Kategoria: Dokumenty Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia sposób konsultowania programu badań statystycznych statystyki publicznej z powodu krótkiego terminu konsultacji oraz braku odpowiedniej polityki informacyjnej GUS-u w zakresie zgłaszanych przez Związek uwag oraz propozycji, a w szczególności niewskazywania
w okresie programowania jasnych kryteriów i priorytetów wyboru zakresu tematycznego badań, analiz i opracowań statystycznych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że zaproponowana przez GUS nowelizacja ustawy o statystyce publicznej będzie miała daleko idące konsekwencje w zakresie trybu przyjmowania badań statystycznych w następnych latach,
co zostało ocenione negatywnie w Decyzji Prezydium KK nr 171/2013 z dnia
15 października br.

Prezydium KK proponuje objęcie badaniami statystyki publicznej następujących zagadnień.

W dziele 1.23. RYNEK PRACY objąć badaniem również wynagrodzenia osób wykonujących pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej, nie zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, w ujęciu miesięcznym i godzinowym. Badanie powinno dotyczyć osób, które uzyskały dochody z tytułu umowy cywilnoprawnej wraz z rozkładem wysokości wynagrodzenia w podziale na: wynagrodzenie poniżej płacy minimalnej, w wysokości płacy minimalnej, krotność płacy minimalnej.

Zgodnie z dostępnymi danymi osób takich jest około 900 tysięcy. Do wynagrodzeń tej grupy osób nie ma zastosowania ustawa o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Z powodu znacznej skali zjawiska, ważne jest aby posiadać informacje o wysokości wynagrodzeń uzyskiwanych przez te osoby.

Ponadto proponujemy wykonanie badań dotyczących liczby osób pobierających wynagrodzenie na poziomie nieprzekraczającym minimalnego wynagrodzenia, w tym
w jednostkach o liczbie pracujących do 9 osób, oraz ustalenia w badaniach liczby osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, które nie zatrudniają żadnego pracownika.

W dziale 1.25. RODZINA, WARUNKI BYTU LUDNOŚCI, POMOC SPOŁECZNA,
w punkcie 1.25.12(069) Zjawisko ubóstwa oraz procesy wykluczenia społecznego – wnioskujemy
o poszerzenie badania o wskazanie liczby osób/gospodarstw domowych żyjących w ubóstwie, gdzie członkowie rodziny są zatrudnieni, wraz ze wskazaniem podstawy zatrudnienia: umowa
o pracę, lub umowa cywilnoprawna.

Propozycja ma na celu zwrócenie uwagi na narastające zjawisko biednych – pracujących.

W dziale 1.21. LUDNOŚĆ, PROCESY DEMOGRAFICZNE w punkcie 1.21.09(036) Zgony. Umieralność. Trwanie życia – badaniem należy również objąć kategorie trwania życia
w dobrym zdrowiu. Bez tego typu danych nie jest możliwe zaprojektowanie polityki państwa obejmującej w sposób właściwy zarówno długość trwania czasu aktywności zawodowej obywateli jak również wieku emerytalnego.

Prezydium KK podtrzymuje negatywną opinię dotyczącą badań 1.04.08(029) – Struktury organizacyjne związków zawodowych. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym
w czerwcu br. razem z Forum Związków Zawodowych oraz OPZZ, istotą działania związków zawodowych jest przede wszystkim ochrona praw i wolności ludzi pracy. Skuteczność tych działań uzależniona jest od potencjału, jaki może on wykorzystać dla osiągnięcia celu. Zatem jest oczywiste, że związki zawodowe są zainteresowane wzmacnianiem siły swojego oddziaływania.

Nie służy temu celowi zaproponowany kierunek badań koncentrujący się na sferze organizacyjno-ekonomicznej. Obawiamy się, iż wiedza pozyskana w jego wyniku – nawet tylko statystyczna – w prosty sposób przełoży się na informacje, które mogą być wykorzystane przeciwko związkom i osłabić ich pozycje negocjacyjne w relacjach z innymi partnerami społecznymi. Przyjęcie takiego modelu badania prowadzi do poznania wyłącznie struktur i instytucji. Tymczasem potencjał obywatelski społeczeństwa, który ma być przedmiotem badania, odnosi się do struktur i instytucji tylko w bardzo ograniczonym zakresie.

