Kategoria: 2020 – Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” z zadowoleniem wita projekt Dyrektywy dotyczącej adekwatnej płacy minimalnej (COM (2020) 682 final). Jest to ważny krok w kierunku implementacji zasad Europejskiego filaru praw socjalnych odnoszących się do uczciwych warunków pracy, w tym wprowadzenia uczciwej płacy minimalnej i promowania efektywnych rokowań zbiorowych.
W naszej ocenie, projekt dyrektywy odpowiada w części na postulaty, które NSZZ „Solidarność” przedstawił na forum Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych podczas wypracowywania stanowiska europejskiego ruchu związkowego w odpowiedzi na konsultacje, przeprowadzone przez Komisję z europejskimi partnerami społecznymi w oparciu o art. 154 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Widzimy jednocześnie potrzebę dalszych prac nad projektem dyrektywy w wielu obszarach. Poniższe uwagi mają charakter roboczy i wskazują na niektóre niedostatki przedstawionego projektu.
1. Projektowany art. 2.
W naszej ocenie, zakres ten powinien być jak najszerszy i obejmować także osoby wykonujące podporządkowaną pracę, która finansowana jest ze środków publicznych (odwołując się do polskiego przykładu: osoby wykonujące staż w rozumieniu Ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy winny otrzymywać świadczenie nie niższe od ustawowej płacy minimalnej). Także doświadczenia z wprowadzeniem instytucji umowy o pomocy przy zbiorach i osoby „pomocnika” pokazują skłonność polskiego ustawodawcy do arbitralnego określania osoby wykonującej pracę podporządkowaną jako niepracownika.  Obawiamy się, że podobne przypadki występują w regulacjach i praktykach także innych państw członkowskich. Definicja zawarta w art. 2 powinna „odrywać” się od uwarunkowań krajowych i zmierzać w kierunku stworzenia unijnej definicji pracownika.
2. Niepokojący jest brak doprecyzowania definicji „collective agreement”. Odwołujemy się w tym zakresie do polskich doświadczeń z wprowadzeniem regulacji w kodeksie pracy pozwalającej na wydłużanie okresu rozliczeniowego do 12 miesięcy. Nigdy nie akceptowaliśmy rozwiązania pozwalającego zawierać porozumienia z przedstawicielem pracowników. W docelowej dyrektywie potrzebna jest definicja, która w żadnym procesie implementacji krajowej nie pozwoli na uznanie, że porozumieniem zbiorowym jest porozumienie zawarte przez pracodawcę z reprezentacją wybraną ad hoc (także kilkuosobową).
3. W odniesieniu do art. 5 postulujemy wprowadzenie tam określonych relacji procentowych pomiędzy minimalnym wynagrodzeniem a średnią płacą oraz medianą płacy (60 % mediany oraz 50% przeciętnej płacy zależnie, który wskaźnik jest wyższy w danym państwie).
Liczymy na dalszą współpracę nad projektem Dyrektywy i poznanie stanowiska Rządu.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przedstawia opinię do projektu Strategii Produktywności 2030.
Budowanie odpowiednich przewag konkurencyjnych i podejmowanie działań na rzecz wyższej produktywności to także zdolność państwa do odpowiedniego stymulowania gospodarki i procesów decyzyjnych. Słabość dialogu społecznego w Polsce i niewłaściwy proces konsultacji społecznych mają znaczący i niestety, negatywny wpływ na jakość konsultacji tego typu dokumentów. Projekt Strategii Produktywności jest dokumentem o strukturze, której analiza nastręcza wiele trudności ze względu na hermetyczny język, obszerny zakres dokumentu z jednej strony, a z drugiej – dość wąskie potraktowanie tematu „Praca i kapitał ludzki”. Tego typu konsultacje powinny być poprzedzone prezentacją i dyskusją w gronie partnerów społecznych, ekspertów, autorów dokumentu oraz osób odpowiedzialnych za jej wdrażanie. W tekście dokumentu jest odwołanie do Strategii Rozwoju Kapitału Ludzkiego. Powstaje od razu wątpliwość czy aktualna Strategia Rozwoju Kapitału Ludzkiego jest kompatybilna z celami projektu Strategia Produktywności.
