Kategoria: Dokumenty Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” stwierdza, że wysokość zaproponowanego wynagrodzenia  w projekcie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2021 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2022 r. w kwocie 3 000 zł oraz wysokość minimalnej godzinowej stawki w kwocie 19,60 zł odbiega od propozycji przedstawionej we wspólnych stanowiskach strony pracowników Rady Dialogu Społecznego z dnia 19 maja 2021 r. oraz z dnia 19 lipca 2021 r.
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” z zadowoleniem przyjmuje propozycję ustawową dotyczącą podniesienia kwoty wolnej od podatku do 30 000 złotych, co stanowi realizację postulatu Związku. Jednocześnie uznaje za konieczne zwiększenie pracowniczych kosztów uzyskania przychodów oraz wprowadzenie mechanizmu ich corocznej waloryzacji co będzie istotnym elementem wzrostu wynagrodzenia netto osób najmniej zarabiających.
Postulowany przez Związek wyższy wzrost minimalnego wynagrodzenia na poziomie 3 100 zł wpłynie na poziom dochodów dużej grupy pracowników, gdyż zgodnie ze statystykami z ogółu zatrudnionych w gospodarce narodowej aż 13 proc. otrzymuje minimalne wynagrodzenie za pracę.
Postulat wzrostu minimalnego wynagrodzenia o nie mniej niż 10,71 % ma swoje podłoże zarówno w planowanym, zapowiadanym wzroście PKB, a także w oparciu o szacunki dotyczące inflacji. Należy jednocześnie zauważyć, że Komisja Europejska (KE), jak i Narodowy Bank Polski (NBP), w swoich prognozach, wskazują na znacznie wyższe od zakładanego w Założeniach projektu budżetu państwa na rok 2022 tempo wzrostu produktu krajowego brutto – na poziomie 5,2 proc. (KE) i 5,4 proc. (NBP). Zdaniem tych instytucji w 2022 r. wyższa będzie od zakładanej także inflacja. Ceny mają wzrosnąć o 3,1 proc. (KE) i 3,3 proc. (NBP). Wyższy wzrost gospodarczy i inflację prognozuje ponadto Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Jej zdaniem PKB w 2022 r. wzrośnie o 4,7 proc a inflacjao 3,3 proc. Także wysoki poziom inflacji w 2021 r. odbija się negatywnie na realnych wynagrodzeniach, zwłaszcza najuboższych pracowników, ograniczając aktualnie ich wartość nabywczą.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje zmiany zaproponowane w projekcie ustawy Ministra Rodziny i Polityki Socjalnej z dnia 13 lipca 2021 r. o  zmianie ustawy o zatrudnieniu socjalnym oraz o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o zatrudnieniu socjalnym oraz o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, zwany dalej „projektem” zawiera propozycje zmian warunków funkcjonowania centrów integracji społecznej (CIS) i klubów integracji społecznej (KIS). Mają one na celu ułatwienie funkcjonowania podmiotów zatrudnienia socjalnego i organizacji procesu reintegracji, rozszerzenie niektórych uprawnień ich uczestników, a także udoskonalenie systemu monitorowania działalności podmiotów zatrudnienia socjalnego. Zmierzają one m.in. w kierunku rozszerzenia kręgu podmiotów uprawnionych do korzystania ze wsparcia (osoby nie spełniające przesłanki ubóstwa, osoby uprawnione do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy), ułatwienia procesu tworzenia CIS i KIS, rozszerzenia katalogu źródeł i możliwości finansowania ich działalności, rozszerzenia zakresu uprawnień ich uczestników.
Zmiana ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi zmierza w kierunku umożliwiania finansowania CIS i KIS z dochodów z opłat za wydanie zezwolenia na sprzedaż alkoholu.
Wszystkie te zmiany należy ocenić pozytywnie. Są one odpowiedzią na rosnące zainteresowanie usługami podmiotów zatrudnienia socjalnego.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wyraża swoje oburzenie, że projekt dokumentu istotnego dla związków zawodowych został przekazany do konsultacji społecznych dopiero po interwencji Związku i ponad miesiąc po jego prezentacji przez Premiera Mateusza Morawieckiego. Jednocześnie Prezydium KK wnosi następujące uwagi do projektu uchwały Rady Ministrów w sprawie przyjęcia dokumentu Strategia Demograficzna 2040.
Zgodnie z treścią projektu uchwały Strategia Demograficzna ma ustanowić całościowe ramy polityki dotyczące zagadnień demograficznych i kierunki rozwoju polityki społecznej dla przeciwdziałania starzeniu się społeczeństwa oraz zwiększania dzietności. Projekt zawiera także próbę diagnozy przyczyn zapaści demograficznej oraz ogólne propozycje działań zaradczych.
Zdaniem Prezydium KK dokument zawiera dobrą diagnozę aktualnej sytuacji demograficznej, jednakże propozycje działań odpowiadających tej diagnozie są ograniczone ukierunkowaniem jedynie na poprawę dzietności, która jest jednym z  elementów polityki demograficznej. Na politykę demograficzną obok działań wpływających na  dzietność społeczeństwa składać się powinny także polityka migracyjna oraz polityka podnoszenia standardu życia, nierozerwalnego z polityką rynku pracy, którego jakość determinuje dobrobyt społeczny. W Strategii pomija się wyżej wymienione kwestie, choć stanowią one istotną rolę w kształtowaniu równowagi społecznej.
Strategia zdaje się także ignorować trendy społeczno-kulturowe w Polsce jak i w innych rozwiniętych krajach. Trudno przypuszczać, że działaniami pronatalistycznymi zwiększy się skłonność młodych osób do zawierania małżeństw czy  wcześniejszego rodzicielstwa, ponadto o ile wsparcie rodziny jest istotnym działaniem prorozwojowym, o tyle traktowanie związków nieformalnych jako mniej istotnych dla kształtowania się rodzicielstwa może przyczynić się do ograniczenia efektów planowanych działań pronatalistycznych. Tym bardziej że ze statystyk wynika, że wraz z coraz mniejszą liczbą zawieranych małżeństw rośnie liczba urodzeń dzieci poza nimi, jednocześnie rośnie liczba rozwodów. Zatem sztuczne stymulowanie wzrostu liczby zawieranych małżeństw może nie przyczynić się to ich stabilności czy rozrodczości. Z drugiej strony strategia powinna odpowiadać na aktualne trendy w zachowaniach społecznych nie tyle co je odwracając, co wpisując w nie swoje polityki.
Niewątpliwie stymulowanie przyjaznego rodzinom otoczenia życia i pracy zwiększy poczucie bezpieczeństwa i stabilności rodzin. Nie można jednak ignorować faktu, że w krótkim czasie polski rynek pracy będzie borykał się z brakiem odpowiedniej liczby osób w wieku produkcyjnym, gdyż nawet najlepsza polityka pronatalistyczna nie zaradzi na aktualne jego problemy. Dlatego Prezydium KK zwraca uwagę, że zwiększenie dzietności nie może stanowić jedynego celu strategii demograficznej, gdyż równie istotnym jej elementem jest polityka migracyjna, która w krótkim czasie może zaradzić na deficyty kadrowe na rynku pracy jak i na zbyt szybkie dalsze starzenie się społeczeństwa. W ramach polityki migracyjnej należy opierać się przede wszystkim na:

