Kategoria: Dokumenty KK

Powstanie „Solidarności” wpisało się w narodową tradycję walki o niepodległy byt, o godność i sprawiedliwość. Sierpień 1980 roku był kolejnym etapem zmagań narodu polskiego o przywrócenie ładu ustrojowego i społecznego w Ojczyźnie.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”  składa  hołd wszystkim, którzy od 1980 r. nie bacząc na groźbę represji walczyli o prawdę, wolność i niezależność.

Z ich  uporu  narodził się nasz Związek.  Nie ma pierwszej i drugiej Solidarności jak głoszą ci, którzy wykorzystali Solidarność do budowania swojej politycznej i finansowej kariery, a teraz chcieliby ją usunąć na margines życia społecznego.

Jest nadal ta sama Solidarność zarówno w sensie prawnym, jak i międzyludzkim. Ci sami ludzie, którzy tworzyli ją w czasach, gdy sprzeciw wobec komunistycznego reżimu wymagał odwagi wspólnie z nowym pokoleniem Polaków kontynuują jej przesłanie wynikające z niezrealizowanych postulatów Polskiego Sierpnia 1980.

Historia zatoczyła koło. Dzisiaj za przynależność do „Solidarności” pracownicy są zastraszani i szykanowani, a inicjatorzy tworzenia  Związku dyscyplinarnie zwalniani z pracy.

Dlatego sierpniowe postulaty nadal pozostają aktualne i walka o poszanowanie podstawowych praw pracowniczych, związkowych a obywatelskich jest dla NSZZ „Solidarność” wielkim zadaniem i zobowiązaniem.

Działając na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 Konstytucji RP, Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” reprezentowana, zgodnie z decyzją Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nr 119/11 ws. upoważnienia do składania oświadczeń woli w imieniu NSZZ „Solidarność”, przez:

• Piotra Dudę – Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”
• Bogdana Bisia – Zastępcę Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”

wnosi o zbadanie zgodności art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (Dz. U., Nr 55, poz. 236 ze zm.):

1. z art. 31 ust. 3 Konstytucji – w zakresie ograniczenia prawa do strajku pracowników zatrudnionych w organach władzy państwowej, administracji rządowej i samorządowej, sądach i prokuraturze,
2. z art. 59 ust. 3 Konstytucji – w zakresie ograniczenia prawa do strajku dla pracowników zatrudnionych w organach władzy państwowej, administracji rządowej i samorządowej, sądach i prokuraturze,
3. z art. 59 ust. 4 Konstytucji – w zakresie zgodności z art. 2 oraz 11 konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy nr 87 dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych (Dz. U. z 1958 r. Nr 29, poz. 125) i art. 1 ust. 2 oraz art. 9 konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy nr 151 dotyczącej ochrony prawa organizowania się i procedury określania warunków zatrudnienia w służbie publicznej z dnia 27 czerwca 1978 r., ratyfikowanej przez Polskę dnia 12 lipca 1982 r. (Dz. U.
   z 1994 r. Nr 22, poz. 78),
4. z art. 59 ust. 4 Konstytucji – w zakresie zgodności z art. 11 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 4 listopada 1950 r. ratyfikowanej przez Polskę dnia 19 stycznia 1993 r., (Dz. U. Nr 61, poz. 284-285, dalej: EKPC.).

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” upoważnia Annę Redę do reprezentowania Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” działając na podstawie  § 61 ust. 2 Statutu NSZZ „Solidarność” w zw. z par. 3 ust.1 pkt 2 Uchwały KK 13/10 stwierdza nieważność uchwał nr 1/2012, 2/2012, 3/2012, 4/2012 III Sprawozdawczego Zebrania Delegatów NSZZ „Solidarność” Zakładowej Organizacji Koordynacyjnej w PGNiG SA. z powodu sprzeczności z postanowieniami prawa związkowego określonych w Uchwale KK 17/08 ws. zasad rejestracji i wyrejestrowania branżowych jednostek organizacyjnych.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” działając na podstawie § 60 ust. 1 pkt 1 oraz § 15 pkt 2 i 4 Statutu NSZZ „Solidarność” zobowiązuje członków Związku pełniących z wyboru funkcje w jednostkach organizacyjnych Związku do uczestnictwa w ogłoszonych na dni 11 – 14 września br.  Ogólnopolskich Dniach Protestu.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie § 61 ust. 1 Statutu  NSZZ „Solidarność” oraz uchwały nr 6 XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów postanawia, co następuje:

§ 1

Ilekroć w uchwale jest mowa o Statucie, należy przez to rozumieć obowiązujący Statut NSZZ „Solidarność”.

