Tag: 2018

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia zmiany zaproponowane w projekcie ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (UD 74).

Propozycja dotycząca wprowadzenia zmian w Kodeksie postępowania cywilnego, polegających na możliwości ustanowienia zabezpieczenia w postaci nakazania do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy dalszego zatrudnienia zwolnionego pracownika, którego stosunek pracy podlega szczególnej ochronie stanowi realizację postulatów
NSZZ „Solidarność”.

Gwarancje ochrony trwałości stosunku pracy działaczy związkowych zawarte w prawie materialnym (zakaz rozwiązania stosunku pracy bez zgody zarządu związku zawodowego, obowiązek wypłaty wynagrodzenia za cały czas trwania procesu oraz prawo do przywrócenia do pracy) powinny mieć odpowiednie przełożenie na ich prawa procesowe związane
z roszczeniem restytucyjnym (przywrócenie do pracy, ustalenie bezskuteczności wypowiedzenia) w razie zwolnienia, wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy. Same gwarancje wynikające z prawa materialnego są bowiem niewiele warte, o ile iluzoryczne staje się ich dochodzenie przed sądem pracy. Ta sama zasada odnosi się do innych niż działacze związkowi pracowników, których stosunek pracy podlega szczególnej ochronie.

Z tej przyczyny, zaproponowane zmiany stanowić będą uzupełnienie norm materialnych i powinny przyczynić się do osiągnięcia skutecznej ochrony stosunku pracy, o której mowa w prawie międzynarodowym, a w odniesieniu do działaczy związkowych, w Konwencji MOP 135 dotyczącej ochrony przedstawicieli pracowników w przedsiębiorstwach i przyznawania im ułatwień.

Przechodząc do oceny szczegółowych postanowień projektu, Prezydium KK wskazuje, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt. 1) zakresem projektu ustawy objęte będą czyny zabronione przez ustawę pod groźbą kary jako przestępstwa. Do czynów takich należą czyny stypizowane
w art. 35 ustawy o związkach zawodowych. Stosownie do postanowień pkt. 2) na podstawie projektu ustawy podmiot zbiorowy ma podlegać odpowiedzialności w związku
z osiągnięciem korzyści majątkowej z czynu zabronionego przez ustawę pod groźbą kary jako przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.

Zakres podmiotowy art. 35 ustawy o związkach zawodowych obejmuje osoby reprezentujące pracodawcę, które w związku z zajmowanym stanowiskiem albo pełnioną funkcją popełniły czyn określony w pkt 1 -4. Mimo, iż odpowiedzialności za dokonanie czynu zabronionego podlegają wskazane w przepisie osoby, korzyść majątkową z czynu osiąga inny podmiot, a mianowicie pracodawca tj. podmiot zbiorowy w rozumieniu projektu ustawy.

1. W ocenie NSZZ „Solidarność”, rozszerzenie odpowiedzialności za naruszenie art. 35 ustawy o związkach zawodowych również na podmioty zbiorowe, na zasadach określonych w projekcie (brak obowiązku uzyskania prejudykatu) w praktyce może przyczynić się do wzmocnienia ochrony działania związków zawodowych i prowadzić do skutecznego zniechęcenia, w szczególności duże przedsiębiorstwa, do naruszania ustawy o związkach zawodowych. Biorąc pod uwagę, iż zakładowa organizacja związkowa jest z mocy art. 26 pkt 3) ustawy o związkach zawodowych uprawniona do sprawowania kontroli nad przestrzeganiem w zakładzie pracy przepisów prawa pracy, wzmocnienie ochrony organizacji związkowej miałoby przełożenie na poprawę przestrzegania przez pracodawców prawa pracy i, w konsekwencji, poprawę sytuacji materialnej i prawnej pracowników.

