Kategoria: 2012 – KK

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” z niepokojem przyjmuje informacje o nierozwiązanych i narastających problemach w spółce Przewozy Regionalne.

Po raz kolejny stwierdzamy, że koncepcja rozdrobnienia przewozów regionalnych musi prowadzić do negatywnych skutków zarówno dla pasażerów, bezpieczeństwa i standardów przewozów jak i pracowników.

Pomimo wyrzeczeń pracowniczych (najniższa średnia płaca w spółce w porównaniu do firm o tym samym lub podobnym profilu działalności oraz redukcja zatrudnienia ponad 3,5 tys. osób od 2009 roku) i równowagi budżetowej w bieżącej działalności gospodarczej, spółka nadal posiada 820 mln zł długu.

Jest to skutkiem złych decyzji właścicielskich, tzn.:

– Niepełne oddłużenie spółki w momencie przekształcania w grudniu 2008 roku w firmę podległą samorządom wojewódzkim. Zadłużenie to wówczas wynosiło 360 mln zł;

– Niepełne dofinansowanie, zamówionych przez organizatorów – samorządów województw, kolejowych przewozów regionalnych od momentu zmiany właścicielskiej spółki, co w znacznym stopniu zawiera się w obecnym zadłużeniu spółki;

– Tworzenie przez niektóre samorządy województw konkurencyjnych spółek, pomimo tego, iż samorządy te są współwłaścicielami Przewozów Regionalnych Sp. z o.o.

– Zawieranie w większości województw rocznych umów na realizację przewozów, co obniża wiarygodność rynkową spółki i ogranicza jej możliwości inwestycyjne. Wieloletnie umowy posiadają Koleje Mazowieckie, Koleje Wielkopolskie oraz Ariwa (działająca w województwach: Pomorskie i Kujawsko-Pomorskie oraz nie będąca własnością tych samorządów), co daje tym podmiotom przewagę konkurencyjną względem spółki Przewozy Regionalne.

– Brakiem jasnego stanowiska samorządów województw co do przyszłości spółki, czego dowodem była absencja wszystkich marszałków na tzw. „szczycie kolejowym”.

Istnieje w związku z tym niebezpieczeństwo destrukcji spółki Przewozy Regionalne. Symptomem tego niebezpieczeństwa jest koncepcja podziału spółki, lansowana przez zespół pięciu marszałków i przedstawicieli rządu.

Dlatego domagamy się:

1. Rozwiązań ustawowych gwarantujących:
   -ustanowienia spółki Przewozy Regionalne narodowym przewoźnikiem kolejowych przewozów pasażerskich o charakterze usług publicznych;
   -zawierania umów przez organizatorów publicznych kolejowych przewozów pasażerskich na okres nie krótszy niż 15 lat;
2. Pakietu gwarancji pracowniczych dla pracowników spółki Przewozy Regionalne w związku ze stałą reorganizacją i restrukturyzacją (pracowniczą, organizacyjną, finansową) oraz brakiem ostatecznej struktury docelowej spółki Przewozy Regionalne;
3. Utrzymania przez organizatorów publicznych przewozów kolejowych pracy przewozowej na poziomie nie mniejszym niż w roku 2011;
4. Pełnej realizacji porozumienia w sprawie „usamorządowienia” spółki Przewozy Regionalne z dnia 22 grudnia 2008 roku;
5. Pokrycia przez właścicieli zobowiązań spółki, powstałych od dnia zmiany właścicielskiej jak również tych które są wynikiem działań poprzedniego właściciela a przejętych przez samorządy;
6. Brak realizacji porozumień: z 17 lipca 2008 roku między Grupą PKP a organizacjami związkowymi o objęciu pakietem socjalnym pracowników; z 27 maja 2009 roku między prezesem spółki Przewozy Regionalne a organizacjami związkowymi o niedokonywaniu zwolnień pracowniczych do czasu spisania pakietu gwarancji pracowniczych;
7. Przeprowadzenia audytu i kontroli przez uprawnione organa kontroli państwowej wydatkowanych przez samorządy województw publicznych środków finansowych na kolejowe przewozy regionalne przewoźnikom realizującym te przewozy oraz upublicznienie wniosków z przeprowadzonych czynności;
8. Przeprowadzenie badania decyzji Urzędów Marszałkowskich w przedmiocie zgodności z obowiązującym prawem powołania kolejowych spółek przewozowych konkurencyjnych dla spółki Przewozy Regionalne (Koleje Wielkopolskie, Koleje Dolnośląskie, Koleje Śląskie oraz Koleje Łódzkie).

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wzywa Rząd RP do wstrzymania projektowanych zmian wydłużających ustawowy wiek uprawniający do przejścia na emeryturę i zrównujących ten wiek dla kobiet i mężczyzn i powrót do stołu negocjacyjnego.

Po raz kolejny stwierdzamy, ze mechaniczne podnoszenie wieku emerytalnego nie jest reformą systemu ubezpieczeń społecznych.

Komisja Krajowa uważa, że najważniejszym elementem reformy emerytalnej powinna być Narodowa Strategia Demograficzna, która w perspektywie 20-30 lat będzie w stanie odwrócić niekorzystne trendy demograficzne, będące jedną z istotnych przyczyn zapaści systemu emerytalnego. Niezbędne jest także podjęcie działań na rzecz wydłużenia rzeczywistego wieku aktywności zawodowej i podniesienia zdrowotnych możliwości  wykonywania pracy osób w wieku około emerytalnym. Dlatego jeszcze raz wskazujemy
na konieczność:

– ujednolicenia i uzależnienia składek na ubezpieczenie społeczne od rzeczywistych dochodów,

– stworzenia mechanizmów motywujących do wydłużenia aktywności zawodowej,

– uszczelnienia systemu ubezpieczeń rolniczych,

– ograniczenia patologii w samozatrudnieniu i stosowania „umów śmieciowych”,

– zwiększenia efektywności służb publicznych i instytucji rynku pracy,

– ustabilizowania zatrudnienia ludzi młodych i stworzenia bezpiecznych warunków do pracy dla osób starszych,

– zwiększenia efektywności opieki zdrowotnej, w tym profilaktyki zorientowanej na wydłużenie zdolności do pracy,

– rozbudowania systemu usług publicznych wspierających rynek pracy w zakresie bezpiecznego transportu, żłobków, przedszkoli, instytucjonalnej opieki nad ludźmi starszymi.

Zgodnie z przyjętą 16 lutego 2012 roku przez Komisję Europejską „Białą Księgą – Plan na rzecz adekwatnych, bezpiecznych i stabilnych emerytur”, zmiany w systemach emerytalnych powinny być przeprowadzane w dialogu z partnerami społecznymi, a możliwość wydłużenia wieku uprawniającego do przejścia na emeryturę, musi być uzależnione od poziomu zatrudnienia i wielkości bezrobocia.

Tego typu zmiany w krajach europejskich poprzedzano wielomiesięczną, a często wieloletnią dyskusją. W Niemczech trwała ona dwa lata. W Polsce próbuje się wprowadzić zmiany dotyczące wielu pokoleń zaledwie w dwa miesiące mimo, iż inicjatywę referendum ogólnokrajowego w sprawie utrzymania dotychczasowego wieku uprawniającego do przejścia na emeryturę poparło półtora miliona Polaków.