1. dokonaniu krótkookresowej i średniookresowej analizy potrzeb polskiego rynku pracy w zakresie liczby cudzoziemców i oczekiwanych kwalifikacji. Na bazie takiej pracy analitycznej można przystąpić do poszukiwania adekwatnych form prawnych zrealizowania „zapotrzebowania” rynku pracy poprzez przykładowo modyfikacje listy państw których obywatele mogą podjąć pracę na podstawie oświadczeń,  modyfikacja terminów (okresów) związanych w możliwością wykonywania pracy na polskim rynku itp. Jeżeli jednak nie dokonamy kroku pierwszego – analizy – nie ma możliwości szukania adekwatnych rozwiązań bo nie wiemy „ile” i „kto”. Tylko dokonanie analizy pozwala następnie post factum  ocenić czy dla określonej (pożądanej) grupy obcokrajowców Polska okazała się atrakcyjna;
2. koncentracji na pobycie długoterminowym – analiza zasadności egzaminu z języka polskiego – konieczność zwiększenia wsparcia dostępu do bezpłatnych lekcji i innych form wsparcia;
3. analizie „potrzeb” polskich uczelni co do liczby studentów spoza Polski niezbędnych do zachowania dotychczasowych aktywności edukacyjno – dydaktycznych. Wsparcie uczelni w możliwości przygotowania/ przeprowadzenia oferty dydaktycznej atrakcyjnej dla obcokrajowców;
4. budowie systemu przyciągania osób o wyższych, specyficznych kwalifikacjach poprzez jasny system preferencji. Preferencje te powinny także dotyczyć członków ich rodzin.