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność zwraca szczególną uwagę na następujące kwestie projektu Strategii produktywności 2030:
Praca i kapitał ludzki
Strategia traktuje temat pracy i kapitału ludzkiego w sposób bardzo wąski. Ograniczenie analizy do kompetencji i umiejętności pracowników jest niewłaściwe i nie wyczerpuje problemu.
Za produktywność odpowiada nie tylko pracownik i jego cechy ale także, a nawet przede wszystkim, pracodawca i jego umiejętności zarządzania (na ten aspekt zwracają uwagę sami autorzy we wstępie do Strategii wskazując na różne definicje produktywności).
Niezwykle istotne – i potwierdzają to badania – jest budowanie odpowiedniego włączającego klimatu w miejscu pracy. Analizy dotyczące udziału związków zawodowych w procesach zarządzania dowodzą, iż współpraca z załogą sprzyja wzrostowi produktywności. Inne badania pokazują, że miejsca pracy, w których działają związki zawodowe charakteryzuje mniejsza rotacja kadr i większa liczba szkoleń. Tym samym możliwe jest rozwijanie unikalnego kapitału społecznego w zakładzie.
Dostrzeżenie i prowadzenie działań partycypacyjnych w miejscu pracy wymaga zerwania z budowaniem konkurencyjności opartej na kosztach pracy. Wydaje się, że autorzy dostrzegają ten problem, jednak poszukują rozwiązań jedynie w innowacyjności. Zdaniem Prezydium KK zerwanie z dogmatem niskich kosztów pracy wymagałoby także zmiany sposobu egzekwowania obowiązującego prawa (zwłaszcza prawa pracy) i tworzenia dla wszystkich równych szans m.in. poprzez rozpowszechnianie sektorowych układów zbiorowych pracy.
Dokument wspomina o potrzebie uczenia się poza systemem edukacji. W tym kontekście powinna pojawić się koncepcja wspierania edukacji zatrudnionych, a o niej dokument milczy. Nie znajdujemy chociażby odniesień do roli publicznych służb zatrudnienia w tych procesach.
Dodatkowo, warto zwrócić uwagę, że istnieją poważne luki dotyczące organizacji staży i praktyk zawodowych na otwartym rynku pracy, które powinny przygotowywać do wejścia na rynek pracy.
Prezydium KK podkreśla, że jakość oferty edukacyjnej w ramach „Gwarancji dla młodzieży” nie jest przedmiotem zainteresowania władz publicznych. W dokumencie nie dostrzeżono konieczności włączenia kadr w procesy mentoringu.
Prezydium KK podkreśla, że nie wszystkie osoby korzystające w starym systemie emerytalnym z obniżonego wieku emerytalnego będą mogły skorzystać z projektowanych świadczeń. Przy konstruowaniu nowego systemu przyjęto założenie, że zmiana charakteru i rodzaju wykonywanej pracy ze względu na wiek pracownika jest czymś naturalnym. Pracownicy zatrudnieni w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, którzy nie mogą już kontynuować ze względów zdrowotnych pracy na dotychczasowych stanowiskach, powinni szukać innej pracy i to o wiele wcześniej, niż na pięć lat przed osiągnięciem wieku emerytalnego. Najbardziej racjonalnym rozwiązaniem byłoby stworzenie mechanizmów ułatwiających proces przekwalifikowania się i poszukiwania innej pracy. Byłoby to działanie profilaktyczne zapobiegające powstawaniu sytuacji, w której wymagania, jakie stawia praca, przekraczają możliwości pracownika albo sytuacji, gdy działania pracownika mogą komukolwiek lub czemukolwiek zagrażać.
Inwestycje
W projekcie Strategii określono cele szczegółowe, a mianowicie:
– trwałe zwiększenie stopy inwestycji prywatnych,
– automatyzacja, robotyzacja i cyfryzacja przedsiębiorstw.
