Kategoria: 2015 – Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 marca 2015 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie rodzajów zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zlecanych fundacjom oraz organizacjom pozarządowym.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje poselski projekt Klubu Parlamentarnego Sprawiedliwa Polska ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz innych ustaw.

 Projekt zakłada ustanowienie dualnego systemu ubezpieczeń społecznych, polegającego na wprowadzeniu emerytury minimalnej, jako świadczenia dla osób, które nie zdecydują się pozostać  w lub wejść do aktualnie obowiązującego powszechnego systemu ubezpieczenia emerytalnego.

W ocenie Prezydium KK proponowane zmiany są zagrożeniem dla stabilności systemu ubezpieczeń społecznych, przyczyniając się do znacznego ograniczenia wpływów Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez proponowane w projekcie obniżenie obowiązkowych najniższych składek na ubezpieczenie emerytalne. Należy założyć, że osoby o wysokich  dochodach i dużej zapobiegliwości chętnie poszukają swojego zabezpieczenia na starość w zupełnie innych instrumentach niż ubezpieczeniowe, ograniczając wysokość wnoszonych składek, a nie wolno nam zapominać, że jako uczestnicy systemu ubezpieczeń społecznych ponosimy ciężary solidaryzmu międzypokoleniowego.

Ponadto zaproponowane w projekcie rozwiązania  przyczyniłyby się do zróżnicowania sytuacji osób ubezpieczonych, zwłaszcza tych, o najniższych dochodach z pracy, a które nie zdecydowałyby się na przejście do systemu minimalnego świadczenia.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” popiera wszelkie inicjatywy ustawodawcze, które przyczyniają się do zwiększania wysokości świadczeń ukształtowanych poniżej średnich świadczeń emerytalnych, przede wszystkim poprzez wzmacnianie samego systemu ubezpieczeń społecznych, ale nie zgadza się na jego demontaż.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do rządowego projektu ustawy – Prawo o zgromadzeniach przedłożonego w związku
z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 września 2014 r. (K 44/12). 

1.         Art. 4 ust. 2: Negatywnie należy ocenić posłużenie się generalnym zwrotem „inne niebezpieczne materiały lub narzędzia”. Konieczne jest jego doprecyzowanie, należy bowiem mieć na uwadze fakt, że o egzekwowaniu tego zakazu będą decydować na miejscu różne służby porządkowe i łatwo o dowolność interpretacyjną. Ponadto zasadne byłoby ze względów bezpieczeństwa wprowadzenie w tym miejscu również zakazu uczestniczenia w zgromadzeniu osób „zamaskowanych”, co również utrudniłoby anonimowe działania różnego rodzaju prowokatorów.

2.         Art. 3: Pozytywnie należy ocenić rozróżnienie dwóch rodzajów zgromadzeń
tj. stacjonarne i marsze; w konsekwencji wprowadza się 2 tryby postępowania
w przedmiocie „legalizacji” danego zgromadzenia tj. postępowanie w sprawach marszów (rozdział 2) oraz postępowanie w sprawach zgromadzeń stacjonarnych (rozdział 3).

3.         Art. 5 ust. 1:Słuszne w naszej ocenie jest wydłużenie terminów do notyfikacji zamiaru organizowania marszu dla organizatorów marszu z 3-ech  dni do 6-ściu.

4.         art. 5 ust. 3: Projekt ustawy przewiduje, iż jeśli planowana trasa marszu przebiega przez teren więcej niż jednej gminy, w każdej z gmin prowadzi się odrębne postępowanie. Powyższe prowadzi do mnożenia postępowań administracyjnych co więcej, skutkiem tychże może być wydanie różnych decyzji w przedmiocie dopuszczalności prowadzenia marszu.

5.         Art. 7 ust. 2: Przepis ten nakłada słusznie obowiązek dołączenia pisemnej zgody na przyjęcie obowiązków przewodniczącego przez osobę nie będącą organizatorem marszu; Ponieważ możliwe jest dokonanie zawiadomienia przy użyciu środków komunikacji elektronicznej może zawsze powstać wątpliwość, czy "zeskanowany" tekst zgody nie został podrobiony lub przerobiony. W takiej sytuacji należy wprowadzić wymóg, aby oryginał zgody należało niezwłocznie przekazać do organu, po wcześniejszym przekazaniu drogą elektroniczną.