Nie mniej istotne są działania odpowiadające na starzenie się społeczeństwa, których nie można znaleźć w zaproponowanej strategii czyli takie, które przyczynią się m.in. do wydłużenia życia w zdrowiu, czy będących odpowiedzią na potrzeby opiekuńcze nad osobami niesamodzielnymi czy rozwiązania dedykowane do starszych pracowników, którzy mogliby kontynuować aktywność zawodową, jednak przy odpowiednio ukształtowanym i przyjaznym dla nich środowisku pracy. Do takich działań zdaniem Prezydium KK obok poprawy dostępności do profilaktyki zdrowotnej także dla osób w wieku porozrodczym należy potrzeba reformy medycyny pracy, czy zmian w kodeksie pracy ułatwiających pracownikom w wieku 55+ na pracę zgodną z ich możliwościami zdrowotnymi. Na te aspekty Strategia nie zwraca uwagi, co czyni ją daleko niepełną.
Podsumowując, zdaniem Prezydium KK w dokumencie dominuje warstwa analityczno-diagnostyczna. Obszerna analiza różnych danych dotyczących sytuacji demograficznej Polski potwierdza dość oczywistą i znaną od dawna diagnozę, iż sytuacja demograficzna naszego kraju jest dramatyczna i tylko poprawa bardzo niskiego wskaźnika dzietności może przyczynić się do spowolnienia procesu zmniejszania się liczebności populacji naszego kraju. W części analityczno-diagnostycznej dominuje podejście opisowe. W dokumencie przedstawia się poszczególne elementy polityki demograficznej państwa. Brakuje jednak oceny ich skuteczności i krytycznego podejścia do dzisiejszych rozwiązań w tym zakresie. Mimo znacznego wzrostu nakładów na politykę rodzinną oraz znaczącego zwiększenia uprawnień rodziców wpływ tych działań na poprawę wskaźnika dzietności jest niewielki. Bez rzetelnej i szczegółowej oceny skuteczności i efektywności dotychczasowych instrumentów polityki społecznej Państwa w tym obszarze nie da się zaprojektować nowych skuteczniejszych rozwiązań systemowych. Cele Strategii skupiają się jedynie na poprawie dzietności, ale i w tym obszarze zostały one sformułowane w sposób zbyt ogólny, bez określenia szczegółowych instrumentów ich realizacji a samej Strategii nie uwzględniono uwarunkowań kulturowych, które zdają się mieć coraz większy wpływ na decyzje młodych ludzi o założeniu rodziny i urodzeniu dzieci.                

