Kategoria: 2001 – KK

Stanowisko KK nr 44/2001 ws. pacyfikacji kopalni „Wujek”  przyjęte na wspólnym posiedzeniu KK i ZR Śląsko-Dąbrowskiego, Katowice, 16 grudnia 2001 r.

Za prawo do godnego życia 16 grudnia 1981 roku w kopalni „Wujek” w Katowicach zginęli: Józef Czekalski, Józef Giza, Joachim Gnida, Ryszard Gzik, Bogusław Kopczak, Andrzej Pełka, Jan Stawisiński, Zbigniew Wilk i Zenon Zając. W 20. rocznicę tych tragicznych wydarzeń Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” i Zarząd Regionu Śląsko-Dąbrowskiego składają hołd zamordowanym i rannym górnikom „Wujka” i „Manifestu Lipcowego”.
NSZZ „Solidarność” wyraża oburzenie z powodu treści wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach, który część oskarżonych uniewinnił, a w stosunku do pozostałych umorzył postępowanie. Matactwa w śledztwie i obraźliwe wobec poszkodowanych wypowiedzi obrońcy oskarżonych sprawiają, że po dwudziestu latach od tamtych wydarzeń rodziny ofiar ponownie zostały pokrzywdzone. Wyrok ten godzi również w społeczne poczucie sprawiedliwości. Można odnieść wrażenie, że polskie sądy nadal bronią bezprawia PRL, stanu wojennego oraz morderców politycznych i ich zwierzchników.
Polsce potrzebny jest uczciwy i skuteczny wymiar sprawiedliwości, który  bez wahania orzeknie,  że zło jest złem, a zbrodnia zbrodnią. Skoro w polskich sądach nie ma miejsca dla prawdy i sprawiedliwości, skoro brak jest możliwości osądzenia sprawców oczywistej zbrodni – Komisja Krajowa skieruje wniosek w tej sprawie do trybunałów międzynarodowych.
 

Stanowisko KK nr 42/2001 ws. projektu ustaw okołobudżetowych

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” sprzeciwia się wprowadzeniu pakietu ustaw okołobudżetowych zaproponowanych parlamentowi przez rząd. Przez ostatnie miesiące przekonywano opinię publiczną, że SLD ma najlepszy program wprowadzenia kraju na ścieżkę rozwoju gospodarczego i poprawy sytuacji materialnej społeczeństwa. Tymczasem, proponowany przez rząd Leszka Millera kierunek zmian, zawarty w ustawach okołobudżetowych, jest całkowitym zaprzeczeniem obietnic składanych przez lewicę w trakcie kampanii wyborczej. Zamiast obiecywanych rozwiązań systemowych pobudzających gospodarkę zamierza się zlikwidować niemal wszystkie elementy ochrony najuboższych wprowadzone przez poprzednie parlamenty. Dzieje się to w sytuacji, gdy krąg osób potrzebujących pomocy państwa poszerza się.
Dlatego też Komisja Krajowa nie wyraża zgody na kierunek proponowanych zmian, a w szczególności na:
– likwidację zasiłków przedemerytalnych oraz drastyczne obniżenie wielkości świadczeń przedemerytalnych;
– obniżenie wielkości zasiłków dla bezrobotnych oraz znaczne zmniejszenie zasiłku chorobowego z tytułu pobytu w szpitalu;
– znaczne ograniczenie świadczeń i funkcjonowania Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
– zamrożenie płac w sferze budżetowej oraz ewidentną próbę łamania umów społecznych w oświacie i szkolnictwie wyższym;
– ograniczenie zasiłków dla rodzin korzystających z opieki społecznej;
– drastyczne skrócenie urlopów macierzyńskich;
– likwidację zasiłku porodowego i znaczne obniżenie miesięcznego dochodu przypadającego na członka rodziny, poniżej którego przysługuje zasiłek rodzinny;
– ograniczenie ulg na przejazdy środkami komunikacji publicznej.

Takie rozwiązania są dla nas nie do przyjęcia, szczególnie w sytuacji nieprzedstawienia przez rządzących koncepcji ożywienia i rozwoju gospodarczego, bez czego nie nastąpią korzystne zmiany w sektorze przedsiębiorstw i w pozostałych sferach życia społecznego.
Problemem, który wymaga natychmiastowych działań jest bezrobocie, które dotyka już wszystkich sfer społecznych, niezależnie od miejsca zamieszkania i wykształcenia. Dlatego wzywamy rząd do niezwłocznego podjęcia dialogu w sprawie paktu na rzecz zwalczania bezrobocia.
Przedstawione projekty ustaw okołobudżetowych bezlitośnie obnażają hipokryzję rządzących, którzy głosząc hasła obrony najuboższych, odrzucają zgłoszoną przez NSZZ „Solidarność” w Trójstronnej Komisji do spraw Społeczno-Gospodarczych propozycję rekompensat wzrostu kosztów utrzymania.
W trosce o spokój społeczny domagamy się przestrzegania trybu i terminów konsultacji ważnych dla społeczeństwa rozstrzygnięć.
W celu ochrony praw pracowników i ich rodzin NSZZ „Solidarność” wykorzysta wszystkie przewidziane prawem środki działania.

Oświadczenie ws. 31 rocznicy grudniowej zbrodni na Wybrzeżu

My, niżej podpisani, w 31 rocznicę zbrodni dokonanej na społeczeństwie Wybrzeża w grudniu 1970 roku przez wojsko i milicję, wobec nieosądzania sprawców, po raz kolejny zabieramy głos, domagając się sprawiedliwości.
Żądanie osądzenia sprawców zmuszeni jesteśmy dzisiaj połączyć z donośnym wołaniem o obronę czci i godności ofiar i ich rodzin.
Podczas toczącego się procesu główni oskarżeni o kierownicze sprawstwo zbrodni, nadużywając prawa do własnej obrony, powtarzają oszczerstwa i pomówienia komunistycznej propagandy, znieważając pamięć ofiar, raniąc uczucia ich rodzin, obrażając rannych, poszkodowanych i innych uczestników tamtej tragedii.
Nawet najbardziej obraźliwe epitety i stawianie ofiar w roli oskarżonych nie usprawiedliwia zabijania, wprowadzenia wojsk pancernych na ulice polskich miast
i użycia broni. Nic nie usprawiedliwia otwarcia ognia do bezbronnych ludzi idących na wezwanie władz do pracy.
 Przelana krew w roku ’56 i ’70 nie powstrzymała gen. Jaruzelskiego przed ponownym użyciem wojska i rozlewem krwi w roku 1981. On i inni sprawcy nie tylko nie wyrażają skruchy, lecz udowadniają słowem i czynem, że byliby gotowi zabijać ponownie.
Głosy o pozostawienie tych zdarzeń wyrokom historii to ciąg dalszy matactw i zacierania śladów obliczonych na ludzką niepamięć i ucieczkę od odpowiedzialności.
 Historia wydała już swój wyrok, odsyłając zbrodniczy totalitarny system i komunistyczną ideologię na stronice hańby i niebytu.
 To wymiar sprawiedliwości wydaje się niezdolny do spełnienia swego podstawowego obowiązku: osądzenia sprawców i wydania wyroku. W odruchu niezgody na wytrwałe próby manipulowania historią i świadomością społeczną, nie akceptując bezradności polskich sądów postanawiamy:

1. Nie ustawać w żądaniu osądzenia oraz piętnowania sprawców zbrodni ku ludzkiej pamięci i wiecznej niesławie;
2. Przełamywać stereotyp, jakoby w Grudniu 1970 roku zabito tylko robotników – dorosłych, odpowiedzialnych za siebie ludzi. W tym celu upowszechniać będziemy z listy ofiar biogramy dzieci i młodzieży, promując pomysł nadawania ich imienia np. szkołom. Przypominać będziemy o obecności kobiet na listach wielu setek rannych

Stanowisko KK nr 43/2001 ws. 20. rocznicy wprowadzenia stanu wojennego

Dwadzieścia lat temu, 13 grudnia 1981 roku, władze komunistyczne wprowadziły w Polsce stan wojenny. W jego wyniku aresztowano tysiące członków „Solidarności”. Łamiąc nawet ówczesne prawo, twórca stanu wojennego gen. Wojciech Jaruzelski po raz trzeci w historii PRL wyprowadził na ulice miast wojsko, w tym odziały pancerne, wypowiadając narodowi wojnę.
Tragedia w kopalni „Wujek”, krwawe pacyfikacje wielu zakładów pracy i szkół wyższych, obozy internowania, skrytobójcze mordy – to tylko część zbrodniczego dzieła. Jego sprawcy, korzystając z ochrony ułomnego prawa, do dziś pozostają na wolności i fałszywie oskarżają ofiary tamtych wydarzeń.
W latach osiemdziesiątych zginęło wielu reprezentantów wszystkich warstw narodu, w tym robotnicy, duchowni, studenci. Stan wojenny był nie tylko działaniem przeciw prawom człowieka, nosił także znamiona zbrodni przeciwko ludzkości.
NSZZ „Solidarność” będzie dochodzić aż do skutku sprawiedliwości dla ofiar i ich rodzin. Jeśli polskie prawo nie dokona oceny stanu wojennego i jego twórców, Związek odwoła się do trybunałów międzynarodowych.

UCHWAŁA KK nr 75/2001 ws. przyczyn utraty mandatu delegata lub członkostwa we władzach Związku.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” działając na mocy § 51 ust. 1 Statutu NSZZ „Solidarność” postanawia, co następuje.
§ 1
Utrata członkostwa we władzach Związku, mandatu delegata na Zjazd, zebranie lub kongres, następuje z poniższych przyczyn:
1) zakończenia członkostwa w Związku;
2) złożenia pisemnej rezygnacji z mandatu delegata lub członkostwa we władzach Związku;
3) stwierdzenia nieważności dokonanego wyboru;
4) odwołania przez wyborców zgodnie z postanowieniami § 9 ust. 1 pkt 8 Statutu NSZZ „Solidarność”;
5) utraty prawa wybieralności, to znaczy zaistnienia, podczas pełnienia funkcji we władzach Związku dowolnego szczebla, sprzeczności z właściwymi postanowieniami Statutu NSZZ „Solidarność”, dotyczącymi ograniczeń w sprawowaniu tych funkcji oraz z wydanymi, na podstawie Statutu NSZZ „Solidarność”, uchwałami interpretacyjnymi – uchwałą KK nr 57/2001, zmienioną uchwałą KK nr 71/2001.
§ 2
1. Fakt utraty ważności mandatu z powodów wymienionych w § 1 pkt 1 i 2 stwierdza, przez protokolarne przyjęcie do wiadomości, podczas posiedzenia odpowiednio:
a) komisja zakładowa lub komisja międzyzakładowa – we władzach podstawowej jednostki organizacyjnej Związku ,
b) właściwy zarząd regionu –  we władzach struktury regionalnej,  z wyjątkiem władz regionalnych struktur branżowych,
c) rada sekcji lub sekretariatu – we władzach struktury branżowej,
d) Komisja Krajowa – we władzach krajowych Związku, z wyjątkiem władz krajowych struktur branżowych.
2. Fakt utraty ważności mandatu z powodów wymienionych w § 1 pkt 3 i 4 stwierdza odpowiednio regionalna komisja wyborcza lub Krajowa Komisja Wyborcza.
3. W przypadku utraty prawa wybieralności, o którym mowa w § 1 pkt 5, fakt zaistnienia sprzeczności zostaje stwierdzony według zasad określonych w punkcie 1. Od przyjęcia stwierdzenia o zaistnieniu sprzeczności, o której mowa wyżej, zainteresowanemu służy prawo wniesienia w terminie 7 dni odwołania odpowiednio:
a) do zarządu regionu – od przyjęcia stwierdzenia przez komisję zakładową lub międzyzakładową,
b) do Komisji Krajowej – od przyjęcia stwierdzenia przez zarząd regionu, radę sekcji lub sekretariatu.
Utrzymanie w mocy stwierdzenia faktu zaistnienia sprzeczności przez ww. podmioty jest ostateczne.
4. W przypadku stwierdzenia faktu utraty ważności mandatu przez członka komisji rewizyjnej, władza stwierdzająca ten fakt przekazuje niezwłocznie informację o tym do właściwej komisji rewizyjnej.
§ 3
1. Utrata prawa wybieralności, o której mowa w § 1 pkt 5, następuje po upływie 30 dni od chwili zaistnienia okoliczności skutkującej utratą tego prawa.
2. Rezygnacja, o której mowa w § 1 pkt 2, musi być złożona w formie pisemnej do właściwej władzy związkowej, wskazanej w § 2, przy czym po stwierdzeniu faktu utraty ważności mandatu delegata lub członkostwa we władzach Związku, oświadczenie o rezygnacji jest już nieodwołalne.
§ 4
Po stwierdzeniu utraty ważności mandatu, w celu uzupełnienia wakatu, stosuje się odpowiednie przepisy Ordynacji Wyborczej. W przypadku utraty ważności mandatu przez przewodniczącego danej władzy, do czasu uzupełnienia wakatu, bieżącą działalnością kieruje członek danej władzy związkowej wskazany przez nią odpowiednią uchwałą. 
§ 5
1. Tracą moc uchwały Komisji Krajowej nr 205/92 i 493/95.
2. Uchwała wchodzi w życie z dniem jej podjęcia.

 

UCHWAŁA KK nr 70/2001 ws. zasad ubiegania się o przyznanie środków z Funduszu wspierania statutowych zadań Związku
§ 1
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie ust. 1 uchwały KK nr 40/2001 oraz § 6 ust. 3 Regulaminu Funduszu wspierania statutowych zadań NSZZ „Solidarność” przyjętego uchwałą nr 40/2001, ustala zasady ubiegania się o przyznanie środków z Funduszu wspierania statutowych zadań Związku (zwanego dalej Funduszem).

