Kategoria: 1981 – 1 KZD

Zgodnie z porozumieniem zawartym pomiędzy Krajową Komisją Porozu­miewawczą NSZZ „Solidarność” ą Krajowym Komitetem Założycielskim NSZZ „Solidarność” Kierowców Transportu Prywatnego w sprawie współ­pracy obu związków, zobowiązujemy nowowybraną Komisję Krajową NSZZ „Solidarność” do udzielenia pomocy i podjęcia skutecznych działań mających na celu zarejestrowanie NSZZ „Solidarność” Kierowców Trans­portu Prywatnego.

Problem osób sprawujących równocześnie funkcję pracodawców i praco­biorców, jak rolnicy indywidualni, rzemieślnicy, taksówkarze i inni, musi być jednocześnie uregulowany w Ustawie o Związkach Zawodowych.

I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” zobowiązuje władze Związku do ustalenia właściwego trybu postępowania zapewniającego wy­egzekwowanie roszczeń pracowniczych
i cywilno – prawnych Polaków, którzy w wyniku działań wojennych przebywali poza granicami Kraju podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu — niezależnie od tego,
w którym kraju musieli przebywać.

Przyszłość narodu i przyszłość „Solidarności” zależą od tego, czy młode pokolenie Polaków będzie przygotowane i zdolne do niezależnego, samo­rządnego i autentycznego uczestnictwa w kierowaniu swym krajem.

Nową Polskę zbudują tylko ludzie odważni, samodzielni w myśleniu i działaniu, solidarni, wrażliwi moralnie i uczciwi.

Dlatego wychowanie młodego pokolenia Polaków musi stać się sprawą nas wszystkich, sprawą Związku, sprawą całego społeczeństwa.

System oświaty i wychowania, zmonopolizowany przez państwo służył dotychczas wyłącznie interesom politycznym, ideologicznym i ekonomicz­nym narzuconej społeczeństwu władzy. Był on obcy aspiracjom i wartoś­ciom narodu polskiego.

Chcemy, aby edukacja narodowa respektowała prawa naszych dzieci do życia w prawdzie, do pełnego umysłowego i duchowego rozwoju. System edukacji ma być systemem demokratycznym, dającym każdemu człowie­kowi równe szansę kształcenia się rozwoju, zgodnie z jego możliwościami i aspiracjami.

Żądamy, aby system edukacji narodowej w Polsce nie służył, dalej doraźnym
i koniunkturalnym interesom władzy politycznej i administracyjnej. Jego głównym celem powinien być pełny rozwój psychiczny i fizyczny naszych dzieci.

NSZZ „Solidarność” popierać będzie:

1. Inicjatywy zmierzające do objęcia pełną kontrolą społeczną systemu oświaty
i wychowania w Polsce,

2. inicjatywy służące autentycznemu ruchowi na rzecz stworzenia w naszym kraju nowoczesnego i demokratycznego systemu edukacji,

3. dążenia do stworzenia warunków dla rzeczywistego respektowania praw dzieci
i młodzieży we wszystkich instytucjach i środowiskach wycho­wawczych,

4. działania zmierzające do przywrócenia społecznego prestiżu i prawnoekonomicznej stabilizacji stanu nauczycielskiego.

NSZZ „Solidarność” będzie się domagać:

1. podjęcia przez Sejm PRL ustawy o edukacji narodowej, będącej praw­nym usankcjonowaniem idei uspołecznienia systemu oświaty i wychowania,

2. przełamania monopolu partyjno-państwowego w systemie oświatowym przez otwarcie możliwości tworzenia niezależnych instytucji opiekuńczo – wychowawczych i kształcących,

3. natychmiastowego wykonania przez resort oświaty i wychowania zobo­wiązań wynegocjonowanych przez nasz Związek,

4. stałego udziału Związkowej Rady Edukacji Narodowej w podejmowaniu decyzji na wszystkich szczeblach zarządzania systemem oświatowym. NSZZ „Solidarność” będzie rozwijać własne formy działalności eduka­cyjnej. W tym celu, nawiązując do tradycji wszechnic robotniczych i ludo­wych, podejmiemy inicjatywą stworzenia powszechnego związkowego sy­stemu oświatowego o różnych poziomach kształcenia. Strukturę
i program tego systemu opracuje Związkowa Rada Edukacji Narodowej.

Gdańsk, dnia 5 października 1981 r.

