Autor: Sekretariat Prezydium

Uchwała KK nr 3/14 ws. powołania Rady Krajowego Funduszu Strajkowego

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie §12 Uchwały
nr 16 XXVI KZD, powołuje Radę Krajowego Funduszu Strajkowego w składzie:

1.     Marek Bogusz

2.     Kazimierz Grajcarek

3.     Grzegorz Iwanicki

4.     Jerzy Jaworski

5.     Mieczysław Jurek

6.     Bogdan Kubiak

7.     Waldemar Krenc

8.     Mirosław Miara

9.     Bogusław Motowidełko

10.  Mirosław Piórek

11.  Jerzy Smoła

12.  Waldemar Sopata

13.  Kazimierz Staszewski

14.  Leszek Walczak

15.  Jerzy Wielgus

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” powołuje Mieczysława Jurka na przewodniczącego Krajowego Funduszu Strajkowego.

Jednocześnie traci moc uchwała KK nr 5/11 z 16 marca 2011 r.

 

 

Uchwała KK nr 2/14 ws. odwołania Prezydium Krajowej Sekcji Nauki od decyzji nr 10/2014 Krajowej Komisji Wyborczej NSZZ „Solidarność” z dnia 27 sierpnia 2014 r. ws. stwierdzenia nieważności wyborów Rady Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, po rozpoznaniu na posiedzeniu
18 listopada 2014 r. odwołania Prezydium Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”
z 5 października 2014 r. od decyzji nr 10/2014 Krajowej Komisji Wyborczej NSZZ „Solidarność” z 27 sierpnia 2014 r. ws. stwierdzenia nieważności wyborów Rady Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”, działając na podstawie § 155 ust. 2 Ordynacji wyborczej NSZZ „Solidarność”,

utrzymuje w mocy decyzję nr 10/2014 Krajowej Komisji Wyborczej
z dnia 27 sierpnia 2014 r. ws. stwierdzenia nieważności wyborów
Rady Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”.

 

U Z A S A D N I E N I E

Do Krajowej Komisji Wyborczej NSZZ „Solidarność” (dalej: KKW) wpłynęły dwa zawiadomienia członków Związku, złożone na podstawie § 145 w związku z § 153 pkt 6 Ordynacji wyborczej, zawierające zastrzeżenia w sprawie nieprawidłowego przeprowadzenia wyborów członków Rady Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność” (dalej: Rada KSN) podczas Walnego Zebrania Delegatów KSN (dalej: WZD KSN) w Sękocinie Starym
24 maja 2014 r.

KKW, po rozpatrzeniu zawiadomień, decyzją nr 10/2014 z 27 sierpnia 2014 r., podjętą na podstawie § 154 ust. 1 pkt 3 Ordynacji wyborczej, stwierdziła nieważność wyborów Rady Krajowej Sekcji Nauki. W uzasadnieniu KKW stwierdziła, że na listy cząstkowe wpisani zostali tylko ci kandydaci, którzy otrzymali rekomendacje w trakcie prawyborów. Jak wskazała KKW, stanowiło to złamanie postanowień § 14 ust. 1 pkt 3 Statutu oraz § 3 ust. 1 uchwały nr 1 XIX KZD ws. zasad przeprowadzania wyborów i odwoływania członków wszystkich władz Związku oraz przyczyn utraty członkostwa we władzach Związku.

Od powyższej decyzji, doręczonej Przewodniczącemu Rady KSN 23 września 2014 r., wpłynęło odwołanie podpisane w imieniu Prezydium KSN przez Przewodniczącego Rady KSN, datowane 5 października 2014 r. (L.p. 63/W/14). W odwołaniu zarzucono KKW szereg naruszeń przepisów wewnątrzzwiązkowych, w tym w szczególności:

1.     naruszenie § 145 Ordynacji wyborczej poprzez rozpatrzenie protestów wyborczych wniesionych po upływie 14-dniowego terminu, o którym mowa w wymienionym przepisie;

2.     naruszenie § 154 ust. 1 pkt 3 w zw. z § 153 pkt 6 Ordynacji wyborczej poprzez rozpatrzenie przez KKW protestów wyborczych po upływie 60-dniowego terminu,
o którym mowa w wymienionym przepisie;