1. Warunki dla regionów.
1) warunek wstępny – brak zaległości w płaceniu składek na rzecz Komisji Krajowej oraz krajowego funduszu strajkowego. Średnie wielkości składek na rzecz Komisji Krajowej i krajowego funduszu strajkowego nie mogą być niższe od wielkości tychże składek obliczonych na podstawie najniższej płacy krajowej;
2) wniosek musi być potwierdzony uchwałą zarządu regionu;
3) we wniosku należy:
a) podać konkretny cel, w ramach danego obszaru (§ 6 pkt 2 Regulaminu Funduszu), na który będą wykorzystane środki,
b) podać imię i nazwisko osoby odpowiedzialnej za realizację tego celu,
c) opisać sposób osiągnięcia celu (działania prowadzące do realizacji celu);
4) do wniosku musi być załączony planowany kosztorys przedsięwzięcia, z uwzględnieniem przewidywanego udziału własnego.
2. Warunki dla krajowych sekretariatów branżowych i Krajowego Sekretariatu Emerytów i Rencistów:
1) wniosek musi być potwierdzony uchwałą rady sekretariatu;
2) we wniosku należy podać:
a) liczbę członków zrzeszonych w strukturze branżowej potwierdzoną przez Dział Branżowy KK,
b) określenie konkretnego celu, w ramach danego obszaru (§ 6 pkt 2 Regulaminu Funduszu), na który będą wykorzystane środki,
c) imię i nazwisko osoby odpowiedzialnej za realizację tego celu,
d) opis sposobu osiągnięcia celu (działania prowadzące do realizacji celu);
3) do wniosku musi być załączony kosztorys przedsięwzięcia, z uwzględnieniem przewidywanego udziału własnego.
3. Warunki dla dofinansowania przedsięwzięć dokonywanych przez Komisję Krajową:
1) wniosek musi być potwierdzony decyzją Prezydium Komisji Krajowej;
 2)   we wniosku należy:
a) podać konkretny cel, w ramach danego obszaru (§ 6 pkt 2 Regulaminu Funduszu),
b) podać nazwisko i imię osoby odpowiedzialnej za realizację celu,
c) opisać sposób osiągnięcia celu (działania prowadzące do realizacji celu),
3) do wniosku należy dołączyć kosztorys.

§ 2
Prezydium Komisji Krajowej w uzgodnieniu z Zespołem ds. Funduszu wspierania statutowych zadań Związku ustala ostateczny termin składania przez zarządy regionów, krajowe sekretariaty branżowe i Krajowy Sekretariat Emerytów i Rencistów wniosków
o przyznanie środków z Funduszu.

§ 3
1. Zespół ds. Funduszu wspierania statutowych zadań Związku rozpatruje wnioski złożone przez zarządy regionów, krajowe sekretariaty branżowe i Krajowy Sekretariat Emerytów i Rencistów, opiniuje je i przedstawia Prezydium Komisji Krajowej do decyzji, określając jednocześnie proponowaną wielkość przyznanych środków.
2. Od decyzji Prezydium Komisji Krajowej przysługuje odwołanie do Komisji Krajowej w terminie 2 tygodni. Decyzja Komisji Krajowej jest ostateczna.

§ 4
Komisja Krajowa może dokonać kontroli realizacji zadań objętych wnioskiem, który został rozpatrzony pozytywnie. Niewykonanie zadeklarowanych we wniosku zadań może powodować konieczność zwrotu przekazanych środków oraz nierozpatrywanie kolejnych wniosków o przekazanie środków z Funduszu.

UCHWAŁA KK nr 71/2001 ws. realizacji uchwały nr 7 XIV KZD
 
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, realizując uchwałę nr 7 XIV KZD wprowadza następujące zmiany w § 4 uchwały KK nr 57/2001:
1.   skreśla się dotychczasowy ust. 1 oraz wprowadza się w to miejsce nowy tekst:
„1.  Funkcji związkowych, o których mowa w § 9 ust. 2 Statutu nie można łączyć z kierowniczymi funkcjami w organach organizacji politycznych.”
2.    skreśla się ust. 4.
Uchwała wchodzi w życie z dniem jej podjęcia.

UCHWAŁA KK nr 72/2001 ws. zatwierdzenia składu delegacji NSZZ „Solidarność” do Trójstronnej Komisji

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” zatwierdza zgłoszoną przez Prezydium Komisji Krajowej reprezentację NSZZ „Solidarność” do pierwszego składu Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.

UCHWAŁA KK nr 73/2001 ws. dokumentu „Organizowanie pracowników”

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” przyjmuje dokument: Organizowanie pracowników (Element strategii NSZZ „Solidarność”).

Organizowanie pracowników (Element strategii NSZZ „Solidarność”)

Budowanie Silniejszego Związku – Zobowiązania NSZZ „Solidarność”

Organizowanie pracowników w NSZZ „Solidarność”
Rozwój NSZZ „Solidarność” związany jest z powstawaniem związkowych organizacji zakładowych w nowych przedsiębiorstwach i branżach oraz pozyskiwaniem nowych członków przez istniejące już organizacje. Organizowanie pracowników nie jest jednak kwestią czysto techniczną. W warunkach wolnego rynku i konkurencji oraz swobód politycznych i obywatelskich nie wystarczy odwoływanie się do tradycji NSZZ „Solidarność” oraz autorytetu moralnego i idei, na których został zbudowany Związek. Konieczne jest uświadomienie pracownikom ich potrzeb oraz korzyści, jakie przynosi im przynależność do Związku – niezależnego reprezentanta ich interesów, profesjonalnego obrońcy praw, organizacji, która daje im poczucie siły i bezpieczeństwa. Związkowcy i potencjalni członkowie Związku muszą mieć pewność, że NSZZ „Solidarność” reprezentuje ich interesy ekonomiczne, prawne, obywatelskie, zarówno na poziomie zakładu w kontaktach z pracodawcą, jak i na poziomie regionu, branży czy państwa w walce o rozwiązania systemowe.

Nie tylko słowa – całkowicie nowy sposób działania
Nowe wyzwania wymagają od nas zupełnie nowego sposobu myślenia, działania i zachowania się.
• Opracowanie nowych technik i nowych sposobów działania w celu zorganizowania jak największej liczby pracowników. Plan w tym zakresie obejmuje tworzenie profesjonalnych, merytorycznie i materialnie dobrze przygotowanych grup organizatorów związkowych, powoływanie regionalnych i branżowych działów rozwoju Związku oraz dofinansowanie już istniejących (w tym Działu Rozwoju KK), prowadzenie szkoleń z zakresu pozyskiwania, skierowanych do różnych odbiorców oraz stosowanie nowoczesnych metod analizy skuteczności wprowadzania projektów i ich koordynowania.
• Przejście od modelu związku usługowego do modelu związku organizującego. Liderzy związkowi na wszystkich szczeblach Związku, chcąc dobrze wypełnić swoje obowiązki, starali się rozwiązywać problemy za samych zainteresowanych. Tymczasem kluczem do sukcesu Związku jest zaangażowanie członków zarówno w akcje związkowe, jak i w decyzje, które ich dotyczą, niezależnie od tego, czy chodzi o negocjacje układu zbiorowego pracy, pozyskiwanie nowych członków, rozwiązywanie problemów, czy pilnowanie przestrzegania prawa pracy przez pracodawcę.
• Uznanie, że profesjonalne zarządzanie ma ogromne znaczenie dla działań organizacyjnych Związku. Musieliśmy zwrócić więcej uwagi na strategiczne zarządzanie naszą organizacją i rekrutacją na każdym poziomie Związku, począwszy od płaszczyzny ogólnokrajowej, przez regionalną i branżową, aż po działalność na poziomie zakładu pracy.
• Uznanie, że niektóre rzeczy robimy dobrze, przy jednoczesnej akceptacji faktu, że możemy się jeszcze nauczyć czegoś nowego. Możemy z pewnością poszczycić się wieloma sukcesami. NSZZ „Solidarność”  jest chyba najsławniejszym związkiem
na świecie. Niemniej, nowoczesna działalność związkowa oznacza stałe patrzenie w przyszłość i uczenie się na doświadczeniach dostępnych wewnątrz związku, w innych krajowych związkach, a także na doświadczeniach zagranicznych organizacji związkowych.
• Uznanie, że wszystko zależy od nas samych. Szybko stało się dla nas jasne, że żaden rząd ani żaden pracodawca w XXI wieku nie będą namawiali pracowników do zorganizowania się w związek. To, jakim będziemy związkiem zawodowym i czy pracownicy nam zaufają, zależy tylko i wyłącznie od nas samych.

Główne etapy… i to, co przed nami
Związek w ciągu ostatnich lat przechodzi wewnętrzną transformację. Związkowcy, działacze i pracownicy etatowi związku mają prócz organizowania pracowników wiele innych zadań pochłaniających dużo czasu i energii, ale naczelnym zadaniem związku jest jednak organizowanie pracowników.
Rozpoczęliśmy pracę nad rozwojem Związku, powołaliśmy Krajowego Koordynatora ds. rozwoju, koordynatorów regionalnych, stworzyliśmy w Komisji Krajowej Dział Rozwoju Związku i zatrudniliśmy wielu organizatorów związkowych. Współpracując ze sobą, wyznaczamy sobie cele, opracowujemy strategie dla całego kraju, dla swojego regionu lub dla określonego zakładu pracy.
 Aby móc skutecznie działać, musimy:
• zrozumieć, skąd pochodzimy i jakie są silne oraz słabe strony naszego związku zawodowego;
• rozpoznać aktualne wyzwania;
• ocenić dokonany postęp i dotychczasowe osiągnięcia;
• określić program prac mających na celu dalszy rozwój Związku.

Poniższe rozdziały opisują kolejno każdy z tych tematów.

Związek w nowym tysiącleciu

Od ruchu społecznego do związku zawodowego
NSZZ „Solidarność” powstał w 1980 roku jako związek zawodowy, a jednocześnie wielki ruch społeczny, którego jednym z celów było wywalczenie demokracji. Był narzędziem walki milionów Polaków z wąską elitą ówczesnej władzy broniącej ustrojowego status quo.
Dziś „Solidarność” jako związek zawodowy przede wszystkim służy pracownikom. Pomaga im zorganizować się, tak by mieli poczucie siły, byli partnerami dla pracodawcy i potrafili uporać się z problemami, z którymi borykają się w swoich miejscach pracy

Uznanie dokonań
Nie zawsze byliśmy skuteczni na miarę oczekiwań. Trzeba jednak pamiętać o naszych dokonaniach.
• Budujemy dialog pomiędzy pracownikami i pracodawcami. Promowany przez nas wizerunek pracowników jako osób posiadających swoją godność znajduje wreszcie zrozumienie. Coraz częściej pracodawcy słuchają głosu pracowników za pośrednictwem związków zawodowych i deklarują chęć współpracy.
• Pojawiają się nowe porozumienia, które regulują wiele spraw pracowniczych. Pomagamy pracownikom w szybko rozwijających się branżach, takich jak usługi, handel, motoryzacja, stworzyć dialog pomiędzy nimi i ich pracodawcami. Z niektórymi zarządami nowych  firm  ponadnarodowych udało  nam  się  podpisać partnerskie porozumienia. W ciągu ostatnich 10 miesięcy Związek przeprowadził wiele rzeczowych dyskusji
i podpisał wiele porozumień z pracodawcami.
• Członkowie Związku są poważniej traktowani niż pracownicy pozostający poza Związkiem. Nie tylko my tak myślimy. Tego samego zdania są coraz częściej sami zainteresowani pracownicy. Związkowcy mówią, że dzięki zorganizowaniu się w nasz Związek pracodawca zaczął liczyć się z ich zdaniem.
Staraliśmy się zmienić niekorzystny klimat, jaki wytworzył się w ostatnich latach wokół „Solidarności” i zaczęliśmy zastanawiać się nad własnymi błędami.  Mamy więc prawo do optymizmu, niemniej z całą stanowczością musimy analizować wyzwania, jakie ciągle jeszcze stoją przed nami. 
 
Potrzeba realizmu
Często i chętnie mówimy o zorganizowanych pracownikach jako o sile całego Związku. Niestety, w ostatnich latach straciliśmy bardzo wielu członków. Musimy brać pod uwagę zjawiska niekorzystne dla działalności związkowej.
• Poziom uzwiązkowienia ostatnio stale spada. Od 1989 roku straciliśmy bardzo wielu członków.
• Zwykłe przeliczenie pracowników mówi nam, że istnieją setki tysięcy osób, do których nigdy nie dotarliśmy i które nadal nie należą do żadnego związku. Według przeprowadzonego przez CBOS w lipcu 2001 sondażu tylko 8% ogółu zatrudnionych należy do jednej z organizacji związkowych, w tym 3% do NSZZ „Solidarność”, 2% do któregoś ze związków zrzeszonych w OPZZ, a 3% do innych związków.
• Mimo że mamy na papierze znaczące umowy i gwarancje, w rzeczywistości nasze prawa mogą być ograniczone. Wrogi dyrektor zakładu pracy może utrudnić życie nawet najlepszym i najbardziej zdeterminowanym organizatorom związkowym.
• Nawet jeśli ustalenia układowe i warunki są korzystne, czasami musimy walczyć, aby je optymalnie wykorzystywać. Organizowanie wymaga bardzo rozległych umiejętności. Zbyt długo nie docenialiśmy ich i nie finansowaliśmy należycie.
Wskaźniki dotyczące liczebności  pokazują nam, jak daleko nam jeszcze do zadowalającej sytuacji. Dane na temat uzwiązkowienia są bardzo ważne, ale stanowią jedynie część większego obrazu. Wszyscy chcemy zyskiwać nowych członków, ale chcemy też, aby byli oni aktywni, i aby z nami pozostali.