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje kierunek rozwiązań zawartych w projekcie ustawy Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 19 lipca 2021 r. o rodzinnym kapitale opiekuńczym, jednocześnie uważa, że przedstawienie nowego instrumentu mającego służyć poprawie dzietności Polaków powinno być poprzedzone rozwiązaniem już istniejących problemów, na które wielokrotnie wskazywał Związek.

Przedstawiony projekt określa warunki i tryb przyznawania nowego świadczenia kierowanego do rodzin z dziećmi, które będzie finansowane z budżetu państwa (wraz z kosztami obsługi). Rodzinny kapitał opiekuńczy będzie przysługiwać na każde drugie i kolejne dziecko w rodzinie w wieku od 12 do 36 miesiąca życia w maksymalnej wysokości 12 tysięcy złotych na dziecko, w odniesieniu do zamieszkałych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres pobierania tego świadczenia: obywateli polskich oraz cudzoziemców, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci. Rodzinny kapitał opiekuńczy będzie świadczeniem niezależnym od dochodów rodziny  oraz nieopodatkowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nie będzie podlegał egzekucji. Rodzinny kapitał opiekuńczy będzie świadczeniem przyznawanym na wniosek osoby uprawnionej. Natomiast zadaniami związanymi z przyjmowaniem, rozpatrywaniem wniosków oraz wypłatą świadczenia będzie zajmować się Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Przysługująca kwota świadczenia będzie wypłacana w miesięcznych częściach/ratach. Miesięczna wysokość świadczenia będzie wynosić 500 zł przez 2 lata lub 1000 zł miesięcznie przez rok. Przewiduje się, że ustawa wejdzie w życie 1 stycznia 2022 r. Zgodnie z przepisami przejściowymi prawo do rodzinnego kapitału opiekuńczego będzie przysługiwać także rodzinom/osobom uprawnionym, które już w dniu wejścia ustawy mają drugie i kolejne dzieci w wieku od 12 do 36 miesiąca życia. Co do zasady, świadczenie ma pomóc rodzicom małych dzieci w realnym wyborze, w jaki sposób będzie wykonywane nad maluchami opieka po zakończonym urlopie rodzicielskim lub wygaśnięciu świadczenia rodzicielskiego, co zdaniem Prezydium KK jest dobrym i oczekiwanym celem.

Jednakże uzyskanie świadczenia kierowane jest to rodzin na tych samych warunkach co funkcjonujące już inne programy (świadczenie wychowawcze czy świadczenie Dobry Start), dlatego niezrozumiałą, zdaniem Prezydium KK, jest decyzja o wdrażaniu nowego instrumentu wsparcia rodzin nową ustawą zamiast próby zintegrowania wsparcia w jednej ustawie, tak aby przepisy były czytelne i łatwe w odbiorze dla beneficjentów.

Rodzinny kapitał opiekuńczy jest kolejnym świadczeniem omijającym systemem świadczeń rodzinnych, co stanowi dalszą jego marginalizację, czego nie można zaakceptować. System świadczeń rodzinnych kierowany jest do rodzin o największych potrzebach i znajdujących się w najtrudniejszych sytuacjach, dlatego powinien być realnym systemem wsparcia właśnie dla nich.