3.     sporządzenie uzasadnienia decyzji nr 10/2014 Krajowej Komisji Wyborczej NSZZ „Solidarność” z 27 sierpnia 2014 r. ws. stwierdzenia nieważności wyborów Rady Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność” „w sposób tak lakoniczny i ogólnikowy, że
w zasadzie uniemożliwione jest przedstawienie przez KSN swoich racji i polemizowanie
z decyzją”;

4.     naruszenie § 154 pkt 2 Ordynacji wyborczej poprzez brak reakcji obecnego na posiedzeniu wyborczym członka KKW, który w trakcie nadzorowania wyborów miał prawo zwrócić uwagę na niezgodność czynności wyborczych z prawem wewnątrzzwiązkowym, mogącą stanowić podstawę do unieważnienia wyborów, lecz
z prawa tego nie skorzystał;

5.     bezpodstawność zarzutu KKW, dotyczącego niezamknięcia list cząstkowych poszczególnych „kurii”.

Komisja Krajowa stwierdza, co następuje:

Ad. 1

Zarzut, dotyczący naruszenia § 145 Ordynacji wyborczej poprzez rozpatrzenie protestów wyborczych wniesionych po upływie 14-dniowego terminu, o którym mowa w wymienionym przepisie, jest bezzasadny, bowiem oba zawiadomienia, które wpłynęły do KKW, zostały wniesione z zachowaniem wskazanego terminu. Decydujące znaczenie ma przy tym nie data wpływu przesyłek do KKW, do której odniesiono się w odwołaniu, lecz data nadania przesyłek na poczcie. Przesyłki zawierające zawiadomienia, które wpłynęły do KKW
10 czerwca 2014 r., zostały nadane 6 i 7 czerwca 2014 r., a więc odpowiednio –
w trzynastym i czternastym dniu od wyborów Rady KSN, które odbyły się 24 maja 2014 r.

Ad. 2

Zarzut, dotyczący naruszenia § 154 ust. 1 pkt 3 w zw. z § 153 pkt 6 Ordynacji wyborczej poprzez rozpatrzenie przez KKW protestów wyborczych po upływie 60-dniowego terminu,
o którym mowa w wymienionym przepisie, również jest bezzasadny. Powszechnie przyjmuje się, iż upływ terminu załatwienia sprawy nie powoduje utraty przez organ kompetencji, chyba że przepis szczególny tak stanowi. Żaden z przepisów Statutu lub Ordynacji wyborczej nie odnosi się do tej kwestii. Oznacza to, że termin 60-dniowy ma charakter instrukcyjny, a jego upływ nie powoduje żadnych skutków prawnych. Dodatkowo zgodnie z art. 154 ust. 1 pkt 3 Ordynacji wyborczej, KKW jest uprawniona do stwierdzenia nieważności wyborów nie tylko na skutek rozpatrywania odwołań, lecz również „z inicjatywy własnej KKW w każdym czasie”. Przepis ten umożliwia zatem działanie KKW z urzędu – także po upływie
60-dniowego terminu, co czyni przedstawioną w odwołaniu wykładnię bezzasadną.

Nie sposób przy tej okazji nie zauważyć, że KKW zajęła się sprawą już na posiedzeniu w dniu 18 czerwca 2014 r., jednakże nie dysponowała jeszcze wówczas dokumentacją z WZD KSN. Zostały one dostarczone do KKW 25 czerwca 2014r.

Ad. 3

Zarzut, dotyczący lakoniczności i ogólnikowości decyzji nr 10/2014 KKW wprawdzie jest zasadny, gdyż uzasadnienie decyzji jest nadzwyczaj krótkie, jednakże nie może on mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy ważności wyborów Rady KSN. Ponadto w skarżonej decyzji wskazano na naruszenia podstawowych zasad wyborczych, zatem minimalne wymogi w zakresie uzasadnienia zostały spełnione.