§ 2

1. Uchwały i decyzje wydawane przez władze danej jednostki organizacyjnej Związku nie mogą być sprzeczne z postanowieniami Statutu oraz aktami prawnymi, o których mowa w § 60 ust. 1 pkt. 1 Statutu, wydanymi przez władze stanowiące i wykonawcze nadrzędnych jednostek organizacyjnych Związku.
2. Uchwały i decyzje podjęte z naruszeniem postanowień Statutu oraz innych aktów prawa wewnątrzzwiązkowego są nieważne.

§ 3

1. Nieważność uchwał lub decyzji wymienionych w § 2 ust. 1  stwierdza odpowiednio:

1)   właściwy miejscowo zarząd regionu –  wobec uchwał i decyzji podjętych przez władze organizacji zakładowych, międzyzakładowych i niższych jednostek organizacyjnych tych organizacji, o których mowa w § 19 ust. 7 oraz innych jednostek organizacyjnych Związku zarejestrowanych w tym regionie;

2)   Komisja Krajowa –  wobec uchwał i decyzji podjętych przez władze regionu, krajowej sekcji i sekretariatu branżowego oraz innych jednostek organizacyjnych Związku zarejestrowanych przez Komisję Krajową.

    2. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1 nie mogą być scedowane na prezydium władzy wykonawczej wymienionej w ust.1 pkt. 1 i 2.

§ 4

1. Zarząd regionu podejmuje uchwałę w sprawie stwierdzenia  nieważności  uchwał lub decyzji, o których mowa w § 3 ust.1 pkt.1 :

1)   z inicjatywy własnej;

2)   na wniosek regionalnej komisji rewizyjnej lub władzy jednostki organizacyjnej Związku zarejestrowanej w regionie;

3)    na wniosek członków Związku składających wniosek za pośrednictwem  regionalnej  komisji rewizyjnej.

§ 5

1. Komisja Krajowa podejmuje uchwałę w sprawie stwierdzenia nieważności uchwał lub decyzji,  o których mowa w § 3 ust.1 pkt.2 :

1)   z inicjatywy własnej;

2)   na wniosek Krajowej Komisji Rewizyjnej lub władzy jednostki organizacyjnej Związku zarejestrowanej przez Komisję Krajową;

3)   na wniosek władzy jednostki organizacyjnej Związku, o której mowa w § 3 ust.1 pkt.1 lub członków Związku składających wniosek za pośrednictwem Krajowej Komisji Rewizyjnej.

§ 6

Wniosek w sprawie stwierdzenia nieważności, o którym mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz § 5 ust. 1 pkt 2 i 3 powinien zawierać:

1)      oznaczenie wnioskodawcy;

2)      oznaczenie organu, do którego kierowany jest wniosek;

3)       treść zarzutu wraz z uzasadnieniem zawierającym wskazanie aktu prawa wewnątrzzwiązkowego, który kwestionowana decyzja lub uchwała narusza.

§ 7

Zarząd regionu lub odpowiednio Komisja Krajowa ma obowiązek powiadomić władzę jednostki organizacyjnej Związku, w stosunku do której uchwały lub decyzji zostało wszczęte postępowanie w sprawie nieważności o terminie posiedzenia, na którym będzie podejmowana uchwała w tej sprawie.

§ 8

1. Po rozpoznaniu sprawy w kwestii nieważności, o której mowa w § 2 zarząd regionu lub odpowiednio Komisja Krajowa podejmuje uchwałę stwierdzającą nieważność lub odmawiającą stwierdzenia nieważności.
2. Uchwałę, o której mowa w ust. 1 zarząd regionu lub odpowiednio Komisja Krajowa podejmuje na najbliższym posiedzeniu po otrzymaniu wniosku w tej sprawie.
3. Uchwała, o której mowa w ust. 1 zawiera uzasadnienie. W uzasadnieniu należy podać, czym kierował się zarząd regionu lub odpowiednio Komisja Krajowa podejmując uchwałę w sprawie nieważności oraz dlaczego zarzuty zawarte we wniosku lub przyjęte z inicjatywy własnej uznane zostały za zasadne albo niezasadne.

§ 9

1. Od uchwały zarządu regionu, o której mowa w § 4 ust. 1, przysługuje prawo odwołania do Komisji Krajowej, w terminie nie dłuższym niż 7 dni od momentu doręczenia wymienionej wyżej uchwały wraz z uzasadnieniem. Komisja Krajowa ma obowiązek rozpatrzyć to odwołanie na najbliższym swoim posiedzeniu. Uchwała Komisji Krajowej jest ostateczna.
2. Od uchwały Komisji Krajowej, o której mowa w § 5 ust.1, przysługuje prawo odwołania do Komisji Krajowej, w terminie nie dłuższym niż 7 dni od momentu doręczenia wymienionej wyżej uchwały. Komisja Krajowa po rozpoznaniu na najbliższym swoim posiedzeniu  odwołania podejmuje uchwałę o utrzymaniu w mocy zaskarżonej uchwały większością ponad połowy głosów wszystkich uprawnionych do głosowania. Uchwała Komisji Krajowej jest ostateczna.
3. Odwołanie, o którym mowa w ust. 1 i 2 powinno zawierać:

1)      oznaczenie wnioskodawcy;

2)      oznaczenie organu, do którego kierowany jest wniosek;

3)      treść zarzutu wraz z uzasadnieniem.