Stanowisko naszego Związku w sprawie samorządu pracowniczego i sa­modzielności przedsiębiorstw zostało wyrażone w Uchwale Zjazdu, podjętej w dniu 8.09.1981 r. Było ono więc znane Sejmowi PRL, który w dniu 25.09.81 uchwalił Ustawę o Przedsiębiorstwach Państwowych oraz Ustawę o Samorządzie Załogi Przedsiębiorstwa Państwowego. Sejm odstąpił w usta­wach od uzgodnionego z Prezydium KKP kompromisu, dotyczącego sposobu powoływania dyrektora przedsiębiorstwa państwowego. Był on wyjątkowo daleko idącym ustępstwem, mającym na celu uniknięcie konfliktu z wła­dzami państwowymi. Sejm nie uwzględnił również stanowiska Związku w wielu innych, wyjątkowej wagi sprawach, dotyczących samorządu pra­cowniczego i samodzielności przedsiębiorstw. Mimo to Zjazd, kierując się duchem porozumienia, nie odrzuca tych ustaw w całości.

Zgodnie z wcześniejszą uchwałą, Zjazd postanawia poddać pod referen­dum w zakładach pracy te przepisy obu ustaw, które w rażący sposób od­biegają od stanowiska Związku oraz zagrażają samorządności i samodziel­ności przedsiębiorstw, a tym samym godzą w reformę gospodarczą.

Oczekujemy, że zmiany w obu ustawach dotyczyć będą w szczególności:

1. przepisów dotyczących zarządzania przedsiębiorstwem. Zjazd wyraża pogląd, że przedsiębiorstwem winna zarządzać załoga poprzez decydo­wanie o wszystkich istotnych sprawach przedsiębiorstwa.

2. przepisu określającego skład komisji konkursowej, wyłaniającej kandy­datów na dyrektora przedsiębiorstwa. Jesteśmy zdania, że określenie składu oraz powoływanie owej komisji winno być wyłącznym i nie­zbywalnym prawem Rady Pracowniczej.

3. przepisu określającego przedsiębiorstwa, których dyrektorzy mają być powoływani
i odwoływani przez organ założycielski. Zjazd jest zdania, że na liście owej mogą znajdować się jedynie zakłady zbrojeniowe, przedsiębiorstwa podlegające Ministrowi Finansów oraz przedsiębiorstwa podległe Ministrowi Sprawiedliwości, działające przy zakładach karnych.

4. przepisu zezwalającego organowi założycielskiemu na nałożenie na przedsiębiorstwo państwowe obowiązku wykonania określonych zadań. Uważamy, że może to mieć miejsce jedynie w wypadku klęski żywioło­wej oraz zadań wynikających z niezbędnych potrzeb obronnych kraju. We wszystkich tych przypadkach organ założycielski winien zapewnić odpowiednie środki materialne oraz ponieść wszystkie koszty związane
z nałożonym zadaniem.

5. przepisu zezwalającego na zmuszenie przedsiębiorstwa do przystąpienia do zrzeszenia przedsiębiorstw. Zjazd uważa, że przepis taki może do­tyczyć wyłącznie przedsiębiorstw wskazanych wyżej, w punkcie 3. Komisja Krajowa przedstawi Sejmowi wyniki referendum wraz z wnios­kiem o dokonanie odpowiedniej nowelizacji Ustawy o Samorządzie Załogi Przedsiębiorstwa Państwowego oraz Ustawy o Przedsiębiorstwach Państwo­wych.

Zjazd stoi na stanowisku, że treść przepisów wykonawczych obu ustaw oraz ustaw towarzyszących, winna być ustalona w porozumieniu ze związ­kami zawodowymi.

W walce o samorząd pracowniczy i przedsiębiorstwo uspołecznione Związek nadal będzie postępował zgodnie z wolą załóg. Związek zapewnia załogi, że podejmie wszelkie kroki niezbędne do obrony samorządu.

Zjazd wzywa wszystkie załogi do tworzenia autonomicznych samorządów pracowniczych na zasadach zgodnych ze stanowiskiem Związku.

Gdańsk, 3 października 1981 r.

Doceniając rangę problemu społecznego, jakim są warunki życia osób niepełnosprawnych w Polsce, Zjazd Delegatów uznaje działalność zmierza­jącą do pełnej rehabilitacji i integracji tej części społeczeństwa za jeden z ważnych kierunków działania Związku.

Dotychczasowa działalność w tym zakresie, zarówno Rządu, jak i władz administracyjnych oraz instytucji odpowiedzialnych za rehabilitację i in­tegrację społeczną osób niepełnosprawnych, jest dalece niewystarczająca, a zaniedbania w tej dziedzinie w stosunku do innych krajów, szczególnie europejskich, są ogromne.

Stały wzrost ilości osób niepełnosprawnych, których liczba sięga w Pol­sce 5 milionów, powoduje, że sprawę pełnej integracji tych osób ze społe­czeństwem należy uznać za jeden
z pierwszoplanowych problemów.