Ad. 4

Zarzut, wskazujący na naruszenie § 154 pkt 2 Ordynacji wyborczej poprzez brak reakcji obecnego na posiedzeniu wyborczym członka KKW, nie może zostać uznany za okoliczność sankcjonującą nieprawidłowości wyborcze. Przepis ten wyraża bowiem uprawnienie, ale nie obowiązek przedstawiciela KKW do ingerencji w zauważone uchybienia w toku wyborów. Nie oznacza to jednak, że bierność przedstawiciela KKW, obecnego na WZD, który może podjąć działania prewencyjne, zamyka drogę do późniejszej weryfikacji prawidłowości wyborów przez KKW, w szczególności w trybie weryfikacji zastrzeżeń wniesionych pisemnie w terminie 14 dni od daty zakończenia wyborów. 

Ad. 5

Zarzut, dotyczący rzekomej bezpodstawności zarzutu KKW, dotyczącego niezamknięcia list cząstkowych poszczególnych „kurii” również jest bezzasadny, bowiem wybory Rady KSN nie zostały przeprowadzone zgodnie z prawem wewnątrzzwiązkowym.

Podczas Walnego Zebrania Delegatów Krajowej Sekcji Nauki, które odbyło się
w Sękocinie Starym 23-24 maja 2014 r., dokonano wyboru m.in. członków Rady KSN, która – w myśl § 2 ust. 1 uchwały WZD KSN z 23 maja 2014 r. w sprawie określenia liczby członków Rady Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność” na kadencję 2014-2018 – miała się składać z 36 osób, w tym: przewodniczącego oraz delegatów z poszczególnych grup uczelni lub jednostek naukowo-badawczych: a) uniwersytetów oraz uczelni pedagogicznych
i artystycznych – 11 osób, b) uczelni technicznych – 11 osób, c) uczelni ekonomicznych –
1 osoba, d) uczelni medycznych i wychowania fizycznego – 3 osoby, e) uczelni rolniczych
i przyrodniczych – 3 osoby, f) instytutów badawczych – 5 osób, g) Polskiej Akademii Nauk –
1 osoba. Oznacza to, że zdecydowano o przeprowadzeniu wyborów członków Rady KSN
z zastosowaniem list cząstkowych, o których mowa w § 124 Ordynacji wyborczej.

Jak wynika z treści protokołu WZD KSN na poszczególne listy cząstkowe głosowano 24 maja 2014 r. podczas prawyborów, które odbywały się w tzw. „kuriach”, przy udziale delegatów z poszczególnych grup uczelni lub jednostek naukowo-badawczych (s. 19-26 protokołu). W większości „kurii” zgłoszono więcej kandydatur niż miejsc w Radzieprzypadających danej grupie uczelni w myśl przytoczonej wyżej uchwały WZD KSN.

I tak: a) w „kurii” uniwersytetów oraz uczelni pedagogicznych i artystycznych zgłoszono 16 kandydatur na 11 miejsc mandatowych, b) w „kurii” uczelni technicznych zgłoszono 14 kandydatur na 11 miejsc mandatowych, przy czym 2 kandydatów zrezygnowało z kandydowania po ogłoszeniu wyników prawyborów, c) w „kurii” uczelni ekonomicznych zarekomendowano 1 kandydaturę na 1 miejsce mandatowe (przy czym z protokołu nie wynika wprost, czy nie było więcej kandydatur), d) w „kurii” uczelni medycznych
i wychowania fizycznego zgłoszono 4 osoby na 3 miejsca mandatowe, e) w „kurii” uczelni rolniczych i przyrodniczych zgłoszono 5 kandydatur na 3 miejsca mandatowe, przy czym
1 kandydat zrezygnował, f) w „kurii” instytutów badawczych – kandydowało 9 osób na
5 miejsc mandatowych, g) „kuria” PAN liczyła 1 delegata na 1 miejsce mandatowe.
W dalszej części protokołu z WZD KSN znalazły się co najmniej 2 wypowiedzi delegatów, którzy w zdecydowany sposób domagali się usunięcia z listy kandydatów tych osób, które
w wyniku prawyborów znalazły się na dalszych pozycjach, niż liczba miejsc mandatowych
w danej „kurii” (s. 23 protokołu). Wypowiedzi te znalazły posłuch wśród prowadzących wybory, co doprowadziło do wyeliminowania z kart do głosowania na WZD wszystkich kandydatów, którzy nie zostali rekomendowani przez „kurie”.