W sferze zbiorowego prawa pracy, skutkiem naruszenia art. 35 ustawy o związkach zawodowych, w szczególności pkt. 2 dotyczącego przestępstwa utrudniania wykonywania działalności związkowej łączy się z uzyskiwaniem korzyści majątkowej przez podmiot zbiorowy – pracodawcę. Przez korzyść majątkową w tym przypadku należy rozumieć utrzymanie status quo w sferze poziomu świadczeń i zablokowanie dążeń organizacji związkowej do zwiększenia świadczeń dla pracowników, co mogłoby zostać osiągnięte, gdyby nie doszło do naruszenia np. przepisu art. 35 pkt. 2 ustawy o związkach zawodowych, tj. gdyby zrealizowany był np. obowiązek uzgadniania (uzyskania zgody zakładowej organizacji związkowej na treść postanowień) np. treści regulaminu wynagradzania czy regulaminu pracy. Korzyścią materialną jest również pomniejszenie wydatków w wyniku naruszania przepisów prawa pracy (przekraczanie norm czasu pracy, niewypłacanie nadgodzin, zaniżanie lub niewypłacanie wynagrodzeń), gdy naruszanie ustawy o związkach zawodowych ma
na celu uniemożliwienie sprawowania kontroli przez zakładową organizacje związkową nad przestrzeganiem przepisów prawa pracy w zakładzie. Związkom zawodowym nie przysługują takie uprawnienia kontrolne jakie przysługują Państwowej Inspekcji Pracy. Jednak, w przeciwieństwie do Inspekcji, związki zawodowe swoim działaniem są w stanie objąć większą liczbę pracodawców niż Inspekcja (ze względu na ograniczone zasoby kadrowe), zaś znakomita część postępowań kontrolnych Inspekcji wszczynana jest właśnie na wniosek zakładowych organizacji związkowych, na podstawie zaobserwowanych przez związki nieprawidłowości. Dlatego naruszanie ustawy o związkach zawodowych łączy się
z wymiernymi korzyściami po stronie pracodawcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 projektu, regulującego zasady odpowiedzialności podmiotu zbiorowego, podmiot zbiorowy odpowiada za czyn zabroniony, popełniony z związku z prowadzoną przez ten podmiot działalnością, poprzez działanie lub zaniechania organu tego podmiotu lub członka tego organu. W praktyce, przestępstwa z art. 35 ustawy o związkach zawodowych dopuszczają się osoby nie wchodzące w skład organu osoby prawej. Są to często pracownicy działu kadr, przełożeni, pełnomocnicy do spraw kontaktu ze związkami czy też osoby wyznaczone do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy, w rozumieniu art. 3¹ Kodeksu pracy. 

1. W art. 5 ust. 2 projektu uregulowane zostały zasady odpowiedzialności podmiotu zbiorowego za czyn popełniony przez osoby inne, niż wskazane w ust. 1, jednak
   w tym przypadku warunkiem odpowiedzialności jest osiągnięcie choćby pośrednio korzyści majątkowej.

Zasady logiki wskazują, iż u podstawy penalizowanych działań leży kwestia ekonomiczna – jest to opłacalne biorąc pod uwagę bilans potencjalnych zysków
i niskie ryzyko strat (odpowiedzialności). Jednak wielkość osiągniętej przez podmiot zbiorowy korzyści majątkowej lub jej sam fakt uzyskania w przypadku utrzymania status quo wskutek naruszeń, jest bardzo trudna do wykazania. Tak będzie np.
w przypadku naruszenia przepisów o ustalaniu lub konsultowaniu wewnątrzzakładowych źródeł prawa w wyniku czego wynagrodzenia pozostałyby
na niezmienionym poziomie (nie doszłoby do zwiększenia świadczeń
dla pracowników). W świetle powyższego zaproponowane w art. 5 pkt. 2 zasady odpowiedzialności, wymagające osiągnięcia z czynu zabronionego choćby pośrednio korzyści majątkowej sprawią, iż w praktyce czyny skryminalizowane w art. 35 ustawy o związkach zawodowych, popełnione w interesie podmiotu zbiorowego przez osoby inne niż wchodzące w skład organu osoby prawnej, zostaną poza zakresem odpowiedzialności, o której mowa w projekcie ustawy. W związku z tym wnosimy
o usunięcie w pkt. 2 znamienia czynu w postaci osiągnięcia choćby pośrednio korzyści majątkowej przez podmiot zbiorowy.

