Kategoria: Dokumenty Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, w związku
z zaakceptowaniem i przyjęciem do realizacji wniosku o dofinansowanie Projektu pt. „Konstruktywny dialog IV – wzmocnienie potencjału eksperckiego NSZZ „Solidarność” przez Instytucję Wdrażającą, upoważnia:

– Bogdana Bisia – Zastępcę Przewodniczącego KK NSZZ „Solidarność”,

– Henryka Nakoniecznego – Członka Prezydium KK NSZZ „Solidarność”

do reprezentowania Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w ramach realizacji w/w Projektu w tym do podpisania Umowy o dofinansowanie wskazanego Projektu.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, ocenia Sprawozdanie MPiPS dotyczące praktycznego wdrażania dyrektyw z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy –
w odniesieniu do dyrektywy 89/391/EWG, jej dyrektyw szczegółowych oraz dyrektyw 2009/148/WE, 91/383/EWG, 92/29/EWG i 94/33/WE jako mało obiektywne, gdyż nie zawiera ono informacji o brakach w regulacjach systemu bezpieczeństwa i higieny pracy występujących w przepisach krajowych regulujących zagadnienia ujęte
w przedmiotowych dyrektywach.

Prezydium KK wnosi o zmianę odpowiedzi na pytanie zawarte w części
I Sprawozdania, punkt 3.3 – „Jaki jest łączny i interaktywny wpływ dyrektyw (synergia, pokrywanie się, sprzeczności)”. Proponowane przez MPiPS sformułowanie:
„Nie dostrzega się sprzeczności ani luk w dyrektywie ramowej i dyrektywach szczegółowych, a także w przepisach krajowych regulujących te zagadnienia” nie oddaje stanu faktycznego istniejącego w naszym kraju.

Prezydium KK stoi na stanowisku, że w sprawozdaniu nie ujęto:

1. Braku regulacji dotyczącej czasookresu szkoleń dla społecznej inspekcji pracy
   w nowym rozporządzeniu ws. szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy. Sytuacja taka jest sprzeczna z art. 11 pkt. 5 i art. 12 pkt. 3 Dyrektywy Rady 89/383/EWG i powoduje deprecjonowanie społecznego nadzoru nad warunkami pracy, co obniża efektywność całego systemu bezpieczeństwa pracy w Polsce;
2. W przepisach o ocenie ryzyka zawodowego brak jest doprecyzowania w przepisach prawa wykorzystania tejże oceny przez medycynę pracy. W celu polepszenia jakości profilaktyki medycznej w zakresie badań wstępnych i okresowych lekarz medycyny pracy świadczący usługi na rzecz danego zakładu powinien otrzymywać obligatoryjnie kopię oceny ryzyka zawodowego. Brak takiego obowiązku powoduje, iż jedynym źródłem wiedzy o warunkach pracy pacjenta jest często tylko skierowanie, które nie zawsze odzwierciedla rzeczywisty stan warunków pracy, a pracodawcy traktują obowiązek przeprowadzenia oceny ryzyka jedynie jako „biurokratyczną formalność”. Regulacja taka byłaby spójna z art. 6 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r.
   o służbie medycyny pracy;
3. Warto zwrócić uwagę na brak regulacji w kwestii warunków pracy i badań medycyny pracy w stosunku do osób samozatrudnionych. Osoby takie mogą korzystać z usług medycyny pracy na zasadach dobrowolności. Często, aby nie ponosić kosztów rezygnują z tego typu usług. Nie ma więc kontroli nad stanem ich zdrowia i warunkami pracy, natomiast ciężar ewentualnych świadczeń odszkodowawczych ponosi całe społeczeństwo.

Prezydium KK pozytywnie ocenia sugestie proponowane w pkt. 3.4 dotyczące zmian w Dyrektywie Rady 90/270/EWG z dnia 29 maja 1990 r. w sprawie minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia przy pracy z urządzeniami wyposażonymi w monitory ekranowe.

Decyzja do użytku służbowego

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, desygnuje  Barbarę Surdykowską
i Annę Redę – Ciszewską jako przedstawicielki NSZZ „Solidarność” do prac w Zespole do spraw oceny wpływu regulacji dotyczących elastycznego czasu pracy na wzrost gospodarczy oraz konkurencyjność polskich przedsiębiorstw powołanego Zarządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 7 listopada 2013 r.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, wnosi następujące uwagi
do projektu ustawy Ministra Pracy i Polityki Społecznej o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