Celem, jaki należy osiągnąć, jest likwidacja wszelkiego rodzaju utrudnień, powodujących dyskryminację tej części społeczeństwa pod względem eko­nomicznym, oświatowym
i kulturalnym.

Do osiągnięcia przedstawionego celu Związek będzie dążył poprzez:

— podjęcie skutecznych działań, które doprowadzą do ratyfikacji wszyst­kich konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy, które przewidują automatyczną waloryzację świadczeń rentowych i emerytalnych w razie zmiany ogólnego poziomu zarobków lub wzrostu kosztów utrzymania;

— podjęcie walki o likwidację istniejących oraz nie tworzenie nowych barier architektonicznych, urbanistycznych, komunikacyjnych, admini­stracyjnych
i psychologicznych;

— inspirowanie tworzenia nowych ośrodków rehabilitacyjnych oraz spra­wowanie związkowej i społecznej kontroli nad organizacją i przebiegiem rehabilitacji w zakładach ją prowadzących;

— powodowanie, aby zgodnie z Deklaracją Praw Człowieka wszyscy ludzie niepełnosprawni mogli korzystać z prawa do zawodowej rehabilitacji i szkolenia w celu umożliwienia im podejmowania pracy zgodnej z moż­liwościami psycho – fizycznymi, w warunkach chronionych, gdy zachodzi taka potrzeba.

Dla zapewnienia realizacji przyjętych przez Związek zadań, Zjazd Dele­gatów uznaje potrzebę powołania przez Krajową Komisję i Zarządy Regio­nalne zespołów problemowych d/s osób niepełnosprawnych. W zespołach tych należy zapewnić możliwość działania przede wszystkim tym członkom. Związku, inwalidom, których osobiste doświadczenia, jak
i umiejętności zawodowe, predysponują do skutecznego prowadzenia tego rodzaju działalności.

Pierwszy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” zobowiązuje przyszłe władze wykonawcze Związku do powołania codziennej gazety związkowej o zasięgu ogólnokrajowym.

Jako stałe pozycje dziennika, należy przyjąć między innymi:

1. Omawianie prac Prezydium Komisji Krajowej,

2. Publikowanie wyników rozmów prowadzonych z władzami państwo­wymi,

3. Publikowanie informacji Komisji Rewizyjnej, dotyczących gospodarki majątkiem związkowym.

1. Pierwszy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” składa podziękowanie grupom redakcyjnym i założycielskim tygodników, biuletynów i innych wydawnictw związkowych.

2. Biorąc pod uwagę aktualny stan dostępu „Solidarności” do środków ma­sowego przekazu, Zjazd stoi na stanowisku, że nowe władze krajowe powinny udzielić jak najdalej idącej pomocy prasie i wydawnictwom związkowym, szczególnie w zakresie zwiększenia nakładów.

3. Uważamy, że w polityce pomocy (przydział papieru, maszyn poligraficz­nych) władze krajowe powinny kierować się następującymi zasadami:

a) podtrzymać należy dotychczasowe inicjatywy, szczególnie zaś te, któ­re
w najtrudniejszym okresie znalazły drogę do swej realizacji. Na­leży stosować zasadę proporcjonalności w rozdziale papieru i maszyn poligraficznych, dotychczas wydawanych tygodników i biuletynów związkowych,

b) nowe tygodniki i dzienniki powoływać należy w tych regionach, w których monopol na informację posiada koncern RSW „Prasa, Książ­ka, Ruch”. Szczególnie idzie tu
o regiony odległe od wielkich aglome­racji.

4. W celu określenia innych zasad polityki wydawniczej, oceny pism związkowych
i wydawnictw, Zjazd powoła Radę Programowo – Wydawniczą.

5. Zjazd apeluje do Rządu PRL o jak najszybsze zrealizowanie zobowiąza­nia przydziału puli papieru dla „Solidarności”.

6. Zjazd, zwraca się do władz państwowych oraz ich organów prasowych o dostarczanie rzetelnych informacji o przebiegu obrad Zjazdowych.

Pierwszy Zjazd Delegatów zobowiązuje nowo wybrane władze Komisji Krajowej do pełnego i jednoznacznego wyjaśnienia wszystkich spraw zwią­zanych z zakupem, dostawą
i rozdziałem sprzętu poligraficznego.

Wyjaśnienie winno określać wysokość darowizn zagranicznych, treść umów na dostawę urządzeń, wielkość zrealizowanych dostaw oraz szczegó­łowy rozdzielnik.

Materiały opracowane przez Komisję prowadzącą postępowanie wy­jaśniające, należy przedłożyć Krajowej Komisji Rewizyjnej.