Świat się zmienia, a wraz z nim zmieniają się wyzwania

 Nasze wartości pozostają te same ale świat się zmienia
Dążenie do sprawiedliwości, uczciwości i godnego traktowania pracowników zawsze będzie sednem pracy związkowej, ale sposób, w jaki ją wykonujemy, musimy dopasować do zmieniającego się świata.
• Istniejące prawo daje duże możliwości działania. Jednak nasza przyszłość leży przede wszystkim w naszych rękach. Pracodawcy z pewnością nie ofiarują nam niczego gotowego na talerzu.
• Członkowie nie napłyną do nas sami i bez wyraźnej przyczyny nie pozostaną z nami na zawsze. Trudno jest spotykać się z pracownikami, jeszcze trudniej ich zachęcić do członkostwa w Związku. Nie wstąpią oni do Związku tylko dlatego, że tak robili ich ojcowie i nie będą wysłuchiwali wykładów o naszej historii i o tym, co jest dla nich najlepsze. Nasze organizowanie będzie miało szanse powodzenia jedynie wtedy, kiedy będziemy dostępni dla naszych członków i będziemy właściwie reagować na ich zmieniające się potrzeby.

I my zmieniamy się wraz ze światem
W latach dziewięćdziesiątych nauczyliśmy się, że najlepszym sposobem zabezpieczenia własnych interesów jest wpływanie na dokonujące zmiany, a nie sprzeciwianie się im. Więcej zyskamy pomagając pracownikom w negocjacjach z pracodawcą niż strasząc pracodawcę przepisami prawnymi. Wielokrotnie mogliśmy się przekonać o tym, że zarządy firm, rozsądni i rozumni pracodawcy nie lekceważą siły i odwagi działaczy naszego Związku, którzy dążą do dialogu i partnerskiej współpracy.

Rozpoczęliśmy proces zmian – i musimy mieć do nich przekonanie

Kadencja 1998-2002
W kadencję 1998 – 2002 NSZZ „Solidarność” wchodził w szczególnej sytuacji zewnętrznej, wynikającej ze zwycięstwa wyborczego AWS i funkcjonowania rządu opartego o koalicję AWS – UW oraz wewnętrznej, charakteryzującej się spadkiem liczby członków Związku i zmniejszeniem obszaru, na którym działają związki. Przykładem może być mała reprezentacja związków zawodowych w zakładach prywatnych.
Niezbędne było wiec podjęcie działań prowadzących do odwrócenia tendencji spadkowej i zachęcenia pracowników do zapisywania się do Związku oraz utrzymania nowych członków. Przeznaczenie większych środków na tradycyjne sposoby organizowania się pracowników nie wystarczyło. Należało przełamać dotychczasowe sposoby rekrutacji, która nie zapewniała nawet utrzymania poziomu uzwiązkowienia.  

W nowych okolicznościach Komisja Krajowa uznaje za priorytet organizowanie pracowników w NSZZ „Solidarność”, traktując je jako integralną
i zasadniczą funkcję Związku.
Bazując na naszych doświadczeniach i osiągnięciach w ciągu ostatnich dwóch dziesięcioleci, stawiamy przed sobą aktualne zadania:
• musimy w dalszym ciągu wywierać wpływ na rząd jako na architekta środowiska przyjaznego dla związków i dla pracowników;
• musimy bliżej współpracować z pracodawcami, starając się kształtować warunki życia i pracy korzystne dla naszych członków i ich rodzin; m
• Musimy docierać do członków i potencjalnych członków, uznając potrzebę reagowania na ich zmieniające się potrzeby.

Program organizowania pracowników w naszym Związku

Zwiększone nakłady na rekrutację i organizowanie
W roku 1994 Komisja Krajowa powołała zespół ds. promocji Związku, później nazwany zespołem ds. rozwoju Związku. W jego skład weszły osoby mające różne doświadczenia, przeważnie wynikające z kontaktów z zachodnimi związkami zawodowymi. Szczególnie aktywna była grupa szkolona przez amerykański związek pracowników służb publicznych SEIU należący do AFL-CIO. Zespół ten opracował program rozwoju NSZZ „Solidarność”, który zakładał między innymi:
• stałe przekonywanie jak największej liczby działaczy do ważności pozyskiwania członków;
• powołanie koordynatorów makroregionalnych w sześciu regionach;
• powołanie koordynatorów regionalnych we wszystkich regionach.
W sierpniu 1995 roku powołano koordynatora krajowego i sześciu koordynatorów makroregionalnych. W następnych latach powołano koordynatorów regionalnych we wszystkich regionach. W 1999 roku decyzją Prezydium Komisji Krajowej powstał Dział Rozwoju Związku kierowany przez Krajowego Koordynatora ds. rozwoju związku. Pół roku później do działu zostało przyjętych dwóch pełnoetatowych organizatorów związkowych. Program pracy Działu Rozwoju Związku obejmuje między innymi:
a. bezpośredni udział w organizowaniu pracowników w Związek poprzez:
• zespoły organizatorów związkowych,
• wspieranie regionów;
b. szkolenia – przy współpracy z Działem Szkoleń Komisji Krajowej:
• dla organizatorów związkowych czynnie zaangażowanych w pozyskiwanie członków,
• dla działaczy różnych szczebli (przede wszystkim nowych organizacji zakładowych);
c. ewidencję członków:
• statystykę,
• monitorowanie,
• badanie trendów.
Związek mocno inwestuje w nowych specjalistów ds. rozwoju i organizowania, którzy mają być w pełni zaangażowani w sprawy budowania uzwiązkowienia, tworzenia nowych organizacji zakładowych i powiększanie już istniejących.
12 lipca 2001 Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” przyjęła uchwałę dotyczącą standardów funkcjonowania regionów i krajowych sekretariatów branżowych (Uchwała nr 58/2001). 
Zgodnie z tą uchwałą, w każdej strukturze regionalnej będzie w przyszłości funkcjonował dział rozwoju związku, w którym co najmniej 1,5 etatu ma być przeznaczone dla organizatorów związkowych.
Obecnie koordynatorzy regionalni ds. rozwoju związku działają w 33 regionach. Już 12 regionów może pochwalić się stałym zatrudnianiem organizatora związkowego. Wszyscy regionalni koordynatorzy i organizatorzy zostali przeszkoleni w kwestii zasad i praktyk organizowania. Organizowanie nie jest jednak umiejętnością, której można się nauczyć na wykładzie albo z książki. Polega ono na utrzymaniu właściwych relacji między ludźmi i na zdolności realizowania zadań. Najlepiej można się tego nauczyć w praktyce. Organizatorzy związkowi przechodzą, w zależności od potrzeb, uaktualnione szkolenia merytoryczne, np. na temat nowego ustawodawstwa związanego z reprezentacją związkową, tak aby w możliwie największym zakresie mogli wspierać naszych przedstawicieli w zakładach pracy.
Dzięki tak stworzonej strukturze ludzi odpowiedzialnych, koordynujących i bezpośrednio zaangażowanych w organizowanie pracowników, w przeciągu krótkiego czasu nasz Związek zaczął osiągać pozytywne rezultaty. Udało nam się zorganizować pracowników niektórych dużych przedsiębiorstwach założonych od podstaw przez kapitał prywatny. 

Podręcznik i szkolenie „Organizowanie pracowników”
Członkowie Zespołu ds. rozwoju Związku napisali i wydali w 2000 roku podręcznik „Organizowanie pracowników” skierowany głównie do etatowych organizatorów związkowych. W trakcie tworzenia jest natomiast drugi podręcznik dotyczący tego samego problemu, ale adresowany do działaczy w komisjach zakładowych.  Dział Rozwoju Związku wspólnie z Działem Szkoleń opracował również program szkolenia związkowego pod tym samym tytułem: „Organizowanie pracowników”.
Chcemy, aby wszystkie pomysły, doświadczenia i modele działania przekazywane były dalej.
Podręczniki i szkolenia związkowe zostały tak pomyślane, aby wszyscy działacze związkowi, zakładowi i etatowi, którzy będą się angażowali w pomaganie pracownikom w organizowaniu się, otrzymali odpowiednie wsparcie merytoryczne oraz tak, by pomogły zrozumieć, że bez zorganizowanych pracowników nie ma silnego związku zawodowego.    

Docieranie do pracodawców
Związek gotów jest do działań innowacyjnych i do szukania nowych dróg do sukcesu. Zawsze istnieje niebezpieczeństwo działania według utartych schematów postępowania, co w konsekwencji powoduje, że świat nas przegania.
Rolą Działu Rozwoju Związku jest również promowanie NSZZ „Solidarność”, akcentowanie profilu naszego Związku i zapewnienie naszej obecności u kluczowych pracodawców. 
Praca Działu Rozwoju Związku zaczęła już w wyraźny sposób przynosić konkretne korzyści w postaci  utworzenia organizacji zakładowych w dużych firmach ponadnarodowych, takich jak m.in: real,-, Geant, Tesco, Carrefour.
Skoordynowane i ukierunkowane działania, których celem jest zorganizowanie pracowników, połączone z  profesjonalną reprezentacją i dyskusjami z zarządami przedsiębiorstw na najwyższym szczeblu, zaowocowały partnerskimi umowami o współpracy i setkami nowych członków.
W ciągu ostatnich kilku miesięcy Dział Rozwoju Związku wprowadził własną stronę internetową (www.solidarnosc.org.pl/~drz), która skierowana jest do członków i potencjalnych członków NSZZ „Solidarność” . Na stronie tej dostępne są informacje dotyczące aktualnej działalności Działu, decyzji Prezydium Komisji Krajowej i uchwał Komisji Krajowej mających wpływ na lepszą koordynację pracy związanej z organizowaniem nowo powstałych organizacji zakładowych i negocjacji z zarządami firm. Planujemy wydanie  gazety związkowej, która koncentrowałaby się konkretnie na działaniach naszych członków
i na sprawach mających dla nich znaczenie.

Organizowanie
Będziemy w dalszym ciągu inwestować środki, angażować czas i ludzi w umiejętne organizowanie poprzez:
• finansowanie wyspecjalizowanych etatowych organizatorów związkowych;
• szkolenie zakładowych działaczy i wspieranie ich podczas działań na terenie zakładu pracy;
• budowanie nowych i rozwijanie już istniejących relacji z pracodawcami, zawieranie porozumień o współpracy z zarządami firm;
• współpracę i dzielenie się doświadczeniami w dziedzinie organizowania pracowników pomiędzy etatowymi działaczami Związku, pracownikami struktur regionalnych i branżowych oraz działaczami w zakładach.
Efektywne działania organizacyjne nie biorą się same z siebie. Niezależnie od tego, jak umiejętni i profesjonalni staną się nasi zakładowi działacze, wszelkie działania muszą  być zaplanowane, zarządzane i podporządkowane ogólnej strategii, jeśli mają odnieść rzeczywisty skutek w dłuższej perspektywie. Dlatego musimy:
• wyznaczyć jasne i realistyczne cele, a także monitorować i oceniać stopień ich realizacji;
• zidentyfikować nasze silne i słabe strony, rozbudowując te pierwsze i eliminując te drugie;
• pilnie, a wręcz radykalnie, zmienić tam, gdzie to niezbędne, ustalone sposoby działania i struktury, które się nie sprawdzają.

UCHWAŁA KK nr 74/2001 ws. strategii NSZZ „Solidarność” na lata 2002/2006

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” zobowiązuje Prezydium KK do analizy projektu strategii działania NSZZ „Solidarność” na lata 2000/2002 w celu dostosowania go do  aktualnej rzeczywistości i do przedstawienia na posiedzeniu KK w lutym 2002 r. projektu jednolitego tekstu „Strategii działania NSZZ „Solidarność” na lata 2002/2006” oraz procedury jego przyjęcia przez Komisję Krajową.
Komisja Krajowa postanawia zwołać w styczniu 2002 r. dwudniowe posiedzenie KK w celu przeprowadzenia dyskusji na temat strategii działania Związku.

 

Stanowisko KK Nr 39/2001 ws. projektu statutu

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” ocenia, że przygotowany na XIV KZD projekt statutu na obecnym etapie uzgodnień nie powinien być poddawany pod głosowania stanowiące.
Uznajemy za konieczne odbycie nad tym projektem zasadniczej dyskusji na Zjeździe Krajowym oraz ponowne przeprowadzenie konsultacji ze strukturami Związku.
Zwracamy się do Komisji Statutowej o zaproponowanie sposobu tej konsultacji, umożliwiającego zakończenie prac nad statutem przed kolejnym Zjazdem Krajowym.
 

Stanowisko KK nr 38/2001 ws. wydania rozporządzenia RM dot. zasiłku przedemerytalnego

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” po raz kolejny zwraca się do Rady Ministrów RP o pilne wydanie rozporządzenia zgodnie z art. 37.1. ust. 4 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu z 14 grudnia 1994 r. umożliwiającego faktyczne skorzystanie przez pracowników z powiatów zagrożonych strukturalną recesją i degradacją społeczną z podwyższonego zasiłku przedemerytalnego.