6.         Art. 8 ust. 1. Nie kwestionując dopuszczalności telefonicznego wezwania organizatorów marszu na rozprawę administracyjną w celu dokonania zmiany albo miejsca marszu, albo trasy przejścia uczestników w przypadku zbiegu kolizji dwóch lub więcej marszów
z uwagi na ich tożsamość co do czasu i miejsca, należy zauważyć, że zawiadomienie telefoniczne może okazać się nieefektywne i tym samym prawnie bezskuteczne, choćby
z uwagi na przypadkowe wyłączenie telefonu. Należy rozważyć zawiadomienie w formie poczty elektronicznej oraz faksu. Wprawdzie ustawa przewiduje ponowienie czynności telefonowania w przypadku bezskuteczności pierwszego wezwania telefonicznego, ale ponowienie czynności nie załatwia sprawy w przypadku gdy telefon jest nieczynny. Proponujemy następujące brzmienie ust. 2 art. 8 ,,W przypadku bezskuteczności wezwania telefonicznego organ gminy ponawia je w formie wiadomości e-mail lub faksu”. W związku z powyższym proponujemy również nowe brzmienie ustępu 3: „Niestawienie się organizatora marszu prawidłowo zawiadomionego nie wstrzymuje rozprawy administracyjnej”.

7.         Art. 10 ust. 2. Wątpliwości budzi ustalenie początku biegu terminu na wniesienie odwołania od udostępnienia decyzji na stronie podmiotowej BIP. Naszym zdaniem początek terminu powinien również biec od daty doręczenia odwołania pocztą elektroniczną, tzn. od momentu otrzymania przez organ administracji potwierdzenia, że decyzja dotarła do adresata.

8.         Art. 12 ust. 3. Wydaje się, że obciążenie organizatora marszu odpowiedzialnością za ewentualne szkody z winy uczestników przy wyposażeniuw bardzo iluzoryczne
w praktyce środki oddziaływania jest nadmierne i nieuzasadnione. 

9.         Art. 12 ust. 8. Nałożenie na przewodniczącego obowiązku rozwiązania marszu
w przypadku, gdy przebieg marszu ,,narusza przepisy karne” należy ocenić krytycznie, albowiem nie można wymagać od przewodniczącego marszu gruntownej znajomości przepisów karnych tj. kodeksu wykroczeń, kodeksu karnego oraz innych przepisów karnych, zawartych w innych ustawach. Pociągnięcie go do odpowiedzialności z tego tytułu będzie trudne z uwagi na możliwość zastosowania tutaj np. kontratypu błędu co do prawa. Naszym zdaniem przewodniczący marszu powinien odpowiadać tylko wtedy, gdy nie zwrócił się o pomoc do policji lub straży gminnej. Natomiast w przypadku, kiedy zwrócił się o pomoc do policji lub straży gminnej, a organy te odmówiły pomocy lub nie podjęły żadnych działań o charakterze porządkowym obciążanie go jakąkolwiek odpowiedzialnością byłoby bezpodstawne.

10.     Art. 14 ust. 3. Pewne wątpliwości budzi możliwość przekazywania informacji
o mających się odbyć zgromadzeniu stacjonarnym drogę telefoniczną. Dotyczy to zwłaszcza zasad i skuteczności dokonywania uzgodnień w kwestii zagrożeń mogących się wówczas pojawić. Chodzi o to, że w takiej sytuacji brak jest możliwości potwierdzenia wiarygodności takiej informacji, zwłaszcza szybkiego zidentyfikowania osoby zgłaszającej. Z tego względu może dochodzić do nieuzasadnionych nadużyć
np. fałszywych zgłoszeń itp.

Proponujemy zatem nowe brzmienie ust. 3: ,,Informację, o której mowa w ust. 1 i 2 organizator przekazuje telefonicznie, oraz do celów dowodowych, niezwłocznie przy użyciu środków komunikacji elektronicznej.”