Wyzwaniem rozwojowym będzie trwałe podniesienie stopy inwestycji, które powinno zostać zrealizowane poprzez szereg działań opisanych w Strategii. Postawieniu diagnozy nie towarzyszy zaproponowanie nowych narzędzi realizacji. Poza pomysłem na promowanie aktualnych możliwych narzędzi trudno się doszukać nowych propozycji działań w krótkim i dłuższym okresie. Przykładem może być wskazanie jako działania – wzrost wykorzystania pozakredytowych instrumentów finansowania przedsiębiorstw.
Z analizy dotychczasowych działań oraz ich efektywności powinny wynikać propozycje nowych lub modyfikacji dotychczasowych narzędzi.
Organizacja i instytucje
Trudno nie zgodzić się, że interwencja państwa w obszarze instytucji i organizacji powinna się skupiać na wskazanych dwóch kierunkach: poprawie funkcjonowania instytucji publicznych na rzecz wzmocnienia wzrostu gospodarczego oraz poprawie funkcjonowania instytucji prywatnych. Jeśli chodzi o pierwszy cel – warunkiem jest posiadanie wykwalifikowanej kadry w instytucjach publicznych. Ostatnie redukcje zatrudnienia w państwowej administracji idą pod prąd poprawie jej funkcjonowania. Nie można oprzeć się wrażeniu pewnej naiwności niektórych stwierdzeń na przykład, że rutynowe instrumenty często skazane są na niepowodzenia i stąd potrzeba rozwiazywania problemów poprzez włączenie do systemu funkcjonowania administracji publicznej rozwiązań innowacyjnych. Okres walki z pandemią pokazuje, że informatyzacja pomaga w realizacji rozwiązań z tzw. tarcz. Interesującym instrumentem aktywnej polityki sektorowej jest kontrakt branżowy, a przede wszystkim – wskazana przez autorów konieczność dokonania szczegółowej diagnozy tego ekosystemu, by móc zidentyfikować wąskie gardła. Prezydium KK uważa za oczywiste, że tego typu analizy będą się odbywały z udziałem branżowych zespołów trójstronnych i zespołu ds. Polityki Gospodarczej i Rynku Pracy Rady Dialogu Społecznego.Nie do zaakceptowanie jest zatemwykluczenie związków zawodowych z Zespołu ds. innowacji.
Szczególnego znaczenia w okresie pandemii nabiera tzw. Polityka nowej szansy, której działania powinny zostać na nowo przeanalizowany biorąc pod uwagę doświadczenia pierwszego okresu pandemii, szczególnie z punktu widzenia ochrony miejsc pracy i budowania społecznego dobrostanu, na który autorzy zwracają uwagę.
Niestety, wśród nowych projektów strategicznych nie znajdujemy żadnego, który dotyczyłby ochrony miejsc pracy lub podnoszenia kwalifikacji pracowników czy wspierania sektorowych rokowań zbiorowych, natomiast planuje się powołanie Powszechnego Samorządu Gospodarczego czyli kolejnego podmiotu realizującego zadania w interesie przedsiębiorców. Dodatkowo, autorzy zakładają, że będzie on stanowił istotny element zmiany modelu gospodarczego w kierunku większej partycypacji strony społecznej. To dość zaskakujące, mając na uwadze, że trudno budować partycypację strony społecznej bez udziału związków zawodowych.
Dane
Wizja i cel Strategii odnośnie polskiej gospodarki opartej na danych jest ciekawą propozycją, ale trudną do realizacji. Zmniejszające się koszty przechowywania i gromadzenia danych oraz zjawisko big data spowodowały, że przedsiębiorstwa bardzo często zbierają dane bez uprzedniej refleksji o ich użyteczności. Z drugiej strony część podmiotów nie zdaje sobie sprawy z korzyści płynących ze zwiększenia dostępności danych. Zdaniem Prezydium KK priorytetem powinno być skupienie się na działaniach zmierzających do uporządkowania oraz poprawy jakości danych w sektorze publicznym, a następnie prowadzenie polityki informacyjnej wśród przedsiębiorstw włącznie ze wsparciem finansowym (rozpowszechnianie wiedzy wśród przedsiębiorstw na temat korzyści związanych z przetwarzaniem danych big data).
Konieczne jest zwiększenie nakładów finansowych pozwalających na poszerzenie świadomości społecznej w zakresie technologii SI, albowiem brak zrozumienia natury zjawiska będzie powodował niechęć do wykorzystywania nowych technologii, które mogłyby wspomóc pracowników a nie tylko służyć do zastępowania ich przez maszyny.
Wzmocnienie potencjału kapitału ludzkiego w obszarze SI może być trudnym, a przede wszystkim długotrwałym procesem. Wskazana w Strategii bariera w postaci braków w kadrach naukowych ma swoje uzasadnienie w niskim uposażeniu pracowników naukowych. Studenci kończący naukę w tej dziedzinie wolą podjąć pracę u przedsiębiorców, gdzie mogą spodziewać się wyższego wynagrodzenia.
Zdecydowanie za mało miejsca poświęca się w Strategii programom, które mogłyby wspierać w tym obszarze pracowników starszych, z długoletnim stażem.

Decyzja
Prezydium KK
nr 176/20
ws. Komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiej, Rady, Europejskiego Banku Centralnego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno- Społecznego, Komitetu Regionów i Europejskiego Banku Inwestycyjnego – Roczna strategia zrównoważonego wzrostu gospodarczego na rok 2021 ( COM 2020) 575 final)

Roczna strategia zrównoważonego wzrostu gospodarczego na 2021 r. rozpoczyna kolejny cykl europejskiego semestru i określa strategiczne wytyczne dotyczące wdrażania Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności.
Instrument jest kluczowym filarem Next Generation EU. Komisja zaproponowała Next Generation EU jako tymczasowy, doraźny instrument odbudowy gospodarczej, który ma przyczynić się do zredukowania bezpośrednich szkód gospodarczych i społecznych spowodowanych pandemią koronawirusa, a także do wsparcia ożywienia gospodarczego i budowy lepszej przyszłości dla następnego pokolenia. Wraz z kolejnym długoterminowym budżetem UE na lata 2021-2027 łączne wsparcie finansowe przekazane za pośrednictwem budżetu UE ma wynieść ponad 1,8 bln euro.Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że przedstawiony Komunikat powstawał przed wybuchem II fali koronawirusa.Skala zachorowań w całej Europie przeszła najgorsze oczekiwania, a nie można zapominać, że najbardziej uderzająca w czasie pandemii była kruchość łańcuchów dostaw w sektorze zdrowia oraz pogłębiający się problem braku kadr medycznych, więc wielkość potrzebnej pomocy finansowej powinna być dostosowana do zmieniającej się sytuacji społeczno-gospodarczej w poszczególnych krajach. Szybkość uruchomienia instrumentu „NEXT Generation UE” ma ogromne znaczenie, a sposób jego wykorzystania powinien być czytelny również dla partnerów społecznych.
1. Komisja Europejska podkreśla istotne znaczenie dla pobudzenia potencjału wzrostu gospodarczego i wspierania przekształceń poprawę jakości finansów publicznych. Wskazano na bardzo istotną rolę sektora publicznego w gospodarce, szczególnie w zakresie skuteczności i wydajności z uwagi na przyjęte pakiety środków budżetowych, które będą realizować państwa członkowskie. Jak podkreśla Komisja Europejska w komunikacie: „W przyszłości te państwa członkowskie, które zapewnią należyte zarządzanie finansami publicznymi, szybciej wyjdą z kryzysu”. Zaprzeczeniem tego jest np. propozycja cięć w administracji publicznej, która może ograniczyć potencjał państw do skutecznego zarządzania i walki z kryzysem, w tym absorpcji środków europejskich.
Mając powyższe na uwadze oraz argumenty Związku przedstawiane w opinii do projektu budżetu państwa na rok 2021 oraz w kilku stanowiskach Komisji Krajowej tym bardziej nieakceptowalna i nieuzasadniona jest polityka rządu dotycząca optymalizacji zatrudnienia w administracji państwowej.
