Kategoria: 2018 – Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, działając na mocy postanowień
§ 1 Uchwały KK nr 30/15 ws. zasad i trybu postępowania w sprawach o rozszerzenie obszaru działania organizacji zakładowych i międzyzakładowych oraz Uchwały KK nr 23/16
ws. scedowania na Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” uprawnienia wynikającego z § 1 Uchwały KK nr 30/15 wyraża zgodę na rozszerzenie obszaru działania Organizacji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” Pracowników Oświaty i Wychowania
w Lubinie na oddziały Plus Banku S.A. w Regionach: Małopolskim, Częstochowskim, Gdańskim, Ziemia Łódzka, Rzeszowskim, Warmińsko-Mazurskim, Podlaskim, Piotrkowskim.

Decyzja do użytku służbowego

Decyzja do użytku służbowego

          Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, wyraża zgodę na użycie znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na plakacie reklamującym film „Autsajder” w reżyserii Adama Sikory.

          Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Damiana Jonaka, wyraża zgodę na użycie znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na kalendarzach ściennych
z jego wizerunkiem.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wyraża zgodę na dopisanie statku „SOLIDARNOŚĆ” bandery liberyjskiej do istniejącego układu zbiorowego pracy – IBF Cyfadaco Shipmanagement Ltd – NMS NSZZ Solidarność & SFTUF TCC CBA.

Jednocześnie Prezydium KK upoważnia Andrzeja Kościka oraz Magdalenę Karp do podpisania Addendum w tej sprawie.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje projekt ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2019 z dnia
27 września 2018 r.

Prezydium KK wskazuje przede wszystkim na niedopuszczalne wieloletnie praktyki sięgania do środków Funduszu Pracy niezgodnie z jego przeznaczeniem oraz zamrażanie wysokości odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, a także – sprzeczne z celami ustawowymi – wydatkowanie środków z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych

NSZZ „Solidarność” od kilku lat domaga się odmrożenia podstawy odpisu
na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. W ubiegłym roku nie nastąpiło odmrożenie podstawy pomimo składanych przez stronę rządową obietnic, dotyczących odmrożenia podstawy odpisu na zfśs oraz wyrażonej przez NSZZ „Solidarność” negatywnej opinii w tym zakresie do projektu ustawy budżetowej na rok 2018 oraz do tzw. ustawy okołobudżetowej
na rok 2018. Konsekwencją takiego działania jest realne obniżenie środków na pomoc pracownikom i ich rodzinom, a także emerytom i rencistom znajdującym się w najtrudniejszej sytuacji, co zasługuje na zdecydowanie negatywną opinię. Prezydium KK domaga się odmrożenia wysokości odpisów na zakładowy funduszu świadczeń socjalnych przynajmniej na poziomie roku 2014.

Pozytywnie oceniamy „odmrożenie" odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych dla uczelni wyższych. Tym bardziej niezrozumiałe jest brak takiej decyzji
w  stosunku do nauczycieli i pozostałych pracowników.

Prezydium KK nie wyraża  zgody na  propozycję zawartą w art. 1 przedłożonego projektu, zakładającą w roku 2019 ustalanie odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla nauczycieli, o którym mowa w art. 53 ust. 1 Ustawy z dnia 26 stycznia 1982 roku – Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2017 r. poz. 1189)poprzez  stosowanie kwoty bazowej obowiązującej w dniu 1 stycznia 2013 roku. Analogicznie uregulowania zawarte w art. 25 projektu ustawy po raz kolejny prowadzą do zamrożenia odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla pracowników niepedagogicznych, poprzez propozycję stosowania przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w drugim półroczu 2013 roku.

Ponadto po raz kolejny przedstawione skutki regulacji dotyczące odmrożenia podstawy odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych zawierają szacunki jedynie
w zakresie oszczędności dla wydatków budżetu państwa, nie uwzględniają one ubytków podatkowych dla budżetu. W przypadku całkowitego odmrożenia za sprawą podatku od towarów i usług VAT (380 mln zł) oraz podatku dochodowego od osób fizycznych PIT
(367 mln zł) dochody budżetu państwa mogłyby zyskać ok. 747 mln zł. W związku
z powyższym niezrozumiałe jest działanie rządu w tej kwestii, gdyż wpływa ono na osoby znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji, a skutki odmrożenia odpisu byłyby dla budżetu państwa źródłem dodatkowych przychodów.

Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych

Zdecydowanie negatywnie ocenić należy finansowanie kosztów kształcenia lekarzy
i pielęgniarek, rezydentur oraz szkoleń specjalizacyjnych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Negatywna ocena w tym zakresie była przedstawiana przez Radę Dialogu Społecznego oraz Radę Rynku Pracy. Stawiane przez partnerów społecznych postulaty zostały obecnie jedynie pozornie uwzględnione, albowiem finansowanie
ww. szkoleń nie będzie realizowane przez Fundusz Pracy a, jak powyżej wskazano, przez Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W tym miejscu należy wskazać, że ww. szkolenia nie powinny być również finansowane z FGŚP, jako że celem tego Funduszu jest zabezpieczenie i ochrona roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.  Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Pracy nie są właściwe do finansowania szkoleń lekarzy i pielęgniarek. Negatywna ocena powyższego jest tym bardziej uzasadniona, że zgodnie z projektem ustawy budżetowej na rok 2019 ma ponownie nastąpić wzrost wydatków (o kwotę 1 064 034 tys. zł) w stosunku do roku ubiegłego (wzrost
w poprzednim projekcie ustawy budżetowej wyniósł 64 279 tys. zł)

Ponadto brak jest uzasadnienia przeniesienia z Funduszu Pracy do Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych pozycji pod nazwą refundacja wynagrodzeń młodocianych pracowników. Pozycja ta powinna znajdować się w planie finansowym Funduszu Pracy.

Projektowany art. 22 zmienia art. 6 ust .1 pkt 3 ustawy z dnia 4 listopada 2016 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych zgodnie z którym w 2019 roku ma nastąpić znaczący wzrost środków finansowych na zakup szczepionek co wymaga uzasadnienia w kontekście dopuszczenie do procedowania w Sejmie ustawy znoszącej obowiązek wykonywania znacznej części szczepień.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wnosi następujące uwagi do prezydenckiego projektu ustawy z dnia 25 września 2018 r. o realizacji usług społecznych przez centrum usług społecznych (CUS).

Pomoc społeczna jako instytucja polityki społecznej państwa wymaga reformy
i głębokiej przemiany jakościowej. Dotyczy to zarówno samych struktur instytucji pomocy społecznej, jak i świadczonych usług. To co od lat stanowi przeszkodę w skutecznym wspieraniu obywateli, to przede wszystkim biurokratyzacja procedur, zła organizacja pracy, niedofinansowanie i niedocenianie pracowników socjalnych i pracowników szeroko pojętej pomocy społecznej oraz przeciążenie zadaniami. Istotny problem stanowi również zlecanie dodatkowych zadań samorządom bez wsparcia finansowego ze strony budżetu centralnego. Niestety, zdaniem NSZZ „Solidarność”, przedłożony projekt  tych problemów nie rozwiązuje.

 Sama koncepcja centrum usług społecznych budzi wiele pytań nie dając odpowiedzi na pytania dotyczące funkcjonowania pomocy społecznej w nowej formule. Dotyczy to np. podległości organizacyjnej CUS. W przypadku utworzenia międzygminnej instytucji, kto będzie ją nadzorował, kontrolował, koordynował jej zadania? Dodatkowo centralizacja usług będzie zaprzeczeniem dotychczasowych działań w zakresie udostępniania ich na najniższym szczeblu administracji, czyli na poziomie gminnym. Przyczynić się to może do ograniczenia dostępności do pomocy społecznej.

Uwagi szczegółowe:

