W 2018 roku mija 26 lat od chwili podpisania Konwencji Narodów Zjednoczonych ws zmian klimatu (Konwencja podpisana była 9 maja 1992 roku). 20 lat temu podpisano Porozumienie w Kioto, a tym samym rozpoczęto realizację tego porozumienia.
-
W związku z rocznicami tych wydarzeń oraz zbliżającą się Konferencją Stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) COP24
w Katowicach NSZZ „Solidarność” proponuje: -
Przeprowadzić analizę oczekiwanych i uzyskanych skutków ekologicznych tego
i innych porozumień; - Dokonać oceny skuteczności realizacji dotychczasowej polityki klimatycznej;
- Przeprowadzić analizę skutków społecznych (ilość powstałych oraz ilość zlikwidowanych miejsc pracy);
- Przeprowadzić analizę dotychczasowych kosztów wdrażania polityki klimatycznej dla każdego sygnatariusza porozumienia;
- Przeprowadzić analizę wykonanych zobowiązań Państwa zapisanych w porozumieniu
-
Przeprowadzić analizę, w jaki sposób Państwa wydały środki otrzymane z opłat
za emisję CO2. -
Po przeprowadzonych analizach proponujemy rozpocząć dialog nt. ochrony środowiska
i polityki klimatycznej w czterostronnym Zespole powołanym przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Zespół powinien składać się z polityków, inwestorów – pracodawców, naukowców oraz związków zawodowych. - Przeprowadzić analizę zgodności dotychczasowej unijnej polityki klimatycznej z przyjętymi na Szczycie Ziemi w Rio de Janeiro (Earth Summit) w roku 1992 konwencjami.
- Środki pozyskiwane na aukcjach emisji CO2 powinny pozostać w dyspozycji rządów krajowych i być przeznaczone wyłącznie na poprawę jakości środowiska.
-
Wszystkie nośniki energii powinny być traktowane jednakowo szczególnie w zakresie prowadzonych badań naukowych, skierowanych na poprawę efektywności wykorzystania ich do produkcji energii. Każde państwo, w trosce o swoje bezpieczeństwo i suwerenność,
w celu zapewnienia swojej gospodarce taniej energii cieplnej i elektrycznej, powinno mieć możliwość wytwarzania jej z posiadanych na swoim terytorium paliw. -
Wszelkie istniejące instalacje w poszczególnych branżach, które są najmniej emisyjne,
nie powinny ponosić opłat za emisję CO2. - Prowadzona polityka klimatyczna nie powinna hamować rozwoju przemysłu w danym kraju, poprzez generowanie nadmiernych kosztów wynikających z tej polityki oraz obniżanie konkurencyjności jego gospodarki względem innych państw.
-
Koszty prowadzonej polityki klimatycznej powinni ponosić przede wszystkim konsumenci towarów i usług zawierających ślad węglowy z krajów bogatszych, a nie ich producenci
z krajów biedniejszych.