2. Ważnym elementem podkreślanym w Komunikacie jest rola inwestycji prywatnych uzupełnianych i ukierunkowywanych przez inwestycje publiczne szczególnie w sytuacji szkód spowodowanych COVID- 19 i następującym po nim kryzysie gospodarczym. Dobrą wskazówką dla Polski jest określenie wąskich gardeł i ich przyczyn dla realizacji inwestycji. Na podkreślenie zasługuje również wskazanie jak istotne znaczenie ma stworzenie odpowiednich warunków do zapewnienia szybkich i skutecznych środków zaradczych, w tym w odniesieniu do ram prawnych dotyczących niewypłacalności, przy jednoczesnym zapewnieniu, by udzielanie pożyczek przedsiębiorstwom i gospodarstwom domowym odbywało się zgodnie z najlepszymi praktykami uzgodnionymi miedzy sektorem finansowym, konsumentami i przedsiębiorstwami.
3. Nie ulega wątpliwości jak ważne w okresie pandemii oraz dla przyszłych pokoleń są zmiany i podnoszenie kwalifikacji. Państwa powinny wykorzystać ten trudny czas na naprawienie opóźnień w tym obszarze i dobrze wykorzystać środki UE z korzyścią dla pracowników i przedsiębiorstw.
4. Pozytywnie należy ocenić odniesienie się do Europejskiego filaru praw socjalnych, aby państwa członkowskie przyjęły środki służące zapewnieniu równych szans, edukacji włączającej, sprawiedliwych warunków pracy i odpowiedniej ochrony socjalnej oraz wzmocniły systemy opieki długoterminowej, co będzie miało szczególne znaczenie ze względu na skutki Pandemii- Covid 19.
W dokumencie czytamy :Oprócz młodzieży kryzys niewspółmiernie dotknął kobiety i grupy znajdujące się w niekorzystnej sytuacji, takie jak osoby o niskich kwalifikacjach i osoby niepełnosprawne oraz osoby pochodzące z mniejszości rasowych lub etnicznych.
Pomija się niesłusznie osoby starsze, które są wypychane z rynku pracy, co stanowi jeden z instrumentów walki z bezrobociem. Stanowi to zagrożenie dla ich dochodów oraz ryzyko utraty kapitału społecznego. Krótkoterminowe korzyści nie skompensują długookresowych strat związanych z obciążeniem systemów ubezpieczenia społecznego.
5. NSZZ „Solidarność” widzi szansę na budowanie równych warunków działania na całym jednolitym rynku poprzez ponadnarodowe układy zbiorowe (TCA). Komisja Europejska konsekwentnie mając na uwadze propozycje dyrektywy o odpowiedniej płacy minimalnej i zawartego w niej zobowiązania do wzmocnienia rokowań zbiorowych, powinna w Komunikacie wspierać rozwój rokowań ponadkrajowych, które naszym zdaniem przyczyniłyby się do zmniejszenia nierówności regionalnych dotyczących poziomu wynagrodzeń.
6. Komunikat wprawdzie wskazuje, że konieczne jest również wspieranie regionów, gałęzi przemysłu i pracowników najbardziej dotkniętych skutkami transformacji ekologicznej oraz łagodzenie społeczno- gospodarczych skutków transformacji, jednak Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” nie akceptuje zawartych w tzw. Green Deal celów klimatycznych. W tym zakresie stanowisko Związku pozostaje niezmienne. Uważamy, że nie należy uzależniać dystrybucji środków na odbudowę gospodarczą od realizacji tych celów.
7. W dokumencie nie wspomina się o konieczności pełnej realizacji „Gwarancji dla młodzieży". Konieczne jest zapewnienie możliwie jak najwyższej jakości ofert przedstawianych młodym osobom wchodzącym na rynek pracy. Środki publiczne nie mogą być kierowane do podmiotów, które swoim działaniem mogą prowadzić do wyzysku, zastępowania kadr i rozpowszechniania niskiej jakości zatrudnienia.