APEL w 17. rocznicę śmierci Sługi Bożego Ks. Jerzego Popiełuszki

Zbliża się 17. rocznica śmierci tak bliskiego ludziom „Solidarności” Sługi Bożego Księdza Jerzego Popiełuszki, bestialsko zamordowanego przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa.
Głoszona przez nieugiętego kapłana z żoliborskiego Kościoła p.w. św. Stanisława Kostki nauka, która przenikała do naszych sumień w latach próby i cierpienia, jest w dalszym ciągu aktualna.
Niech Jego męczeńska śmierć poniesiona w obronie wiary i godności człowieka będzie dla nas wyzwaniem do odtworzenia wzajemnej solidarności i jedności.
U Jego grobu, w miejscu naszych corocznych pielgrzymek znajduje się muzeum, istniejące od chwili śmierci Księdza Jerzego. Wymaga ono przebudowy, gdyż zgromadzone tam tysiące pamiątek muszą być należycie wyeksponowane. W ten sposób muzeum Sługi Bożego Księdza Jerzego Popiełuszki będzie mogło w sposób godny ukazywać prawdę o powojennej historii Polski, a zwłaszcza duszpasterską działalność Kapłana, którego męczeńska śmierć dokonała się w nurtach Wisły pod Włocławkiem.
Dlatego zwracamy się do wszystkich członków i sympatyków NSZZ „Solidarność” oraz struktur naszego Związku o materialne wsparcie inicjatywy przebudowy tego muzeum.
Niech symboliczna złotówka każdego z nas, zebrana we wspólnej akcji i przekazana na ten cel, będzie wyrazem naszej solidarności z Tym, który nie zawahał się oddać życia w obronie prawdy i naszych praw.

UCHWAŁA KK nr 68/2001 (do użytku służbowego)

UCHWAŁA KK nr 69/2001 (do użytku służbowego)

UCHWAŁA KK nr 64/2001 ws. wniosku do Trybunału Konstytucyjnego

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie § 19 ust. 4 Statutu NSZZ „Solidarność”, postanawia złożyć wniosek do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 57, poz. 299, z późn. zm.) z art. 2 i 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Wniosek

I. Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643) wnosi o zbadanie zgodności ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 57, poz. 299, z późn. zm.) z art. 2 i 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
II. Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” jest organem związku zawodowego o zasięgu ogólnokrajowym, o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, i jako wnioskodawca spełnia warunek, o którym mowa w art. 191 ust. 2 Konstytucji dotyczącym zakresu działania wnioskodawcy, wynikającym z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych w związku z § 1 oraz § 6 ust. 1 i 3 Statutu NSZZ „Solidarność”, a zaskarżana ustawa dotyczy wielotysięcznej grupy osób – byłych pracowników państwowych gospodarstw rolnych.

Uzasadnienie

Ocena zarzutów przedstawionych powyżej wymaga przedstawienia szerszego kontekstu normatywnego omawianego zagadnienia.
Podstawowym aktem prawnym regulującym zasady przyznawania pracownikom przedsiębiorstw państwowych prawa do nieodpłatnego nabycia akcji spółek powstałych w wyniku prywatyzacji tych podmiotów jest ustawa z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i  prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 118, poz. 561, z późn. zm.), zwana dalej „ustawą o komercjalizacji”. W art. 36 i 37 ustawa o komercjalizacji stanowi, iż uprawnionym pracownikom przysługuje prawo do nieodpłatnego nabycia do 15% akcji spółek należących do Skarbu Państwa. Uprawnionym w rozumieniu ustawy
o komercjalizacji jest:
– osoba będąca w dniu wykreślenia z rejestru komercjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego pracownikiem tego przedsiębiorstwa lub osoba będąca pracownikiem przedsiębiorstwa państwowego w dniu zawarcia umowy rozporządzającej przedsiębiorstwem poprzez jego wniesienie do spółki,
– osoba fizyczna, która w dniu wykreślenia komercjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego z rejestru przedsiębiorstw państwowych lub osoba fizyczna, która w dniu zawarcia umowy rozporządzającej przedsiębiorstwem państwowym poprzez jego wniesienie do spółki, była stroną umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem państwowym, zawartej na podstawie przepisów rozdziału 8a ustawy z dnia 25 września 1981 r.
o przedsiębiorstwach państwowych,
– osoba, która przepracowała co najmniej 10 lat w komercjalizowanym przedsiębiorstwie państwowym lub w przedsiębiorstwie, które zostało sprywatyzowane poprzez wniesienie do spółki, a rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło wskutek przejścia na emeryturę lub rentę albo z przyczyn leżących po stronie pracodawcy,
– osoba, która po przepracowaniu 10 lat w przedsiębiorstwie państwowym podlegającym prywatyzacji została przejęta przez inny zakład w trybie przepisów kodeksu pracy,
– rolnik lub rybak, który w ciągu pięciu lat przed wykreśleniem przedsiębiorstwa z rejestru dostarczył bezpośrednio lub pośrednio do tego przedsiębiorstwa surowce o wartości co najmniej 100 q żyta według cen przyjmowanych do obliczania podatku rolnego w ostatnim roku przed wykreśleniem przedsiębiorstwa z rejestru.

Ustawa o komercjalizacji określa ponadto zasady, na jakich uprawnieni mogą korzystać z przysługującego im prawa do nabycia akcji nieodpłatnie.
 
 Podobne do powyżej opisanych uprawnienia otrzymali pracownicy i rolnicy gospodarstw rolnych o charakterze specjalistycznym z mocy ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 123, poz. 774).

 Z treści przytoczonych regulacji prawnych wynika jednoznacznie, że aktualni i byli pracownicy prywatyzowanych państwowych przedsiębiorstw przemysłowych i rolnych o charakterze specjalistycznym uzyskali prawo do partycypacji w majątku przekształcanych zakładów pracy. Ustawowy krąg osób uprawnionych został zakreślony szeroko. Jednakże, biorąc pod uwagę sytuację prawną wszystkich osób zatrudnionych w sferze produkcyjnej
na bazie majątku państwowego, można dojść do wniosku, że powyższy krąg osób uprawnionych do nabywania akcji jest za wąski. Z przywileju nieodpłatnego nabywania akcji przekształconych zakładów pracy zostali wyłączeni pracownicy państwowych gospodarstw rolnych (dalej: „PGR”). Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 57, poz. 299,
z późn. zm., zwanej dalej: „ustawą o nier. roln. SP”) pracownicy PGR uzyskali jedynie prawo do zakupu, na preferencyjnych warunkach, domów i lokali, których byli najemcami.
Inaczej aniżeli w przypadku innych przedsiębiorstw państwowych ustawa o nier. roln. SP nie określiła zasad przekształcania PGR w spółki Skarbu Państwa w celu ich prywatyzacji, co stało się – jak można sądzić – jedną z przyczyn likwidacji wielu przedsiębiorstw rolnych. W prawa i obowiązki likwidowanych PGR wstąpiła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa (dalej: „AWRSP”), której na mocy art. 5 ustawy o nier. roln. SP powierzono wykonywanie prawa własności i innych praw rzeczowych należących do Skarbu Państwa.

W świetle dotychczasowych rozważań zasadnym wydaje się postawienie pytania, czy różnice w uregulowaniu sytuacji prawnej podmiotów o niemal identycznej sytuacji prawnej nie prowadzą do naruszenia zasady równości wyrażonej w art. 32 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r.

 W orzecznictwie sądowym panuje zgoda co do tego, że „konstytucyjna zasada równości wobec prawa polega na tym, że wszystkie podmioty prawa (adresaci norm prawnych) charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu mają być traktowani równo, a więc bez żadnych zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących” (orzecz. TK z dnia 9 marca 1988 r., U 7/87).
 Chcąc ocenić zasadność zarzutu postawionego w niniejszym wniosku, należy wpierw zbadać, czy w analizowanym przypadku istnieje jakaś cecha wspólna, uzasadniająca podobne traktowanie pracowników wszystkich przedsiębiorstw należących do państwa z punktu widzenia określonej regulacji prawnej, ustalić kryterium, według którego pracownicy ci zostali potraktowani odmiennie, a następnie rozważyć, czy ta odmienność jest uzasadniona (wyrok TK z dnia 16 grudnia 1997 r., K 8/97).

W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego cechą wspólną decydującą o podobieństwie danej grupy podmiotów może być zarówno cecha faktyczna, jak i prawna, a ustalenie jej istnienia dokonuje się z uwzględnieniem treści i celu przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma. W omawianym przypadku mamy do czynienia z grupą pracowników byłych PGR, których sytuację prawną charakteryzowało – podobnie jak w przypadku pracowników zakładów przemysłowych i rolnych specjalistycznych – świadczenie pracy na rzecz państwa. Mamy tu więc do czynienia z kategorią podmiotów, które można sprowadzić do wspólnego mianownika. Różnica między obiema grupami sprowadzałaby się wyłącznie do odmiennego charakteru produkcji – rolna niespecjalistyczna lub przemysłowa.

Zadać należy w związku z tym pytanie, na ile zgodne z konstytucyjną zasadą równości jest odmienne traktowanie podmiotów podobnych. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem TK podstawowe znaczenie ma tu okoliczność, czy owo zróżnicowanie jest w świetle zasad i wartości konstytucyjnych uzasadnione odpowiednio przekonującymi argumentami, przy czym kryteria owej dyferencjacji powinny odpowiadać określonym warunkom (muszą mieć charakter relewantny, proporcjonalny i pozostawać w związku z zasadami, wartościami i normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych (orzecz. z dnia 23 października 1995 r., K 4/95). Równość wobec prawa nie zakazuje bowiem różnicowania sytuacji prawnej adresatów danej normy, ale zakłada ona równocześnie zasadność wyboru takiego, a nie innego różnicowania podmiotów prawa, oznacza uznanie tej, a nie innej cechy za istotną, a tym samym uzasadnioną w regulowanej dziedzinie (orzecz. TK z dnia 4 lutego 1997 r., P 4/96).

 W przedmiotowej sprawie kryterium różnicującym jest jedynie fakt zatrudnienia pracownika w przedsiębiorstwie przemysłowym (ewentualnie specjalistycznym rolnym) lub w przedsiębiorstwie rolnym. Należałoby się w związku z tym zastanowić, czy przyjęte przez ustawodawcę kryterium stanowi uzasadnioną podstawę dla odmiennego traktowania podmiotów i czy spełnia wymóg relewantności, tzn. bezpośredniego związku z celami
i treścią poprzednio i obecnie obowiązujących przepisów w omawianej materii.
 Trybunał Konstytucyjny podkreśla w swym orzecznictwie, że jakkolwiek nie można nakazać ustawodawcy, aby przyznał takie uprawnienie tej, a nie innej kategorii podmiotów, jednakże należy wymagać od niego racjonalności w przyznawaniu uprawnień, aby nie dochodziło do naruszania zasad konstytucyjnych, takich jak m. in. zasada równości i sprawiedliwości społecznej (orzecz. z dnia 21 września 1999 r., K 6/98). Przyznane uprawnienie nie może prowadzić do nieuzasadnionego faworyzowania jednych podmiotów a dyskryminowania innych. Takie naruszenie równości – można sądzić – ma miejsce w analizowanym przypadku poprzez wyodrębnienie z ogólnej kategorii pracowników przedsiębiorstw stanowiących własność państwową kategorii niejako szczególnej, czyli pracowników byłych PGR. Uprawniony zdaje się być pogląd, że faworyzowanie pracowników przedsiębiorstw przemysłowych i specjalistycznych rolnych tylko z tego powodu, że ich potencjał ekonomiczny pozwalał na przekształcenie tych przedsiębiorstw
w spółki nie jest wystarczającym uzasadnieniem dla pozbawienia pracowników PGR jakiejkolwiek formy partycypacji w majątku zakładów pracy, którego pomnażanie było przecież również ich udziałem.
 Dodatkowym argumentem przemawiającym przeciwko takiemu zróżnicowaniu jest fakt, że ma ono w istocie charakter względny i przeprowadzone zostało przez ustawodawcę w sposób niekonsekwentny. Na mocy ustawy o komercjalizacji oraz ustawy o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich pracownicy specjalistycznych gospodarstw rolnych oraz rolnicy, którzy dostarczali surowce do przedsiębiorstwa państwowego zostali uprawnieni do nieodpłatnego nabycia akcji, natomiast pracownicy PGR z tego przywileju nie mogli korzystać.
Jak się wydaje, także z punktu widzenia wymogu proporcjonalności omawiane uprzywilejowanie pracowników zakładów przemysłowych i specjalistycznych rolnych nie znajduje racjonalnych przesłanek. W zmienionych warunkach ustrojowych trudno bowiem wskazać powód, który uzasadniałby ochronę interesów pracowników przedsiębiorstw państwowych tylko jednej branży. Pozbawienie pracowników byłych PGR jakiegokolwiek wymiernego ekwiwalentu za ich pracę, które doprowadziło do społecznej i ekonomicznej degradacji tzw. terenów postpegeerowskich, nie da się uzasadnić wagą interesu publicznego.
Wreszcie należy nadmienić, że zarówno wcześniejsze, jak i obecne zasady i normy konstytucyjne nie zawierają zasad pozwalających na tak daleko idące różnicowanie uprawnień podmiotów zaliczonych do tej samej kategorii. Zrównanie form własności oraz zniesienie wszelkich podstaw uprzywilejowania i dyskryminacji jej podmiotów (art. 21 Konstytucji) nie pozwala na faworyzowanie pracowników sprywatyzowanych przedsiębiorstw państwowych w stosunku do pracowników byłych PGR, których majątek wniesiony został do AWRSP.
 Wydaje się więc, że zróżnicowanie w omawianej sprawie sytuacji prawnej podmiotów podobnych nie pozostaje w żadnym związku z innymi zasadami czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne potraktowanie tych podmiotów. Nie znajduje ono zatem usprawiedliwienia.
 W tym miejscu dochodzi do wskazywanego wielokrotnie w orzecznictwie TK nakładania się na siebie zasad równości wobec prawa i sprawiedliwości społecznej, zwłaszcza sprawiedliwości rozdzielczej, polegającej na odpowiednio równym traktowaniu podmiotów wykazujących takie same cechy uznane za istotne w przypadku rozdzielania jakiegoś dobra. Zgodnie z orzecznictwem TK różnicowanie sytuacji prawnej podmiotów podobnych
ma znacznie większe szanse uznania za zgodne z Konstytucją, jeżeli pozostaje w zgodzie z zasadami sprawiedliwości społecznej lub służy urzeczywistnieniu tych zasad. Zostaje ono natomiast uznane za niekonstytucyjną dyskryminację (uprzywilejowanie), jeżeli nie znajduje podtrzymania w zasadzie sprawiedliwości społecznej (wyrok TK z dnia 18 stycznia 2000 r.,
K 17/99).
Zasadnym wydaje się przeto przeanalizowanie rozpatrywanych regulacji prawnych w kontekście zasady sprawiedliwości społecznej. Podstawowe znaczenie ma tu kwestia, czy przepisy ustawy o komercjalizacji i przepisy ustawy o nier. roln. SP nie powodują dzielenia w systemie prawnym na kategorie podmiotów „lepszych” i „gorszych”. „Lepszych” – bo mających prawo do nieodpłatnego nabycia akcji prywatyzowanych zakładów i „gorszych” – bo takich przywilejów pozbawionych. Nie przekreśla zasadności powyższego podziału okoliczność, że utrudnione lub wręcz niemożliwe było sprywatyzowanie PGR. 
Reasumując, należy stwierdzić, że istnieją przesłanki wskazujące na naruszenie przez obowiązujące przepisy prawa w omawianej materii zasady równości i sprawiedliwości społecznej poprzez nieuzasadnione zróżnicowanie sytuacji prawnej podmiotów zaliczanych do tej samej kategorii, czyli pracowników świadczących pracę na bazie przekształcanego majątku państwowego.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, wnosząc o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 57, poz. 299, z późn. zm.)., z racji wyżej wskazanych uważa wniosek za uzasadniony.