Na karcie do głosowania WZD znalazło się więc 35 kandydatur – dokładnie tylu, ilu wybierano członków Rady KSN. Układ nazwisk na karcie do głosowania był alfabetyczny,
a nie w kolejności głosów uzyskanych w „kuriach”. Tymczasem zgodnie z § 5 pkt 3 uchwały nr 1 XIX KZD: „Każda lista cząstkowa jest traktowana jako osobna lista wyborcza, wobec której stosuje się wszystkie zasady wyborcze decydujące o wyborze kandydata na poszczególne funkcje związkowe”.

W przypadku wyborów prowadzonych w oparciu o klucz wyborczy (listy cząstkowe), muszą zostać spełnione zasady, o których mowa w § 5 Uchwały nr 1 XIX KZD,
a w szczególności zasada opisana w pkt 2, zgodnie z którą „o wyborze kandydatów
z poszczególnych list cząstkowych decydują wyniki głosowania, w którym uczestniczą wszyscy uprawnieni do wyboru danej władzy (nie tylko członkowie lub delegaci z danego obwodu wyborczego)”.

Powyższa zasada została naruszona, bowiem pod głosowanie delegatów WZD zostały poddane jedynie kandydatury, które na listach cząstkowych znalazły się na miejscach mandatowych, natomiast nie zostały poddane pod głosowanie WZD pozostałe ważnie zgłoszone kandydatury. Tymczasem przepis § 124 ust. 3 Ordynacji wyborczej stanowi, iż
w wyniku prawyborów ustalona może zostać jedynie kolejność umieszczenia kandydatów na listach cząstkowych, nad którymi głosuje WZD w pełnym składzie. Niedopuszczalnym naruszeniem przepisów prawa wewnątrzzwiązkowego było usunięcie z list cząstkowych tych kandydatów, którzy nie zrezygnowali z kandydowania do Rady KSN, a w wyniku prawyborów uzyskali mniejsze poparcie w „kuriach”. Stanowiło to naruszenie § 125 ust. 7 zd. 1 Ordynacji wyborczej, który stanowi: „Po wpisaniu na listę kandydatów, wycofanie kandydata z tej listy może nastąpić tylko na jego wniosek”. Listy kandydatów zgłoszonych pisemnie zostały utworzone w „kuriach” i niedopuszczalne było usunięcie z tych list kandydatów po głosowaniu w „kuriach”, a przed głosowaniem na WZD.

Ponadto nieprawidłowo zostały sporządzone karty do głosowania na WZD, gdyż układ kandydatur był jednolity – alfabetyczny, bez podziału na listy cząstkowe. Należy zauważyć, że przepisy § 5 uchwały nr 1 XIX KZD stanowią , że kandydatury na kartach do głosowania w wyborach z zastosowaniem list cząstkowych powinny być uporządkowane na każdej liście cząstkowej w kolejności wynikającej z wyniku prawyborów, a ponadto powinno się umożliwić zgłoszenie innych kandydatur przed zamknięciem każdej listy cząstkowej
(§ 125 ust. 8 Ordynacji wyborczej). Z protokołu WZD KSN (s. 25) wynika, że nie odbyło się zamknięcie każdej z list cząstkowych oddzielnie (wobec wadliwego sposobu sporządzenia kart było to niemożliwe), co przesądza o naruszeniu powołanych wyżej przepisów.

Ponadto, jak stanowi § 6 ust. 1 wspomnianej Uchwały KZD, decyzją władzy stanowiącej mogą być utworzone listy rezerwowe na poszczególne funkcje związkowe,
w tym na funkcję członka Rady. Zgodnie z § 6 ust. 2 zdanie 1 wymienionej Uchwały KZD: „Osoby, które kandydowały na określoną funkcję związkową będącą przedmiotem głosowania i uzyskały w ostatniej turze ważnego głosowania ponad połowę głosów ważnych, lecz nie znalazły się na miejscach mandatowych, zostają umieszczone na liście rezerwowej na daną funkcję, w kolejności otrzymanych głosów w ostatniej turze głosowania”. W sytuacji, gdy pod głosowanie WZD poddano wyłącznie kandydatury, które na listach cząstkowych znalazły się na miejscach mandatowych, przywołane przepisy § 6 są całkowicie zbędne, gdyż nie może spełnić się przewidziana w nich hipoteza. Rada KSN – zgodnie z cytowaną wyżej uchwałą WZD KSN – miała bowiem liczyć 35 członków (+ przewodniczący) i tyle kandydatur zawierały na miejscach mandatowych listy cząstkowe. Nie istniała zatem możliwość, by uwzględnieni na kartach do głosowania kandydaci do Rady KSN mogli uzyskać w ostatniej turze głosowania ponad połowę głosów ważnych, a jednocześnie nie znaleźć się na miejscach mandatowych, gdyż liczba kandydatur poddanych pod głosowanie WZD odpowiadała liczbie miejsc mandatowych (35).

