Kategoria: Dokumenty Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia projekt ustawy
o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, jednocześnie wnosi poniższe uwagi.

            Projekt ustawy powstał na podstawie założeń, które były przedmiotem konsultacji w 2014 roku. Niestety projekt założeń nie został przesłany w ramach konsultacji do NSZZ „Solidarność”, chociaż porusza istotne kwestie społeczne. Zmiany dotyczą dostępu do informacji o wiarygodności przedsiębiorców, co ma znaczenie również na rynku pracy oraz dla oceny wiarygodności przedsiębiorcy, jako przyszłego pracodawcy. Dodatkowo Ministerstwo Gospodarki przesyłając projekt ustawy, skróciło czas na przedstawienie opinii bez podania przyczyny.

            Zdaniem NSZZ „Solidarność” należy dążyć do stworzenia systemu z jak najpełniejszą informacją o wiarygodności płatniczej przedsiębiorców oraz konsumentów. Spowoduje to podniesienie pewności obrotu gospodarczego, co ma istotne znaczenie dla jakości zatrudnienia pracowników oraz kosztów prowadzenia działalności gospodarczej uczciwych przedsiębiorców. To właśnie niepewność i ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej jest często podawane jako przyczyna szerokiego stosowania umów śmieciowych oraz zaniżania wynagrodzeń pracowników. Z tego względu proponujemy powrót do rozwiązania zaproponowanego na etapie założeń do ustawy, które nie znalazło się w projekcie, polegającego na możliwości przekazywania do biur informacji gospodarczej danych dotyczących wierzytelności o charakterze publicznoprawnym. W naszej ocenie należy piętnować firmy, które nie płacą składek na ubezpieczenie społeczne bądź nie odprowadzają podatków. Informacja ta powinna być bezpłatna i dostępna dla wszystkich tak, aby nie tylko kontrahenci, ale również obecni i przyszli pracownicy mogli sprawdzać wiarygodność firmy. Możliwość przekazywania przez organy publiczne do biur informacji gospodarczej informacji
o przysługujących im wierzytelnościach umożliwiłaby naszym zdaniem znacznie skuteczniejszą windykację należności na rzecz Skarbu Państwa, co leży w interesie budżetu państwa i ograniczy również koszty prowadzenia egzekucji administracyjnej.

Należałoby również uzupełnić możliwość przekazywania informacji do biur
o przekazywanie danych z Państwowej Inspekcji Pracy o niewypłacanych wynagrodzeniach. Informacja ta jest, w naszej ocenie, istotna w określaniu wiarygodności przedsiębiorców. Wprowadzenie takiej możliwości byłoby czynnikiem mobilizującym, a przede wszystkim piętnującym nieuczciwą konkurencję.

NSZZ „Solidarność” proponuje rozszerzyć możliwość przekazywania do biur informacji gospodarczej informacji o bezskutecznych egzekucjach komorniczych
o przekazywanie danych o konsumentach. Projekt ustawy przewiduje takie rozwiązanie jedynie dla dłużników-przedsiębiorców. Informacja o tym, że dany konsument jest niewypłacalny, a egzekucje innych podmiotów wobec niego okazały się bezskuteczne, ma kluczowe znaczenie dla przedsiębiorstwa, a w szczególności dla banku, czy instytucji finansowej, która rozważa udzielenie pożyczki czy kredytu. Nie ma zatem uzasadnienia by przedsiębiorcy nie mieli dostępu do tego rodzaju informacji. Wręcz przeciwnie, ich brak może spowodować, że dany konsument dostanie np. kolejny kredyt konsumencki, którego nie będzie w stanie spłacić, co będzie ze szkodą dla niego samego jak i dla podmiotu udzielającego kredytu konsumenckiego, który nie odzyska swoich pieniędzy. Ponadto koszty tego typu zachowań ponoszą wszyscy, którzy w terminie regulują swoje zobowiązania, bowiem instytucje kredytowe przerzucają koszty niespłaconych zobowiązań na pozostałych konsumentów.