Prezydium KK podkreśla z ubolewaniem, że politykę wsparcia dochodowego rodzin opiekujących się dziećmi (w różnych fazach ich życia) prowadzoną przez rząd postrzegamy jako mało spójną i chaotyczną. Podstawowy zarzut dotyczy braku waloryzacji świadczeń rodzinnych w tym świadczenia rodzicielskiego. Brak waloryzacji świadczeń rodzinnych w roku bieżącym powoduje, że system staje się coraz bardziej fasadowy. Zwróćmy uwagę na najprostszy przykład: zasiłek rodzinny przysługuje także po ukończeniu przez dziecko18 roku życia w razie kontynuowania nauki. W żadnych okolicznościach po ukończeniu przez dziecko 18 roku życia nie przysługuje świadczenie 500 plus. Tak więc, brak waloryzacji zarówno kryterium dochodowego uprawniającego do świadczeń rodzinnych jak i samych świadczeń powoduje, że pozostawiamy grupy ubogich rodzin, przed którymi stają określone wyzwania wychowawcze – przykładowo związane ze wsparciem (nawet symbolicznym) dzieci kontynuujących naukę samym sobie. Zdaniem Prezydium KK w pierwszej kolejności należy waloryzować świadczenia już istniejące w systemie (przykładowo świadczenie rodzicielskie) mając na uwadze powyżej opisana sytuację na rynku pracy i zagrożenie brakiem adekwatnego wsparcia dla osób, które urodziły dziecko a nie są objęte ubezpieczeniem chorobowym, a dopiero w następnej kolejności wprowadzać nowe rozwiązania.

Należy także rozważyć szczególną sytuację rodziców, których dziecko ma orzeczoną niepełnosprawność. W ocenie Prezydium KK w sytuacji, gdy drugie dziecko ma orzeczoną niepełnosprawność należy przewidzieć dłuższy okres przysługiwania kapitału opiekuńczego. Na przykład o dodatkowe 2 lata.

Jednocześnie NSZZ „Solidarność” nie może zaakceptować przekazania nowych zadań do ZUS, który zajmuje się co do zasady obsługą systemu ubezpieczeń społecznych, do którego nowe świadczenie nie należy. Zadania, które wiążą się z weryfikacją uprawnień oraz odpowiednim wykorzystaniem przekazywanych rodzicom środków są zadaniami gminnych i miejskich ośrodków pomocy rodzinie a oddalenie usług i świadczeń na rzecz rodziny do ogólnopolskiej instytucji utrudni rodzicom dostęp do projektowanego wsparcia. Co więcej nie do zaakceptowania jest zaproponowana forma wnioskowania jedynie w postaci elektronicznej. NSZZ „Solidarność” już wielokrotnie w swoich opiniach zwracał uwagę, że uniemożliwienie składania wniosku o kolejne świadczenia w tradycyjnej (papierowej) formie może skutecznie utrudnić niektórym rodzicom czy opiekunom ubieganie się o nowe świadczenie.

Równocześnie, Prezydium KK wskazuje, że w ocenie NSZZ „Solidarność” rząd RP w sposób błędny i zbyt ograniczony diagnozuje przyczyny niezadowalającej dzietności Polaków. Jedną z fundamentalnych przyczyn jest nadmierna elastyczność na rynku pracy wyrażająca się dominacją umów cywilnoprawnych (w kohortach wiekowych osób wchodzących na rynek pracy, a więc wśród tych, którzy mogą mentalnie przymierzać się do decyzji prokreacyjnych). Uspokajające stwierdzenia, że wciąż generalnie mamy do czynienia z dominacją zatrudnienia pracowniczego stanowi uciekanie od prób rozwiązania tego realnego problemu. Kwestią kluczową w naszej ocenie jest:

• wyrównanie pozapłacowych kosztów pracy (pełna składka na FUS w przypadku umowy zlecenia co zmniejszy presje na zawieranie fałszywych umów cywilnoprawnych oraz zmiany zasad odprowadzania składki przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą); wyposażenie PIP w efektywne narzędzia przeciwdziałania zawieraniu fałszywych umów cywilnoprawnych i fałszywego samozatrudnienia;likwidacja wyłączenia możliwości odprowadzania składki na FUS w wypadku umów zlecenia dla osób uczących się do 26 roku życia, co uniemożliwia im podleganie (nawet dobrowolnie) ubezpieczaniu chorobowemu warunkującemu prawo do zasiłku macierzyńskiego.