 

Pod głosowanie wszystkich uprawnionych do wyboru danej władzy – delegatów na WZD KSN, powinny zostać poddane wszystkie kandydatury z list cząstkowych, bez względu na to, czy znalazły się na miejscach mandatowych, czy nie, a także inne kandydatury zgłoszone przed zamknięciem listy kandydatów zgodnie z zasadami wyrażonymi w Statucie
i Ordynacji wyborczej (w tym niebędących delegatami, a zgłoszonych w trybie § 50 ust. 2 pkt 1 lit. b Statutu – na podstawie poparcia co najmniej 25% uprawnionych do głosowania). Uchwała WZD w sprawie wyboru rady sekcji, nie może być tylko zatwierdzeniem wyboru dokonanego przez jedynie część delegatów, którzy głosowali na daną listę cząstkową
w „kurii”. Byłaby to bowiem jedynie czysta formalność – potwierdzenie wyboru dokonanego przez inne gremium, a zatem naruszona zostałaby zasada bezpośredniości, o której mowa
w § 50 ust. 1 Statutu. Tymczasem z protokołu wynika jednoznacznie, że na WZD KSN poddano pod głosowanie jedynie 35 kandydatur na członków Rady, rekomendowanych
w prawyborach przez „kurie”. Nie dopuszczono do umieszczenia na karcie do głosowania pozostałych kandydatów, czym naruszono także przepis § 3 ust. 1 uchwały nr 1 XIX KZD, ustanawiający zakaz ograniczania liczby kandydatów do władzy stanowiącej, wykonawczej oraz kontrolnej. Tym samym zamknięto listy cząstkowe mimo nieujęcia na nich wszystkich prawidłowo zgłoszonych kandydatur.

Reasumując należy stwierdzić, iż praktyka eliminowania z list cząstkowych kandydatur, które znalazły się w trakcie prawyborów poza liczbą miejsc mandatowych
(w tym także osób, które uzyskały więcej niż połowę ważnie oddanych głosów
w prawyborach w „kuriach”), narusza w stopniu rażącym następujące przepisy prawa wewnątrzzwiązkowego:

a)     § 14 ust. 1 pkt 3 Statutu, zgodnie z którym każdy członek Związku ma prawo do wybierania i bycia wybieranym do władz Związku, z uwzględnieniem zasady równości, zgodnie z postanowieniami Statutu i innych aktów prawa wewnątrzzwiązkowego;

b)     § 50 ust. 1 Statutu w zw. z § 122 Ordynacji wyborczej w zw. z § 2 ust. 1 i 2 uchwały nr 1 XIX KZD, zgodnie z którymi wszystkie władze Związku pochodzą z wyborów bezpośrednich;

c)     § 124 ust. 3 Ordynacji wyborczej, zgodnie z którym w wyniku prawyborów jest ustalana jedynie kolejność umieszczenia kandydatów na listach wyborczych;

d)     § 5 pkt 2 uchwały nr 1 XIX KZD, zgodnie z którym o wyborze kandydatów
z poszczególnych list cząstkowych decydują wyniki głosowania, w którym uczestniczą wszyscy uprawnieni do wyboru danej władzy (nie tylko członkowie lub delegaci z danego obwodu wyborczego, tj. „kurii”);

e)     § 5 pkt 3 uchwały nr 1 XIX KZD w zw. z § 125 ust. 7 zd. 1 Ordynacji wyborczej, zgodnie z którymi po wpisaniu na listę kandydatów (w tym także na listę cząstkową), wycofanie kandydata z tej listy może nastąpić tylko na jego wniosek;

f)      § 5 pkt 3 uchwały nr 1 XIX KZD w zw. z § 125 ust. 8 Ordynacji wyborczej, zgodnie
z którymi powinny zostać przeprowadzone oddzielne głosowania nad zamknięciem list cząstkowych przed głosowaniem na WZD;

g)     § 3 ust. 1 uchwały nr 1 XIX KZD, zgodnie z którym nie ogranicza się liczby kandydatów do władzy stanowiącej, wykonawczej oraz kontrolnej.

