddziałania "Wsparcie dla dialogu społecznego" realizujący uchwałę programową Związku.

Osoby zaanagażowane w projekt z ramienia KK NSZZ „Solidarność”:

1. Barbara Surdykowska – Biuro Ekspercie, Dialogu i Polityki Społecznej
2. Maria Żytko – Biuro Programów Europejskich
3. Karol Nosal – Biuro Programów Europejskich
4. Hanna Sakowicz – Daszczyńska – Biuro Szkoleń Związku
5. Krzysztof Kutzmann – Główny Księgowy

Osobą odpowiedzialną za projekt z ramienia Prezydium KK NSZZ „Solidarność” jest Jerzy Jaworski.

Decyzja
Prezydium KK
nr 57/21
ws. opinii o Sprawozdaniu Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Komitetu Ekonomiczno-Finansowego i Komitetu ds. Zatrudnienia: Sprawozdanie dotyczące europejskiego instrumentu tymczasowego wsparcia w celu zmniejszenia zagrożeń związanych z bezrobociem w sytuacji nadzwyczajnej (SURE), jaka wystąpiła w związku z pandemią COVID-19, na podstawie art. 14 rozporządzenia Rady (UE) 2020/672 SURE: analiza sytuacji po sześciu miesiącach (COM(2021) 148 wersja ostateczna)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” podziela stwierdzenie wyrażone w Sprawozdaniu, że powodem łagodniejszego wzrostu stóp bezrobocia w 2020 r. były środki wsparcia realizacji polityki w ramach SURE. Trudno natomiast stwierdzić, że właśnie
ta regulacja miała kluczowe znaczenie. Z pewnością nastąpił mniejszy niż oczekiwano wzrost bezrobocia, co można częściowo przypisać powszechnemu stosowaniu mechanizmów zmniejszonego wymiaru czasu pracy, w tym w państwach członkowskich korzystających z SURE. Mając na uwadze kryzys gospodarczy każde dofinansowanie otrzymane przez kraje członkowskie, przynajmniej na wstępnym jego etapie, będzie skutkowało poprawą sytuacji gospodarczej, w tym ograniczeniem wzrostu stopy bezrobocia. Inną kwestią są długofalowe skutki, które na ten moment są trudne do określenia.
Prezydium KK zwraca uwagę, że przedstawione w sprawozdaniu dane są trudne do oceny biorąc pod uwagę brak informacji o szczegółowym sposobie wykorzystania otrzymanych środków np. w Polsce.
Sprawozdawcy wskazali, że instrument przyczynił się do zwiększenia ogólnego zaufania do zdolności UE w zakresie skutecznego reagowania na bezprecedensowy kryzys. Co do istoty, SURE jest ważnym instrumentem w zakresie wsparcia rynku pracy ale w tym kontekście warto odnieść się do harmonogramu działań. Niestety, Unia Europejska nie zadziałała sprawnie i szybko, dopiero w czwartym kwartale 2020 r., rozpoczęła się faza związana z formalnym udostępnieniem puli środków i pierwszymi wypłatami. Jest to ważne ostrzeżenie w przypadku przyszłych tego typu zdarzeń losowych (inne działania mające wpływ na gospodarkę europejską oraz światową/kryzysy ekonomiczne) lub w związku z możliwym dalszym niekorzystnym rozwojem pandemii COVID-19. SURE powinien być pewnego rodzaju wzorcem, uruchamianym w podobnych sytuacjach. Unia Europejska musi dysponować zaplanowanym i skutecznym narzędziem, które pozwala na sprawną realizację działań w zakresie wsparcia rynku pracy. W związku z powyższym, przedmiotowe Sprawozdanie dot. SURE ma istotne znaczenie i wnosimy do strony rządowej o przekazanie krajowego sprawozdania dot. wykorzystania pomocy finansowej oraz planu spłaty pożyczki.
Ze Sprawozdania wynika, że Polska jest obok Włoch i Hiszpanii krajem, który otrzymał najwięcej środków (11 236 693 087 EUR) a równolegle z ogólnie przedstawionych tam informacji dotyczących poszczególnych krajów członkowskich wynika, że Polska:
– w zakresie udziału wydatków publicznych przeznaczonych na środki ochrony zdrowia jest na ostatnim miejscu.
– w zakresie liczby pracowników objętych SURE (% wszystkich pracowników w 2020 r.) jest na przedostatnim miejscu.
– w zakresie cech charakterystycznych krajowych mechanizmów zmniejszonego wymiaru czasu pracy objętych wsparciem w ramach SURE Polska przewiduje obok Chorwacji najniższy poziom dofinansowania wynagrodzeń (50%).
Są to kwestie, które należałoby zweryfikować i ustalić, bo być może część środków została uzyskana z innych źródeł.
Analizując przedstawiony dokument powstaje pytanie na ile Polska mogła i skorzysta ze środków podobnych do mechanizmów zmniejszonego wymiaru czasu pracy (str. 24), szczególnie w taki sposób jak w Belgii i Portugalii poprzez wsparcie dla szkoleń związanych z zatrudnieniem.
Jeżeli realizacja Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększenia Odporności będzie zagrożona (np. prace w KE a następnie w Radzie będą opóźnione, albo jeśli członkowie nie podejmą np. decyzji o zasobach własnych lub ostateczna realizacja będzie znacznie opóźniona), należy rozważyć ponownie uruchomienie SURE.

(do użytku służbowego)