8. Dokument nie odnosi się do konieczności budowania sprawiedliwych systemów podatkowych.
9. Prezydium KK zgadza się ze stwierdzeniem, że pandemia uwidoczniła potrzebę ponownego przemyślenia warunków pracy w wielu sektorach. Okres pandemii pokazuje także, że osoby zatrudnione na podstawie elastycznych form utraciły pracę lub zatrudnienie najszybciej.
10. Niejasne jest sformułowanie zamieszczone na stronie 10: „ograniczające czynniki zniechęcające do podejmowania pracy”.
11. Prezydium KK NSZZ „Solidarność” postuluje o włączenie partnerów społecznych w tworzenie Krajowego Planu Odbudowy, który będzie zawierał przegląd reform i inwestycji, które dane państwo przeprowadzi w kolejnych latach.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zdecydowanie negatywnie ocenia zaproponowane rozwiązanie w projekcie zmieniającym ustawę o pomocy społecznej w zakresie zmiany daty wejścia w życie zweryfikowanych kryteriów dochodowych w pomocy społecznej tak, by obowiązywały dopiero od 1 stycznia 2022r., a nie w nadchodzącym roku weryfikacji tychże kryteriów.
Zgodnie z obowiązującymi regulacjami kryteria dochodowe podlegają weryfikacji co 3 lata, z uwzględnieniem wyniku badań progu interwencji socjalnej a minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego ogłasza, w drodze obwieszczenia zweryfikowane kryteria dochodowe. W przypadku gdy Rada Dialogu Społecznego nie uzgodni w przewidzianym terminie kryteriów dochodowych, Rada Ministrów ustala nie niższe niż w przedstawionej propozycji kryteria dochodowe oraz kwoty, o których mowa w ust. 5 i 6, w drodze rozporządzenia, w terminie do dnia 15 lipca danego roku. Zweryfikowane kryteria dochodowe (na podstawie art. 9 ust. 8a) obowiązują od 1 października roku, w którym jest przeprowadzana weryfikacja. Termin najbliższej weryfikacji przypada na 1 października 2021r. NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę na fakt, że już w obecnej chwili próg interwencji socjalnej (PIS) jest poniżej minimum egzystencji (ME) dla wszystkich trzech typów rodzin (dla M+K+DS= PIS jest poniżej ME o kwotę 82,20 zł; dla M+K+DM+DS= PIS jest poniżej ME o kwotę 22,67 zł; dla M+K+DM+2DS= PIS jest poniżej ME o kwotę 106,68 zł). Jednocześnie zwracamy uwagę, że minimum egzystencji obliczane na rok 2021 będzie obliczane w oparciu o minimum egzystencji na rok 2020 i na podstawie koszyka dóbr i usług za rok 2019. Zatem jest to już w oparciu o dane sprzed4 lat, a jeśli kryterium miałoby obowiązywać od 1 stycznia 2022 r., to będzie już w oparciu o dane sprzed 5 lat. Zdaniem NSZZ „Solidarność” nie spełnia to przesłanki weryfikacji co 3 lata.
NSZZ „Solidarność” wielokrotnie zwracała uwagę na niedoskonałość tego systemu, gdyż zaniża on poziom kryteriów uprawniających do pomocy najuboższym obywatelom i pogłębia ubóstwo tych, którzy i tak są w trudnej sytuacji. Biorąc pod uwagę zachodzące obecnie zmiany na rynku pracy spowodowane covid-19, trudności w podejmowaniu zatrudnienia i usamodzielnianiu się również osób korzystających ze wsparcia systemu pomocy społecznej, zdaniem Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w nadchodzącym roku weryfikacja kryteriów powinna odbyć się zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zmiany w zakresie sposobu weryfikacji tychże kryteriów powinny pójść nieco dalej i nierozerwalnie wiązać się ze spadkiem progu interwencji socjalnej poniżej minimum egzystencji. W takiej sytuacji weryfikacja powinna być dokonywana niezwłocznie, a zdaniem NSZZ „Solidarność” dyskusja na ten temat powinna rozpocząć się jak najszybciej.