Nie mogły odnieść skutku zawarte w odwołaniu Prezydium Rady KSN uwagi na temat „ukształtowanej od 1989 r. i niekwestionowanej nigdy (także z ramienia obserwatorów KKW) praktyki”, czy też powoływanie się na okoliczność, iż niezgodna z prawem wewnątrzzwiązkowym praktyka wyborcza jest „elementem prawa zwyczajowego obowiązującego w KSN”. Komisja Krajowa nie odnosi się do tej uwagi, bowiem dla oceny ważności wyborów Rady KSN z 23 maja 2014 r. nie ma żadnego znaczenia to, czy
w przeszłości podobne naruszenia prawa były kwestionowane, czy też sankcjonowane przez KKW. Obowiązkiem wszystkich organów Związku i jego członków jest przestrzeganie prawa, w tym Statutu i uchwał organów Związku (§ 15 pkt 1 Statutu).

W tym stanie rzeczy Komisja Krajowa orzeka jak w sentencji uchwały.

 

Decyzja Prezydium KK nr 33/14 ws. wykreślenia MKK nr 26 Pracowników INCO-VERITAS S.A. z rejestru MKK

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej działając na mocy Uchwały KK nr 29/04, w związku
z utworzeniem jednej organizacji związkowej w Grupie INCO S.A., skreśla z rejestru Międzyzakładową Komisję Koordynacyjną Pracowników INCO-VERITAS S.A. NSZZ „Solidarność” zarejestrowaną pod nr 26 w Krajowym Rejestrze Międzyzakładowych Komisji Koordynacyjnych

Decyzja Prezydium KK nr 31/14 ws. opinii do projektu ustawy MPiPS o zmianie ustawy – Kodeks pracy

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia cel proponowanych zmian, mających ograniczyć nadmierne wykorzystywanie terminowych umów o pracę w Polsce. Należy zaznaczyć, że jest to realizacja postulatu NSZZ „Solidarność”, rozpatrzonej pozytywnie skargi do Komisji Europejskiej, złożonej w tej sprawie przez NSZZ „Solidarność”.

Jednocześnie Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do proponowanych zmian ustawy  – Kodeks pracy:

Zmianę w zakresie art. 251 § 1 k.p. wprowadzającą maksymalny okres, w którym może być stosowana umowa o pracę na czas określony należy uznać za korzystną. Jednak maksymalny okres zatrudnienia na podstawie takiej umowy wynoszący 33 miesiące jest zdaniem Prezydium KK zbyt długi. Łącznie z okresem umowy o pracę na okres próbny, czas zatrudnienia pracownika na podstawie umów terminowych wynosiłby 3 lata. Zdaniem NSZZ „Solidarność” taki łączny okres nie powinien przekraczać 24 miesięcy łącznie z okresem zatrudnienia na okres próbny. Na pozytywną ocenę zasługuje, postulowany przez NSZZ „Solidarność” łączny limit liczby umów o pracę na czas określony.

            Za niekorzystne należy uznać wprowadzenie otwartego katalogu umów o pracę na czas określony, do których nie będzie miała zastosowania ani zasada maksymalnego łącznego czasu zatrudnienia na czas określony, ani zasada maksymalnego limitu odnowień. Takie rozwiązanie może stać w sprzeczności z unijną dyrektywą dotyczącą zatrudnienia na czas określony, która wymaga zastosowania skutecznych metod ograniczania zatrudnienia terminowego w praktyce.