Potencjał obywatelski, to przede wszystkim gotowość obywateli do spontanicznego łączenia sił i środków dla realizowania celów mających urzeczywistniać wspólne wartości. Tym samym rozpoznanie potencjalności jako takiej, nie jest możliwe przy zastosowaniu pozytywnej metody badawczej. Co więcej, poznanie pozytywne może posłużyć wyłącznie jednemu celowi, którym jest przejęcie przez państwo kontroli nad rozpoznanymi, zinstytucjonalizowanymi formami aktywności obywatelskiej i tym samym oderwanie ich od ich bazy społecznej. Skutek takiego badania może być tylko destruktywny i wpłynąć na dalszy wzrost alienacji społecznej obywatela.

Dlatego zaproponowaliśmy zmianę metody badawczej na negatywną. Dzięki rozpoznaniu i zdefiniowaniu zjawisk ograniczających potencjał obywatelski, możliwe jest po pierwsze jego realne rozpoznanie, a po wtóre umożliwi podjęcie walki ze zjawiskiem atomizacji społeczeństwa. Nie bez znaczenia dla naszego stanowiska jest również fakt, iż aktualne doświadczenia związków zawodowych w relacji z pracodawcami, szczególnie
w zakresie powoływania nowych organizacji są w przeważającej części negatywne. I tu także obawiamy się, że wiedza uzyskana w rezultacie badania będzie wywierała pejoratywny wpływ na rozwój ruchu związkowego w Polsce.

Wobec faktu objęcia badaniem związków zawodowych, organizacje pracodawców jako partner społeczny, powinny podlegać takim samym badaniom statystycznym jak związki zawodowe. Ponadto dla przejrzystości działania państwa, badaniu statystycznemu dodatkowo powinno podlegać wsparcie państwa wraz ze wskazaniem wysokości otrzymywanej pomocy publicznej dla objętych badaniem podmiotów, rozumianej również jako ulgi podatkowe.

Wobec powyższego Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” proponuje
w części 1.04. GOSPODARKA SPOŁECZNA z punktu 1.04.02(025) Organizacje pracodawców oraz samorządu gospodarczego i zawodowego  usunąć – organizacje pracodawców i przenieść je do punktu 1.04.08(029) nadając mu brzemienie: Działalność partnerów społecznych: organizacji pracodawców i związków zawodowych i jej uwarunkowania społeczno‑ekonomiczne.

Cel badania – uzyskanie informacji charakteryzujących organizacje pracodawców, określenie ich potencjału ekonomicznego i społecznego, skali oraz warunków prowadzonej działalności.

Uzyskanie informacji służących ustaleniu liczby działających jednostek organizacyjnych podmiotów objętych badaniem, charakterystyka ich działalności statutowej i barier w jej prowadzeniu, warunki prowadzenia działalności wynikające ze społecznej i ekonomicznej bazy.

Wyniki badania zostaną wykorzystane do:

–        aktualizacji bazy jednostek statystycznych w zakresie stanu aktywności prawno‑ekonomicznej partnerów społecznych oraz ustalenie ich rodzajów i powiązań między nimi;

–        rachunków narodowych;

–        opracowania rachunku satelitarnego sektora non‑profit,

–        zbiorczego opisu działalności organizacji pracodawców i związków zawodowych
i jej uwarunkowań w ramach sektora non‑profit.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 października 2013 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do projektu Programu „Solidarność pokoleń. Działania dla zwiększenia aktywności zawodowej osób w wieku 50+”.

Celem Programu jest osiągnięcie w perspektywie do 2020 r. wskaźnika zatrudnienia osób w wieku 55-64 lata na poziomie 50%.