UCHWAŁA KK nr 65/2001 ws. ankiet osobowych kandydatów/członków władz Związku

Ze względu na przygotowywaną komputerową Krajową Bazą Danych NSZZ „Solidarność”  i wiążącą się z tym koniecznością rozszerzenia i ujednolicenia wpisywanych do Bazy informacji, Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wprowadza obowiązek wypełniania ankiet osobowych przez wszystkich członków Związku kandydujących na następujące funkcje związkowe:
a) delegata na walne zebranie delegatów regionu,
b) przewodniczącego zarządu regionu,
c) członka zarządu regionu,
d) delegata na walne zebranie delegatów (kongres) struktury branżowej,
e) przewodniczącego rady sekretariatu branżowego (regionalnego oraz krajowego),
f) członka rady sekretariatu branżowego
g) przewodniczącego rady sekcji branżowej (regionalnej oraz krajowej),
h) członka rady sekcji branżowej
i) członka komisji rewizyjnej wszystkich struktur Związku (regionalnych i krajowych),
j) delegata na Krajowy Zjazd  Delegatów,
k) przewodniczącego Komisji Krajowej,
l) członka Komisji Krajowej.
Wzór ankiety stanowi załącznik do niniejszej uchwały.
Jednocześnie Komisja Krajowa anuluje uchwałę KK nr 600/98 z dnia 11.02.1998 r.

ANKIETA OSOBOWA KANDYDATA 2001.pdf 

UCHWAŁA KK nr 66/2001 ws. zasad obowiązujących przy podziale organizacji zakładowych i międzyzakładowych

§ 1
W przypadku dokonywania podziału istniejącej organizacji zakładowej lub międzyzakładowej na dwie lub więcej organizacje zakładowe (międzyzakładowe), wszystkie kwestie związane z podziałem majątku pozostającego w dyspozycji ulegającej podziałowi organizacji powinny być rozstrzygane w drodze uchwały lub porozumienia. Powyższe postanowienie dotyczy również sytuacji polegającej na wydzieleniu się z istniejącej organizacji zakładowej (międzyzakładowej) nowej organizacji.

§ 2
1. Uchwała zakładowego (międzyzakładowego) zebrania członków (delegatów) w sprawie podziału powinna zawierać projekt podziału majątku, w tym sposób zaspokojenia zobowiązań oraz podział przysługujących należności. W przypadku niepodjęcia uchwały przez zakładowe (międzyzakładowe) zebranie członków (delegatów), taką uchwałę podejmuje komisja zakładowa (międzyzakładowa).
2. W przypadku braku uchwały, o której mowa w ust. 1, powstałe w wyniku podziału organizacje zakładowe (międzyzakładowe) powinny zawrzeć porozumienie regulujące kwestię podziału majątku.

§ 3
W przypadku niemożności zawarcia porozumienia zarząd regionu podejmuje się przeprowadzenia mediacji pomiędzy organizacjami powstałymi w wyniku podziału w celu doprowadzenia do zawarcia stosownego porozumienia.

§ 4
1. Uchwała (porozumienie) w sprawie podziału majątku powinna uwzględniać poniższe zasady:
a) Podział pomiędzy organizacje zakładowe (międzyzakładowe) majątku pozostałego
po zaspokojeniu wierzycieli dokonuje się między organizacje zakładowe lub międzyzakładowe proporcjonalnie do liczby członków przechodzących do nowopowstających organizacji zakładowych (międzyzakładowych);
b) Wskutek podziału organizacji zakładowych (międzyzakładowych) na powstające organizacje przechodzą wynikające z planu podziału składniki majątkowe oraz prawa i zobowiązania. Za zobowiązania powstałe przed podziałem organizacji zakładowej (międzyzakładowej) dotychczasowa organizacja i nowopowstałe odpowiadają według zasad określonych w uchwale (porozumieniu);
c) W przypadku niemożności dokonania podziału składnika majątku z uwagi na jego właściwości, projekt podziału wskazuje organizację zakładową (międzyzakładową), której ma być on przyznany z obowiązkiem spłaty pozostałych organizacji z uwzględnieniem zasady proporcjonalnego podziału majątku.
2. Uchwała (porozumienie) o podziale majątku może wskazywać inne zasady jego podziału  za zgodą wszystkich organizacji zakładowych (międzyzakładowych) uczestniczących w podziale.     

§ 5
Jeżeli w wyniku podziału organizacje zakładowe (międzyzakładowe) są rejestrowane przez różne zarządy regionów, obowiązki określone w § 3 spoczywają wspólnie na zainteresowanych regionach.

§ 6
Uchwala wchodzi w życie z dniem podjęcia.

UCHWAŁA KK nr 67/2001 ws. przyjęcia informacji o pracy KK NSZZ „Solidarność” na XIV KZD

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” akceptuje „Informację o pracy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w okresie grudzień 2000 r. – wrzesień 2001 r.  przygotowaną na XIV Krajowy Zjazd Delegatów”.

Informacja o pracy Komisji Krajowej 2001.pdf 
 

Stanowisko KK nr 35/2001 ws. XXI rocznicy Porozumień Sierpniowych

W XXI rocznicę podpisania Porozumień Sierpniowych w Szczecinie, Gdańsku i Jastrzębiu Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” oddaje cześć i szacunek wszystkim, którzy wpierw zbuntowali się przeciw reżimowi totalitarnemu, a później nie ulękli się represji stanu wojennego.
Szczególna wdzięczność i hołd należą się poległym i represjonowanym za ideały Sierpnia. Ich ofiara poprzedziła ogromne wysiłki Narodu na rzecz naprawy i zreformowania gospodarki i kraju.
Idee „Solidarności” pozostają aktualnym przesłaniem dla wielu milionów ludzi oraz dziedzictwem dla całego pracowniczego świata jako odpowiedź na katastrofy społeczne, takie jak bezrobocie, bieda czy bezdomność.
Naprawa kraju rozpoczęta po roku 1989 okazała się zadaniem niezwykle trudnym, niosącym wiele zawodów, rozczarowań i niespełnionych marzeń. Szczególnie bolesne są te, które dotyczą ludzkich postaw – zanik lojalności i poczucia wspólnoty.
Ludzi „Solidarności” przeszkody i trudności jednak nie zniechęcają, lecz przeciwnie – mobilizują.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” – zgodnie ze społeczną nauką Kościoła, Statutem i  uchwałami struktur Związku oraz złożoną przysięgą – realizować będzie politykę dobra wspólnego i bronić godności ludzi pracy.

Stanowisko KK nr 36/2001 ws. wyborów parlamentarnych

W 1980 r. Polacy opowiedzieli się za swoim prawem do suwerennego decydowania o własnym losie. Szansę tę uzyskali dopiero dziesięć lat później, dzięki niezłomnej walce NSZZ „Solidarność” o wolność i prawa obywatelskie.
W zbliżających się wyborach parlamentarnych Związek nasz jako organizacja nie uczestniczy. Na listach wyborczych AWSP znajdują się jednak popierani przez struktury regionalne i branżowe członkowie NSZZ „Solidarność”, którzy swoją dotychczasową działalnością zyskali zaufanie i akceptację naszego Związku. Ich obecność w parlamencie powinna służyć obronie praw pracowniczych, która jest naszym obowiązkiem.
Realizacja tego prawa wymaga jednak zaangażowania każdego z nas. Dlatego w XXI rocznicę podpisania Porozumień Sierpniowych Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” zwraca się z apelem do wszystkich członków i sympatyków Związku o udział we wrześniowych wyborach parlamentarnych i głosowanie na kandydatów reprezentujących programy zgodne z ideałami i wartościami,  które zrodziły NSZZ „Solidarność” i są trwale zapisane w jego Statucie.

Stanowisko KK nr 37/2001 ws. ustaw zawetowanych przez Prezydenta

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” stanowczo protestuje przeciwko zawetowaniu przez Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego ustaw:
1) o dodatku rodzinnym dla rodzin wielodzietnych (na drugie i kolejne dzieci),
2) o podatku dochodowym od osób fizycznych (która przewiduje ulgi podatkowe na dzieci),
co torpeduje podjętą z wielkim trudem budowę niedocenianej dotąd polityki prorodzinnej.
Nie akceptujemy takiej „troski o stan finansów publicznych państwa” urzędującego Prezydenta RP. Kolejne weta Prezydenta przerzucające ciężar problemów finansowych kraju na najsłabszych i najuboższych spotkają się ze sprzeciwem i stosowną reakcją naszego Związku.
Zwracamy się do wszystkich parlamentarzystów rozumiejących ciężką sytuację tysięcy polskich rodzin – niezależnie od opcji politycznej – o odrzucenie prezydenckiego weta. Apelujemy o to, by podczas głosowania wznieść się ponad polityczne podziały. Będzie to rzeczywisty sprawdzian stosunku poszczególnych posłów do problemów ludzi ubogich.
Wierzymy w roztropność i wrażliwość reprezentantów narodu w parlamencie, o czym z satysfakcją powiadomimy opinię publiczną.

UCHWAŁA KK nr 59/2001 ws. zmiany zasięgu działania regionów Ziemi Łódzkiej i Płockiego

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie § 8 ust.1 pkt 5  Statutu NSZZ „Solidarność” oraz uchwały KK nr 642/98, na wniosek organizacji zakładowych z powiatu kutnowskiego w województwie łódzkim oraz w oparciu o porozumienie zawarte między regionami Ziemi Łódzkiej NSZZ „Solidarność” i Płockiego NSZZ „Solidarność”, podejmuje decyzję o zmianie zasięgu działania regionów, rozszerzając obszar Regionu Ziemi Łódzkiej NSZZ „Solidarność” o powiat kutnowski w województwie łódzkim.
Uchwała wchodzi w życie z dniem 1 września 2001 r.
Niniejsza uchwała stanowi podstawę do niezwłocznego wpisania organizacji zakładowych z powiatu kutnowskiego do regionalnego rejestru organizacji zakładowych w Regionie Ziemi Łódzkiej NSZZ „Solidarność”. Zarejestrowanie tych organizacji zakładowych w Regionie Ziemi Łódzkiej NSZZ „Solidarność” skutkuje jednoczesnym wyrejestrowaniem organizacji zakładowych z Regionu Płockiego NSZZ „Solidarność”, ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Region rejestrujący organizacje zakładowe jest zobowiązany do poinformowania pracodawców, których ww. organizacje zakładowe obejmują swoim działaniem, o zmianie władz nadrzędnych organizacji zakładowych.

UCHWAŁA KK nr 60/2001 (do użytku służbowego)

UCHWAŁA KK nr 61/2001 ws. wycofania wniosku z Trybunału Konstytucyjnego

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” postanawia wycofać wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją art. 6 ustawy z dnia 9.05.1997 r. o zmianie ustawy o związkach zawodowych (sygn. akt K 31/2000) i upoważnia Prezydium KK do dokonania stosownych czynności.

UCHWAŁA KK nr 62/2001 ws. wykonania budżetu KK za I półrocze 2001 r.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” przyjmuje informację o wykonaniu budżetu Komisji Krajowej za I półrocze 2001 r.

UCHWAŁA KK nr 63/2001 ws. budżetu KK na II półrocze 2001 r.