§ 10

Uchwała lub decyzja sprzeczna z postanowieniami Statutu oraz aktami prawnymi, o których mowa w § 60 ust. 1 pkt. 1 Statutu, wydanymi przez władze stanowiące i wykonawcze jednostek organizacyjnych Związku traci moc z chwilą podjęcia prawomocnej  uchwały stwierdzającej jej nieważność.

§ 11

1. Uchwała wchodzi w życie z dniem jej podjęcia.

2. Traci moc Uchwała KK nr 13/10.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” popiera działania Komisji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” przy Polskiej Żegludze Bałtyckiej S.A., sprzeciwiającej się  sprzedaży firmy bez  zabezpieczenia dla pracowników w postaci  Pakietu Socjalnego przygotowanego przez Związek. Polska Żegluga Bałtycka S.A. nie jest firmą przynoszącą straty. Pomimo braku pomocy ze strony właściciela, którym jest Skarb Państwa, firma ma stabilną sytuację finansową. W tym kontekście niezrozumiałe jest, że przedstawiciele Inwestora, którym jest niemiecka firma Polen Sweden Line Gmbh, odrzucili wszystkie propozycje związkowców nawet te,  dotyczące minimalnych gwarancji pracowniczych. Związek nie może zgodzić się na sprzedaż firmy obcemu kapitałowi bez zabezpieczenia zatrudnionych w niej polskich pracowników.

NSZZ „Solidarność” w swoich działaniach i wystąpieniach wielokrotnie zwracał uwagę rządowi Donalda Tuska na katastrofalny stan gospodarki wodnej i ostrzegał przed zagrożeniami, jakie niesie niedofinansowanie tak ważnej i istotnej dla bezpieczeństwa społeczeństwa i państwa gałęzi gospodarki. Kolejne powodzie potwierdzają naszą negatywną ocenę stanu gospodarki wodnej w Polsce.

Oszczędności rządu odbywają się kosztem życia, zdrowia, utraty życiowego dorobku dużej części społeczeństwa, a skutki zalewania dużych terenów Polski, powodują ogromne koszty w budżecie Państwa. Od wielu lat Najwyższa Izba Kontroli bije na alarm. Budowle wodne są w coraz gorszym stanie, ponieważ brak jest środków na ich remonty, co doprowadza do ich niszczenia. Budowa nowych obiektów nie realizuje niezbędnych potrzeb gospodarki wodnej, a obecna polityka rządu zdaje się preferować ponoszenie kolosalnych kosztów skutków powodzi niż systematyczne finansowanie gospodarki wodnej. Świadczy o tym fakt, że w Polsce w ostatnich latach wydano 30 mld zł na usuwanie skutków powodzi, a na utrzymanie i rozwój gospodarki wodnej sześciokrotnie mniejszą kwotę. Na inwestycje wydano niespełna 3,5 mld złotych. Nie wykonano nawet jednej trzeciej planowanych inwestycji. Usunięcie skutków tegorocznych powodzi będzie kosztować następne miliardy złotych. Dobrze prowadzoną gospodarkę wodną cechuje możliwość gromadzenia wody w zbiornikach retencyjnych. Hiszpania magazynuje co 3 kroplę, Czechy co 6, Polska tylko co 20 kroplę wody opadowej.

Próby reformy gospodarki wodnej wracają cyklicznie od sześciu lat. Pomimo licznych medialnych propozycji, wciąż nie jest rozwiązanym najważniejszy problem skrajnego niedofinansowania gospodarki wodnej. Oznacza to, że do polskiego prawa nie został efektywnie zaimplementowany artykuł 9 Ramowej Dyrektywy Wodnej. Taki stan rzeczy naraża nasz kraj na olbrzymie kary pieniężne nakładane przez Komisję Europejską oraz na odcięcie Polski od dofinansowania unijnego.

Stojąc przed takim problemem, rząd ogranicza się do prób zmiany struktury organów gospodarki wodnej – reformy, która nie przystaje w żaden sposób do jej problemów. Nie sposób nie porównać tego do przestawiania krzeseł na „Titanicu”.  Dopóki rząd nie uzna za priorytet poniesienie istotnych wydatków na gospodarkę wodną, dopóty polska gospodarka wodna pozostanie w stanie agonalnym.