Konsekwencją powyższej uwagi jest uwaga do art. 38 ust. 2 projektu, zawierającego dyrektywy ustalania okoliczności zaistnienia interesu społecznego jako przesłanki warunkującej wszczęcie postępowania w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego  za czyn zabroniony. Ponadto, z przepisu wynika, iż aby wszcząć postępowanie, osiągnięte korzyści powinny zostać nie tylko oszacowane, ale również kształtować się na odpowiednim (w domyśle – wysokim) poziomie. W przypadku przestępstwa z art. 35 ustawy o związkach zawodowych ustalenie wystąpienia korzyści majątkowej dla pracodawcy, jako skutku czynu zabronionego, jest niejednokrotnie znacznie utrudnione lub wręcz niemożliwe, zaś skutki społeczne naruszeń są znaczne. O praktycznej trudności lub wręcz niemożności określenia wysokości uzyskanej przez podmiot zbiorowy korzyści majątkowej mówi również art. 11 ust. 2 projektu. Ze wskazanym przyczyn, wnosimy o usunięcie w art. 38 ust. 2 przesłanki w postaci wysokości osiągniętych przez podmiot zbiorowy korzyści. Dodatkowy argument przemawiający za wprowadzeniem proponowanej przez nas zmiany zawarty jest w treści art. 1 pkt. 1 projektu. Zgodnie z przywołanym przepisem, zakresem projektu objęte są również czyny zabronione przez ustawę pod groźbą kary jako przestępstwa, które nie wiążą się z osiągnięciem korzyści majątkowej z czynu zabronionego. W odniesieniu do tych czynów, utrzymanie przesłanki osiągnięcia korzyści majątkowej w art. 5 ust. 2 oznacza brak możliwości pociągnięcia
do odpowiedzialności podmiotu zbiorowego w przypadku, gdy czynu dokona osoba wskazana w art. 5 ust. 2 oraz w kontekście art. 38 ust. 2 projektu, tj. ryzyko ustalenia przez prokuratora, iż wobec braku zaistnienia przesłanki osiągnięcia korzyści majątkowej przez podmiot zbiorowy nie występuje interes społeczny warunkujący wszczęcie postępowania.

1. Na pozytywną ocenę zasługują propozycje przepisów zawartych w Rozdziale 5, dotyczącym odpowiedzialności podmiotu zbiorowego związaną z czynnościami wymierzonymi wobec osób sygnalizujących nieprawidłowości. W świetle koncepcji wprowadzenia szczególnego rodzaju uprawnień umożliwiających przeciwdziałaniu przez sądy negatywnym konsekwencjom wyciąganym wobec sygnalistów
   (str. 15 uzasadnienia) proponujemy doprecyzowanie zasad ustalania odszkodowania
   o którym mowa w art. 14 pkt. 2) projektu, które ze względu na cel wprowadzenia przepisu ochronnego dla sygnalistów, wydaje się, iż powinno być ustalane na zasadach bardziej korzystnych niż te określone w Kodeksie pracy lub w Kodeksie cywilnym. 
2. Dodatkowo dla zwiększenia ochrony osoby, zgłaszającej nieprawidłowości proponujemy, aby art. 14 projektu uzupełnić o zasadę przerzucenia ciężaru dowodu na pracodawcę w przypadku sporu sądowego – tak jak ma to miejsce w przypadku dyskryminacji. Na podmiocie zbiorowym spoczywałby ciężar udowodnienia,
   iż przyczyną rozwiązania stosunku prawnego, w tym stosunku pracy lub naruszenia uprawnień pracownika, nie było zgłoszenie informacji o której mowa w przepisie
   art. 12 projektu.
3. Jak już wskazano powyżej czyny zabronione, o których mowa w art. 35 ustawy
   o związkach zawodowych, wymierzone przeciwko związkowi zawodowemu lub jego członkom, w swoich skutkach wykraczają poza sferę jednego podmiotu prawa jakim jest związek zawodowy. Skutki czynów mają szerokie przełożenie społeczne, gdyż poprzez obstrukcję działalności związku zawodowego oddziaływają na sytuację prawną wielu osób, w tym członków związku i ich rodzin. W sferze zbiorowego prawa pracy czyny te negatywnie oddziaływają na wszystkich pracowników podmiotu zbiorowego. Z tej przyczyny, ze względu na szerokie negatywne społeczne skutki naruszania ustawy o związkach zawodowych uzasadnione jest aby poszerzyć katalog, o którym mowa w art. 22 ust. 4 projektu o dodatkowy pkt. 5) następującej treści
   „5) o którym mowa w art. 35 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych
   (t.j Dz.U.2015, poz.1881)”. 