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” przyjmuje budżet Komisji Krajowej  na II półrocze 2001 r.
 

Stanowisko KK nr 33/2001 ws. obsługi bezrobotnych

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” domaga się od Rządu RP realizacji ustawowo zapisanych zobowiązań finansowych w stosunku do bezrobotnych i urzędów pracy, w związku z nagminnie występującymi opóźnieniami przekazywania środków finansowych z Funduszu Pracy do urzędów pracy, szczególnie na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu.
Obecny stan finansowy  Funduszu Pracy uniemożliwia realizację podstawowych form pomocy dla bezrobotnych, poszukujących pracy i chcących się przekwalifikować oraz dla pracodawców, firm szkoleniowych i organizacji pozarządowych.

Stanowisko KK nr 34/2001 ws. sporu z rządem

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” uznaje, że negocjacje z Rządem prowadzone w ramach sporu wszczętego z upoważnienia KK (Uchwała nr 30/2000) przez Prezydium decyzją nr 173/2000 z 7 listopada 2000 r. dotyczącego korekty wskaźników wzrostu wynagrodzeń za rok 2000 i wskaźników planowanych na rok 2001 oraz podwyżki płacy minimalnej przyniosły pewien postęp:
1. wzrost płacy  minimalnej o 60 zł od 1 stycznia 2001 r;
2. wzrost w 2001 r. wskaźników wynagrodzeń do 9,2% dla przedsiębiorstw oraz do 7,6% dla sfery budżetowej;
3. systemową poprawę wynagrodzeń dla szkolnictwa wyższego.
Mimo to sytuację w dziedzinach objętych sporem oceniamy jako wysoce niezadowalającą. Szczególnie negatywnie oceniamy brak postępów w utrzymaniu realnej wartości płacy minimalnej i pracach nad metodologią jej ustalania.
W tej sytuacji Komisja Krajowa uznaje za priorytet ustanowienie metodologii ustalania płacy minimalnej i upoważnia Prezydium KK do podejmowania wszelkich niezbędnych decyzji w tej sprawie.
Wzywamy Rząd do ostatecznego uzgodnienia metodologii ustalania wysokości płacy minimalnej.

UCHWAŁA KK nr 56/2001 ws. wniosku do Trybunału Konstytucyjnego

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” działając na podstawie § 19 ust. 4 Statutu NSZZ „Solidarność” postanawia złożyć wniosek do Trybunału Konstytucyjnego o zbadaniu zgodności art. 418 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – kodeks spółek handlowych
z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

UCHWAŁA KK nr 57/2001 ws. ograniczeń łączenia funkcji związkowych ze stanowiskiem w zakładzie pracy, administracji państwowej i samorządowej oraz w organizacji politycznej 

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, działając na mocy § 51 ust. 1 dokonuje interpretacji postanowień z § 9 ust. 1 pkt 7 Statutu NSZZ „Solidarność”.
Za funkcje związkowe, o których mowa w niniejszej uchwale uważa się wszystkie funkcje w statutowych władzach Związku z wyjątkiem funkcji delegata na: zakładowe  (międzyzakładowe, oddziałowe) zebranie delegatów, walne zebranie delegatów regionu lub sekcji, kongres oraz Krajowy Zjazd Delegatów.

Łączenie funkcji związkowych ze stanowiskiem w zakładzie pracy

§ 1
1. Ograniczenie zawarte w § 9 ust. 1 pkt 7 ppkt a) Statutu NSZZ „Solidarność”, odnoszące się do:
– kierownika zakładu, dotyczy każdego pracodawcy lub osoby zarządzającej w jego imieniu zakładem pracy;
– kierownika wydziału, dotyczy każdego zakładu pracy, którego struktura jest wielowydziałowa, niezależnie od jego wielkości.
2. U pracodawców o wielopoziomowej strukturze, stanowisko kierownika jednostki podległej bezpośrednio pracodawcy (zarządowi firmy) należy traktować analogicznie jak kierownika wydziału w zakładzie wielowydziałowym;
3. Ponadto funkcji związkowych w organizacji zakładowej lub międzyzakładowej działającej u danego pracodawcy nie mogą pełnić osoby upoważnione do dokonywania w imieniu pracodawcy co najmniej jednej z następujących czynności z zakresu prawa pracy:
a. nawiązywanie lub rozwiązywanie stosunku pracy,
b. ustalanie wysokości wynagrodzenia i przyznawanie poszczególnych jego składników,
c. awansowanie.
4. Zakaz, o którym mowa w ust. 3, nie dotyczy osób posiadających wyłącznie kompetencje w zakresie wydawania opinii oraz składania wniosków w sprawach, o których mowa w ust. 3 punktach a – c. 
5. Zakłady pracy działające w ramach spółek i spółdzielni obowiązują wszystkie zastrzeżenia odnoszące się do każdego innego zakładu pracy, a ponadto funkcji związkowej nie można łączyć z członkostwem w zarządzie spółki lub spółdzielni, w których jest się w stosunku pracy.

§ 2
Nie istnieje formalne ograniczenie w pełnieniu funkcji związkowej na szczeblu regionalnym i krajowym, w związku ze stanowiskiem zajmowanym w zakładzie pracy.

Łączenie funkcji związkowych ze stanowiskiem w administracji państwowej i samorządowej

§ 3
Funkcji związkowych, o których mowa w § 9 ust. 2 Statutu  nie można łączyć
z kierowniczymi stanowiskami w organach władzy i administracji państwowej
i samorządowej oraz we władzach innych instytucji pełniących funkcje publiczne.
1)  W administracji państwowej za kierownicze uznaje się następujące stanowiska:
a) dyrektorów i zastępców dyrektorów departamentów oraz równoważnych komórek organizacyjnych w urzędach naczelnych i centralnych organów państwowych,
b) dyrektorów urzędów wojewódzkich,
c) kierowników i zastępców kierowników terenowych urzędów państwowych podporządkowanych naczelnym i centralnym organom państwowym,
d) dyrektorów i zastępców dyrektorów wydziałów oraz równorzędnych komórek organizacyjnych urzędów wojewódzkich,
e) głównych księgowych w urzędach wymienionych w punktach a- d,
f) wszelkich przełożonych bezpośrednich lub pośrednich osób wymienionych w punktach a-e.
2) W administracji samorządowej za kierownicze uznaje się następujące stanowiska pochodzące z wyboru lub mianowania:
a) członków zarządów gmin i związków gmin,
b) członków zarządów powiatów,
c) członków zarządów województw,
d) kierownicze stanowiska określone w statutach władz samorządowych obsadzane w wyniku mianowania,
e) członków zarządu i dyrektorów kas chorych.

Łączenie funkcji związkowych z funkcją pełnioną w organizacji politycznej

§ 4
1. Funkcji związkowych nie można łączyć z kierowniczą funkcją w organach organizacji politycznych, z wyjątkami określonymi niżej.
2. Za kierowniczą funkcję w organizacji politycznej uważa się wszystkie funkcje pełnione w organach organizacji politycznej posiadające kompetencje władcze w ramach organizacji niezależnie od poziomu organizacyjnego na jakim one występują oraz niezależnie od sposobu objęcia tych funkcji (stanowiska).
3. Nie traktuje się jako funkcji kierowniczej, funkcji delegata na zjazdy organizacji politycznej różnych szczebli.
4. W odniesieniu do Ruchu Społecznego AWS:
a. nie można łączyć funkcji przewodniczącego i pozostałych członków prezydiów: Komisji Krajowej, zarządu regionu, rady krajowego sekretariatu branżowego, rady krajowej sekcji branżowej z funkcjami kierowniczymi w Ruchu Społecznym AWS.
b. na mocy § 9 ust. 1 pkt7 ppkt c) Statutu NSZZ „Solidarność” oraz Uchwały nr 2 X KZD pozostałe funkcje w NSZZ „Solidarność” można do końca bieżącej kadencji Związku łączyć z funkcjami w Ruchu Społecznym AWS.

§ 5
1. Tracą moc uchwały Komisji Krajowej nr nr: 142/91, 154/91, 568/97, 629/98.
2. Uchwała wchodzi w życie z dniem jej podjęcia.

Uchwała KK nr 58/2001 ws. przyjęcia standardów funkcjonowania regionów  i krajowych sekretariatów branżowych

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” przyjmuje standardy funkcjonowania regionów i krajowych sekretariatów branżowych.

Załącznik do uchwały nr 58/2001 – Standardy funkcjonowania regionów i krajowych sekretariatów branżowych NSZZ „Solidarność”

Realizując Uchwałę nr 1 XIII KZD Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” określa:
 
I. Standardy funkcjonowania struktur regionalnych i branżowych NSZZ „Solidarność” mające na celu ustalenie ogólnie obowiązujących i minimalnych wymagań w obsłudze organizacji zakładowych, członków Związku oraz niezbędnych działań wspierających rozwój NSZZ „Solidarność”.

II. Sposób i okres dostosowania się struktur regionalnych i branżowych NSZZ „Solidarność” do postanowień Standardów przyjętych przez Komisję Krajową.

I. Standardy funkcjonowania struktur regionalnych i branżowych NSZZ „Solidarność”– wymagania minimalne

Rozdział: Regiony

§ 1. Region, jego struktura wewnętrzna i zasięg działania.

1. Region jest jednostką terytorialną Związku. Jego teren działania stanowi obszar spójny – poszczególne powiaty leżące na terenie danego regionu, stykające się ze sobą granicami – tworzący jednolitą całość. Organizacje zakładowe (międzyzakładowe, oddziałowe) działające na terenie jednego powiatu muszą być zarejestrowane w jednym regionie.
2. Najmniejszą jednostką organizacyjną regionu jest oddział regionu. Oddział regionu działa na obszarze  jednego lub więcej powiatów stykających się granicami, bez możliwości ich  dzielenia.
2.1 Kierownictwo oddziału regionu nie jest szczeblem władzy związkowej, jest natomiast terenowym przedstawicielstwem zarządu regionu realizującym jego zadania. Kierownictwo oddziału reprezentuje zarząd regionu wobec władz  samorządu gminnego i  powiatowego oraz innych organizacji i instytucji działających na terenie oddziału  w zakresie udzielonych mu kompetencji.
2.2 Zarząd regionu powołuje obligatoryjnie oddział w sytuacji, gdy na terenie powiatu funkcjonuje co najmniej 15 organizacji zakładowych (międzyzakładowych, oddziałowych), które zrzeszają co najmniej 2500 członków NSZZ „Solidarność”. Obowiązek powołania oddziału nie dotyczy obszaru regionu (powiatu), na którym ma swoją siedzibę zarząd regionu. Decyzją zarządu regionu może zostać powołany oddział, który grupuje mniejszą liczbę organizacji zakładowych lub mniejszą liczbę członków Związku.
3. Przy wyborze członków zarządu regionu poszczególne oddziały stanowią okręgi  wyborcze, którym przez zastosowanie list cząstkowych zapewnia się miejsca mandatowe w składzie zarządu regionu.
4. Zarząd regionu określa:
a) zadania i kompetencje oddziału,
b) zasady finansowania oddziału,
c) sposób przygotowywania decyzji i opinii wydawanych przez oddział oraz zasady konsultowania tych decyzji  i opinii z lokalnymi organizacjami NSZZ „Solidarność”  – wzór uchwały zarządu regionu zawarty jest w załączniku nr 1.

§ 2. Zadania regionu

 1. Zarządzanie regionem:
a) opracowywanie krotko i długofalowych strategii działania,
b) prowadzenie ewidencji i statystyki,
c) utrzymywanie bieżących kontaktów ze strukturami tworzącymi region,
d) monitorowanie zagrożeń na terenie regionu, dotyczących m.in. bezrobocia, zwolnień grupowych, procesów restrukturyzacji przedsiębiorstw, przestrzegania prawa pracy,
e) koordynowanie regionalnych działań związkowych, w tym akcji protestacyjnych,
f) reprezentowanie regionu wobec urzędów, instytucji oraz partnerów społecznych funkcjonujących na terenie regionu,
g) planowanie i prowadzenie polityki finansowej regionu.

2. Rozwój, informacja i komunikacja:
a) pomoc w tworzeniu nowych organizacji związkowych, pozyskiwanie nowych  członków Związku,
b) promocja Związku i jego działań,
c) sprawna komunikacja wewnętrzna (pomiędzy poszczególnymi strukturami oraz członkami Związku) i zewnętrzna.

3. Pomoc prawna i ekonomiczna:
a) pomoc ekspercka i konsultacje w zakresie:
– negocjacji,
– tworzenia zakładowych i ponadzakładowych układów zbiorowych pracy,
– inicjatyw prawodawczych i przygotowywania opinii merytorycznych na potrzeby zarządu regionu i innych struktur związkowych,
b) konsultacje i pomoc prawna w sprawach indywidualnych członków Związku,
c) interwencje – w wypadku łamania prawa pracy i prawa związkowego.

4. Szkolenia:
a) planowanie i organizowanie podstawowych i specjalistycznych szkoleń związkowych,
b) spełnienie kryteriów, dotyczących badań efektywności szkoleń, opracowanych przez Komisję Krajową.

5. Działania wynikające z obowiązków podatkowych i innych czynności prawnych związanych
z posiadaniem przez region osobowości prawnej.

§ 3. Struktura zatrudnienia – wielkości minimalne

1. Pracownicy wybieralni – zarządzanie:
a) przewodniczący zarządu regionu,
b) zastępca przewodniczącego zarządu regionu,
c) sekretarz zarządu regionu,
d) skarbnik zarządu regionu.