W projekcie ustawy znalazły się również propozycje, których kierunek NSZZ „Solidarność” ocenia pozytywnie, choć niektóre wymagają jeszcze dalszych zmian:
– (art.38 ust.2 pkt 1) w zakresie ustalania wysokości zasiłku okresowego dla osoby samotnie gospodarującej. Zaproponowany mechanizm stanowi rozwiązanie systemowe, a zatem każdorazowa zmiana tej kwoty nie będzie wymagała zmiany ustawy;
– (art.121 ust.3) dotyczący prawa do dodatkowego urlopu dla pracowników socjalnych pracujących w terenie, gdzie zaproponowano by okres w jakim nabywa do niego prawo skrócić z 5 lat do 3 lat. Z uwagi na charakter pracy, jej zagrożenia i uciążliwość, zaproponowane zmiany z pewnością ułatwią wykonywanie tych zadań i być może przyczynią się do ograniczenia zjawiska wypalenia zawodowego wśród pracowników socjalnych;
– (art.121 ust. 3a) podniesienie dodatku do wynagrodzenia dla pracownika socjalnego za pracę w terenie z kw. 250 zł na 400 zł. Propozycja ta, choć korzystna dla tej grupy zawodowej, w dalszym ciągu nie ma wymiaru systemowego. Wspomniany dodatek obowiązuje bowiem w niezmienionej kwocie od 2007r. Nadal, mimo zmiany kwoty resort nie zaproponował mechanizmu, zgodnie z którym tenże dodatek byłby weryfikowany, a tylko taki mechanizm dawałby gwarancję, że będzie on spełniał swoją rolę. Dlatego również w tym zakresie NSZZ „Solidarność” postuluje podjęcie rozmów i wypracowanie mechanizmu weryfikacji, który nie będzie uzależniony od doraźnej woli politycznej rządzących;
– (art.121 b) dodanie tego przepisu w zakresie awansu w zawodzie pracownika socjalnego oraz rozszerzenie dostępu do wykonywania zawodu poprzez ukończenie studiów podyplomowych z zakresu metodyki pracy socjalnej, może przyczynić się do ułatwienia władzom samorządowym pozyskiwania nowych pracowników w obszarze świadczonych usług społecznych;
– (art. 130) w zakresie kar pieniężnych dla osób prowadzących bez zezwolenia placówki zapewniające całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku projekt ustawy zakłada rozszerzenie wysokości kar. Zdaniem NSZZ „Solidarność” proponowane kwoty są nadal zbyt niskie i z pewnością nie będą pełniły roli prewencyjnej. Naszym zdaniem kwota wyjściowa zaproponowana w art.130 ust. 2 pkt 1 powinna wynosić 30 000 zł, a pozostałe odpowiednio więcej tj. 40 000 i 50 000 zł. Placówki te prowadzą swoją działalność na zasadach komercyjnych, zatem nakładanie na nie kar o wymiarze symbolicznym, zdaniem NSZZ „Solidarność” jest nieskuteczne, a nawet demoralizujące.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na podstawie § 7 ust. 2 Uchwały KK nr 17/08 ws. zasad rejestracji i wyrejestrowania branżowych jednostek organizacyjnych Związku, dokonuje rejestracji Krajowej Sekcji Służby Więziennej NSZZ „Solidarność”.

(do użytku służbowego)

§ 1

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przyjmuje Regulamin Organizacyjny KK NSZZ „Solidarność” uwzględniający zmiany wynikające z Uchwały nr 10/19 Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.
Regulamin Organizacyjny KK NSZZ „Solidarność” stanowi załącznik do niniejszej decyzji.

§ 2

Regulamin wchodzi w życie z dniem 22 października 2020 r.
Jednocześnie traci moc Decyzja Prezydium KK nr 121/11 z dnia 6 czerwca 2011 r.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” upoważnia:
– Bogdana Bisia – Zastępcę Przewodniczącego KK,
– Jerzego Jaworskiego – Zastępcę Przewodniczącego KK, Skarbnika
do zawarcia z instytucją finansową PZU PPK umowy o zarządzanie PPK w podmiocie zatrudniającym – Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.