            Wyłączenie stosowania art. 251 § 1 k.p. w sytuacji, gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie, które uzasadniają zatrudnienie na czas określony w związku z okresowymi potrzebami pracodawcy oraz pozostawienie jedynie obowiązku zawiadomienia właściwego okręgowego inspektora pracy o zawarciu umowy

 

o pracę, o której mowa w § 4 pkt 4 zaproponowanym w projekcie oceniamy zdecydowanie negatywnie. Przyjęcie takiego rozwiązania doprowadzić może do nieograniczonego zawierania kolejnych, następujących po sobie umów na czas określony ze względu na brak  definicji  „obiektywnych przyczyny leżących po jego stronie, które uzasadniają zatrudnienie na czas określony”. Tak sformułowana przesłanka może być stosowana przez pracodawców w sposób bardzo szeroki, a PIP musi otrzymać tylko uzasadnienie decyzji sporządzonej przez  pracodawcę, bez możliwości jego oceny  i prawa odrzucenia, ponieważ będzie to czynność notyfikacyjna. Należy także zauważyć, że będzie to czynność dokonywana już po zawarciu umowy z pracownikiem, bez możliwości uchylenia jej skutków przez organ nadzoru. Dotychczasowe doświadczenia rodzą poważne obawy, że przyjęcie takiego rozwiązania zniweczy cel ustawy, czyli ograniczenie nadmiernego wykorzystywania terminowych umów o pracę. Wobec powyższych uwag należałoby wykreślić w proponowanym art. 251 § 4 punkt 4 oraz w art. 29 § 11 k.p.  słowa: „lub w okolicznościach o których mowa w art. 251 § 4       pkt 4”.

            Proponowane brzmienie art. 251 § 2 k.p. stanowi dokładne powtórzenie obecnego brzmienia tego przepisu, a tym samym pozostawienie istniejącej w nim nieścisłości. Otóż ustawodawca wskazuje, że w przypadku tzw. aneksowania przyjmuje się, że przedłużenie czasu trwania dotychczasowej umowy traktowane jest jako zawarcie kolejnej umowy. Jest to rozwiązanie słuszne, jednak nieprecyzyjnie określa się moment, który uznaje się za początek obowiązywania nowej umowy. Ustawodawca wskazuje bowiem, że jest to „dzień następujący po jej (tj. dotychczasowej) rozwiązaniu”. Tymczasem w przypadku aneksowania nie mamy
w rzeczywistości do czynienia z rozwiązaniem dotychczasowej umowy, gdyż aneks taki podpisuje się jeszcze w czasie jej trwania i w taki sposób, ażeby umowa ta nie przestała obowiązywać (w innym wypadku mamy do czynienia z podpisaniem nowej umowy). Tym samym literalne odczytanie art. 251 § 2 k.p. skutkuje tym, że przepis ten pozbawiony jest właściwie sensu. Oczywiście w takim wypadku należy posłużyć się wykładnią celowościową, aby prawidłowo zdekodować zawartą w nim normę, nie mniej jednak przy okazji prowadzonych zmian warto poprawić także ten aspekt analizowanego przepisu. Proponowane przez NSZZ „Solidarność” brzmienie: „§2. Uzgodnienie między stronami w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy uważa się za zawarcie, od dnia następującego po dniu, w którym miało nastąpić jej rozwiązanie, nowej umowy o pracę na czas określony w rozumieniu § 1”.

            Niepokojące jest, że projekt jako zasadę wprowadza dopuszczalność wypowiadania umów na czas określony (dotychczas umowa o pracę na czas określony była wypowiadana jedynie wyjątkowo na podstawie art. 33 i 331 k.p.). Istotą umowy terminowej, w myśl zasady pacta sunt servanda jest jej realizacja przez cały okres, który strony wspólnie ustaliły. Tym samym odejście od modelu obecnie obowiązującego, w świetle którego wypowiadanie umowy na czas określony jest wyjątkiem (oczywiście praktyka realizacji tej zasady pozostawia wiele do życzenia) budzi poważne wątpliwości. Zdaniem NSZZ „Solidarność” rozwiązaniem prawidłowym byłoby całkowite skreślenie obecnego art. 33 i 331 k.p.
i wyłączenie możliwości wypowiadania umów na czas określony. Z kolei w przypadku przyjęcia schematu zaproponowanego w projekcie należy podnieść, że obowiązek uzasadniania wypowiedzenia oraz konsultowania zamiaru wypowiedzenia powinien mieć również zastosowanie do umów na czas określony, ponieważ nie ma obiektywnego uzasadnienia, aby w tym zakresie pracownicy zatrudnieni na czas określony byli mniej korzystnie traktowani od osób zatrudnionych na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony.