11.     Art. 18. W odniesieniu do jego brzmienia mogą być podnoszone wątpliwości natury konstytucyjnej związanej z zasadą nullum crimen sine lege certa, wyrażoną w art. 42 ust. 1 Konstytucji. Podstawowe znamiona czynu zabronionego muszą zostać określone
w ustawie w sposób odpowiadający pewnym minimalnym wymogom precyzji tak, aby adresat normy prawnej mógł się zorientować na podstawie samej tylko ustawy co do zasadniczej treści ustanowionego zakazu. W pełni zdekodowana norma art. 18 brzmi: „Kto przewodnicząc marszowi lub będąc organizatorem zgromadzenia stacjonarnego nie żąda opuszczenia marszu przez osobę, która swoim zachowaniem narusza przepisy ustawy albo uniemożliwia lub usiłuje udaremnić marsz albo nie podejmuje decyzji
o jego rozwiązaniu, gdy uczestnicy marszu nie podporządkują się poleceniom przewodniczącego lub gdy przebieg marszu sprzeciwia się niniejszej ustawie albo narusza przepisy karne, podlega karze grzywny.”  Określenie znamiona w postaci „osoba, która swoim zachowaniem narusza przepisy ustawy” jako warunku poniesienia odpowiedzialności karnej w zakresie prawa wykroczeń nie spełnia reguły określoności wyrażonej w art. 42 ust. 1 Konstytucji. Pragniemy podkreślić, że powyższe wątpliwości były, miedzy innymi, przedmiotem wniosku Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”
w 2012 r. do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie analogicznego obecnego przepisu  art. 13a  ustawy z dnia 5 lipca 1990 r. Prawo o zgromadzeniach w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 14 września 2012 r. o zmianie ustawy – prawo o zgromadzeniach (Dz.U. poz. 1115). 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” ogłasza z dniem 1 kwietnia 2015 r.  rozpoczęcie VIII edycji konkursu „Pracodawca Przyjazny Pracownikom”.Termin zgłaszania wniosków upływa 30 czerwca 2015 r.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” na wniosek Zarządu Regionu Rzeszowskiego NSZZ „Solidarność” wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” w logotypie „Nocny Bieg Uliczny”.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wyraża zgodę na przygotowanie i realizację projektu roboczo zatytułowanego „Nowa ERA – aplikacja internetowa na rzecz rozwoju związku”, przedkładanego Komisji Europejskiej w ramach linii budżetowej 04030105 – „Działania informacyjne i szkoleniowe dla organizacji pracowniczych”.

Za realizację projektu odpowiadać będą:

1. Jerzy Jaworski – menedżer projektu
2. Maria Żytko – kierownik administracyjny
3. Karol Nosal – asystent ds. finansowych
4. Krzysztof Kutzmann – księgowy
5. Kacper Stachowski – ekspert wewnętrzny
6. Janusz Zabiega – trener
7. Jarosław Kobylański – informatyk

Prezydium Komisji Krajowej negatywnie opiniuje projekt rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę.

            Z uwagi na trudną sytuację na polskim rynku pracy należy z dużą ostrożnością odnosić się do  zatrudnienia cudzoziemców w Polsce. Obecnie działania podejmowane przez rząd kategorycznie zmierzają do szerokiego otwarcia polskiego rynku pracy dla obywateli państw obcych niebędących członkami UE. Prezydium Komisji Krajowej mając na uwadze obowiązywanie przepisów rangi międzynarodowej wskazuje, iż obecna liberalizacja polityki społecznej rządu w zakresie zatrudniania cudzoziemców nie sprzyja ochronie miejsc pracy dla polskich obywateli.

            Prezydium Komisji Krajowej wskazuje również, iż polscy obywatele powinni mieć zapewnione co najmniej równe prawo do otrzymania pracy na godnych warunkach. Mając na uwadze dotychczasowe podejście polskich pracodawców, którzy w przeważającej mierze nastawieni są na osiąganie w krótkim czasie zysku z prowadzonej działalności gospodarczej, istnieje poważne ryzyko, iż obywatele RP poszukujący pracy nie będą konkurencyjni na rynku pracy, albowiem cudzoziemcy, zwłaszcza z krajów Europy wschodniej akceptują warunki pracy znacznie gorsze (na granicy ubóstwa), i to nie tylko w zakresie wysokości otrzymywanego wynagrodzenia za pracę, ale również w zakresie rodzaju zawieranych umów (tzw. „umów śmieciowych”). Mając na uwadze powyższe, należy wypracować mechanizmy, zgodnie z którym proces wyboru osoby na pracownika będzie w przeważającej mierze oparty na wykształceniu, doświadczeniu oraz predyspozycjach kandydata, przy jednoczesnym sztywnym określeniu wartości wynagrodzenia za oferowaną pracę.