Program zakłada podjęcie działań na wszelkich płaszczyznach od aktywizacji zawodowej do poprawy usług medycznych, poszerzenia szkoleń, promowania istniejących już instrumentów rynku pracy. Poziom ogólności sformułowanych działań nie pozwala na rzetelną ocenę ich realności i wpływu na rynek pracy. Uszczegółowienie zapisów interwencji kierunkowych dla poszczególnych priorytetów wymienionych w Programie zostanie zawarte w dokumencie implementacyjnym nazwanym „DI”, obejmującym podstawowe informacje, takie jak okres realizacji zadania, zasady jego finansowania, konkretny opis działania kierunkowego. Należy zwrócić uwagę, iż dokument implementacyjny powinien być przedmiotem konsultacji społecznych i to już na etapie przedstawiania samego Programu „Solidarność pokoleń”.

Powszechna jest opinia, o czym świadczy także diagnoza zawarta w projekcie Programu, że stan zdrowia jest jedną z głównych barier uniemożliwiających lub utrudniających aktywność zawodową i społeczną osób w wieku 50+. Zdrowie powinno być priorytetem polityki państwa, dlatego należy w tym celu skoordynować działania wszystkich resortów, a także instytucji mających wpływ na zdrowie Polaków. Wśród priorytetów polityki zdrowotnej należy wymienić m.in. ograniczenie zachorowalności i umieralności
z powodu chorób krążenia, nowotworów, przewlekłych chorób zakaźnych oraz poprawę stanu zdrowia psychicznego Polaków. Niezbędne jest podjęcie intensywnych działań
w zakresie szybkiej i skutecznej rehabilitacji, szczególnie po urazach, zawałach i udarach. Prezydium KK NSZZ „Solidarność” z niepokojem wskazuje, że zaproponowane w projekcie Programu, działania w zakresie poprawy zdrowia obywateli są daleko niewystarczające, skupiając się głównie na działaniach promocyjnych profilaktyki zdrowotnej oraz upowszechnianiu idei aktywnego i zdrowego starzenia się. Dane Eurostat’u potwierdzają, że w latach 2005-2010 wydłużyło się o 1 rok trwanie życia 65 latków w Polsce. Jednocześnie wraz z wydłużeniem trwania życia obniżył się czas ich życia w zdrowiu o niemal 3 lata. Postulujemy zatem kontynuowanie tych badań w kolejnych latach oraz równolegle,
o podjęcie odpowiednich działań prowadzących do poprawienia stanu opieki zdrowotnej dla osób w wieku 50+.

Nie można zgodzić się z przyjętym w opiniowanym projekcie założeniem, że im większa jest dostępność świadczeń społecznych, tym większa jest dezaktywizacja zawodowa osób 50+. Założenie to jest całkowicie błędne  z uwagi na to, że poziom świadczeń społecznych w Polsce nie pozwala na zapewnienie warunków bytowych powyżej minimum egzystencji. Nikt nie będzie dobrowolnie godził się na warunki życiowe poniżej tego minimum i należy stwierdzić, że korzystanie ze świadczeń społecznych jest w Polsce traktowane przez ich beneficjentów jako ostateczność wynikająca z realiów rynku pracy
i bezradności rządu w zakresie prowadzenia działań na rzecz aktywizacji zawodowej osób znajdujących się w trudnej sytuacji na rynku pracy.

Prezydium KK NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje więc, przyjęty w projekcie
Cel 6 „Ograniczenie korzystania z transferów społecznych osób w wieku  przedemerytalnym”. Zwracamy uwagę, że w MPiPS powstaje dodatkowy dokument programowy w zakresie zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego pod nazwą „Krajowy Program Przeciwdziałania Ubóstwu i Wykluczeniu Społecznemu 2020. Nowy wymiar aktywnej integracji” (KPPUiWS). Celem KPPUiWS jest ograniczenie ubóstwa
i wykluczenia społecznego poprzez działania zmierzające do zwiększenia gotowości do podejmowania pracy, a tym samym poprawy zatrudnienia (w efekcie zmniejszenia liczby osób ubogich do 2020 roku o 1,5 mln osób). Zamiar ograniczania korzystania z transferów społecznych osób w wieku przedemerytalnym jest sprzeczny z celem KPPUiWS, jakim jest ograniczenie ubóstwa i wykluczenia społecznego.