Logika jakichkolwiek działań o charakterze strategicznym powinna zakładać, aby przed przedstawianiem nowych propozycji starać się rozwiązać wskazane powyżej problemy. NSZZ „Solidarność” zwracał wielokrotnie na to uwagę w wystąpieniach do strony rządowej, jednakże nasze monity pozostały bez odzewu. Tak więc Prezydium KK apeluje po raz kolejny o bardziej realistyczne spojrzenie na rynek pracy otaczający osoby młode
i jego wpływ na ich decyzje związane z zakładaniem rodziny, urodzeniem dziecka (lub przyjęciem na wychowanie) czy podjęciem decyzji o kolejnym potomku.

Prezydium KK zgłasza jednocześnie uwagi z zakresu techniki legislacyjnej:

– proponujemy, aby przeformułować obecny art. 5 projektu tak aby znajdowało się w nim bezpośrednie odniesienie do regulacji mówiącej o możliwości podjęcia decyzji o okresie wypłaty świadczenia (innymi słowy wskazującego na możliwość podjęcia decyzji o otrzymywaniu świadczenia w wysokości 500 zł lub 1000 zł). Obecna lektura tego artykułu jest  niezrozumiała,

– należy uzupełnić projektowany art. 49 pkt 1, gdyż aktualna jego treść uniemożliwia interpretację intencji projektodawcy.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o dotacji przeznaczonej dla niektórych podmiotów.
Celem zmiany ustawy jest umożliwienie udzielenia dotacji z budżetu państwa Stowarzyszeniu Miłośników Ziemi Tarnogórskiej – podmiotowi zarządzającemu zakładem górniczym – Zabytkowa Kopalnia Srebra i Sztolnia „Czarnego Pstrąga” w Tarnowskich Górach, z przeznaczeniem na utrzymanie, zabezpieczenie i ratowanie zabytkowych części tego zakładu. Potrzeba nowelizacji jest następstwem zmian w przepisach prawa geologicznego i górniczego, które mają bezpośredni wpływ na sytuację prawną i finansową zakładu górniczego oraz zarządzającego nim Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Tarnogórskiej (użytkownik górniczy) oraz poniesionych w związku z pandemią COVID -19 strat.
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wskazuje, że nadrzędnym celem jest zabezpieczenie zabytkowej substancji wszystkich wyrobisk Zabytkowej Kopalni Srebra i Sztolni „Czarnego Pstrąga” po byłej Królewskiej Kopalni Fryderyk w Tarnowskich Górach.
Aby to osiągnąć niezbędne jest wykonanie szeregu opracowań projektów, dokumentacji, opinii, ekspertyz i analiz z zakresu górnictwa. Szereg tych dokumentów wynika z okresowego lub bieżącego utrzymania kopalni i podlega kontroli Wyższego Urzędu Górniczego i podległym instytucjom OUG (Okręgowy Urząd Górniczy) i SUG (Specjalistyczny Urząd Górniczy). Całość dokumentacji pozwoli Stowarzyszeniu w sposób efektywny sprawować zarząd nad bezpiecznym zachowaniem obiektu. To bardzo ważny aspekt utrzymania, albowiem tak jak w pozostałych obiektach wymienionych w ustawie, w Kopalni i Sztolni w Tarnowskich Górach prowadzony jest ruch turystyczny organizowany w sposób niezagrażający życiu ludzkiemu.