W przekonaniu NSZZ „Solidarność”, dotkliwa ekonomicznie sankcja w postaci zakazu ubiegania się o zamówienia publiczne w przypadku popełnienia czynu,
o którym mowa w art. 35 ustawy o związkach zawodowych, znaczne wzmocniłaby ochronę swobody działalności związkowej i pełniłaby skuteczną funkcję prewencyjną. 

1. Art. 59 projektu wprowadza zmiany do art. 24 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych, w zakresie doprecyzowania katalogu podmiotów wykluczonych z ubiegania się o zamówienie publiczne. Podmiotem wykluczonym ma być wykonawca będący podmiotem zbiorowym, wobec którego sąd orzekł zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne na podstawie ustawy z dnia ….. roku
   o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary. Pragniemy wskazać, iż przepis art. 59 ustawy – Prawo zamówień publicznych,
   nie będzie miał zastosowania do podmiotów ubiegających się o zawarcie umowy
   o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z Narodowym Funduszem Zdrowia.
   Art. 138 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j.Dz.U.2017, poz. 1938) wprost wyłącza stosowanie przepisów o zamówieniach publicznych do zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. W ocenie Związku, brak jest podstaw do bardziej korzystnego traktowania – w kontekście dostępu do środków publicznych – świadczeniodawców usług zdrowotnych, dopuszczających się czynów o których mowa w art. 1 projektu. Z tej przyczyny wnosimy o uzupełnienie projektu o dodanie nowego przepisu – art. 59a następującej treści.

„Art. 59a. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j.Dz.U.2017, poz. 1938) w art. 149
ust. 1 pkt.) dodaje się pkt. 9) następującej treści:

„9) złożona przez świadczeniodawcę wobec którego sąd orzekł zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne na podstawie ustawy z dnia …. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary ( Dz.U.. poz….)”. 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje kierunek zmian przedstawionych w projekcie ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy.

W związku ze wzrostem wysokości wynagrodzenia w Polsce w coraz większej ilości spraw z zakresu prawa pracy wartość przedmiotu sporu przekracza kwotę 50 000 złotych,
co skutkuje obowiązkiem wniesienia nierzadko wysokiej dla pracowników opłaty.
Stanowi to faktyczną barierę w zakresie prawa dostępu do sądu.

Prezydium Komisji Krajowej wskazuje jednocześnie, że rozwiązaniem najbardziej pożądanym jest podniesienie granicy wartości przedmiotu sporu od której naliczana
jest stosunkowa opłata sądowa z obecnych 50 000 zł do poziomu 100 000 zł, przy utrzymaniu proponowanego rozwiązania, iż opłata stosunkowa naliczana byłaby od różnicy pomiędzy wartością przedmiotu sporu a kwotą 100 000 zł.

W ocenie Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” należy, tak jak zauważa Rada, podejmować działania aktywizujące i zachęcające do uczestnictwa w rynku pracy.
Bez wątpienia, można zgodzić się z treścią dokumentów, gdy mowa o potrzebie zwiększania dostępności do instytucji opieki, czy to nad dziećmi, czy też osobami zależnymi. Podkreślamy poparcie jakie zostało wyrażone przez Związek wobec propozycji Dyrektywy w zakresie godzenia życia zawodowego i prywatnego przez rodziców i opiekunów. Ważnym wyzwaniem rozwojowym dla Polski jest także dostępność do podnoszenia kwalifikacji przez pracowników oraz osoby znajdujące się poza rynkiem pracy. Wymaga to podjęcia pilnych
i strategicznych działań. Wiąże się to z postępującą cyfryzacją, która jest szansą, ale także zagrożeniem dla wielu pracowników.