W Programie stwierdzono, iż nie jest możliwe dokładne określenie środków finansowania działań w ramach przyjętych priorytetów oraz, że dane przedstawione
w rozdziale 7 Programu mają charakter szacunkowy. NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę,
że nawet w ramach szacunkowych kwot finansowania nie przedstawiono w projekcie Programu zasad jakimi posłużono się przy ich wyliczeniu, co podważa istotę tegoż wyliczenia. Tym bardziej, że od roku 2016 do 2020 autorzy zakładają, że wartość ta ma być
w każdym roku identyczna. Według przedstawionych w samym projekcie Programu danych Eurostat w Polsce mamy jeden z najniższych wskaźników zatrudnienia w Europie,
w zakresie osób pomiędzy55 a 64 rokiem życia (tj. 39%). Przy braku odpowiednich środków finansowych wskaźnik ten nie ulegnie zmianie. Należy podkreślić, że obecnie wobec wydłużenia wieku emerytalnego wskaźnik ten nie jest adekwatny dla realiów polskiego rynku pracy.

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, przyjmuje zasady naboru trenerów do prowadzenia szkoleń z rokowań zbiorowych dla liderów dialogu autonomicznego, które będą realizowane w ramach projektu „Rokowania zbiorowe w przedsiębiorstwach ponadnarodowych”, umowa nr 2012/104528, dofinansowywanego z Norwegii, poprzez Norweski Mechanizm Finansowy, fundusz Godna Praca i Dialog Trójstronny, zgodnie
z opisem zawartym w „Zasadach naboru trenerów”, stanowiących załącznik do niniejszej decyzji.

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” na wniosek Zarządu Regionu Wielkopolska, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” jako elementu zaproszenia i plakatu informującego o konferencji pt. „Władze wobec Kościoła
i związków wyznaniowych na Środkowym Nadodrzu w latach 1980-1989”.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” na wniosek agencji Floriane Gander / Agence Presence zLa Madeleinewe Francji  wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na potrzeby wystawy o prezydenturze Valery Giscard D’Estaing.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Zarządu Regionu Wielkopolska Południowa wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego
NSZZ „Solidarność” w celu nadania nowo wybudowanej ulicy nazwy Aleja Solidarności
w Wieruszowie.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia przedłożony projekt ustawy Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 października 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych jednocześnie wnosząc następujące uwagi.

Podstawowym celem przedstawionego projektu jest kontynuacja rozwiązań ograniczających tempo przyrostu państwowego długu publicznego i rosnącego deficytu finansów publicznych. Należy podkreślić, że w skierowanym w dniu 30 września 2013 roku do Sejmu projekcie ustawy budżetowej na 2014 rok (I pierwsze czytanie odbyło się
11 października) przyjęty poziom wydatków uwzględniał już wprowadzenie zmian
w systemie emerytalnym, w szczególności umorzenie obligacji będących w posiadaniu otwartych funduszy emerytalnych, mimo braku ostatecznych rozstrzygnięć, co do proponowanych zmian przedmiotową ustawą. Potwierdza to fakt ograniczania przez koalicję PO-PSL debaty publicznej, a tym samym poszukiwania optymalnych rozwiązań dla systemy ubezpieczeń społecznych.

Większość zmian zaproponowanych w projekcie nie ma nic wspólnego z określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych. Pomysł na rozwiązanie tego problemu nie jest zresztą zbyt oryginalny i polega na likwidacji dożywotniej emerytury kapitałowej, przekazywaniu środków zgromadzonych w OFE do funduszu emerytalnego FUS przez okres 10 lat poprzedzających osiągnięcie wieku emerytalnego a następnie finansowaniu emerytury w całości z FUS z uwzględnieniem w podstawie wymiaru świadczenia środków zgromadzonych w OFE. Tytuł projektowanej ustawy wprowadza w błąd, ukrywając rzeczywiste intencje autorów projektu, którymi jest osłabienie, a następnie w dalszej konsekwencji likwidacja kapitałowego segmentu ubezpieczenia emerytalnego. Ten cel pozostaje w związku, nie tyle z określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w OFE, ile ze wzrostem długu publicznego i rosnącym deficytem finansów publicznych.