(do użytku służbowego)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia projekt ustawy Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 29 czerwca 2021 r. o zmianie ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci oraz niektórych innych ustaw.
Zdaniem projektodawcy program wsparcia materialnego rodzin, który cieszy się w Polsce, z uwagi na swój zasięg wielką popularnością, ma tylko jeden mankament: koszty jego realizacji w latach 2016-2020 wyniosły ponad 1,6 mld zł. Celem projektu jest obniżenie kosztów obsługi programu oraz optymalizacja jego procesu, poprzez zmianę instytucji właściwej na Zakład Ubezpieczeń Społecznych, ograniczenie sposobu składania wniosku jedynie do formy elektronicznej oraz zawężenia formy wypłaty świadczenia do bezgotówkowej. Wnioski o przyznanie świadczenia mają być składane rzadziej, o ile sytuacja rodzinna wpływająca na wysokość świadczenia nie zmienia się.
NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że zaproponowane zmiany są zbyt daleko idące, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że mogą przyczynić się do ograniczenia dostępu do świadczeń zwłaszcza rodzin najmniej zaradnych, czyli zwykle tych które wsparcia najbardziej potrzebują. Niezrozumiała jest decyzja przenoszenia organu właściwego do realizacji, weryfikacji i wypłaty świadczenia do ZUS, kiedy ten dysponuje dużo mniejszą liczbą jednostek terenowych niż odpowiedzialne dotąd za realizację programu gminy. ZUS realizuje zadania z zakresu zabezpieczenia społecznego, które polegają przede wszystkim na poborze składek na ubezpieczenie społeczne i wypłacie świadczeń w ramach tego systemu. Dlatego zdaniem NSZZ „Solidarność”, ZUS  nadal powinien realizować zadania jedynie w tym właśnie zakresie.
Zbyt daleko idąca jest także propozycja uniemożliwienia składnia wniosków w sposób fizyczny (bezpośrednio w urzędzie lub za pośrednictwem poczty). Projektodawca w Ocenie Skutków Regulacji podaje przykłady rozwiązań wypłaty podobnych świadczeń w innych krajach (Niemcy, Niderlandy, Luksemburg), jednak w każdym z przytoczonych przykładów świadczeniobiorcy mają możliwość złożenia papierowego wniosku za pomocą poczty.  Oczywiście taka zmiana nie ma znaczenia dla osób, które zawsze składają wnioski w formie elektronicznej i mają dostęp do panelu PUAP jednak nie wszyscy rodzice czy opiekunowie dysponują odpowiednim sprzętem elektronicznym za pomocą którego mogą złożyć wniosek. Potwierdzają to statystyki składanych wniosków, wg których 20% świadczeniobiorców składa je nadal w formie papierowej. Brak umiejętności lub dostępu do odpowiednich urządzeń będzie wymuszał na wnioskodawcach wizyty w urzędzie, często znacznie oddalonym od miejsca zamieszkania.
Innym czynnikiem który projektodawca wydaje się pominął jest weryfikacja osób uprawnionych do świadczenia. ZUS dokonuje jej jedynie na podstawie złożonej dokumentacji, jeśli zostanie złożona poprawnie. Uprawnienia do świadczenia, które wynikają choćby ze sprawowania bezpośredniej opieki nad dzieckiem, można ustalić w ramach wywiadu środowiskowego a uprawnienia do jego przeprowadzania nadal posiadają jedynie pracownicy socjalni zatrudnieni w OPS. Należy zauważyć, że ZUS nie jest jednostką nadrzędną pomocy społecznej i może jedynie się zwracać z prośbą o udzielenie informacji, a nie zlecać im zadania. Chcąc potwierdzić uprawnienia opiekunów OPS-y będą przeprowadzać wywiady środowiskowe, co dodatkowo wydłuży procedurę przyznawania świadczenia. W tym miejscu zachodzi także wątpliwość, czy wobec dodatkowych zadań, jakie będą spoczywały na Ośrodkach Pomocy Społecznej projektodawca przewidział koszty z tym związane. W projekcie nie ma odniesienia z jakich funduszy będą finansowane dodatkowe zadania gmin. (Projekt przewiduje odebranie gminom zadań i środków finansowych na ich realizację związanych z wypłatą świadczenia wychowawczego).
Jednocześnie zmiana art. 9 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci nie rozstrzyga, co się stanie jeśli świadczenie będzie wydatkowane niezgodnie z przeznaczeniem. ZUS nie realizuje świadczeń w formie rzeczowej w przeciwieństwie do OPS.
Zdaniem Prezydium KK NSZZ „Solidarność” projektowana ustawa budzi wiele wątpliwości i pytań, a przede wszystkim burzy już utrwalony porządek realizacji wypłaty świadczenia wychowawczego i wprowadza chaos kompetencyjny i organizacyjny. Dlatego nie może ocenić propozycji pozytywnie.