Napiętnować należy w szczególności plan wykorzystania owej bezcelowej reorganizacji do dokonania „czystek” w gospodarce wodnej. Rząd planuje wygasić wszystkie umowy o pracę w likwidowanych urzędach, oraz zatrudnić w nowych urzędach wybrane przez siebie osoby. Nie stoi to na przeszkodzie „dziedziczeniu” przez nowe urzędy np. umów cywilnoprawnych – zaś prawo nie zezwala na marginalne traktowanie pracowników. Artykuł 23 ze zn. 1 § 6 kodeksu pracy zakazuje wypowiadania umów na skutek reorganizacji zakładu pracy. Rząd nadużywa władzy do omijania przepisów, których przestrzegania oczekuje od własnych obywateli. Uważamy tą sytuację za niemożliwą do zaakceptowania.

Obecne jednostki organizacyjne gospodarujące wodą są doświadczone w realizacji swoich zadań, jednak muszą mieć zapewnione finansowanie na takim poziomie, aby było możliwe egzekwowanie od nich odpowiedzialności za wykonywane zadania, przejrzysty układ kompetencyjny oraz spójne prawo. Tymczasem Minister Środowiska wprowadza stan permanentnej reformy oskarżając za obecny stan funkcjonujące struktury. Skoro Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej otrzymuje 10% potrzebnych środków finansowych na realizację statutowych zadań, to ich realizacja na poziomie przekraczającym 10% założeń może być uznana wyłącznie za osiągnięcie osób pracujących dla gospodarki wodnej.

Przypisywanie winy służbom, to hipokryzja i próba przerzucenia odpowiedzialności. Czym wobec tego, może wykazać się zwierzchnik Ministerstwa Środowiska, Sekretarz Stanu Stanisław Gawłowski, odpowiedzialny za Gospodarkę Wodną przez ostatnie 6 lat.

Obowiązujące prawo daje instrumenty umożliwiające nadzór. Nadzór był i jest jednak nierzetelny i mało efektywny. Skutkiem tego są między innymi duże opóźnienia w realizacji inwestycji w zakresie dużej retencji i ochrony przeciwpowodziowej oraz całkowity brak przygotowań do budowy tak potrzebnych gospodarce wodnej zbiorników retencyjnych.

Przedstawione argumenty uzasadniające likwidację dotychczasowych jednostek gospodarki wodnej, to wskazane przez projektodawców zapewnienie poprawnej transpozycji szeregu dyrektyw w zakresie Prawa Wodnego, choć w kwestię organizacji struktur administracyjnych gospodarki wodnej i ich kompetencje prawo UE pozostawia do swobodnej decyzji państwa członkowskiego. Wieloletnich zaniedbań i chronicznego niedofinansowania nie zmienią nowe urzędy – reforma jedynie wywoła zwiększone wydatki oraz chaos administracyjny.

Z proponowanych nowych założeń do zmiany ustawy Prawo Wodne wynika jednoznaczne ukierunkowanie finansowania gospodarki wodnej na zadłużone budżety samorządów. Powszechne w ostatnich latach obłożenie obywateli dodatkowymi podatkami pośrednimi lub bezpośrednimi jest jedynym pomysłem, który ma się sprawdzić i w tym przypadku. Taka reforma nie zagwarantuje implementacji Ramowej Dyrektywy Wodnej, ani nie rozwiąże problemów finansowych gospodarki wodnej.

Zwracamy się do Pana Prezydenta, Parlamentu i Rządu RP, aby nie przerzucali obowiązku zarządzania i finansowania gospodarki wodnej na samorządy i obywateli. Ten schemat nie sprawdza się w oświacie i służbie zdrowia. Domagamy się rzetelnego zbilansowania potrzeb i niezbędnych środków na gospodarkę wodną. Po raz kolejny apelujemy, aby przy obsadzaniu ważnych stanowisk w gospodarce wodnej kierować
się wyłącznie kompetencją i doświadczeniem. Inne kryteria rekrutacji przyniosły i przynoszą wiele szkód gospodarce wodnej.

Zaproponowane przez rząd zmiany prawa wodnego w żaden sposób nie rozwiążą problemów gospodarki wodnej, jej pracowników oraz całego społeczeństwa, a jedynie wniosą do gospodarki wodnej chaos, okupiony złamaniem umów społecznych oraz zasad dialogu.

Z tych powodów NSZZ „Solidarność” żąda poważnej – opartej na wiedzy specjalistów – racjonalizacji reformy prawa wodnego. Historia uczy nas, że te cywilizacje, które umiały dobrze gospodarować wodą rozwijały się, te zaś, które nie mogły z tym sobie poradzić upadały.