Odwołując się do zalecenia nr 1) Prezydium KK zwraca uwagę na brak dostrzeżenia przez Radę faktu występowania niskich płac w sferze budżetowej, które pozostają bez zmian od 2009 roku. W ten sposób zmniejsza się motywacja pracowników do pracy, co staje się przyczyną coraz słabszej jakości świadczonych usług administracyjnych państwa.

Prezydium KK zgadza się z zaleceniem dotyczącymi poprawy jakości konsultacji społecznych i publicznych. Obserwacje Rady pokrywają się z naszymi doświadczeniami. Konsultacje społeczne są prowadzone w sposób urągający standardom, które zostały umieszczone w ustawach: o związkach zawodowych oraz o Radzie Dialogu Społecznego
i innych instytucjach dialogu społecznego. Konsultacje są pomijane, a nawet jeśli są prowadzone, to często dochodzi do skrócenia terminów na wyrażenie opinii. Konsekwencją takich działań są najczęściej liczne wady legislacyjne, które zmniejszają pewność prawa
i powodują potrzebę licznych nowelizacji.

Jako związek zawodowy wyrażamy swój sprzeciw w związku z negatywną opinią dotyczącą obniżenia ustawowego wieku emerytalnego w Polsce. Jak wskazują statystyki, wiele osób pobierających świadczenie emerytalne wciąż pracuje w zawodzie. Kampania Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kancelarii Prezydenta RP oraz NSZZ „Solidarność” pod tytułem „Godny Wybór. Przywrócenie wieku emerytalnego” informowała w 2017 roku o tym, że emerytura
to indywidualny wybór, a nie obowiązek. Uważamy, że jest to decyzja, którą każdy powinien podejmować sam, z uwzględnieniem jego kondycji zdrowotnej, sytuacji rodzinnej
i oczekiwań względem wysokości emerytury.

W tym kontekście zwracamy uwagę na to, że nadal występują problemy związane
z dostępnością do świadczeń opieki zdrowotnej. Uważamy, że wydatki na ochronę zdrowia
 w Polsce są zbyt niskie, aby mogły wystarczyć na zapewnienie swoim obywatelom opieki na odpowiednim standardzie. W rankingu Europejskiego Konsumenckiego Indeksu Zdrowia Polska zajmuje jedno z ostatnich miejsc. W efekcie takiej sytuacji Polacy coraz częściej zgłaszają się do placówek prywatnych pogłębiając trudność systemu publicznego. Zauważamy również poważny problem kadr w ochronie zdrowia. Niezwykle niepokojące są sygnały dotyczące zbyt małej liczby lekarzy i pielęgniarek, co przy rosnącej średniej wieku tych pracowników, rodzi obawy o przyszłość systemu ochrony zdrowia.

Przedstawione Zalecenia w swej treści odnoszą się także do sytuacji na polskim rynku pracy. Nie możemy w pełni zgodzić się z przedstawionymi wnioskami. W ocenie Związku, podstawowym problemem polskiej gospodarki jest niezwykle niski poziom płac
w porównaniu do Państw Europy Zachodniej. Skutkuje on z jednej strony, wyczerpaniem obecnego modelu wzrostu gospodarczego opartego na niskich kosztach pracy, bez jednoczesnego inwestowania w wysoką innowacyjność, a z drugiej prowadzi do emigracji lub niskiej skłonności do aktywnego uczestnictwa w rynku pracy. Podniesienie płac odpowiadałoby na dwa wymienione problemy. Podstawowym mechanizmem wzmocnienia presji płacowej byłoby wzmocnienie negocjacji zbiorowych. Liczne badania pokazują,
że pozwalają one na stabilny wzrost płac, łączący potrzeby przedsiębiorców,
ze sprawiedliwym podziałem owoców wzrostu gospodarczego. Niestety, do problematyki niskiego zasięgu negocjacji zbiorowych w Polsce, Zalecenia się nie odnoszą, choć jest to elementem Europejskiego filaru praw socjalnych, który został proklamowany przez wszystkie państwa członkowskie.