Odnosząc się do przedstawionej Polityki Migracyjnej Prezydium Komisji Krajowej wskazuje, iż sam fakt przygotowania przedmiotowego dokumentu należy ocenić pozytywnie. Natomiast jego treść, w tym zakres regulacji, sąt dość ogólne i powinny być rozwinięte w ramach konkretnych regulacji prawnych. Należy zauważyć, że przyjęte kierunki działań mają dotyczyć lat 2021 oraz 2022, podczas gdy dokument został poddany konsultacjom społecznym dopiero w lipcu bieżącego roku. Nie ulega wątpliwości, że moment rozpoczęcia konsultacji jest zdecydowanie za późny, a co więcej wąski podmiotowo. Dialog społeczny dla przedmiotowej polityki powinien być prowadzony przed okresem, którego dotyczy i powinien objąć organizacje pozarządowe, w tym te organizacje, które reprezentują poszczególne grupy migrantów, w tym cudzoziemców. Zauważyć należy, że również odnośnie dokumentu wyjściowego – stanowiącego bazę do opiniowanego obecnie pod nazwą: „Polityka migracyjna polski – diagnoza stanu wyjściowego” (Grudzień 2020) partnerzy społeczni również nie mieli możliwości zajęcia stanowiska.
Nadto Prezydium Komisji Krajowej wskazuje, że w ramach Polityki Migracyjnej należy zwrócić uwagę, że w pojęciu legalnej migracji mieści się wiele zjawisk dotyczących cudzoziemców. Mogą one dotyczyć osób, które przyjeżdżają do Polski w celu podjęcia nauki, dołączają do członków swoich rodzin lub planują krótkookresowy lub średniookresowy pobyt związany z podjęciem zatrudnienia. Prezydium Komisji Krajowej wielokrotnie podkreślało, że konieczność ochrony polskiego rynku pracy jest szczególnie istotna co oznacza, że wymaga ona odrębnego omówienia. Ujęcie w jednym pojęciu pod nazwą: „legalna migracja” wszystkich problemów z tym związanych uznać należy za niewystarczające.
W ocenie Prezydium Komisji Krajowej w przedstawionej Polityce Migracyjnej brakuje danych i analiz wyjściowych odnośnie tego, jakie działania możemy podjąć, aby stymulować migrację długookresową cudzoziemców przyjeżdżających na terytorium Polski. Konieczne jest w tym przypadku ustalenie: jakie są i będą w przyszłości potrzeby polskiego rynku pracy co do kwalifikacji i kompetencji zawodowych oraz przy pomocy jakich działań możliwe jest uzyskanie pracowników spełniających oczekiwania polskiego rynku pracy.
Podkreślić należy, że Polityka Migracyjna, w wersji przedstawionej do konsultacji, w zasadzie pomija bardzo istotny problem jakim jest kwestia przewlekłości postępowań administracyjnych dotyczących legalizacji pobytu cudzoziemców na terytorium Polski i to zarówno przed wojewodami, jak i Urzędem ds. Cudzoziemców. Wspomina się w niej jedynie o poprawie efektywności systemu legalizacji, co przy aktualnej, rzeczywistej skali ww. problemu i faktycznej niewydolności niektórych jednostek organizacyjnych w urzędach jest zdecydowanie zbyt ogólnym odniesieniem. Trudno bowiem przyjąć, aby polityka migracyjna w zakresie legalizacji pobytu i zatrudnienia cudzoziemców była efektywna bez uprzedniego rozwiązania problemu niewydolności systemu wydawania decyzji w zakresie zezwoleń pobytowych.

(do użytku służbowego)