Dopuszcza się  możliwość łączenia funkcji wymienionych w punktach  b), c), d), przy uwzględnieniu w sumie co najmniej 2 etatów pracowników z wyboru.
 
2. Pracownicy działów:
2.1. Dział rozwoju, informacji i komunikacji, oddziały regionu.
a) rozwój (pozyskiwanie) – 1,5 etatu,
b) informacja (ewidencja, rejestracja baz danych), komunikacja i administrowanie strukturą – 1 etat,
c) obsługa organizacji i członków Związku w oddziałach – 0,5 etatu/oddział.
2.2. Dział prawno – ekonomiczny.
a) obsługa prawna – 1 etat,
b) obsługa ekonomiczna – 0,5 etatu,
c) obsługa prawna w oddziałach – 0,25 etatu/oddział.
2.3. Dział szkoleń.
 a) szkolenia – 0,5 etatu,
2.4. Dział finansowy i administracyjny.
a) sekretariat, kasa – 1 etat ,
b) księgowość – 1 etat.

Łącznie minimalne zatrudnienie : 8,5 etatu + 0,75 etatu na oddział.

Dopuszcza się możliwość korzystania z usług ekspertów przy wykorzystaniu innych form zatrudnienia – umowy cywilno-prawne. Dotyczy to w szczególności: prawników – 1 etat + 0,25 etatu / oddział, ekonomisty – 0,5 etatu, księgowego – 1 etat.

§ 4. Minimalne koszty funkcjonowania regionów związane z realizacją Standardów

1. Koszty działalności regionów sprowadzają się do:
 a) wynagrodzeń działaczy, pracowników i ekspertów realizujących zadania określone w § 2. – wraz z narzutami oraz dodatkowymi kosztami pracy (odprawy, fundusz socjalny, świadczenia BHP, ubezpieczenia, itp.),
b) pozostałych kosztów działalności związkowej w regionie (koszów stałych),
c) środków przeznaczanych na zasilanie funduszów celowych.
2. Podstawą do określenia minimalnych kosztów funkcjonowania regionu, które muszą być pokrywane przez strukturę regionalną w celu pełnej realizacji Standardów jest załącznik nr 2 do niniejszej uchwały.

§ 5. Finansowanie działalności związkowej w regionie

1. Region finansuje realizację zadań określonych w Standardach, co najmniej w 50 % ze środków pochodzących ze składek członkowskich pozostających do jego dyspozycji, zgodnie z Uchwałą Finansową Związku.
2. Całkowite roczne koszty wynagrodzeń (fundusz wynagrodzeń wraz z pochodnymi, narzuty, umowy cywilno-prawne) nie powinny przekraczać 70 % całkowitych rocznych kosztów działalności .
3. Region posiada następujące fundusze celowe (poza funduszem strajkowym), na które przeznacza się stały procentowy odpis środków finansowych pochodzących ze składek członkowskich:
a) fundusz szkoleniowy,
b) fundusz rozwoju Związku,
c) fundusz ekspercki.

§ 6. Baza techniczna regionów

Do zadań regionu należy:
1. Komputeryzacja struktury regionalnej (zarząd regionu, oddziały),
2. Zapewnienie łączności internetowej – połączenia internetowe pomiędzy oddziałami i siedzibą zarządu regionu,
3. Prowadzenie komputerowej bazy danych, opracowanej i ujednoliconej na poziomie Komisji Krajowej, zawierającej:
a) ewidencję organizacji zakładowych ( międzyzakładowych, oddziałowych) zarejestrowanych
w regionie,
b) ewidencję członków statutowych władz organizacji w regionie – członków komisji zakładowych (międzyzakładowych, oddziałowych) i rewizyjnych, delegatów na zakładowe i regionalne zebrania, członków zarządu regionu i regionalnej komisji rewizyjnej,
c) liczbę członków NSZZ “Solidarność” w regionie, weryfikowaną raz na pół roku.
4. Wydawanie regionalnego miesięcznika (biuletynu) związkowego.

Rozdział: krajowe sekretariaty branżowe

§ 7.
Krajowe sekretariaty branżowe, ich struktura wewnętrzna i zasięg działania

1. Krajowe sekretariaty branżowe są tworzone przez struktury Związku zaliczane do jednej lub kilku pokrewnych branż.
2. Liczba krajowych sekretariatów branżowych winna odpowiadać liczbie międzynarodowych sekretariatów organizacji, w których afiliowany jest NSZZ  „Solidarność”.

 Inne regulacje dotyczące branż, np. sposobu tworzenia krajowych sekretariatów i ich struktur wewnętrznych są uzależnione od decyzji Krajowego Zjazdu Delegatów i mają związek z propozycjami zmian w Statucie Związku.

§ 8.
Zadania krajowych sekretariatów branżowych

1. Zarządzanie strukturą:
a) opracowywanie krótko i długofalowych strategii działania,
b) prowadzenie ewidencji i statystyki,
c) utrzymywanie bieżących kontaktów ze strukturami tworzącymi sekretariat,
d) monitorowanie zagrożeń dla danej branży, dotyczących m.in. zwolnień grupowych, procesów restrukturyzacji przedsiębiorstw, przestrzegania prawa pracy,
e) koordynowanie branżowych działań związkowych, w tym akcji protestacyjnych,
f) reprezentowanie struktur krajowego sekretariatu branżowego wobec organizacji pracodawców,
g) współpraca z międzynarodowymi organizacjami związkowymi danej branży,
h) planowanie i realizowanie polityki finansowej sekretariatu.
2. Rozwój, promocja i komunikacja:
a) pomoc w tworzeniu nowych organizacji związkowych, pozyskiwanie nowych członków Związku,
b) promocja Związku i jego działań,
c) sprawna komunikacja wewnętrzna (pomiędzy poszczególnymi strukturami danej branży) i zewnętrzna,
3. Pomoc ekspercka dla struktur Związku danej branży :
a) negocjowanie, zawieranie ponadzakładowych układów zbiorowych dla danej branży na wszystkich szczeblach (np. regionalnym, krajowym),
b) konsultacje w zakresie:
– negocjacji, w tym negocjacji pakietów socjalnych dla załóg przekształcanych lub likwidowanych zakładów pracy,
– inicjatyw prawodawczych i przygotowywania opinii merytorycznych na potrzeby danej branży i Komisji Krajowej,

Zadania wymienione w ust.3, pkt. b) winne być realizowane przy pomocy krajowego biura negocjacyjno – konsultacyjnego będącego do dyspozycji struktur branżowych i ponadregionalnych organizacji związkowych.

4. Szkolenia:
a)   planowanie i organizowanie – przy współpracy z regionalnymi i krajowym działem szkoleń – szkoleń związkowych, dla działaczy struktur Związku w danej branży, w tym organizowanie szkoleń specjalistycznych z zakresu branżowych przepisów prawa pracy,
b) organizowanie  konferencji i seminariów o tematyce branżowej,
c) organizowanie szkoleń i kursów – przy współpracy z innymi podmiotami – umożliwiających zdobywanie nowych kwalifikacji przez członków Związku zagrożonych utratą pracy.
5. Działania wynikające z obowiązków podatkowych i innych czynności prawnych związanych
z posiadaniem przez krajowy sekretariat branżowy osobowości prawnej.

§ 9. Struktura zatrudnienia – wielkości minimalne

1. Pracownicy wybieralni – zarządzanie:
a) przewodniczący rady sekretariatu,
b) zastępca przewodniczącego rady sekretariatu,
c) sekretarz rady sekretariatu,
d) skarbnik rady sekretariatu.

Dopuszcza się możliwość łączenia funkcji wymienionych w punktach : b), c), d), przy uwzględnieniu co najmniej 1,5 etatu pracowników z wyboru.

2. Pracownicy działów:
2.1. Dział rozwoju, informacji i komunikacji, sekcje branżowe.
a) rozwój (pozyskiwanie) – 0,5 etatu,
b) obsługa współpracy z zagranicą – 0,5 etatu,
c) informacja (ewidencja, rejestracja baz danych), komunikacja i administrowanie strukturą – 0,5 etatu,
d) obsługa organizacji i związkowców w sekcjach reprezentujących min. 3 tys. członków – 0,5 etatu/sekcję

 2.2. Dział szkoleń:
       a) szkolenia – 0,5 etatu.
2.3. Dział  finansowy i administracyjny.
a) sekretariat, kasa – 1 etat
b) księgowość – 0,5 etat,

Łącznie minimalne zatrudnienie : 5 etatów + 0,5 etatu na sekcję.
Dopuszcza się możliwość korzystania z usług ekspertów przy wykorzystaniu innych form zatrudnienia  – umowy cywilno-prawne. Dotyczy to w szczególności  księgowego – 0,5  etatu.

§ 10. Minimalne koszty funkcjonowania krajowego sekretariatu branżowego związane z realizacją Standardów

1. Koszty działalności krajowego sekretariatu branżowego sprowadzają się do:
 a) wynagrodzeń działaczy, pracowników i ekspertów realizujących zadania określone w  § 8 – wraz z narzutami oraz dodatkowymi kosztami pracy ( odprawy, fundusz socjalny, świadczenia BHP, ubezpieczenia, itp.),
b) pozostałych kosztów działalności związkowej w krajowym sekretariacie branżowym (koszów stałych),
c) środków przeznaczanych na zasilanie funduszów celowych.
2. Podstawą do określenia minimalnych kosztów funkcjonowania krajowego sekretariatu branżowego, które muszą być pokrywane przez środki przekazywane przez Komisję Krajową w celu pełnej realizacji Standardów jest załącznik nr 3 do niniejszej uchwały.

§ 11. Finansowanie działalności związkowej w krajowym  sekretariacie branżowym

1. Wysokość środków przekazywanych krajowemu sekretariatowi branżowemu z funduszów Komisji Krajowej wynikać musi z proporcjonalnego podziału środków przeznaczonych na działalność struktur branżowych, przy uwzględnieniu:
a) liczby organizacji należących do sekretariatu,
b) liczby członków Związku zrzeszonych w sekretariacie,
c) minimalnych kosztów funkcjonowania krajowego sekretariatu branżowego (zał. nr 3 do Uchwały).
 
2. Krajowy sekretariat branżowy może finansować realizację zadań określonych w Standardach oraz pokrywać koszty stałe ze środków pochodzących ze składek organizacji zrzeszonych w sekretariacie.

3. Całkowite roczne koszty wynagrodzeń (fundusz wynagrodzeń, narzuty, dodatkowe koszty pracy, umowy cywilno-prawne) nie powinny przekraczać 70 % całkowitych rocznych kosztów działalności.

4. Krajowy sekretariat branżowy posiada następujące fundusze celowe, na które przeznacza dotacje pochodzące z Funduszu Wspierania Statutowych Zadań Związku.:
a) fundusz szkoleniowy,
b) fundusz rozwoju Związku,
c) fundusz ekspercki.
 
Propozycje wymagają zmiany Uchwały Finansowej KZD i są uzależnione od określenia zasad tworzenia struktur branżowych.

§ 12. Baza techniczna sekretariatów

1. Komputeryzacja struktury wewnętrznej sekretariatu (sekretariat, sekcje).
2. Łączność internetowa. 
a) połączenia internetowe pomiędzy sekcjami i sekretariatem.
3. Komputerowe bazy danych opracowane i ujednolicone na poziomie Komisji Krajowej, zawierające:
a) ewidencję organizacji zakładowych ( międzyzakładowych, oddziałowych) należących do sekretariatu,
b) ewidencję członków statutowych władz organizacji w sekretariacie – członków rad sekcji branżowych, komisji rewizyjnych, delegatów na zebrania (kongres),
c) liczbę członków NSZZ “Solidarność” w sekretariacie, weryfikowaną raz na pół roku.

II. Sposób i okres dostosowania regionów i krajowych sekretariatów branżowych do postanowień Standardów

§ 13. Regiony

1. Okres całkowitego dostosowania działalności regionów do standardów określonych w niniejszej uchwale (dział: I, rozdział: regiony), upływa z końcem kadencji władz Związku 2002 – 2006.
2. Wszystkie organizacje zakładowe i międzyzakładowe działające na terenie jednego powiatu muszą do końca bieżącej kadencji być zarejestrowane przez jeden region (Uch. KK nr 642/98 ze zm. Uch. KK nr 683/99).
3. W trakcie sprawozdawczo-wyborczych walnych zebrań delegatów w 2002 roku ustępujące zarządy regionów muszą przedstawić delegatom aktualny stan realizacji Standardów w regionie oraz możliwości ich spełnienia w kadencji 2002 – 2006.
4. W sytuacji niemożności realizacji Standardów przez dany region, wynikającej z braku środków finansowych niezbędnych do pokrycia minimalnych kosztów działalności regionu, walne zebrania delegatów danego regionu powinny podjąć, zgodnie z Uchwałą nr 1 XIII KZD, decyzję o połączeniu się z innym regionem, w celu realizacji Standardów zapisanych w niniejszej Uchwale.

§ 14. Krajowe sekretariaty branżowe

1. Okres całkowitego dostosowania działalności sekretariatów do standardów określonych w niniejszej uchwale (dział I, rozdział: krajowe sekretariaty branżowe) upływa z końcem kadencji władz Związku 2002 – 2006.
2. Do końca bieżącej kadencji należy określić docelową liczbę sekretariatów oraz dokonać zmian w Uchwale Finansowej Związku zwiększającą wielkości składki przekazywanej na działalność struktur branżowych.

Załącznik nr 1.