Pozytywnie oceniamy wprowadzenie obowiązku przekazywania danych pomiędzy rejestrami oraz zakwalifikowanie nierzetelnego wpisu jako czynu nieuczciwej konkurencji, co wychodzi naprzeciw potrzebie dostępu do pełnej i rzetelnej informacji o wiarygodności płatniczej konsumentów i przedsiębiorców.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do poselskiego projektuustawy (przedstawiciel wnioskodawców: Dariusz Cezar Dziadzio) o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W dniu 27 maja 2014 roku do ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wprowadzono szereg obszernych zmian mających na celu poprawienie efektywności działania publicznych służb zatrudnienia oraz dialogu społecznego. Nadto wprowadzono nowe instrumenty aktywizacyjne, których zadaniem jest pomoc osobom do 30 roku życia w uzyskaniu szybkiego zatrudnienia na dobrych warunkach.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż obecnie nie ma potrzeby wprowadzania nowego instrumentu bez dogłębnej oceny skutków wprowadzonej nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z 2014 r. Wnioskodawcy sami w uzasadnieniu wskazują, że brak jest danych dotyczących sytuacji bezrobotnych do 30 roku życia. Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” dostrzega problem bezrobocia wśród młodych, ale dedykowana pomoc powinna mieć raczej charakter kaskadowy: wprowadzanie nowego instrumentu na bazie oceny efektywności dotychczas wprowadzonych rozwiązań.

Niezależnie od powyższego projekt nowego art. 60e zawiera następujące błędy merytoryczne:

–        przewiduje refundację pracodawcy kosztów ubezpieczenia społecznego osoby do 30 roku życia, podczas gdy rozwiązanie to już istnieje w obowiązującej ustawie i jest uregulowane w art. 60c.           

–        przewiduje przyznanie dofinansowania również w zakresie nagród przyznawanych pracownikowi, podczas gdy udzielana pomoc powinna z natury rzeczy dotyczyć wyłącznie podstawowych składników wynagrodzenia,

–        w zakresie ustalenia wysokości refundacji przewiduje się, że maksymalna pomoc nie może przekroczyć „iloczynu liczby zatrudnionych w miesiącu” oraz minimalnego wynagrodzenia za pracę i składek na ubezpieczenia społeczne, przy czym z przepisu tego nie wynika, co rozumie się pod pojęciem „liczby zatrudnionych w miesiącu”.

–        powyższa uwaga dotyczy również zwrotu „część wynagrodzenia”- w tym zakresie powstaje wątpliwość co do możliwości refundowania w ramach omawianego rozwiązania całego wynagrodzenia, jak również jaka ma to być część, tzn. w jakim stosunku pracodawca ma partycypować w ponoszeniu kosztów zatrudnienia.

Ostatecznie odnieść należy się do skutków finansowych przedstawionej przez posłów propozycji. Z pewnością – skoro instrument ten jest bezwzględnie dedykowany bezrobotnym do 30 roku życia – trudno a priori oszacować ile osób skorzysta z tego instrumentu. Sami wnioskodawcy przyznają w uzasadnieniu, że nie ma obecnie badań dotyczących skali bezrobocia osób do 30 roku życia, a pomimo to szacują, że należy zabezpieczyć w planie finansowym Funduszu Pracy około 3 mld zł. W ocenie wnioskodawców pozwoli to na uzyskanie zatrudnienia przez około 100 tys. osób do 30 roku życia. Jednocześnie brak jest mechanizmu działania w przypadku, gdy liczba ubiegających się o finansowanie znacznie przekroczy zakładane 100 tys. osób. Na marginesie należy zauważyć, iż do obliczeń
w uzasadnieniu projektu ustawy przyjęto wysokości minimalnego wynagrodzenia na poziomie 1800 zł podczas gdy z pisma Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 czerwca 2015 r. wynika, że będzie ono wyższe i od 1 stycznia 2016 r. wynosić będzie co najmniej 1850 zł.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, iż sytuacja na rynku pracy może ulec poprawie wyłącznie w przypadku podjęcia istotnych działań opierających się na zwiększeniu środków przeznaczonych na aktywizację osób bezrobotnych wraz z jednoczesnym podwyższeniem wysokości zasiłku dla bezrobotnych do wysokości zapewniających zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w okresie poszukiwania pracy. Wobec powyższego wprowadzanie nowych instrumentów bez badania obecnie obowiązujących nie przyniesie oczekiwanych rezultatów.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do poselskiego projektuustawy (przedstawiciel wnioskodawców: Dariusz Cezar Dziadzio) o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W dniu 27 maja 2014 roku do ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wprowadzono szereg obszernych zmian mających na celu poprawienie efektywności działania publicznych służb zatrudnienia oraz dialogu społecznego. Nadto wprowadzono nowe instrumenty aktywizacyjne, których zadaniem jest pomoc osobom do 30 roku życia w uzyskaniu szybkiego zatrudnienia na dobrych warunkach.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż obecnie nie ma potrzeby wprowadzania nowego instrumentu bez dogłębnej oceny skutków wprowadzonej nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z 2014 r. Wnioskodawcy sami w uzasadnieniu wskazują, że brak jest danych dotyczących sytuacji bezrobotnych do 30 roku życia. Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” dostrzega problem bezrobocia wśród młodych, ale dedykowana pomoc powinna mieć raczej charakter kaskadowy: wprowadzanie nowego instrumentu na bazie oceny efektywności dotychczas wprowadzonych rozwiązań.