W projekcie ustawy proponuje się nową, udoskonaloną i zastosowaną na szerszą skalę niż do tej pory wersję „wynalazku” wprowadzonego na mocy ustawy z dnia 25 marca 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem systemu ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 75, poz. 358) w postaci subkonta ubezpieczonego w ZUS, na którym do tej pory ewidencjonowana była wysokość składki przeznaczonej na finansowanie emerytury metodą kapitałową. W projekcie ustawy proponuje się wykorzystanie tego rozwiązania jako instrumentu prowadzącego do de facto całkowitej likwidacji kapitałowego finansowania emerytury. Proponuje się, aby środki zaewidencjonowane na subkoncie w ZUS nie były po osiągnięciu wieku emerytalnego przekazywane na finansowanie emerytury kapitałowej, lecz pozostały definitywnie w FUS, z którego środków byłaby w całości finansowana przyszła emerytura. Proponuje się jednocześnie zwiększenie kwoty środków zgromadzonych w OFE, które podlegałyby przekazaniu do funduszu emerytalnego FUS i zaewidencjonowaniu na subkoncie.

Ten mechanizm miałby zastosowanie do:

1. środków zgromadzonych w OFE a przekazywanych sukcesywnie do FUS
   w okresie 10 lat poprzedzających osiągnięcie wieku emerytalnego;
2. kwot stanowiących równowartość jednostek rozrachunkowych umorzonych
   w związku z przymusowym przekazaniem do ZUS 51,5 % wartości posiadanych aktywów netto emitowanych, gwarantowanych lub poręczanych przez Skarb Państwa;
3. składek na ubezpieczenie emerytalne w wysokości 7,3 % podstawy wymiaru przekazywanych do FUS w związku z niezawarciem przez ubezpieczonego objętego po raz pierwszy ubezpieczeniem emerytalnym umowy z żadnym
   z OFE lub w związku z niezłożeniem przez członka OFE w terminie oświadczenia o przekazywaniu do OFE składki w wysokości 2.92 % począwszy od składki za miesiąc lipiec 2014 r.;
4. składek w zwiększonej wysokości 4,38 % podstawy wymiaru przekazywanych przez członków OFE na fundusz emerytalny FUS.

Analiza projektu ustawy w tym zakresie prowadzi do wniosku, iż utrzymanie
i wzmocnienie instytucji subkonta ma na celu stworzenie pozorów dalszego utrzymywania kapitałowego systemu finansowania emerytur w sytuacji znaczącego osłabienia potencjału finansowego OFE. Można odnieść nieodparte wrażenie, że autorom projektu zabrakło odwagi aby wprost powiedzieć, że emerytury mają być w całości finansowane metodą repartycyjną, w tym także ze środków zaewidencjonowanych na subkoncie prowadzonym dla ubezpieczonego przez ZUS, a lokowanych wcześniej przez OFE. W tych warunkach dalsze utrzymywanie instytucji prawnej subkonta wydaje się być wielce wątpliwe i budzi uzasadnione obawy o prawo do dziedziczenia tak ulokowanych środków, co niestety potwierdzają stanowiska, tak Prezesa ZUS jak i Rzecznika Ubezpieczonych.