1. Projekt ustawy nie rozwiązuje problemu opiekunów osób niepełnosprawnych, którzy na skutek zmiany przepisów dokonanych ustawą z dnia 7 grudnia 2012 roku o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 1548
   z 2012 r.) zachowali prawo do świadczenia pielęgnacyjnego jedynie do 30 czerwca 2013 r. Zmiana warunków nabywania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego
   i wprowadzenie nowych warunków uprawniających do ubiegania się o specjalny zasiłek opiekuńczy spowodowała, że znaczna część osób pobierających świadczenie, została pozbawiona do niego prawa i nie spełniła warunków wymaganych do przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego. Rzecznik Praw Obywatelskich złożył wniosek do Trybunału Konstytucyjnego, ponieważ uznał, że doszło do ingerencji
   w prawa nabyte, a także do naruszenia zasady zaufania obywateli do Państwa
   i stanowionego prawa. NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że wniosek zostanie rozpoznany w Trybunale Konstytucyjnym 5 grudnia 2013 roku i należy liczyć się
   z ewentualną koniecznością wprowadzenia zmian w przesłanym do konsultacji projekcie.
2. Proponowana nowelizacja ustawy, zakłada likwidację specjalnego zasiłku opiekuńczego oraz skupia się przede wszystkim na zmianie rozwiązań dotyczących kwoty wsparcia dla osób korzystających z pomocy w formie świadczenia pielęgnacyjnego. Projekt zakłada odejście  od zasady automatyzmu przyznawanej pomocy oraz wprowadza zróżnicowanie wysokości wsparcia finansowego,
   w zależności od indywidualnych potrzeb, które są bezpośrednio związane
   ze sprawowaniem opieki nad osobą niepełnosprawną. Jednocześnie nie skonkretyzowano stwierdzenia „zakres konieczności sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną” oraz zasadności określenia go w pięciostopniowej skali. Z projektu także nie wynika, w jaki sposób w tej pięciostopniowej skali będzie obliczany poziom zapotrzebowania na opiekę osób wymagających określonego typu pielęgnacji.  Punktowe wyliczenie spraw, które zostaną rozstrzygnięte w drodze rozporządzenia jest za mało konkretne. Zgodnie z wyrokiem TK z dnia 31 marca 2009 r. (K28/08) przepis upoważniający powinien wyznaczyć, co najmniej w sposób ogólny, lecz jednocześnie dostatecznie wyraźny kierunek unormowań, które mają nastąpić
   w drodze rozporządzenia. Zbyt ogólne określenie kluczowych warunków do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego uniemożliwia ustosunkowanie się do proponowanych rozwiązań.
3. Wątpliwości budzi wybór Wojewódzkich Zespołów do Spraw Orzekania
   o Niepełnosprawności jako organów mających oceniać zasadność pomocy. W chwili obecnej obowiązują orzeczenia z Powiatowych Zespołów do Spraw Orzekania
   o Niepełnosprawności. Wszystkie niezbędne dokumenty są tam złożone. Niezasadne wydaje się tworzenie po raz kolejny dokumentacji, skoro w większości jest ona już skompletowana i zgromadzona na szczeblu powiatu.
4. Nie zaproponowano w projekcie rozwiązania kwestii osób, które sytuacja zmusza do podjęcia opieki nad więcej niż jedną osobą niepełnosprawną, przewidując możliwość przyznania świadczenia tylko na jedną osobę wymagającą opieki. Zdaniem Prezydium KK NSZZ „Solidarność” istnieje potrzeba wprowadzenia dodatkowego wsparcia osób znajdujących się w takich sytuacjach, tym bardziej, że opieka osoby bliskiej jest rozwiązaniem tańszym niż objęcie osób niepełnosprawnych opieką instytucjonalną.
5. Zaproponowana w opiniowanym projekcie ustawy zmiana  (Art. 1  zm. 7c), dotycząca art. 23 ustawy o świadczeniach rodzinnych – określająca termin rozpatrzenia wniosku przez Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności – jest niewłaściwa, gdyż sprawy dotyczące wsparcia powinny być rozpatrywane bez zbędnej zwłoki zwłaszcza, kiedy chodzi o tak istotną kwestię, jak sprawowanie opieki nad niepełnosprawnym oraz przyznaniem w związku z tym świadczenia. Termin 60 dni na wydanie decyzji w sprawach szczególnie skomplikowanych – jak to określono
   w projekcie – wydaje się zbyt długi.
6. Należy rozwiązać kwestię powrotu na rynek pracy osób, które zaprzestały wykonywania pracy w związku z opieką nad osobami niepełnosprawnymi na skutek zmiany okoliczności uzasadniających konieczność sprawowania takiej opieki, np. śmierć osoby, nad którą opieka była sprawowana. Dobrym rozwiązaniem byłoby wprowadzenie w ustawie o promocji zatrudnienia dodatkowego świadczenia aktywizacyjnego finansowanego z Funduszu Pracy, na mocy którego osoby, które zaprzestały opieki na określony czas, mogłyby otrzymywać wsparcie finansowe.
7. Przypominamy, że świadczenia pielęgnacyjne, podobnie jak inne świadczenia rodzinne, w obowiązującym stanie prawnym, podlegają co trzy lata weryfikacji. Zgodnie z ustawą o świadczeniach rodzinnych, najbliższa weryfikacja ma być przeprowadzona w 2015 roku. Ponieważ w  uzasadnieniu do opiniowanego projektu ustawy podano, że w latach 2014-2017 najniższa wartość świadczenia pielęgnacyjnego (620 zł) pozostanie bez zmian, nasuwa się pytanie, czy po raz kolejny rząd w 2015 roku chce się uchylić od weryfikacji świadczeń rodzinnych?

Decyzja do użytku służbowego

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag
do projektu rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie powołania Międzyresortowej Komisji do Spraw Najwyższych Dopuszczalnych Stężeń i Natężeń Czynników Szkodliwych
dla Zdrowia w Środowisku Pracy.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w związku z ustawą o uchyleniu ustawy o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. 2012.596), skreśla z rejestru:

–     Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy V Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 2 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI,

–       Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy XIII Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 3 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI,

–       Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy IX Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 4 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI,

–       Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy IV Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 5 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI,

–       Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy VI Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 6 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI,

–       Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy VIII Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 7 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI,

–       Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy XIV Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 8 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI,

–       Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy II Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 9 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI,

–       Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy XV Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 10 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI,

–       Międzyzakładową Komisje Koordynacyjną przy X Narodowym Funduszu Inwestycyjnym zarejestrowaną pod nr 12 w Krajowym Rejestrze MKK Spółek NFI.