1. W art. 2 definiuje się zakres usług społecznych, powołując się na odrębne przepisy. Jednakże przywołane przepisy nie zawierają definicji usług społecznych. Szeroki zakres usług, które zostały określone jedynie hasłowo, będzie budził wiele wątpliwości interpretacyjnych oraz może doprowadzić do chaosu organizacyjnego.
2. W art. 9 dopuszcza się tworzenie CUS w miejsce istniejącego ośrodka pomocy społecznej, który może działać na terenie dwóch sąsiadujących gmin. Istnieje uzasadniona obawa, że ośrodki pomocy społecznej oddalą się od swoich podopiecznych, utrudniając im dostęp do świadczeń oferowanych przez ośrodki.
3. Art. 10 projektu, zakłada, że centrum będzie mogło zostać utworzone jeśli przejmie wszystkie zadania z zakresu pomocy społecznej oraz dwa dodatkowe, które wymienia art.2 projektu. Należy zwrócić uwagę, że edukacja publiczna, promocja i ochrona zdrowia, kultura, czy kultura fizyczna i turystyka, nie są zadaniami z zakresu pomocy społecznej. Nie wydaje się także, aby poszerzanie działalności przez ośrodki pomocy społecznej o działania z zakresu kultury i turystyki czy edukacji publicznej mogły być odpowiedzią na problemy organizacji życia społecznego w gminie.
4. Art. 14 zakłada, że „określone” usługi społeczne będą oferowane wszystkim osobom uprawnionym na zasadzie powszechności. Jednocześnie pomoc ma być kierowana do określonych programem wsparcia osób, spełniających wybrane kryteria. Usługi zatem nie będą miały charakteru powszechnego. Jeżeli, więc  zadanie odnosi się do osób uprawnionych, to należy ustalić zasady, zgodnie z którymi uprawnienie to się określa.
5. W rozdziale 4 projektu wprowadza się zawody/stanowiska: organizatora usług społecznych, koordynatora indywidualnych planów usług społecznych, organizatora pomocy społecznej, organizatora społeczności lokalnej. Jednak w ustawie o pomocy społecznej jest mowa jedynie o pracownikach socjalnych. Nasuwa się zatem pytanie: pracownicy socjalni przechodzący do CUS i zmieniający swój status zachowają uprawnienia wynikające z ustawy o pomocy społecznej? Projekt tych wątpliwości nie rozstrzyga, dlatego odpowiednie przepisy należałoby doprecyzować, gdyż w aktualnym brzmieniu budzą duży niepokój wśród pracowników pomocy społecznej.

Projektodawca nie przedstawił diagnozy, co do posiadanych zasobów (kadrowych, instytucjonalnych, finansowych) oraz oceny tego, co potrzeba usprawnić. NSZZ „Solidarność” zwraca uwagę, że niektóre rozwiązania zaproponowane w projekcie już funkcjonują. Przedłożony projekt nie bierze pod uwagę zmian, które zachodzą od kilku lat,
tj. oddzielanie pracy socjalnej od wsparcia stricte materialnego. Zmiany te zostały poprzedzone pilotażem i obecnie są na etapie wdrażania na terenie całego kraju. OPS
w większości realizują wskazane rodzaje usług.

NSZZ „Solidarność” stoi na stanowisku, że wzmocnienie działań oraz poszerzenie oferty pomocowej leży w słusznym interesie społecznym, jednak wdrożenie przedmiotowego projektu niesie za sobą szereg zagrożeń oraz negatywnych skutków dla udzielanej pomocy wymagającym tego osobom, dlatego nie może zaakceptować projektu w obecnym brzmieniu.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia rozwiązania zawarte w projekcie ustawy Ministerstwa Przedsiębiorczości i Technologii z dnia 14.09.2018 r.o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych.

            Jak wynika z badań oraz raportów[1] zatory płatnicze stanowią poważną barierę
w rozwoju oraz bieżącym funkcjonowaniu polskich firm. W 2017 roku aż 78% przedsiębiorców otrzymywało zapłatę 30 dni po terminie. Sami przedsiębiorcy w dużej części przypadków wskazują, iż przekraczanie terminów zapłaty stanowi często celową strategię. Powoduje to ogromne utrudnienia w funkcjonowaniu firm skutkując brakiem środków na kolejne przedsięwzięcia i zakup niezbędnych materiałów, ale przede wszystkim wpływa niekorzystnie na terminowość wypłaty wynagrodzeń pracowników. Sprawozdanie Głównego Inspektora Pracy z działalności Państwowej Inspekcji Pracy – 2017, pomimo znaczącej poprawy sytuacji na rynku pracy, nadal wskazuje na dużą skalę naruszeń terminów wypłat wynagrodzeń. W 2017 roku ponad 17% kontroli wykazało naruszenia w terminowej wypłacie wynagrodzeń.

Dlatego też rozwiązanie problemu zatorów płatniczych wymaga dla swojej skuteczności zdecydowanych działań ustawodawcy, ponieważ same mechanizmy rynkowe powodują nieuczciwe nadużywanie silniejszej pozycji kontraktowej wobec słabszych, mniejszych firm.