Tezę o dążeniu autorów projektu ustawy do faktycznej likwidacji kapitałowego segmentu ubezpieczenia emerytalnego potwierdzają również propozycje nowych zasad prowadzenia działalności przez OFE. Określone do tej pory w ustawie o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych wymagania w zakresie lokowania aktywów funduszu w poszczególne kategorie aktywów miały na celu zapewnienie kapitałowi emerytalnemu maksymalnego bezpieczeństwa. Wprowadzenie zakazu lokowania aktywów OFE w bezpieczne instrumenty finansowe takie jak obligacje, bony i inne papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa lub NBP oraz likwidacja ograniczeń w zakresie lokowania aktywów OFE w pozostałe kategorie lokat uważane za obarczone dużym ryzykiem (w tym nakaz lokowania nie mniej niż 75 % wartości aktywów w akcjach) podważać będą bezpieczeństwo środków gromadzonych w OFE z przeznaczeniem na przyszłą emeryturę oraz zniechęcać członków OFE do dalszego oszczędzania na starość w tych instytucjach. W warunkach dobrowolności oznaczać to będzie, że zdecydowana większość osób, które po raz pierwszy będą objęte ubezpieczeniem nie zdecyduje się zawrzeć umowy z którymkolwiek z OFE, a wiele z osób oszczędzających do tej pory na starość w tych instytucjach nie złoży w terminie oświadczenia o przekazywaniu do OFE składki w wysokości 2.92 % począwszy od składki za miesiąc lipiec 2014 r.

Ograniczenie liczby członków OFE oraz pogorszenie warunków ich funkcjonowania wskutek znaczącego ograniczenia wartości zarządzanych aktywów oraz obniżenia o połowę wysokości opłat pobieranych od składek oznaczać będzie, że dla wielu spośród funduszy dalsza działalność na polskim rynku straci ekonomiczny sens. Oznaczać to będzie nie tylko likwidację wielu OFE, ale także zawirowania na rynkach finansowych, głównie na giełdzie, na której OFE były do tej pory głównym graczem.

Poważne wątpliwości budzi jednocześnie konstytucyjność niektórych rozwiązań prawnych zaproponowanych w projekcie ustawy. Dotyczy to w szczególności przymusowego przekazania przez OFE do ZUS 51,5 % wartości posiadanych aktywów netto emitowanych, gwarantowanych lub poręczanych przez Skarb Państwa oraz towarzyszącego temu umorzenia jednostek rozrachunkowych członków OFE o równowartości przekazanych aktywów. Zarówno z punktu widzenia OFE lokującego swoje aktywa, zgodnie z obowiązującą do tej pory regulacją prawną w bezpieczne instrumenty finansowe, jak i jego członków powierzających OFE swój kapitał emerytalny można w tym przypadku mówić o naruszeniu zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa wywodzonej z zasady demokratycznego państwa prawnego sformułowanej w art. 2 Konstytucji RP. W projekcie ustawy proponuje się bowiem zmianę przeznaczenia środków zgromadzonych w celu przyszłego finansowania indywidualnej emerytury przez członków OFE i skierowanie ich na finansowanie świadczeń emerytalnych osób aktualnie pobierających świadczenia metodą repartycyjną. Zarzut naruszenia zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa dotyczy zwłaszcza ubezpieczonych urodzonych w latach 1949-1968, którym w 1999 r. stworzono możliwość wyboru finansowania emerytury w całości metodą repartycyjną (z FUS), albo częściowo metodą repartycyjną, a częściowo metodą kapitałową (ze środków zgromadzonych w OFE). Ów wybór był dokonywany w określonym stanie prawnym. W odniesieniu do osób, które zdecydowały się na finansowanie emerytury częściowo metodą repartycyjną, a częściowo metodą kapitałową w projekcie ustawy proponuje się zmianę reguł gry w trakcie jej trwania. Część składki na ubezpieczenie emerytalne, która trafiałaby do OFE uległaby znaczącemu ograniczeniu. Z drugiej strony projekt ustawy pomija osoby, które zdecydowały się na „pozostanie w ZUS” nie dając im prawa wyboru czy pozostać przy dotychczasowym sposobie finansowania emerytury czy skorzystać z instytucji „subkonta”. Powstaje jednocześnie pytanie czy rozwiązanie to nie narusza art. 21 ust. 1 Konstytucji RP i wynikającego z tego obowiązku Rzeczypospolitej Polskiej ochrony własności.

Wątpliwości jakie budzą zaproponowane w projekcie ustawy rozwiązania prawne uzasadniają jednoznacznie krytyczną jego ocenę.