Biorąc pod uwagę obecną sytuację na rynku pracy oraz fakt, iż z samego uzasadnienia projektu wynika, że do pracy w Polsce bez zezwolenia może być uprawnionych ponad 300 000 cudzoziemców,  Prezydium Komisji Krajowej ponownie wzywa do ochrony, miejsc pracy oraz promocji zatrudnienia polskich pracowników i bezrobotnych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 marca 2015 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wzoru oraz trybu wydawania i zwrotu kart parkingowych.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na potrzeby plakatu informującego o debacie „Dzisiejsza Polska w świetle ideałów Solidarności” z udziałem prof. Zdzisława Krasnodębskiego, która odbędzie się 22 marca 2015 r. w Brukseli. Organizatorem debaty będzie Centrum Polskie im. I. J. Paderewskiego w Brukseli.

ws. opinii o projekcie rozporządzenia Ministerstwa Zdrowia zmieniającego rozporządzenie
w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do projektu rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 lutego 2015 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy:

1)     w załączniku nr 1 do rozporządzenia w punkcie 1) wątpliwości budzi zestawienie dwóch zwrotów: „wobec braku przeciwwskazań zdrowotnych” z występującym w podpunkcie b) zwrotem: „ zdolny/zdolna do wykonywania pracy z zachowaniem wskazań lekarskich”. Jak widać oba użyte sformułowania wzajemnie się wykluczają. Trudno mówić o braku przeciwwskazań, gdy jednak istnieją wskazania lekarskie;

2)     zadowoleniem przyjmujemy treść załącznika nr 3 do rozporządzenia, w którym proponuje się bardzo szczegółowy katalog czynników składających się na opis stanowiska pracy. Jest to odpowiedź na postulat NSZZ „Solidarność”, który zamieściliśmy w opinii do projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 14 kwietnia 2014 r.). Ma to ułatwić porównywanie stanowisk pracy w różnych zakładach pracy. To, co budzi nasze obawy, to niezwykle techniczne i skomplikowane podejście do katalogu. W naszym przekonaniu, tak ujęty wykaz sprawi wiele trudności osobom odpowiedzialnym za zasoby ludzkie w zakładzie pracy;

3)     w tym samym katalogu występuje określenie „czynników psychospołecznych”. Obecny stan prawny nie definiuje czynników psychospołecznych. W tej sytuacji sugerujemy zastąpienie tego określenia innym, bądź zamieszczenie w rozporządzeniu definicji takiego czynnika, np. w ramach objaśnień poniżej tekstu załącznika;

4)     zwracamy uwagę na błędy redakcyjne, mianowicie: § 3 lit. a) ust. 4 powinien brzmieć: „4. Lekarz przeprowadzający badanie profilaktyczne wydaje osobie przyjmowanej do pracy albo pracownikowi orzeczenie lekarskie: 1) według wzoru określonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, jeżeli orzeczenie dotyczy przypadków wymienionych w § 1 ust. 1 pkt 4 lit. a i e, 2) według wzoru określonego w załączniku nr 2 jeżeli orzeczenie dotyczy przypadków   wymienionych w § 1 ust. 1 pkt 4 lit. b, d, f i g.” § 4 pkt 3 powinien brzmieć: „ 3. Wzór skierowania na badania lekarskie stanowi załącznik nr 3 do rozporządzenia”;

5)     w załączniku nr 1 „ORZECZENIE LEKARSKIE” należy w objaśnieniach określić katalog zaleceń lekarskich w przypadku orzeczenia zdolności do wykonywania pracy z zastrzeżeniami;

6)     ponadto pragniemy zwrócić uwagę na konieczność „podążania” dokumentacji medycznej za pracownikiem. W naszym przekonaniu ułatwi to diagnozowanie ewentualnych schorzeń występujących u pracownika i przyczyni się do podniesienia poziomu profilaktyki zdrowotnej. Bez wątpienia taki stan jest pożądany przez wszystkie podmioty rynku pracy.;

7)     należy przywołać również stanowisko KK NSZZ „Solidarność”, które zostało zawarte w opinii do projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 14 kwietnia 2014 r.). W sposób wyczerpujący zostały w niej przedstawione nasze obawy dotyczące możliwości wykorzystywania badań lekarskich do zwalniania pracowników, w związku ze stwierdzoną przez lekarza medycyny pracy ograniczoną możliwością do wykonywania określonych czynności lub prac. Możliwość zawarcia tego rodzaju ograniczenia w orzeczeniu lekarskim, może powodować wątpliwość czy faktycznie nie istnieją przesłanki uniemożliwiające pracownikowi świadczenie pracy na określonym stanowisku pracy. Wskazuje na to praktyka orzecznicza. Nie chcąc powtarzać przytoczonych wcześniej argumentów odsyłamy do wspomnianej opinii (Decyzja Prezydium KK nr 204/2014 ws. opinii
o projekcie ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw).