Kategoria: 2018 – Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje kierunek zmian przedstawionych w projekcie ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy.

NSZZ „Solidarność” od wielu lat zwraca uwagę na fakt, że średni czas pracy
w Polsce jest jedynym z najwyższych nie tylko w Europie, ale także na świecie. Przedstawiony projekt stanowi przy tym kolejny krok w kierunku wsparcia życia rodzinnego, co również mieści się w profilu działań podejmowanych przez NSZZ „Solidarność”, czego przykładem może być zakaz handlu w niedziele. 

Jednocześnie warto zwrócić uwagę na następujące kwestie. Po pierwsze, rozwiązaniem bardziej uzasadnionym byłoby przyjęcie, że obniżenie wymiaru czasu pracy następuje na wniosek pracownika, który powinien być wiążący dla pracodawcy pod warunkiem złożenia go z odpowiednim (np. 21 dniowym) uprzedzeniem.

Wynika to z faktu, że w przypadku niektórych grup pracowników, np. pracujących
w zorganizowanych zespołach skrócenie czasu pracy o 1 godzinę może faktycznie pogorszyć ich sytuację w zakresie wykonywanej pracy. Może się bowiem okazać, że obiektywnie rzecz biorąc, pracodawca nie będzie w stanie zapewnić dalszego funkcjonowania pracownika w danym zespole (np. w zespołach ratowniczych, które muszą stale składać się z określonej liczby osób), co może przełożyć się na niekorzystne działania podjęte w stosunku do tego pracownika. Nie można również pominąć sytuacji samotnych rodziców oraz rodzin, w których jeden z rodziców nie jest zatrudniony
w ramach stosunku pracy. Osoby takie w świetle proponowanej regulacji miałyby odgórnie narzucane projektowane rozwiązanie, nawet wówczas, gdy sami nie byliby tym zainteresowani. W konsekwencji powstaje ryzyko, że część pracowników będzie faktycznie pozbawiona możliwości neutralnego dla siebie skorzystania z proponowanego rozwiązania, a tym samym projektodawcy powinni przewidzieć rozwiązanie dostosowane także do takich sytuacji.

Po drugie, należy wyraźnie zaznaczyć sposób obliczania wynagrodzenia pracownika, którego czas pracy uległby skróceniu, w ten sposób, że obliczane byłoby ono jak wynagrodzenie za czas urlopu.

Po trzecie, Kodeks pracy posługuje się instytucją wymiaru czasu pracy w wielu miejscach, w tym w art. 186⁷ wskazuje się na obniżenie wymiaru czasu pracy.
W konsekwencji  w treści art. 178 § 3 pkt 3 Kodeksu pracy także powinna zostać wskazana instytucja obniżenia wymiaru czasu pracy, a nie skróconego czasu pracy.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia propozycje zawarte w poselskim (Kukiz’15) projekcie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę bardzo niskie stopy procentowe w ostatnich latach wskazać należy, iż przeciętny Kowalski płaci bardzo niskie stawki podatku, wręcz niezauważalne w skali miesiąca. Tak więc większość z 3,5 mld dochodów z podatku płacona jest przez osoby zamożne, prowadzące agresywniejszą formę inwestowania niż lokaty bankowe. Potwierdzają tę tezę również badania. Wg. raportu NBP „Zasobność gospodarstw domowych w Polsce” najbardziej popularną formą gromadzenia oszczędności Polaków są depozyty bankowe, będącew posiadaniu 84,9 % gospodarstw domowych, z przeciętną ich wartością na poziomie 12 tys. zł. Majątek netto jest nierównomiernie rozłożony
w populacji gospodarstw domowych w Polsce, a jego silną koncentrację obserwujemy
w zbiorowości gospodarstw najbardziej majętnych. W posiadaniu 10 proc. najbardziej zasobnych gospodarstw domowych znajduje się 41 proc. całkowitego majątku netto, podczas gdy majątek (netto) 20 proc. najmniej zasobnych gospodarstw stanowi jedynie niewielką część (1,0 proc.) całego majątku gospodarstw domowych.

Biorąc pod uwagę powyższe kwestie likwidacja podatku od dochodów kapitałowych jest propozycją skierowaną do osób zamożnych. Pogłębi to jeszcze bardziej dysproporcje w obciążeniach podatkowych pomiędzy osobami zamożnymi a biednymi. Warto podkreślić, iż zwiększenie kwoty wolnej od podatku miało na celu właśnie zmniejszenie nierówności w poziomie opodatkowania. Środki uzyskiwane z tego podatku powinny służyć celom społecznym, niwelowaniu nierówności i wsparciu grup najsłabszych. Z tego punktu widzenia bardziej zasadne byłoby zwolnienie części najniższych lokat bądź oszczędności długoterminowych z opodatkowania.

Nie uważamy też, aby likwidacja podatku Belki spowodowała wzrost skłonności
do Polaków oszczędzania. Skłonność do oszczędzania jest związana przede wszystkim
z zasobnością portfela, co przy stosunkowo niskim poziomie płac w Polsce powoduje niską skłonność do oszczędzania.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w odpowiedzi na przedstawioną przez rząd wstępną prognozę wielkości makroekonomicznych zgodnie z art. 16 ust 4 ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o Radzie Dialogu Społecznego i innych instytucjach dialogu społecznego przedstawia propozycje w sprawie wzrostu w 2019 r.: wynagrodzeń w gospodarce narodowej, w tym w państwowej sferze budżetowej, minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz emerytur i rent z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, na następującym poziomie:

• nominalny wzrost wynagrodzeń w gospodarce narodowej powinien wynosić nie mniej niż 7,37%;
• wzrost wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej powinien wynosić nie mniej niż 12%;
• wzrost minimalnego wynagrodzenia za pracę powinien wynosić nie mniej niż 8,5%;
• wskaźnik waloryzacji emerytur i rent powinien wynosić nie mniej niż średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług w 2018 roku, o którym mowa w art. 89 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383, 1386, 2120, z 2018 r. poz. 138, 357, 730), zwiększony o co najmniej 50% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia za pracę w roku 2018.

Mając na uwadze nieadekwatność obecnego systemu waloryzacji emerytur i rent wskazujemy na potrzebę systemowego zagwarantowania waloryzacji najniższych świadczeń emerytalno-rentowych, w taki sposób aby zapewniała ona utrzymanie siły nabywczej tych świadczeń uwzględniając jednocześnie wzrost gospodarki krajowej.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” ponadto proponuje przyjęcie rozwiązań zaproponowanych w obywatelskim projekcie ustawy z dnia 10 października 2002 o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (w załączeniu) przygotowanym przez NSZZ „Solidarność”. Celem projektowanej regulacji jest stopniowe podwyższanie minimalnego wynagrodzenia za pracę do wysokości 50 % przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w tempie uwzględniającym wzrost gospodarczy.

NSZZ „Solidarność” zastrzega sobie prawo korekty zaproponowanych wzrostów wynagrodzeń oraz emerytur i rent w przypadku zmiany przez stronę rządową prognozowanych wskaźników makroekonomicznych stanowiących podstawę do prac nad projektem ustawy budżetowej na 2019 rok.

(do użytku służbowego)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie § 19 ust. 5 Uchwały KK nr 17/08 ws. zasad rejestracji i wyrejestrowania oraz funkcjonowania branżowych jednostek organizacyjnych Związku, upoważnione do tej czynności Uchwałą Komisji Krajowej nr 18/18 z dnia 18 kwietnia br., zobowiązuje Radę Krajowej Sekcji Pożarnictwa do przyjęcia w poczet jej członków  Regionalnej Sekcji Pożarnictwa Wielkopolski NSZZ „Solidarność”.

Decyzja wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” upoważnia: Bogdana Bisia – Zastępcę Przewodniczącego KK NSZZ „Solidarność” oraz Jerzego Jaworskiego – Zastępcę Przewodniczącego / Skarbnika KK NSZZ „Solidarność”. do podpisania Aneksu nr 03 do umowy zawartej 6 sierpnia 2007 r. z Solkarta Sp. z o.o.

(do użytku służbowego)

(do użytku służbowego)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia poselski projekt zmiany ustawy o podatku od towarów i usług. Podstawowa stawka VAT w Polsce jest jedną z wyższych w Europie. Aktualnie obowiązujące podwyższone stawki podatku od towarów i usług miały być wprowadzone tymczasowo, budzą więc uzasadniony sprzeciw NSZZ „Solidarność”, biorąc pod uwagę dotychczasowe działania rządu mające na celu walkę z oszustwami podatkowymi oraz skutki tych działań w postaci obniżenia luki podatkowej.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie odnosi się do kierunku zmian zaproponowanych w przedmiotowym projekcie. W szczególności należy podzielić stanowisko projektodawców odnośnie braku zgodności z prawem unijnym obecnych regulacji Kodeksu pracy dotyczących dyżuru, w zakresie w jakim dyżur nie jest kwalifikowany jako czas pracy.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na pewne mankamenty przedstawionych propozycji. Art. 151⁴ w  zaproponowanym brzmieniu wydaje się faktycznie zbędny. Innymi słowy ten sam efekt można osiągnąć skreślając analizowany przepis, co byłoby rozwiązaniem bardziej prawidłowym. W takiej bowiem sytuacji do osób, o których mowa w tym artykule, zastosowanie miałyby ogólne reguły dotyczące rekompensaty za pracę w godzinach nadliczbowych. W zaproponowanym kształcie przepis ten jest zatem swoistym powtórzeniem tych reguł, z tym, że skierowanym do wąskiej grupy pracowników, co potencjalnie może rodzić problemy wykładnicze i interpretacyjne.

Odnośnie propozycji dotyczącej art. 151⁵ lepszą formą mogłoby być wprost wskazanie, że dyżur jest czasem pracy, a ograniczeniem jego dopuszczalności i nadużywania byłyby z jednej strony przepisy o czasie pracy (normy czasu pracy, okresy odpoczynku), a z drugiej kwestie finansowe (obowiązek wypłaty wynagrodzenia wraz z dodatkiem). W wersji zaproponowanej w projekcie wskazać można na brak spójności systemowej pomiędzy §1 a §§ 2 i 3. Otóż przyjęcie założenia, że czas dyżuru jest zawsze czasem pracy bez potrzeby dodatkowej regulacji oznacza, że czas dyżuru nie może naruszać okresów odpoczynku, a tym samym, § 2 staje się zbędny). Reasumując – przyjęcie propozycji zawartej w § 1 powinno jednocześnie wiązać się z wykreśleniem § 2 art. 151⁵ Kodeksu pracy.