Wzór uchwały zarządu regionu dot. opiniowania projektów aktów prawnych wydawanych przez samorządy gmin i powiatów.
Zarząd regionu  NSZZ „Solidarność” określa sposób opiniowania projektów aktów prawnych wydawanych przez samorządy gmin i powiatów w związku z art.19 ustawy o związkach zawodowych.

§ 1
1. Zarząd regionu powołuje na terenie poszczególnych oddziałów  regionu rady tych oddziałów będące reprezentacją organizacji związkowych działających na terenie oddziałów. Rada oddziału regionu stanowi ciało doradcze dla zarządu regionu.
2.  Sposób powołania (wyboru) rady oddziału regionu określa Zarząd Regionu w odrębnej uchwale.

§ 2
Rada oddziału uprawniona jest do opiniowania projektów aktów prawnych wydawanych przez samorządy (gminne i powiatu) w poszczególnych powiatach.

§ 3
Rada oddziału przed wydaniem opinii dotyczącej projektu aktu prawnego przygotowanego przez samorząd gminy lub powiatu ma obowiązek skonsultować jej treść z Prezydium Zarządu Regionu.

§ 4
W przypadku gdy opiniowany projekt aktu prawnego o którym mowa w § 3, dotyczy pracowników zakładu(ów) objętego(tych) działalnością organizacji NSZZ „Solidarność”, a organizacja ta nie ma swojego przedstawiciela w radzie oddziału ZR działającej w tym powiecie, rada oddziału ma obowiązek dokonać konsultacji z ww. organizacją (ami) zakładową (ymi) lub międzyzakładową (ymi).

§ 5
W przypadku braku konsensusu przy przygotowywaniu opinii, decyzję dotyczącą treści opinii podejmuje Prezydium Zarządu Regionu.

Załącznik nr 2.

Minimalne miesięczne koszty funkcjonowania regionu, związane z realizacją Standardów

1. Koszty pracy :

Typ zatrudnienia Liczba etatów Koszty pracy
  Bez narzutów Z narzutami
Pracownicy wybieralni 2,0 3,8 p 4,75 p
Pracownicy działów 6,5 7,6 p 9,5 p
Razem 8,5 11,4 p 14,25 p

Pracownicy  oddziałów 0,75 0,9 p 1,125 p

2. Całkowite koszty działalności w regionie :

Kr = ( 14,25 p + 1,125 p • liczba oddziałów ) : 0,7

p – przeciętne wynagrodzenie z zyskiem w sferze przedsiębiorstw,

0.7 = 70 % – szacunkowej wielkości kosztów pracy z narzutami w stosunku do całkowitych kosztów działalności.

Załącznik nr 3.

Minimalne miesięczne koszty funkcjonowania krajowego sekretariatu branżowego, związane z realizacją Standardów

1. Koszty pracy :

Typ zatrudnienia Liczba etatów Koszty pracy
  Bez narzutów Z narzutami
Pracownicy wybieralni 1,5 2,9 p
 3,625 p
Pracownicy działów 3,5 4,0 p 5,0 p
Razem 5,0 6,9 p 8,625 p

Pracownicy sekcji 0,5 0,6 p 0,75 p

2. Całkowite koszty działalności krajowego sekretariatu branżowego :

Ks = ( 8,625 p + 0,75 p • liczba sekcji ) : 0,7

p – przeciętne wynagrodzenie z zyskiem w sferze przedsiębiorstw,

0.7 = 70 % – szacunkowej wielkości kosztów pracy z narzutami w stosunku do całkowitych kosztów działalności.
 

Stanowisko KK nr 32/2001 ws. rocznic Czerwcowych

Mija 45 lat od wydarzeń Poznańskiego Czerwca. Robotnicy Poznania wystąpili przeciwko totalitaryzmowi, wznosząc na sztandarach hasło: „Za Prawo, Wolność i Chleb”. To oni stali się ofiarami systemu komunistycznego, systemu, który mienił się być „demokracją socjalistyczną”, państwem ludzi pracy, a w 1956 roku skierował czołgi przeciw bezbronnym robotnikom.
 20 lat później, w czerwcu 1976 roku, rosnące społeczne niezadowolenie zaowocowało wybuchem protestu w Radomiu, Ursusie, Płocku, Nowym Targu i innych miejscowościach. Robotnicy opuścili swoje stanowiska pracy, aby zaprotestować przeciwko panującemu zniewoleniu  i pogarszającym się warunkom życia. Zapłacili za to ogromną cenę: długotrwałe represje, aresztowania, „ścieżki zdrowia”, niesprawiedliwe wyroki sądowe. 
Te wydarzenia stały się zarzewiem doniosłych przemian w 1980 r. Powstał wolny związek zawodowy „Solidarność”, a dzięki niemu doszło do zmiany ustroju politycznego i gospodarczego w naszym kraju, w wyniku czego Polska cieszy się dziś niepodległością, suwerennością i wolnością.
Pragniemy oddać cześć tym, którzy z olbrzymią odwagą i determinacją, w czasach, gdy panował wszechobecny strach, upomnieli się o godność ludzi pracy. 
Pragniemy uczcić pamięć tych, który w tamtych wypadkach zapłacili najwyższą cenę, złożyli najwyższą ofiarę: życie. Tej ofiary nigdy nie zapomnimy, bo na jej fundamencie wznosimy dziś nasz wspólny, wolny dom.
Niech w tym wspólnym, wolnym domu dla nikogo nie zabraknie sprawiedliwości i chleba. Pamięć o robotniczych protestach sprzed lat niech nas skłoni do refleksji i działania dla wspólnego dobra, do wychodzenia poza partykularne interesy i do solidarności.
Domagamy się również konsekwentnego ukarania winnych użycia siły w tłumieniu robotniczych wystąpień, aby sprawiedliwości stało się zadość.

UCHWAŁA KK nr 52/2001 ws. powołania organizatora XIV KZD

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” postanawia, iż XIV Krajowy Zjazd Delegatów zwołany uchwałą KK nr 44/2001 na 25 i 26 października br. odbędzie się w Poznaniu i powołuje na jego organizatora Bogdana Klepasa – Przewodniczącego Zarządu Regionu Wielkopolska.
Komisja Krajowa zobowiązuje Prezydium KK do zawarcia z Regionem Wielkopolska umowy określającej warunki organizacji Zjazdu.

UCHWAŁA KK nr 53/2001 ws. zmiany zasięgu działania Regionów Warmińsko-Mazurskiego i Elbląskiego

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie § 8 ust. 1 pkt 5 Statutu NSZZ „Solidarność” oraz uchwały KK nr 642/98, na wniosek organizacji zakładowych z powiatu braniewskiego podejmuje decyzję o zmianie zasięgu działania regionów, rozszerzając obszar Regionu Wamińsko-Mazurskiego o powiat braniewski w województwie warmińsko-mazurskim.
Uchwała wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2001 r.
Niniejsza uchwała stanowi podstawę do niezwłocznego wpisania organizacji zakładowych z powiatu braniewskiego do regionalnego rejestru organizacji zakładowych w Regionie Warmińsko-Mazurskim. Zarejestrowanie tych organizacji zakładowych w Regionie Warmińsko-Mazurskim skutkuje jednoczesnym wyrejestrowaniem organizacji zakładowych z Regionu Elbląskiego, ze wszystkimi tego konsekwencjami.
Region rejestrujący organizacje zakładowe jest zobowiązany do poinformowania pracodawców, których ww. organizacje zakładowe obejmują swoim działaniem, o zmianie władz nadrzędnych organizacji zakładowych.

UCHWAŁA KK nr 54/2001 ws. akceptacji wniosku Krajowej Komisji Rewizyjnej

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” akceptuje złożony zgodnie z przepisami § 20 ust. 3 Statutu wniosek Krajowej Komisji Rewizyjnej w sprawie kontroli Komisji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” Polskiej Żeglugi Bałtyckiej S.A. w Kołobrzegu.

UCHWAŁA KK nr 55/2001 ws. rewindykacji majątku

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” upoważnia Prezydium Komisji Krajowej do dokonania ustaleń w zakresie podziału należnego majątku utraconego przez związki zawodowe w wyniku wprowadzenia stanu wojennego,q dotyczące FWP oraz środków finansowych po CRZZ.
Jednocześnie Komisja Krajowa stoi na stanowisku, iż podstawowym warunkiem jest zachowanie zasady równego podziału tego majątku pomiędzy reprezentatywne związki zawodowe.
 

Stanowisko KK nr 29/2001 ws. notatki szefa „Wiadomości”

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wyraża swoje oburzenie w związku z notatką szefa „Wiadomości” dotyczącą pielgrzymki Jana Pawła II na Ukrainę.
Nazwanie w tym dokumencie Ojca Świętego panem Karolem Wojtyłą, który jest przywódcą religijnym rzymskich katolików, to naigrywanie się z uczuć wielu milionów wierzących w kraju i za granicą.
Autor tej notatki – nie kryjąc swojej nienawiści do katolików – tym dokumentem przedstawia  faktyczny stan świadomości kierownictwa TVP S.A.
Społeczeństwo nasze, które w zdecydowanej większości uznaje autorytet Ojca Świętego, ma prawo oczekiwać od telewizji publicznej rzetelnego przekazu informacji z pielgrzymki Papieża na Ukrainę. Biorąc pod uwagę treść tej notatki, mamy prawo wątpić w taką rzetelność.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” uważa, że każdy ma prawo do prezentowania swoich poglądów. Nie może to jednak odbywać się za społeczne pieniądze, z wykorzystaniem stanowiska służbowego w instytucji publicznej. Należy także wziąć pod uwagę fakt, że osobie Ojca Świętego należy się szacunek ze względu na to, iż jest również Głową państwa, z którym Polska ma podpisane umowy międzynarodowe.
W związku z powyższym Komisja Krajowa domaga się od Prezesa Zarządu TVP S.A.  odwołania szefa „Wiadomości” z zajmowanego stanowiska

Stanowisko KK nr 30/2001 ws. ustaw: o ochronie lokatorów i o dodatkach mieszkaniowych

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wyraża zadowolenie z regulacji zawartych w przyjętych przez Sejm w dniu 11 maja 2001 r. ustawach:
– o ochronie lokatorów,
– o dodatkach mieszkaniowych.
W szczególności opowiadamy się za ochroną przed eksmisją na bruk: bezrobotnych, osób niepełnosprawnych, rodzin z dziećmi, kobiet w ciąży, emerytów i rencistów spełniających kryteria uprawniające do pomocy społecznej oraz obłożnie chorych, a także za limitowaniem wzrostu czynszu i nie podnoszeniem limitu wcześniej, niż przewidywały to dotychczasowe regulacje prawne.
Opowiadamy się także za:
– nie wliczaniem dodatku mieszkaniowego do dochodu decydującego o uprawnieniu do korzystania z pomocy społecznej,
– podwyższeniem metrażu uprawniającego do dodatku dla osób niepełnosprawnych.
Komisja Krajowa zwraca się do członków Klubu Senatorskiego AWS o głosowanie za przyjęciem obu ustaw bez poprawek.

Stanowisko KK nr 31/2001 ws. płac nauczycieli w roku 2001

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” domaga się od rządu:
1. pilnego wdrożenia rozporządzenia płacowego dla nauczycieli na rok 2001,
2. odstąpienie od nieprzemyślanego i szkodliwego zamiaru zamrożenia wynagrodzenia zasadniczego dla tej grupy pracowniczej.

UCHWAŁA KK nr 50/2001 ws. relacji NSZZ „Solidarność” z podmiotami politycznymi

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” stwierdza, że zakończyła się misja współtworzenia AWS przez NSZZ „Solidarność”, rozpoczęta w czerwcu 1996 roku postanowieniem Krajowego Zjazdu Delegatów.
Komisja Krajowa decyduje o wycofaniu się Związku z dniem 15 maja 2001 r. z uczestnictwa w Akcji Wyborczej Solidarność. Oznacza to również, że struktury Związku poprzez swoich przedstawicieli nie będą już bezpośrednio uczestniczyć we władzach podmiotów politycznych na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym oraz tworzonych przez nie komitetach wyborczych.
Decyzja ta powinna przyczynić się do szybkiego powołania komitetu wyborczego przez partie tworzące AWS oraz ugrupowania bliskie jej ideowo i programowo.
Komisja Krajowa wyraża nadzieję, że proces integrowania się polskiej prawicy ulegnie zdecydowanemu przyspieszeniu, co stworzy naszemu Związkowi możliwość zawarcia przedwyborczego porozumienia programowego.

UCHWAŁA KK nr 51/2001 ws. Ordynacji wyborczej NSZZ „Solidarność”

§ 1
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie § 51 ust. 1 w związku z § 9 Statutu Związku, przyjmuje Ordynację wyborczą NSZZ „Solidarność”, której tekst stanowi  załącznik do niniejszej uchwały. Ordynacja ta zawiera reguły wyborcze obowiązujące
w Związku z wyjątkiem sesji Krajowego Zjazdu Delegatów.

§ 2
Niniejsza uchwała wchodzi w życie z dniem 1 października 2001r.

§ 3
Z dniem 1 października 2001r. tracą ważność niżej wymienione uchwały:

1. Uchwała nr 206/92  ws. kadencji delegata na WZD.
2. Uchwała nr 211/92  ws. liczby osób uprawnionych do głosowania.
3. Uchwała nr 422/94  z późniejszymi zmianami ws.  Ordynacji wyborczej NSZZ „Solidarność”
4. Uchwała nr 523/96  ws. ważności wyborów statutowych władz Związku.
5. Uchwała nr 610/98  ws. interpretacji kadencji KK.

ORDYNACJA WYBORCZA NSZZ Solidarność 2001.pdf