Niezależnie od powyższego projekt nowego art. 60e zawiera następujące błędy merytoryczne:

–        przewiduje refundację pracodawcy kosztów ubezpieczenia społecznego osoby do 30 roku życia, podczas gdy rozwiązanie to już istnieje w obowiązującej ustawie i jest uregulowane w art. 60c.           

–        przewiduje przyznanie dofinansowania również w zakresie nagród przyznawanych pracownikowi, podczas gdy udzielana pomoc powinna z natury rzeczy dotyczyć wyłącznie podstawowych składników wynagrodzenia,

–        w zakresie ustalenia wysokości refundacji przewiduje się, że maksymalna pomoc nie może przekroczyć „iloczynu liczby zatrudnionych w miesiącu” oraz minimalnego wynagrodzenia za pracę i składek na ubezpieczenia społeczne, przy czym z przepisu tego nie wynika, co rozumie się pod pojęciem „liczby zatrudnionych w miesiącu”.

–        powyższa uwaga dotyczy również zwrotu „część wynagrodzenia”- w tym zakresie powstaje wątpliwość co do możliwości refundowania w ramach omawianego rozwiązania całego wynagrodzenia, jak również jaka ma to być część, tzn. w jakim stosunku pracodawca ma partycypować w ponoszeniu kosztów zatrudnienia.

Ostatecznie odnieść należy się do skutków finansowych przedstawionej przez posłów propozycji. Z pewnością – skoro instrument ten jest bezwzględnie dedykowany bezrobotnym do 30 roku życia – trudno a priori oszacować ile osób skorzysta z tego instrumentu. Sami wnioskodawcy przyznają w uzasadnieniu, że nie ma obecnie badań dotyczących skali bezrobocia osób do 30 roku życia, a pomimo to szacują, że należy zabezpieczyć w planie finansowym Funduszu Pracy około 3 mld zł. W ocenie wnioskodawców pozwoli to na uzyskanie zatrudnienia przez około 100 tys. osób do 30 roku życia. Jednocześnie brak jest mechanizmu działania w przypadku, gdy liczba ubiegających się o finansowanie znacznie przekroczy zakładane 100 tys. osób. Na marginesie należy zauważyć, iż do obliczeń
w uzasadnieniu projektu ustawy przyjęto wysokości minimalnego wynagrodzenia na poziomie 1800 zł podczas gdy z pisma Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 czerwca 2015 r. wynika, że będzie ono wyższe i od 1 stycznia 2016 r. wynosić będzie co najmniej 1850 zł.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, iż sytuacja na rynku pracy może ulec poprawie wyłącznie w przypadku podjęcia istotnych działań opierających się na zwiększeniu środków przeznaczonych na aktywizację osób bezrobotnych wraz z jednoczesnym podwyższeniem wysokości zasiłku dla bezrobotnych do wysokości zapewniających zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w okresie poszukiwania pracy. Wobec powyższego wprowadzanie nowych instrumentów bez badania obecnie obowiązujących nie przyniesie oczekiwanych rezultatów.