Prezydium Komisji Krajowej zwraca uwagę, że Komisja Europejska w odpowiedzi
z 11.12.2013 r. na skargę NSZZ „Solidarność” (CHAP/2012/ 2800) wskazuje, że prawodawstwo polskie niesłusznie wyklucza przyuczanie do zawodu lub stosunki pracy zawarte w ramach szczególnego publicznego lub wspieranego przez władze publiczne programu szkolenia, integracji lub przekwalifikowania zawodowego z zakresu ochrony przed zawieraniem nadmiernej liczby następujących po sobie umów na czas określony.

Wątpliwości budzi także propozycja jednostronnego decydowania przez pracodawcę
o zwolnieniu pracownika z obowiązku świadczenia pracy. Pracownik powinien mieć prawo wyrażenia zgody. Takie stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie i piśmiennictwie.

Przy okazji zmian wprowadzanych w kodeksie pracy proponuje się także zmiany
o charakterze porządkującym dotyczące ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Być może zasadne byłoby ujednolicenie treści art. 13 ust. 4 tej ustawy w zakresie obowiązku pracodawcy potwierdzania w formie pisemnej warunków umowy o pracę zawartej
z pracownikiem tymczasowym. Przepis stanowi, że „umowę o pracę zawiera się na piśmie. Jeżeli umowa o pracę nie została zawarta na piśmie, agencja pracy tymczasowej potwierdza pracownikowi tymczasowemu w formie pisemnej warunki zawartej umowy o pracę, nie później niż w drugim dniu wykonywania pracy tymczasowej.”. Natomiast art. 29 § 2 k.p. stanowi, że pracodawca powinien, najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika, potwierdzić pracownikowi na piśmie ustalenia co do stron umowy, rodzaju umowy oraz jej warunków. W naszej ocenie należałoby ujednolicić termin na realizację obowiązku pracodawcy w zakresie potwierdzania warunków zatrudnienia pracownika.

Wreszcie na koniec trzeba zauważyć, że projekt nie uwzględnia zmian w innych przepisach szczególnych, w których również pojawia się jako podstawa zatrudnienia umowa o pracę na czas określony. Należy zauważyć, że unijna dyrektywa dotycząca zatrudnienia terminowego nie wyłącza ze swojego zakresu zastosowania sektora publicznego. W takich ustawach jak ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej i o pracownikach samorządowych zostały przewidziane umowy o pracę na czas określony i okrey wypowiedzenia w tych przepisach zostały określone jednolicie (2 tygodnie). Po zmianie kodeksu pracy pozostaną szczególne regulacje, które będą mniej korzystne dla np. pracowników służby cywilnej. Ustawa o służbie cywilnej w art. 35 ust. 3 stanowi, że
w przypadku osób podejmujących po raz pierwszy pracę w służbie cywilnej umowę o pracę zawiera się na czas określony 12 miesięcy, z możliwością wcześniejszego rozwiązania stosunku pracy za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Tymczasem projekt nie uwzględnia regulacji szczególnych i przewiduje, że art. 36 § 1 k.p. będzie różnicował okresy wypowiedzenia w zależności od okresu zatrudnienia (okres 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy)”.

 

Decyzja Prezydium KK nr 30/14 ws. opinii o projekcie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 października 2014 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie turnusów rehabilitacyjnych

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje projekt rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 października  2014 r.  zmieniające rozporządzenie w sprawie turnusów rehabilitacyjnych.

Decyzja Prezydium KK nr 29/14 ws. upoważnienia do podpisania protokołu dodatkowego nr 29 do PUZP dla pracowników Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej

Napisany w dniu | przez Sekretariat Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” upoważnia członków Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”: Bogdana Kubiaka – zastępcę przewodniczącego KK i Henryka Nakoniecznego – członka Prezydium KK do podpisania w imieniu
NSZZ „Solidarność” protokołu dodatkowego nr 29 do Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 r.

Jednocześnie traci moc decyzja Prezydium KK nr 189/2014 z 30 lipca 2014 r.