Zgadzamy się, że bardzo ważnym problemem polskiego rynku pracy jest jakość miejsc pracy. Jest to wyzwanie nie tylko dla polskiej, ale także europejskiej gospodarki. Mimo rosnącej liczby miejsc pracy, spada jakość zatrudnienia. Nie możemy jednak zgodzić się na stwierdzenie zamieszczone w końcowych zaleceniach, że konieczne jest: „Podjęcie działań w celu (…) likwidacji utrzymujących się przeszkód dla bardziej trwałych form zatrudnienia”. Nie zauważamy przeszkód do zatrudniania w oparciu o Kodeks pracy.
W naszej ocenie, to co wymaga radykalnej zmiany, to liczne zachęty do omijania stosunku pracy, na rzecz atypowych form zatrudnienia. Wymienić można np, coraz liczniejsze zachęty dla stosowania samozatrudnienia (kolejne propozycje obniżenia składek na ubezpieczenie społeczne), utrzymywanie wyłączenia w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne
w przypadku studentów do 26 roku życia pracujących na umowach zlecenie, brak obowiązku opłacania składek w przypadku osób wykonujących pracę w oparciu o umowy o dzieło,
czy też brak wymogów BHP oraz konieczności wypłacania wynagrodzenia minimalnego dla pracownika na nowym rodzaju umowy cywilnoprawnej – o pomocy przy zbiorach. Nierozwiązany pozostaje w Polsce problem niskiej jakości staży i praktyk na otwartym rynku pracy, które są często wykorzystywane jako substytut regularnego zatrudnienia. To tylko wybrane przykłady istniejących rozwiązań, które zniechęcają do standardowego zatrudnienia na rzecz atypowych form zatrudnienia. Trzeba pamiętać, że najczęściej powodują one lukę
w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto, poważną słabością polskiego systemu jest niezwykle słaba pozycja Państwowej Inspekcji Pracy, jednocześnie w wymiarze kompetencyjnym, jak i organizacyjnym wynikającym przede wszystkim z niskiego poziomu finansowania tej instytucji.   Wymaga to pilnej zmiany.

Z powyższym wiąże się niska jakość ofert w ramach Gwarancji dla młodzieży,
co sprawia, że już na starcie drogi zawodowej, młodzi pracownicy stykają się z prekaryjnym zatrudnieniem, co obniża potencjał ich karier w przyszłości. Ponadto, badania pokazują,
że także po wyjściu z programu, młodzi ludzie często doświadczają pracy o niskiej jakości – terminowego oraz niskopłatnego.

Jedyna wzmianka w Zaleceniach dotycząca stawek podatkowych odnosi się do zbyt licznej grupy stawek podatku VAT. W naszej ocenie nie to jest najpoważniejszym problemem naszego systemu podatkowego. Zdecydowanie ważniejszą kwestią jest regresywność systemu, co jest wyjątkiem w Europie. Regułą są progresywne podatki, które zwiększają sprawiedliwość systemu, zapewniając przy tym właściwy poziom wpływów podatkowych. Mimo podniesienia kwoty wolnej od podatku, poziom obciążeń podatkowych dla najmniej zarabiających nie zmniejszył się znacząco, ponieważ zwiększenie kwoty wolnej objęło niewielką grupę podatników. Brakuje także programu dalszego podnoszenia kwoty wolnej,
co zostało zapowiedziane, gdy wprowadzono obecnie obowiązującą regulację. Ujednolicenie stawek VAT rodziłoby obawę o dodatkowe, nieproporcjonalne obciążenie osób najmniej zarabiających.

Obawy Związku rodzi forsowana reforma szkolnictwa wyższego, poza argumentami natury organizacyjnej (ograniczenie autonomii uczelni wyższych, zmiany w sposobie zarządzania, itp.) pojawia się zagrożenie marginalizacji uczelni znajdujących się poza dużymi ośrodkami. W naszej ocenie jest to niezwykle niebezpieczne, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia zrównoważonego rozwoju i prowadzenia działań o charakterze włączającym. Osłabienie tych ośrodków, a w konsekwencji nawet ich likwidacja, będą ograniczały dostęp do szkolnictwa wyższego osobom mniej zamożnym oraz osobom mieszkającym poza dużymi ośrodkami. Zagraża to osiągnięciu przez Polskę celów Strategii Europa 2020.

Decyzja do użytku służbowego

Decyzja do użytku służbowego